Geachte Shirley, week 30 2016


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, het was maandagochtend nog wat schemerduister toen ik naar jou toe liep. Sterker nog, jouw binnenlicht moest aan om goed te kunnen zien waar ik mijn tas neer kon zetten. Ondanks het donker was het wel al zomers warm. Misschien kwam het ook wel omdat we weer lekker vroeg op pad mochten. De planner had ons weer naar Hoorn toe gestuurd, waar we zand mochten laden voor werkvak 14, dat is op de kruising bij de Jaagweg en De Braken. Van Hoorn naar De Goorn *smiley die op z’n dijen slaat* dat verzin je toch niet. We waren lekker op tijd en omdat we dat tempo graag vast wilden houden, ging het tijdens het eerste rondje al meteen op links en door. En ja, daar bleven we dan even op de linkerbaan hangen, op het laatste stukje van het circuit van Hoorn, zodat we om de vrachtwagen voor ons heen konden kijken of het verkeerslicht bij de flitspaal niet stiekem op rood zou springen. Daarna netjes terug naar rechts, zodat de tuterende automobilist ons in het voorbijgaan nog even een ‘Hamilton-groet’ kon geven. Nee hiervoor hoefden de we camerabeelden niet terug te zien, het was duidelijk de middelvinger. En zo reden we verder naar de rotonde bij De Goorn, waar we moesten keren om vervolgens net voor de verkeerslichten rechts uit te voegen het werkvak in. Om vervolgens linksom de weg over de draaien, zodat we recht achteruit het zand in konden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel, ze hadden weer een stukje ouderwetse zandbaan voor ons gevonden. Het tweede rondje werd het al wat spannender. Nadat we hadden geladen, kwamen we achter een collega te rijden, die ergens in de buurt een mobiele kraan had opgeladen. We tufden mooi achter elkaar aan door de groene golf heen, en het leek erop dat het verkeerslicht bij de flitspaal op groen zou blijven. Maar dit keer kwam de verrassing van links *smiley met opengesperde ogen* een fietser kwam met een aardig vaartje en grote oorkappen op het kruispunt opgereden en trapte vlak voor mijn collega langs de weg over. Waar zijn de middelvingers als je ze nodig hebt? Met de schrik nog in de stem vervolgden wij onze weg, afleiding zoekend in de radio. Om daar op het nieuws te horen dat het puntenrijbewijs bij beginnende bestuurders nog niet echt wil werken. De bedoeling is dat je bij een grote overtreding 1 of meerdere punten krijgt, bovenop de bekeuring, en bij 5 punten ben je je roze pasje kwijt en moet je opnieuw afrijden. Heel goed om op die manier te proberen de weg veilig te houden, alleen waren er vorig jaar slechts 9 jongeren van wie het rijbewijs ook daadwerkelijk werd ingenomen. Niet omdat jongeren zo netjes rijden, maar omdat er gewoonweg te weinig agenten op straat zijn, die vervolgens ook nog eens te weinig auto’s aan de kant zetten. En dan zou ik graag een typisch voorbeeld willen noemen, maar gek genoeg was het de rest van de dag vrij rustig op het circuit van Hoorn. Zo rustig dat ik ongestoord een bijrijder mee kon nemen, zodat hij ook eens kon zien wat er met al dat spul gebeurde wat die vrachtwagens wegsleepten bij de loswal.

Dinsdag mochten we naar hetzelfde werk toe. Laden bij HN80 en lossen in werkvak 14, een verdieping hoger dan gisteren. Niet opgeschrikt door vreemde fietsers reden we mooi ons rondje, terwijl we wat naar de radio luisterden. In Japan was iemand een opvangtehuis voor gehandicapten binnengedrongen, en had daar 44 mensen neergestoken, waarvan er 19 waren overleden en een aantal bijna. Na alle aanvallen die doorgedraaide tieners en psychotische junks in naam van IS hadden gedaan, was het bijna verrassend dat het dit keer om iets anders ging. Een Japanner wilde namelijk de wereld verlossen van gehandicapten *smiley die aan z’n kin krabt* hoewel ik er zelf ook nog wel wat extremistische Darwinistische gedachten op na houd, ging deze man wel heel ver. Ja ik zou het ook mooi vinden als elke generatie beter (sterker, gezonder, aangepast aan de leefomgeving) zou worden dan de vorige, want dat is hoe de mens als soort zijnde al 200.000 jaar weet te overleven. De zwakkeren gaan dood en de sterkere planten zich voort, zo werkt het spelletje nu eenmaal. Maar deze man vond dat de natuur blijkbaar nog wel wat extra hulp kon gebruiken. Een ander opvallend bericht was dat de schoonmoeder van Bernie Ecclestone was ontvoerd in haar woonplaats ergens in Brazilie, voor omgerekend zo’n 33 miljoen. Bernie schijnt miljarden waard te zijn, als grote directeur van het Formule 1-circus, maar als je zo’n hekel aan je schoonmoeder hebt, dat je haar voor dat geld laat kidnappen, dan moet het wel heel erg zijn. Gedurende de dag werd het nieuws alleen maar smeuïger. Die 33 miljoen was het gevraagde losgeld, wat de ontvoerders ook nog eens in Britse ponden wilden hebben. Voor degene die Bernie niet kennen: het is een oude man van 85 jaar. Voor degene die zich nu afvraagt hoe oud zijn schoonmoeder dan wel niet moet wezen: die is 20 jaar jonger *smiley die applaudiseert* mannen hoeven niet jong, viriel en knap te zijn, als ze maar een absurd dikke portemonnee hebben. En om mijn portemonnee nog wat te spekken, stuurde de planner ons na het zandracen in het Hoorn-De Goorn-rondje door naar Alkmaar, waar we konden laden voor Warmenhuizen. Om daarna nog even naar Schagen te gaan, waar we een half vrachtje konden laden voor een mevrouw die haar tuin ging opknappen, net buiten Petten. Nadat we eerst 13 keer hadden gesnuffeld aan het IJsselmeer, tijdens het rondje in Westfriesland, konden we nog even aan de zilte lucht langs de duinenrij in het westen van Noord Holland snuffelen.

Om vervolgens woensdag weer naar Westfriesland toe te rijden. Alleen verandere het stort wel een beetje. Niet alleen moesten we nu op werkvak 14 storten, maar ook op werkvak 12, naast de rotonde. Ondanks dat alle kranen en shovels over GPS beschikken, was er daar toch nog een stukje vergeten, en dus stonden we daar in de rij om nog wat van de vijver dicht te gooien. Aan de bagger die omhoog kwam te zien, was de vijver niet zo diep meer, dus dat zou vrij vlot gaan. In ieder geval vlotter dan ons *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* waar we gisteren inliepen op het schema van de dag ervoor, en op gegeven moment zelfs een dik kwartier op voor liepen, daar zakten we nu verder weg op dat snelle schema. Drukte op de weg was er niet echt, dankzij de vakanties was er ook nagenoeg geen spits, maar op de een of andere manier raakte ik toch mijn mojo kwijt. Sterker nog, we raakten zelfs de aansluiting op de groene golf kwijt *smiley die wit wegtrekt* wat was er toch aan de hand snoes? Ik raakte er zo gefrusteerd van dat ik bijna andermans dikke kindje de keet uit schopte tijdens de schaft. Gelukkig wist de uitvoerder ons af te leiden door een ander stortje aan te wijzen. Langs de Jaagweg zouden we, nog voor de verkeerslichten, rechts uitvoegen tussen de barriers door. Tot zover geen probleem. Alleen zouden we daarna ook weer moeten invoegen tussen het langsrazende verkeer. Een paar dagen terug hadden we daar ook al gestort, en omdat we rechtsaf het werk af moesten rijden, moesten we eerst dwarsover de weg op om te steken, zodat jouw neus in de goede wegrij-richting stond. Terwijl ondertussen dus het verkeer van beide kanten met 80 km/h aan kwam rijden. Gelukkig had de uitvoerder dit keer maar even de 50 km/h bordjes omgedraaid, niet dat alle automobilisten zich daar ook naar zouden gedragen, maar dan hadden we in ieder geval iets minder kans op een claim, wanneer iemand de weg op zou rijden en er een auto achterin zou klappen. Waar wij bijna achterin klapten was een paardentrailer. ’s Middags was het weer wat veranderd, de warmte werd verdreven door een hevige regenbui, en blijkbaar was dat aanleiding voor paardenliefhebber om niet harder dan 65 te gaan op de snelweg *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* ze had beter haar ponies voor de auto kunnen spannen, dan had ze nog meer tempo kunnen maken. Maar goed, uiteindelijk wisten we toch weer de laatste vracht te storten, en konden we schoongeregend huiswaarts keren.

Om donderdag naar de andere kant van Hoorn toe te rijden. De planner had gezegd dat we op werkvak 21 moesten laden, en ik had bij het zetten van de wekker nog getwijfeld of ie geen 7:00 uur had gezegd *smiley die achter z’n oor krabt* maar ze begonnen toch altijd om 6:00? Omdat Wingman het niet netjes vond dat ik dan een uur te laat zou zijn, had ik mijn wekker toch maar een uurtje eerder gezet. Onderweg naar het werkvak kwamen we de eerste trailers met ATMspul al tegen, die gasten sporen ook helemaal niet. Het werk begon met 6:30 laden, toen werd het 6:00, vervolgens 5:45, en nu waren ze dus al om 5:30 bij de trechter weggereden *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt* we kregen wel genoeg tijd om ons erover op te winden, want toen we stipt 5:45 het werkvak op reden, zag alles er nog verdacht stil en donker uit. Wat ook wel klopte, want toen zag ik op de bon dat we dus pas om 7:00 hadden hoeven laden *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* dus het kwartiertje werd een uurtje, waarna we bij de machinist konden gaan laden die ook iets eerder was begonnen. Om vervolgens aan de lange reis naar werkvak 23 te beginnen. Linksaf het werkvak uitrijden, bij de rotonde van Westwoud tussen alle trailers door omkeren, langs Enkhuizen naar de rotonde bij werkvak 25, en toen werd het spannend. Waar normaal gesproken de gele kaart wappert wanneer je vanaf de werkweg afslaat om een boerenweggetje op te rijden (tenzij je uitvoerder of landmeter bent), daar moesten wij nu verplicht rechtsaf de openbare weg op *smiley met opengesperde ogen* zomaar! Tussen al het gewone verkeer! En dan even verderop linksaf een doodlopend weggetje op, wat overging in de uitloper van werkvak 23. Wat een avonturen beleven wij toch weer snoes! Na een lange reis kwamen we weer terug bij werkvak 21, waar we op de terp tegenover de Markerwaardweg moesten laden. Via de natgemiezerde rijplaten naar boven was geen probleem, maar achteruit weer naar beneden glijden was wel wat spannend. Gelukkig hadden de collega’s wat tips, om geen motorrem te gebruiken, maar juist wel weer de sperren, en zo kon iedereen dan heelhuids weer in de keet komen schaften. Ik was precies op tijd binnen, want tijdens de rust was er een kleine wolkbreuk. Gelukkig werd het iets minder toen ik na het eten tussen de plassen door naar de dixie hink-stap-sprongde, alwaar ik gebruik kon maken van het laatste stukje wcpapier *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een mazzel had ik toch! Alhoewel die juichstemming weer wegtrok toen ik zag dat ik jou in een kuiltje had geparkeerd. Uiteindelijk wisten we nog een paar vrachten weg te brengen, en kiepten we de laatste vracht rond half 5, wat nog enigszins binnen de 7-tot-4-mentaliteit paste die er tegenwoordig heerste.

Gek genoeg mochten we vrijdag dan wel weer om 6:00 beginnen. Had de inval-uitvoerder de hint begrepen, of was het vanwege de vele bouwvakborrels die die middag zouden plaatsvinden? Niemand wist het precies, en ondertussen gingen er tussen de chauffeurs de wildste verhalen over stoppen om 14:00 uur, waarna de inhuurauto’s het af zouden maken *smiley die grinnikt in z’n knuistje* wat kan je sommige chauffeurs toch heerlijk op de kast jagen. Uiteindelijk stopten we alsnog voor vieren. De chauffeurs en vooral de machinisten waren helemaal klaar met de natte bagger die we kwamen brengen, en voor velen waren de laatste loodjes voor de vakantie toch wel erg zwaar. En dus stuurde ik jou richting de garage, niet om je van je melding over de versleten koppeling af te helpen, maar omdat er een barbecue was geregeld. Jawel, ook bij zo’n modern bedrijf als Spaansen word er nog vastgehouden aan ouderwetse tradities. En wat zijn het toch een mooie tradities, met fijne rituelen. Terwijl de cateringman nog bezig om de bar in elkaar te zetten, stonden de eerste collega’s al aan een biertje te nippen, leunend op de staantafels waarop bakjes stonden die nog gevuld moesten worden met nootjes en zoutjes. De geur van rubber, lassen en uitlaatgassen had plaatsgemaakt voor de herkenbare lucht van dode dieren op de bakplaat, en op tafels stonden grote bakken met broodjes en salades uitgestald *smiley die over z’n buik wrijft* jawel, de baas had ons weer goed verwend. Natuurlijk was er ook de speech van de directeur, die vertelde hoe goed het allemaal is gegaan het afgelopen jaar, zo goed dat die middag de eerste paal was geslagen voor het uitbreiden van de casco-fabriek in Harlingen. Na een vluchtig applaus werd er vrolijk verder gegeten en gedronken, slechts onderbroken door het wisselen van de vaatjes onder de tap. Langzaam aan dunde het groepje uit, tot de laatsten van de harde kern uiteindelijk in de beginuurtjes van de zaterdag het licht uitknipten en naar hun bedje vertrokken.

En omdat ik er pas zo laat in lag, mocht ik van mezelf wel wat langer blijven liggen. Het liep uiteindelijk tegen elven toen ik onder de douche stapte om de geur van werkzweet, bier en sigarenrook uit mijn haar te spoelen *smiley die zich nog eens uitrekt* om de rest van de dag niet veel meer te doen dan boekie lezen. Wingman was ondertussen druk bezig op het ciruit van Assen, en zoals het een sterke vrouw betaamt steunde ik hem. Vanaf een afstandje.

Evenals zondag. Na het uitslapen lekker weer in het boekie gedoken. ’s Middags kwamen Vader en Moeder gezellig op visite, en keken we gezamenlijk naar de Formule 1 race op het circuit van Hockenheim. Onze Max startte als vierde, achter de 2 zilveren sterren en zijn teammaatje Ricciardo. Al in de eerste bocht werd er geknokt, want de start van pole positionner Rosberg was, nouja niet echt showwaardig. Niet alleen kwam nr 2 Hamilton voorbij, maar ook nrs 3 en 4, de rode stieren. Door slim de ruimte op te zoeken wist Max een tweede plek te veroveren *smileys die zitten te juichen in hun tuigjes* en hield die positie lange tijd vast. Teamgenoot Ricciardo was iets sneller en liep dus ook iets op Max in, terwijl ondertussen Rosberg ook naar voren toe kwam. Sterker nog, Rosberg wilde zo graag naar voren toe komen dat hij, na een pitstop, achter Max terecht kwam en die gewoon de bocht uit drukte. Dat viel ook de wedstrijdleiding op, dat er een nogal dubieuze lijn werd gereden in de krappe hairpin-bocht, en zij gaven Rosberg 5 seconden straf. Tijdens de eerstvolgende pitstop zouden de monteurs 5 tellen moeten wachten, maar het was nog even onduidelijk of ze Rosberg niet zo erg mogen of dat ze erg langzaam tellen, want ze wachtten bijna 9 tellen voordat de sleutels op de auto werden gezet. Daardoor kwam de ster achter de stieren terecht. De andere ster, Hamilton, liep zo lekker weg dat de stieren niet meer dichterbij konden komen. En al die tijd werden ze gevolgd door de steigerende paarden. Met daar achter de rest van het veld. Voor de sensatie beluste kijkers was er weinig show, weinig stoeierij, behalve dan rondom de tiende plek, waar driftig werd gestreden voor dat laatste puntje. Maar ook weinig uitvallers, slechts 2, en beiden door technische perikelen. Ondanks dat was het toch weer mooi om te zien. Niet in de laatste plaats omdat het meestal Wingman is die dingen aan mij moet uitleggen, maar ik dit keer de wijsneus kon spelen voor mijn ouders. En daarbij was het ook een dikke vette Hamilton-groet naar die Duitsers, die na het wapperen van de finishvlag moesten klappen voor een Brit, een Australier en een Nederlander *smiley die gniffelt in z’n knuistje* en nouja vooruit, nog even een stukje Duits volkslied dan voor de Mercedes. En met die beelden moeten we het voorlopig even doen, want de volgende race is pas weer over 4 weken in Belgie. Met die gedachte ga ik lekker nog even van het laatste stukje zonneschijn genieten *smiley met een grote zonnebril op*

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *