Geachte Shirley, wat was ik mooi in beeld vorige week! Mijn blonde lokken waren netjes uit model gewapperd en het zwart van de MAN-jas kleedde ook niet erg af, maar dat mocht de pret niet drukken. Wingman en ik zaten op het randje van de bank te kijken naar ons televisiedebuut bij RTL TransportWereld, en tot onze grote opluchting was niet alleen die grote rode kieper goed in beeld gebracht, maar ook de Truckie van stichting Hoogvliegers, die op het dashboard met ons was meegereisd naar Limburg. We hebben samen gelachen toen de voice-over vertelde dat de MAN ‘daarmee echt zijn mannetje staat in het terrein’, terwijl ik net achter het stuur van die auto door het beeld heen rolde *smiley met een grote grijns* en dankzij mijn stuurwerk heeft de MAN in de uitvoering van Spaansen ook de kleinste draaicirkel behaald. Niet dat het echt een wedstrijdje was, maar toch wel leuk om toch nog even op te noemen. En we hadden na de uitzending nog genoeg tijd om wat dingen op te noemen, want de impressario-agenten konden blijkbaar mijn telefoonnummer niet echt vinden.
Misschien maar beter ook, anders had ik maandag geen tijd gehad om met jou op pad te gaan. We mochten weer laden in Hoorn, alleen ging het nu net iets anders dan voorgaande weken. De transportplanner op het werk en de planner op de zaak hadden ons expliciet en meerdere malen verteld dat we al om kwart VOOR 6 moesten laden, waar we zo van onder de indruk waren dat we zelfs wat te vroeg bij de loswal waren. En om het feest compleet te maken, werd er niet geladen onder de tijdelijke eigen trechter, maar onder de vaste trechter daarnaast. Gelukkig was het daar niet al te druk met hun eigen klanten, zodat we relatief weinig wachttijd hadden bij het laden. En bij het lossen was er zelfs helemaal geen wachttijd. De rest van de groep reed weer naar Spierdijk toe, maar wij kregen een privé-stortje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* tussen de stokjes van de verticale draineermachine door, achteruit een paar honderd meter de zandbaan in *smileys die confetti strooien* door de bagger en de sporen heen, het was geweldig. Het was zo’n natte bende dat er fonteintjes omhoog kwamen wanneer we over de rijplaten reden. En dat moest vol gas, niet voor het dramatisch effect, maar omdat er pal achter de rijplaten een slappe plek zat. Het spoor werd steeds dieper en zakte steeds verder richting het slootkantje, maar gelukkig konden we leeg de baan uit een nieuw spoortje creëeren, waar we vervolgens vol ook gebruik van konden maken, net voordat we vast zouden komen te zitten *smiley met de prut achter z’n oren* ja elk rondje was net weer even anders en daarmee bleef het de hele dag een uitdaging. Voor ons dan, want de machinist was ondertussen al een paar weken bezig met het vullen van bigbags die als versteviging dienen voor de overhoogtes her en der. Door bigbags te gebruiken blijft het zand beter op zijn plek liggen, zeker bij hevige regenval, en heb je minder ruimte nodig omdat er geen schuin aflopende kant nodig is. De machinist vertelde dat hij op een goede dag zo’n 120 zakken vulde. Wij hadden ook een goede dag, want we wisten 12 vrachten uit de trechter weg te slepen.
Maar ondanks die goede score, moesten we dinsdag evengoed weer zo vroeg beginnen. Wederom mochten we naar de zandbaan naast de rotonde bij De Goorn, en af en toe een vrachtje naar Spierdijk, wanneer de machinist nog te druk bezig was met bigbags vullen. Het weer was wel beter, gisteren regende het vrijwel de hele dag, nu was het grotendeels droog. En meteen doken er van verschillende kanten allerlei berichten op over de vakantie. Zo gaan er dit jaar meer Nederlanders in Nederland zelf op vakantie, in vergelijking met vorig jaar. Dan hoop ik wel dat ze het juiste hotel hebben geboekt, want er was ook een onderzoek dat veel van de hotels in dit kikkerlandje niet echt goed worden schoongemaakt. En dat variëert dan van stoflaagjes tot bloedvlekken in het matras tot schimmelplekken tot E-coli bacteriën op de badkamervloer. Klinkt niet echt Hollands. Een andere vakantie-tip erbij pakken dan? De Lonely Planet heeft Texel in de toptien gezet van plekken waar je dit jaar echt, nee maar echt waar, geweest moet zijn *smiley die achter z’n oren krabt* de kans is groot dat dat kleine stukje van de planet dit jaar dus niet zo lonely is. Ondertussen waren we lekker onze rondjes aan het draaien, heen en terug over het circuit van Hoorn. En meestal ging dat eigenlijk best lekker, maar vandaag liep het toch even flink uit de klauwen. Je weet, ik heb een lichte aversie tegen Volkswagenrijders. Vat het niet te persoonlijk op, lief klein Skodaatje van me, maar de ervaring heeft me geleerd dat doorgewinterde VWfanatisten toch een beetje koekoek zijn *smiley in een witte bloes met lange mouwen* ietwat narcistisch, vleugje borderline en een handjevol kenmerken uit het brede autistische spectrum erbij. Begrijp met niet verkeerd hoor, er zijn ook leuke mensen die Volkswagen rijden. Maar dat zijn wel de uitzonderingen die de regel bevestigen. Maar goed, die karaktertrekken zie je ook veel terug in de rijstijl, zoals wij zagen toen we leeg terug reden naar de trechter. Ter hoogte van dat witte hotel verandert de tweebaansweg in 1 baan voor linksaf en 1 baan voor rechtdoor. Veel mensen proberen dan nog even snel voor die vrachtwagen te kruipen, ook als ie in het midden van de 2 banen gaat rijden, omdat de chauffeur al heeft gezien dat er daarvoor weinig ruimte meer is. Maar dat kleine beetje ruimte op de linkerbaan werd door een Golf station en een Golf zonder extra kont gebruikt om ons toch nog voorbij te gaan. De station dook vlak voor ons naar rechts en die ander sneed hem vervolgens weer af *smiley die nagels in het stuur heeft staan* 2 van die stakkers die samen op pad zijn om chauffeurs te pesten! Gek genoeg reed de ene vervolgens rechtdoor, terwijl de station voor ons uit ging HN80 op. En dan vervolgens geen gas meer willen geven *smiley die staat te stampvoeten* dus zijn we er maar even voorbij gegaan. Terwijl hij zijn getatoeerde arm uit het raam wilde steken, doken wij weer opzij voor een tegenligger. Niet zo’n nette actie nee, maar op dat moment kookte mijn bloed even. Toevallig had ik het laatst nog met een collega over de meditatieve werking van stoïcijns (dus zonder je te laten leiden door je emoties, niet blijven hangen in negatieve gedachtes, waarschijnlijk hadden die mensen een goede reden om dat op die manier te doen) door het verkeer bewegen, maar dit ging mijn stoïcijnsheid te boven.
Gelukkig had ik thuis genoeg afleiding gehad om woensdag weer met een fris hoofd op pad te gaan. Wederom vanaf Hoorn, maar nu de gehele dag weer naar Spierdijk. Zei ik maandag nog dat het laden relatief vlot ging, zo in die paar dagen begon het op te vallen dat het zelf laden toch net iets vlotter gaat. Je rijd onder te trechter, pakt de knoppenkast-aan-een-snoertje erbij, achteruit vooruit en klaar. Nu duurt het soms even omdat de trechterbaas nog met het bonnetje van een andere klant bezig is. Of een potje patience, ik weet het niet. Maar omdat ik stiekem een beetje druk op de blaas had, maakte ik nu van de situatie gebruik door snel de trap op te huppelen en even van het toilet gebruik te maken. Wat schertst mijn verbazing *smiley met opengesperde ogen* geen andere klant aan de balie, geen afleiding op de computer, maar een goede handvol scheerschuim en een scherp mesje waren de reden dat wij even mochten wachten *smiley die achter z’n oor krabt* ik twijfel nog of ik het gewoon een lulsmoes vind, want als je ’s ochtends geen zin hebt om te scheren dan kan je dat ook ’s avonds doen, of dat ik jaloers ben, want het scheren lukt bij mij niet erg in de baas z’n tijd. Ondanks alle cosmetische strubbelingen wisten we evengoed nog 11 vrachten weg te brengen, en dat zonder Golfjes van de weg te drukken *smileys die staan te juichen* de planner was zo trots op ons, dat ie ons nog even naar de golfbaan van Winkel stuurde voor een spoedje. Er was daar wat zand gekiept wat niet helemaal de juiste korrelgrootte had, en dus moest het weer opgeladen worden. Gelukkig was dat vlakbij het werk langs de N241, waar we het zand weer in de berm konden kiepen. Ondertussen hoorden we nog een paniekerig bericht op de radio, in Amerika was namelijk een peuter overleden na een aanrijding. Het nieuwswaardige zat ‘em echter in de manier waarop: doordat de auto van achteren aangereden werd, braken de rugleuningen van de voorstoelen af, waarna vader bovenop het kinderzitje en zijn kindje klapte. Volgens CNN waren er al vele babies en klein grut op deze manier overleden, en dat komt allemaal doordat autofabrikanten (niet alleen oude Amerikaanse, ook Honda, Volvo en Tesla werden genoemd) geen 1 dollar extra willen uitgeven aan het verstevigen van de stoelen. Want dat zou het volgens een onderzoeksrapport kosten. Dat het onderzoeksrapport nog uit het vorige millenium stamt, lieten ze even buiten beschouwing. En dat voor veel Amerikanen de puberteit begint met het overschreiden van de Magische Grens *smileys die “Halleluja” zingen* van 100 kilo, daar werd ook niet over gerept. Wat overduidelijk wel gaat gebeuren, is het massaal aanklagen van diverse automerken, voor het indirect vermoorden van zoveel kindjes.
Gelukkig was er donderdag wat vrolijker nieuws, want er was weer een ander stort gevonden dat vol moest met zand. Dit keer gingen we niet richting A7, maar richting Enkhuizen. Of eigenlijk helemaal tot aan Enkhuizen. Voor de mensen die graag de kaart erbij pakken: op de N506 zit een slinger net voor Bovenkarspel, vervolgens komt er een rotonde en daarna nog een slingertje langs horecagelegenheid de Woeste Hoogte waarna je zo doorrijd naar Enkhuizen. Die rotonde was eruit gehaald, want daar komt iets nieuws. Daarom was er nu een gelegenheidskruispunt aangelegd, en net daar voorbij lag aan de linkerkant onze bestemming voor die dag. Maar je weet, op dit werk word niet onveilig gewerkt, en dus moesten we doorrijden naar Enkhuizen, daar een rondje draaien op het industrieterrein en vervolgens op de terugweg netjes rechtsaf het werkvak inrijden. En daarbij ook alle verplichte zwaailampen en maximumsnelheden in de gaten houden, want in de wandelgangen hoorden we dat er op een ander werkvak nogal wat was geëscaleerd. Daar was namelijk een werkafrit gemaakt met rijplaten, maar omdat er geen ruimte was om die door te trekken tot werkoprit (om vervolgens verderop weer te moeten keren), was er besloten om het weggetje dat je over moet steken om het werk op te rijden, te gebruiken als uitrij-route om naar het volgende verkeerslicht te rijden en daar dan tussen het gewone verkeer linksaf te slaan. Simpel. Ware het niet dat er klachten binnen kwamen over vrachtwagens die te hard reden. Wat ik me wel voor kan stellen, want na een paar kilometer over een hobbelende werkweg, is het lastig om ‘maar’ 30 te blijven rijden op een gladde asfaltweg. Vervolgens sloeg de vlam in de pan toen er maandag, tijdens die dag vol regen, scholieren compleet doorweekt op school kwamen, omdat ze door de pruttige spray van de vrachtwagens waren gereden. En dus was er besloten om de werkafrit dan ook als werkoprit te gaan gebruiken, compleet met verkeersregelaars die het aanstormende verkeer in een sportieve bocht moesten zien stil te zetten, zodat de vrachtwagens veilig linksaf konden slaan *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* een kwestie van tijd voordat er een kopstaartbotsing gebeurt en/of er een verkeersregelaar voor z’n flikker word gereden. Maar goed, ondertussen zaten wij dus de hele tijd tegen dat tijdelijke verkeerslicht aan te kijken, naast ons stort. Omdat er maar beperkte ruimte en tijd is, was er besloten om er een kruising van te maken waar je alleen maar rechtdoor mag oversteken. Dus het verkeer van Hoorn gaat naar Enkhuizen en weer terug, en het verkeer uit de woonwijk gaat de dijk op (tipje voor motorrijdens) en weer terug. Helaas *smiley die staat te schuimbekken* had niet iedereen zoveel zin om om te rijden, en dus werd er regelmatig afgeslagen op dat kruispuntje, wat meerdere malen tot een bijna-ongeval leidde. Alleen maar haastige forenzen? Nee hoor, ook oudjes, ongeïnteresseerde jongeren, zelfs werkvolk in bedrijfsauto’s die we her en der ook op andere werkvakken hebben zien staan, overtreden hier zonder enig spoor van gêne de regels. Waar is dan de #politie als je ze nodig hebt? Op dit kruispunt zouden we graag wat meer #blauwopstraat willen hebben. Wij maken extra kilometers, waardoor er meer uitlaatgassen en remstof in de lucht komt, er moeten extra auto’s bij, het transport en daarmee dus de totale projectkosten worden hoger, en dat allemaal omdat we het verkeer niet teveel mogen hinderen? Terwijl het verkeer ons vreselijk zit te tergen? Niet echt motiverend, om het zo maar even te zeggen.
Gelukkig mochten we vrijdag wederom naar datzelfde stortje. Elk rondje zagen we toch weer andere dingen op de route. Paarden en koeien in de wei, lieflijke poppenhuisjes, statige stolpen, de nieuwe in-/uitrit van het werkvak waar het eerder deze week zo was misgelopen, ja er viel genoeg te zien. En in tegenstelling tot gisteren, toen de machinist er wat later was omdat de uitvoerder dacht dat we pas om 7 uur begonnen, was hij er nu wel op tijd. Hoewel er steeds meer auto’s lijken af te slaan op de tijdelijke kruising naast ons werkvak, heb ik geprobeerd om me erbij neer te leggen. De transportplanner zei er ook niet veel aan te kunnen doen, aangezien de politie de tip niet erg leek op te pikken, dus moesten we maar berusten in ons lot. En lekker muziek luisteren op de zonnige vrijdag. Op Slam is er elke vrijdag een mix marathon, waar helaas heel hinderlijk doorheen word geouwehoerd over wat voor berichten mensen naar de studio sturen *smiley die zit te tandenknarsen* ‘want ze luisteren in de auto en dat is zo leuheuk!’ wat voor ons dan weer het teken was om over te zappen naar Veronica, waar het de laatste dag was van de ’90s top zoveel. Lekkere muziek uit mijn vroege jeugd, helaas helaas had ook Veronica de telefoon al ontdekt, en dus moest er na elk nummer een rijtje smsjes voorgelezen worden *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* of er werd verteld dat de artiest inmiddels was overleden aan een overdosis. Voor ons het teken om weer terug te zappen naar Slam. En tussendoor gaf de machinist het teken om over te zappen naar een ander stort. Hij had genoeg, en dus mochten we gebruik gaan maken van de nieuwe rotonde-constructie bij het werkvak waar talloze andere vrachtwagens al de hele dag het grind van het asfalt af reden. Was het gister de machinist waar we op moesten wachten, nu was het helaas de waterwagen. De hele ochtend hadden ze de tijd gehad, en nu, op vrijdagmiddag, wanneer iedereen zenuwachtig begint te worden omdat ze graag richting huis willen, stonden we in de wacht omdat we zonder waterwagen gewoonweg niet door het zand heen kwamen. Gelukkig had de machinist bij onze ‘eigen’ trechter goed nieuws, de laatste boot met zand was zo nat, dat we die voor maandag zouden bewaren, en dus waren we alsnog vroeg klaar.
Terwijl jij alvast aan je weekendrust begon, liep ik nog even de kuil op met een stuk plastic. Vader was weer aan het grassen geweest, deel 2 van snee 1, en dat moest wel droog liggen voordat de barre voorspellingen van het weekend zouden losbarsten. Door alle drukte rondom het grassen en een verrassingskalfje begonnen we wat later met melken, terwijl ondertussen ooms en zwagers druk bezig waren om de kuil helemaal af te dekken met diverse lagen plastic, zeil, zandzakken en autobanden. Na het avondeten keerde iedereen huiswaarts, voordat het natafelen in nachtwerk zou veranderen.
En zo kon ik zaterdag opgefrist wakker worden. Het laatste beetje lui zweet werd eruit gewerkt tijdens het fietsritje met de volle fietstassen, en daarna heb ik heerlijk in de tuin liggen kijken hoe de schone was hing te drogen in de zon *smiley die zich nog eens uitrekt* ongelovelijk zo huishoudelijk was ik bezig!
