Geachte Shirley, week 48 2015


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, na een zondagje in m’n badjas op de bank te hebben gelegen, duurde het even voordat ik die avond de slaap kon vatten. Net toen ik begin weg te zakken in m’n REMslaap, ging de telefoon: “Wil je komen strooien?” “Nou nee, eigenlijk niet, maar vooruit maar weer.” *smiley die diep zucht* en daar gingen we, ons eerste rondje van dit seizoen. Na de vlootschouw, de cursus, en het Laatste Biertje was het nu dan endelijk zo ver, we gingen nu voor het eggie op pad. Helaas was het in het strooiboetje nog niet voor het eggie. De stroomvoorziening werkte niet, en aangezien we stroom nodig hebben om de strooier op en af te bouwen, konden we dus niks doen. Gelukkig hing er in de andere hoek nog een reserve verlengsnoer, en zo konden we met een beetje vertraging dan toch op pad. We moesten 12 gram strooien (de strooihoeveelheid word aangegeven in aantal grammen per vierkante meter), terwijl we normaal gesproken met 7 beginnen. In al m’n enthousiasme liet ik de shovel machinist er nog een bak zout extra bij gooien. Het zou wel heel suf zijn om tijdens het allereerste rondje meteen te moeten bijladen. Het rondje zelf ging lekker. Zo vlak na middernacht zijn er meestal weinig mensen op de weg, en dus sprongen de verkeerslichten zonder al te veel vertraging ook op groen voor ons. Das beter voor het egale strooibeeld, als je gewoon door kunt blijven rijden *smiley die een aantekening maakt* Eenmaal terug op het steunpunt bleek die extra bak zout niet nodig te zijn geweest, en na het leegdraaien, schoonspuiten, afbouwen, calcium bijvullen, collega’s helpen en laatste kopje thee halen, was het dan eindelijk tijd om weer richting bedje te rijden. Nog even 2 uurtjes de ogen dicht.
Niet veel later ging de wekker, en konden we weer richting de Houthavens in Amsterdam. Blijkbaar waren er nog heel veel meer mensen met hetzelfde idee, want we konden zo aansluiten in de lange rij forenzen en bouwvakkersbusjes. Precies op tijd kwamen we op het werk aan, waar inmiddels al een paar chauffeurs en machinisten zenuwachtig rondliepen. We zouden weer gaan saneren, maar niemand wist daarvan af, behalve de uitvoerder zelf. Kijk, dat is een mooi begin van de dag. Snel de bonnen uitdelen aan de inhuurchauffeurs, iedereen in het juiste rijtje bij de juiste kraan zetten, en het feest kon beginnen. Waar de boel ook anders gaat dan eigenlijk was gepland, is bij IS. Werden we eerst nog gewaarschuwd voor het gevaar van IS strijders die onlijn zouden gaan, en sluizen, stroomleveranciers en internetaanbieders zouden platleggen, nu hoorde ik dat de hackersgroep Anonymous (bekend van hacks op grote, onhackbare bedrijven) op IS is gedoken. De boel is geblokkeerd, zodat IS geen sluizen of bruggen meer kan bedienen, het geld wat ze heen en weer sturen word naar niet-IS-rekeningen doorgestuurd, berichten worden onderschept, ze worden van binnenuit langzaamaan kapot gemaakt. Wanneer er minder communicatie mogelijk is, en het geld opraakt, zal het vanzelf wel ophouden. En om het nog wat mooier te maken: Anonymous heeft niet alleen een hoop twitteraccounts van IS leden geblokkeerd, ze hebben ook een hoop hesteks aan de wereldhit van Rick Astley gekoppeld. Dus bij IS horen ze nu de hele dag “Never gonna give you up, never gonna let you down” *smiley die een fout dansje doet* als dat geen terreur is! Na een dagje van vervuilde grond rijden, was het tijd om de bak schoon te laten maken. Ja dat lieten we dit keer mooi doen. Op het werk liep een mannetje rond met een blauwe overall, die kan dat beter dan mij. En daarna mochten we nog even een vrachtje zand laden, zodat we niet leeg richting huis hoefden te rijden. Ja snoes, ook al voorspellen ze dat het weer iets warmer word ’s nachts, je moet toch in de buurt zijn, voor het geval we weer moeten strooien.

