Praktijktest: Land Rover 109 pick up

Meestal test ik nieuwe bedrijfswagens. De Mercedes-Benz Vito, Peugeot Partner Dangel en vanaf morgen de Mercedes-Benz Citan bijvoorbeeld. Maar naast nieuwe bedrijfswagens, worden er ook enorm veel tweedehands bedrijfswagens verkocht. Tijd om eens te testen hoe goed je met een bejaarde pick up uit de voeten komt. In deze test staat een Land Rover 109 (Series III) pick up met 2623cc zescilinder benzinemotor uit 1979 centraal.

De Land Rover in kwestie is in 2013 vanuit Engeland geïmporteerd, het stuur zit dus voor een Land Rover aan de goede kant, namelijk rechts. Ik had verwacht regelmatig mis te grijpen bij het schakelen, dat nu met de andere hand moest gebeuren, maar daar was ik eigenlijk al aan gewend op het moment dat ik de parkeerplaats waar de auto gestald stond af was. Wat wel zoeken blijft is de positie van het contactslot en de hendel waar de knipperlichten en claxon mee bediend worden, die uiteraard ook op andere plekken zitten dan de ‘continentaal’ gewend is.

Eén van de eerste dingen die ik met de Land Rover deed was wat licht offroad werk. We reden over hetzelfde stukje verlaten voormalige spoorlijn als een week eerder met de Dangel. Waar dat een week terug met 60 kilometer per uur nog comfortabel was, was met de Land Rover zelfs met 30 kilometer per uur een aardige marteling. In 3 minuten offroad worden je ingewanden net zo veel heen en weer geschud als met een half uur op de snelweg. Een tip voor mannen met een maatje meer (waar ik zelf helaas ook onder val): overweeg een sport-BH als je in de land rover rijdt.

Dan maar over de weg. Dan moet je geen haast hebben. Met tegenwind was de maximum snelheid 90 kilometer per uur, bij het aquaduct weer terug naar zeeniveau ging met 70 kilometer per uur… Op dat moment waaien wel de spiegels op zo’n manier dat ze geen nut meer hebben, de ramen waaien open (vooral aan de bijrijderskant, waar je niet bij kan) en de doortops (een Land Rover deur bestaat uit meerdere delen) flapperden alle kanten op.

Het interieur is spartaans. Na een nacht regen stond er water tussen de pedalen, het stuur is een grote ijzeren hoepel en de schakelaars lijken allemaal later gemonteerd. De ruitenwissers, die erg fragiel ogen, kennen maar één stand. Het zicht naar achteren is door het grote achterraam perfect, bijna alsof je buiten zit. Het zicht naar voren daarentegen… Door de lage daklijn en het reservewiel op de motorkap is het alsof je door een brievenbus naar buiten gluurt.

De draaicircel is enorm. Je moet als een idioot aan die grote hoepel trekken om een beetje van richting te veranderen, met name op lagere snelheden. Om van de parkeerplaats bij de plaatselijke supermarkt af te komen moest ik zelfs een paar keer steken…

Is er dan niks goed aan deze auto? Zeker wel! De remmen zijn perfect. Tuurlijk, je moet flink op het pedaal drukken, maar dan sta je ook meteen stil, zonder ook maar één moment van de gewenste richting af te wijken. Maar het allermooist is het bekijks. Alle andere Land Rover rijders zwaaien, maar ook mensen op de fiets, te voet en in andere auto’s draaien hun nek om als je met dit monster, wat zo in de nieuwe ‘Mad Max’ film mee had kunnen doen, in de buurt bent.

Al met al is het geen auto voor dagelijks gebruik. Tuurlijk, het kan wel, maar dan moet je heel fanatiek zijn. Voor een hoveniersbedrijf is hij wel ideaal. Je gooit zo de bosmaaier achterin en je gaat naar de plek van bestemming. Dat kan een moderne pick up natuurlijk ook, maar heeft die zo veel charme? Als blikvanger of hobby-auto heb je aan de 109 echt een hele goede. Persoonlijk zou ik niet zo snel voor deze Land Rover kiezen. In 1979, het bouwjaar van deze, kwamen ook de Lada Niva en Mercedes-Benz G-klasse op de markt. Die zijn als pick up weliswaar een stuk schaarser dan de Brit, maar bieden ook meer comfort bij een gelijkwaardige terreinvaardigheid. maar of ze net zo veel nekken om laten draaien?