De zondag begon vanzelfsprekend met uitslapen. Het was iets frisser, dus lag ik niet in de tuin te kijken hoe het tweede wasje van dit weekend aan het opdrogen was, maar ook in huis was nog genoeg te doen. Een stapeltje folders doornemen, de streekkrant lezen, sudoku’s maken, ik was er druk mee. Tot een uurtje of 1, want toen zou het Formule 1 circus weer beginnen. Na het enorme succes van de vorige race had Ziggo als kadootje voor alle fans de race achter de decoder vandaan gehaald. Helaas begreep ik dat als “mensen die geen Ziggo hebben kunnen het ook kijken”, maar in de praktijk betekende het dat ik de tv op een Duitse zender moest zetten, het geluid uit, en dan via de tablet op de website van Ziggo het geluid erbij halen. Zo kon ik evengoed op het grote scherm kijken wat er gebeurde, maar dan met duidelijk Nederlands commentaar. De race begon achter de safety car, een dikke vette Mercedes met wat minder vermogen dan de F1 auto’s, maar evengoed had ie nog wat moeite om rechtuit te blijven rijden op het natgeregende wegdek van Monaco. Onze Max Verstappen startte vanuit de pitstraat vanwege een technisch dingetje, en voor hem kwam het wel goed uit dat er op deze manier werd gestart, want hij had op dit circuit nog niet in de regen geoefend met zijn nieuwe auto. Doordat het nog even doorregende duurde de rollende start vrij lang, maar in ronde 7 werd het sein gegeven dat de safety car de baan zou verlaten. De combinatie van regen en een circuit met weinig ruimte zorgde ervoor dat de coureurs wat voorzichtig waren met hun inhaalacties. Alhoewel er zo hier en daar evengoed wel wat werd geraakt. Zo vloog de ene gele auto de vangrail in nadat ie een gladde witte streep op het wegdek pakte, terwijl zijn teammaat net 5 tellen daarvoor was overgestapt van regenbanden naar allseasons. Het werd een tactisch spelletje wat de banden betreft, bleef je op regenbanden rijden, stapte je over naar allseasons, of gokte je erop dat het droog zou worden en blijven, zodat je meteen de slicks eronder kon laten zetten? Een van de Ferrari-rijders vond het wel genoeg geweest met het natte wegdek, en begon op een gegeven moment de baan droog te schuiven met zijn afgebroken voorspoiler, waarmee hij de bijnaam Cavalino Ramp-ante eer aan deed. Terwijl de ideale lijnen steeds duidelijker droog werden, en er slechts hier en daar nog wat natte plekjes te zien waren, maakte Max een klein foutje bij het inremmen van een bocht. Het blokkerende voorwiel probeerde hij te redden door even de rem los te laten, maar daardoor kwam hij op het natte gedeelte terecht, en zo schoof hij genadeloos de bocht door, tegen de vangrail, het achterwiel achter zich aan slepend. Een grote deceptie na zijn glorieuze overwinning van 2 weken terug, maar *smiley die serieus in de camera kijkt* ook dat is Formule 1. Hij had zich vanaf een bijna-laatste startpositie naar voren weten te werken tot de staart van de top 10, maar deze race eindigde voor hem in een DNF. Er waren er meerdere die Did Not Finishten, dus hij had niets om zich voor te schamen. Terwijl de Mercedessen dit keer op een beschaafde manier streden voor de hoogste trede op het podium, waren het de Saubers die elkaar achter in het veld nog even de bocht uit probeerden te duwen. Maar eerlijk gezegd zat ik toen al iets minder aandachtig te kijken. Ayrton Senna had geloof ik 6 overwinningen op dit circuit, ik hoop dat Max over 6 jaar kan zeggen dat hij daar ook heel dicht bij zit. En ik hoop stiekem ook dat Ziggo het hele spektakel nu niet stiekem helemaal achter de decoder verstopt, want dan zit ik voorlopig nog via Duitse zenders naar een van de grootste talenten van Nederland te kijken.
En met die gedachte ga ik aan het avondeten. Nog een paar uurtjes snoes, dan rijden wij weer over het stratencircuit van Hoorn. Geen schaarsgeklede pitspoezen of chagrijnige leden van de koninklijke familie naast de trechter, maar ongetwijfeld vinden we wel weer een ander spektakelstukje op onze weg. Fijne avond.