Maar het strooien bleek niet nodig te zijn geweest, toen ik dinsdagochtend wakker werd van de wekker. Wie misschien wel een wake up call nodig hebben, zijn al die automobilisten die ook vandaag weer in de file voor ons reden. Ik moet er niet aan denken, alle dagen in dit rijtje aansluiten. Maar goed, anderen zullen wel weer zeggen dat wij saai werk hebben. Ook vandaag mochten we weer vervuilde grond rijden, vanuit dezelfde tunnelput naar hetzelfde stort, waar we heen reden via dezelfde route door de Westpoort. Dit keer kwamen we wel iets aparts tegen, een gecamoufleerde auto. En dan bedoel ik niet een auto die is gewrapt in een groene legerprint, maar een auto waarvan de lichten, grille en het merklogo (deels) zijn afgeplakt, bestickerd met een psychedelische zwartwit print, zodat het moeilijk te zien is wat voor merk en type het zou kunnen zijn. Het gebeurd nog wel eens dat je daar foto’s van ziet in de autobladen, wanneer zulke auto’s ergens op een circuit rijden, of in Duitsland bij een tankstation geparkeerd staan. Op het circuit word de auto getest op rijvaardigheid en sportiviteit, en Duitsland is populair vanwege de maximumsnelheid op snelwegen. En omdat er ook veel autofabrikanten in Duitsland zitten. Maar wat zo’n auto dan in Amsterdam moet *smiley die aan z’n kin krabt* het was niet echt een koppendraaier, een MPV van het formaat Opel Meriva, maar de fabrikant zou het ook als een crossover kunnen verkopen, aangezien het iets hoger op de poten stond. Niet echt een model waarmee je eens lekker over de boulevard gaat flaneren. Misschien moest de auto getest worden op comfort? Dat is in Amsterdam wel te doen, met al die tramrails en putdeksels die her en der verspreid over de weg liggen. Na al dat brainstormen werd jouw rugzakje weer netjes schoongemaakt. Niet voor een vrachtje zand, maar omdat we langs de garage moesten. Ergens in de afgelopen paar weken is je bak een beetje beschadigd, misschien door een bak van de kraan, misschien door een brokkie puin wat tussen de derrie en vieze grond zat verstopt, maar dat gat wat er nu zat, moest wel even dicht gemaakt worden.

Woensdag was het iets rustiger op de A7 richting Amsterdam. Sterker nog, we reden zo vlot die kant op, dat ik bijna bang was dat we te vroeg op het werk zouden komen. Gelukkig stond er het laatste stukje van de A8 nog wel wat file. Net als vroeger, stilstaan voor de Coentunnel. En waar het vroeger dan gewoon vast stond, en je niets anders kon doen dan zuchtend aansluiten, daar worden we tegenwoordig netjes door de andere tunnelbuis geleid, zodat we evengoed met 80 km/h op de A10 aan komen rijden. Ja het gebeurt met enige regelmaat dat de tunnelbuis van de A8 naar de A10 word dichtgegooid, omdat dat nog de oude buis is, en zo nu en dan zijn er wat vrachtwagens te hoog. De nieuwe buizen die ernaast zijn gelegd, zijn een stuk hoger, maar de ene word gebruikt als wisselbuis, dus is niet altijd open, en de ander is voor het verkeer van de A10 richting de A8/A10. Toevallig was er op het nieuws ook iets over tunnels. Zo is er bij een aantal tunnels een doseringssysteem aangebracht. Dat betekent dat wanneer er achter de tunnel file onstaat, het rode licht voor de tunnel aan gaat, zodat mensen stil blijven staan voor de tunnel, en er geen file ontstaat in de tunnel. Heel veilig allemaal, vooral omdat er op die manier bespaard kan worden op andere (dure) veiligheidssystemen in de tunnel, zoals een sprinklerinstallatie. Maar nu blijkt in de praktijk dat er voor de tunnel meer kilometers file komt te staan, dan wanneer het verkeer niet zou worden tegen gehouden, en in de tunnel stil zou komen te staan. In veel situaties is het namelijk zo, dat er vlak na de tunnel een splitsing komt van snelwegen. En wanneer er op de ene snelweg file staat, kan het verkeer over de andere snelweg gewoon doorrijden. Maar wanneer de verkeerslichten voor de tunnel worden aangezet, moet iedereen stil blijven staan, ook de mensen die eigenlijk de rustige snelweg op wilden rijden. Op zich is het te begrijpen, in het kader van de veiligheid enzo. Maar files zijn ook niet echt veilig, vooral niet wanneer je er achterop rijd. En het wil nog wel eens gebeuren dat iemand toevallig wel de rode lichten ziet, en degene daarachter niet (als je er alle dagen rijd, ga je er vanzelf minder naar kijken) dus er gebeuren nog wel eens kopstaart botsingen voor de tunnel. Maar ook hadden de wegbeheerders niet verwacht dat het zo vaak nodig zou zijn, om de tunneldosering aan te zetten. Een paar keer, in noodgevallen. Maar inmiddels is de tunnel in de A2, die het vaakst schijnt te worden genoemd in de filemeldingen, al meer dan 140 keer dicht geweest, met nog veel langere files tot gevolg. Gelukkig hadden wij daar weinig last van, alleen de auto’s die naar het andere stort reden, aan de andere kant van de Coentunnel.

Donderdag hadden we ook geen last meer van tunnels. Of de file op de A7. De planner vond de tijd rijp voor een ander klusje. Het was even schrikken voor ons, maar gelukkig mochten we ook uitslapen. Na al die grond van de afgelopen dagen, konden we nu mooi de bak schoonmaken met wat freesasfalt. Een paar weken terug was ik hier al eens geweest, met een andere auto, om bij de oude en nieuwe op- en afrit van Avenhorn wat te frezen. De oude stukken asfalt bleven liggen, er werd alleen een stukje weggehaald zodat de berm aangepast kon worden, en mensen niet meer per ongeluk de oude afrit konden gebruiken. Nu werd het resterende gedeelte eruit gehaald. Terwijl we lekker rustig stonden te wachten tot we aan de beurt waren, hoorde ik op de radio dat het vandaag Thanksgiving is in Amerika. De dag die we vooral kennen van Amerikaanse films en series, waarop mensen met tegenzin naar hun (schoon)ouders toegaan om daar kalkoen te eten. Maar waarom deze traditie niet naar Nederland halen, net zoals al die andere tradities, zoals kadootjes onder de Kerstboom en Halloween. Alleen dan met een iets andere insteek. Geen kalkoen, maar het iets letterlijker vertalen van ‘thanksgivingday’, namelijk Dankbaarheidsdag. Dankbaar zijn voor wat je heb, voor wat je kan, je dankbaarheid uitspreken naar de mensen om je heen. Volgens psychologen schijnt het ook goed te zijn. Mensen die dankbaar zijn, die vaker de positieve kanten dan de negatieve kanten bekijken, zijn gelukkiger en gezonder. Niet boos zijn op je ouders omdat ze zo streng zijn, maar dankbaar zijn dat ze alles hebben gedaan wat in hun ogen het beste voor jou was. Niet blijven vechten met je ex over de rechten van de kinderen, maar dankbaar zijn voor de kinderen die jullie samen hebben gemaakt. Niet teleurgesteld zuchten als je dat veels te kleine huurhuisje met lekkend dak weer binnenstapt, na een dag hard werken in die ongezellige kantoortuin, maar dankbaar zijn voor het dak boven je hoofd en het inkomen dat je heb. De ongeïnteresseerde en verplichte “Fijne avond” van het kassameisje beantwoorden met een glimlach en een “Dankjewel, jij ook”, geloof me, het is niet veel, maar de wereld word er wel degelijk ietsje mooier van. En daarom wil ik bij deze graag al mijn lezers bedanken, omdat ik elke week weer m’n verhaal bij jullie kwijt kan. Dankjewel voor het klikken op de vinnikleuk-knop, ook al staan er spelfouten en grammaticale missers in. Dankjulliewel *smiley die een kushandje doet* *smileys die bloemen gooien*

Blijkbaar was de planner mij ook dankbaar, want vrijdag mochten we weer uitslapen. Nee geen freesasfalt, maar menggranulaat, wat ze meestal gewoon korrel noemen, mochten we van Alkmaar naar Heerhugowaard slepen. Van het grote Garbage City naar een knusse buurt. De uitvoerder waarschuwde al dat we achteruit de straat in moesten, omdat we verderop niet konden keren, en dat was een zeer handige tip van de beste man. Ok we reden wel bijna 2 lantaarnpalen omver, omdat die zich achter de bak hadden verstopt, maar omdraaien was nooit gelukt. Het ging nu al precies goed, tussen de slingerende stoeprandjes en grijze containers door. En dan staat er nog een autootje netjes naast het parkeervak *smiley die achter z’n oor krabt* nouja maar een keertje steken dan. Gelukkig wisten we het werkvak te bereiken, en daar werd het makkelijk. Kiep maar raak voor een knaak, een heel stuk van zo’n hofje was eruit gehaald en afgegraven, en nu moest er een nieuwe laag korrel in, zodat er weer een nieuwe straat met parkeervakken kon worden aangelegd. Ja snoes, ook vandaag weer een rustig dagje. Bij het laden even wachten op de machinist, bij het wegen even wachten op de mevrouw van de weegbrug, bij het lossen rustig manouvreren en wachten op het veegautootje van de gemeente. Een lekker werktempo zo vlak voor het weekend. En we hadden nog mazzel ook, want 1 van de buurvrouwen had alle dagen een pot koffie voor de stratenmakers, en vandaag ook een kopje thee voor mij *smiley die proost met een grote beker* dat is dan wel weer leuk met zulke klussies in de bewoonde wereld. Maar lang konden we niet blijven staan bij de mannen en buurvrouw, want we mochten nog een vrachtje zand laden voor de computerbusiness langs de A7. Eigenlijk waren we daar net te laat, wanneer het donker word mag er eigenlijk niet meer gewerkt worden, zonder dat er iemand bij is om het te begeleiden, omdat het in het donker natuurlijk levensgevaarlijk is. Maar gelukkig wist ik de portier ervan te overtuigen dat we netjes met de zwaailampen aan en de deur op slot het laatste vrachtje zand zouden kiepen, en dus mochten we doorrijden.

Tja we moesten die vracht wel kiepen, want zaterdag zou ik geen tijd hebben om die alsnog weg te brengen. Ik mocht namelijk weer bij de schoonheidsspecialiste op tafel liggen. Lekker een uurtje ontspannen, terwijl zij m’n huid schoonmaakte, kneedde en weer insmeerde. Heerlijk, wat ik ben ik haar toch dankbaar *smiley met blozende wangetjes* Daarna naar moeders toe, voor een bord vol boerenkool met een groot stuk worst erbij, nog even naar een verjaardag voor een stukje taart, en toen was het tijd voor iets wat al een tijdje in de agenda stond, omcirkeld en met grote pijlen erbij: de Fjoertoer van Egmond. Samen met moeder, zus en wingman zouden we 25 kilometer gaan lopen, van Egmond aan Zee naar Egmond Binnen, via Egmond aan de Hoef naar Bergen aan Zee en dan via het strand weer terug naar Egmond aan Zee. De hele dag was het knap weer geweest, maar bij de start begon het te miezeren. Lopende voort begon ook de wind aan te trekken. Lopend over boerenweggetjes, buiten de beschutting van de bebouwde kom, zagen we hier en daar al afgewaaide petjes in de sloot liggen. Moeder had een plastic zak over haar jas aan gedaan, die klapperde in de wind. Handig, dan kon ik horen dat ze nog in de buurt was. Na een paar stempelposten kwamen we bij vrienden langs, die de tuin mooi hadden versierd. Een weiland met verlichte schapen, een oprit vol waxinelichtjes en een huiskamer vol visite, warme chocolademelk en gezelligheid. Maar helaas, we moesten verder. Wingman liep de hele weg al met een blessure, nadat ie van de week was aangereden door een heftruckverreikermachine, maar zelfs een glas gluhwein hielp niet meer, hij zwaaide af. De 3 dames gingen verder, maar besloten wel om de route iets in te korten. In plaats van het bordje ’25’, volgden we de pijlen met ’13’ erop. We zouden op het strand tegenwind hebben, en regen, en zelfs militairen bedankten voor de eer om mee te lopen, dus waarom zouden wij onszelf dan zo tergen op een zaterdag avond? Wel moesten we het laatste stukje over het strand, van de eerste strandafgang op de hoek van de boulevard, tot aan de hoofdopgang, die ongeveer een kilometer verderop lag. De snijdende wind, regen en stuifzand striemden in m’n gezicht. De crèmes van die ochtend waren inmiddels allemaal verdwenen. Als in een Michael Jackson videoclip hingen we voorover tegen de wind in, zonder om te vallen, en het voelde ook alsof we niet vooruit kwamen. Maar we hebben het gehaald. Alle stempels en het knipperende speldje zijn behaald. Met het zand nog in het haar kroop ik die avond in bed.

Langzaamaan kwamen de berichten binnen. De Fjoertoer was stopgezet, het weer werd te slecht, honderden mensen zijn van het strand geëvacueerd, en mensen die in Bergen aan Zee het strand op zouden gaan, zijn daar met bussen opgehaald. Ik ben benieuwd of er over een paar jaar ook een film over gemaakt word, net als “De hel van ’63”, over de verschrikkelijkste Elfstedentocht ooit. Maar eerst ga ik de voetjes een tijdje rust gunnen. Gelukkig kan ik straks weer languit op de bank voor de laatste Formule 1 race van het seizoen *smiley met frisdrank en popcorn op schoot*

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *