Geachte Shirley, maandag kwamen we met de collega’s alweer vroeg jouw kant op. Na een slaapweekendje met je rode vriendinnetjes was het nu weer tijd om wat werk te gaan verzetten. Alhoewel niet iedereen daar zo over dacht, want de breggewipper aan het einde van de Afsluitdijk vond het ’s ochtends vroeg al nodig om de bregge te wippen. Terwijl wij onze vrachten zand wegbrachten, hoorde ik op de radio dat er nogal wat werd gezeurd op de Olympische deelnemers. Dat verhaal van die kerel niet even een weekje kon wachten voordat ie de kroeg in dook, dat kennen we nu wel, maar er waren nog een paar grote favorieten, die niet de medailles wisten binnen te slepen die wij voor de ze in gedachten hadden. Natuurlijk, vroeger waren de Olympiers echte goden die zich onder het gewone volk mengden, maar tegenwoordig zijn de Olympische deelnemers gewone mensen. Die zichzelf tot het randje pushen om een uitzonderlijke prestatie te leveren, dat dan weer wel. Dan vraag ik me wel eens af wie die mensen zijn die durven te klagen. Zullen ze gewoon jaloers zijn, omdat ze zelf die discipline niet hebben om zich dagelijks in het zweet te werken? En dat ze nu met hun logge lijf op de bank hangen en bij nacht en ontij tv kijken om prestaties van anderen te bekijken en vervolgens af te kraken? Ondertussen waren wij ook onze grenzen aan het opzoeken, en die lag die dag voor ons bij 11 vrachten zand en 1 vracht grond *smiley die op het podium klimt* een mooie prestatie. Die geheel in het niet viel bij het nieuws dat een Nederlandse vrouw de gouden medaille had binnengesleept voor ‘zwemmen in open water’, door een afstand van 10 kilometer in 2 uurtjes af te ronden *smiley met opengesperde ogen* 10 kilometer zwemmen in een zwembad red ik niet eens voor sluitingstijd, laat staan in 2 uur, met golfslag en stroming erbij. Iedereen die zo’n exercitie overleeft verdient wat mij betreft al een medaille.
Dinsdag gingen we weer verder in Harlingen. Net als gisteren en vorige week: zand afvoeren vanonder de oude N31 langs de Kimswerderweg, naar het stort op Oostpoort. Het zonnetje scheen lekker, zoals een collega al had voorspeld, en met enige regelmaat kwam er een camper, caravan of auto met gevulde fietsendrager voorbij, dus raakte ik aardig in vakantiestemming. Volgens mij moet je ook aardig in de vakantiestress zitten, wil je je auto volladen met een gezin, en vervolgens de skikoffer op het dak zo volproppen dat je er een spanbandje overheen moet trekken om de boel dicht te houden. Gelukkig stuurde de auto niet zo zwaar, want op de trekhaak was nog een fietsendrager gemonteerd met 2 grote-mensen-fietsen, en daartussenin ondersteboven een kinderfietsje gepropt *smiley met een zonnebril op* ach ja, vakantie. Misschien moet er binnenkort toch maar eens een vakantie gepland gaan worden naar Noorwegen. Waar er een paar weken terug nog een kleine hakken-in-het-zand-situatie werd veroorzaakt, doordat een politieke partij voorstelde om vlak na 2020 geen brandstofauto’s meer in Nederland te verkopen, daar zijn ze in Noorwegen al een stukje verder. Iemand heeft voorgesteld om in 2025 helemaal geen benzine- en dieselauto’s meer te laten rijden. Niet van de bewoners zelf en ook niet van buitenlandse toeristen. Geen personenauto’s en ook geen vrachtwagens *smiley die wit wegtrekt* en het leek erop dat er een meerderheid voor was in de politieke situatie daaro. Dus wil je nog van de geweldige wegen genieten in dat land, compleet met motorgeluid en brullende uitlaat, wacht dan niet te lang om die kant nog eens op te gaan. Ondertussen stonden de collega’s al te trappelen op de zaak, want die wilden graag weer aan de reis terug de dijk over beginnen.
Om woensdag weer terug te reizen. Je zou bijna zeggen dat het makkelijker is om een paar veldbedjes in het kantoor neer te zetten, maar ach, dit heeft ook wel wat. Met een TVO’tje gingen we weer op pad, klaar voor het vaste rondje. Samen met een aantal vaste collega’s en, vanwege de drukte in de vakantieperiode, ook een aantal ZZP’ers. En die zaten waarschijnlijk de hele dag aan de radio gekluisterd, want op het nieuws werd verteld dat ZZP’s voortaan hun huurhuis kunnen aftrekken van de belasting, wanneer ze in dat huurhuis werken. Dus als je als ZZP’er zijnde je bonnen schrijft aan de keukentafel, dan kan je niet alleen geld terugkrijgen voor de ruime woonkeuken (zoals ZZP’ers met een koopwoning), maar voor de gehele woning. Wel moet je, als je ook in dat huis woont, bijtelling betalen voor privégebruik. Net zoals bij leaseauto’s. Maar dat is een stuk goedkoper dan wanneer je het moet kopen. Net zoals bij leaseauto’s. Hoewel er mensen blij waren met het bericht dat het voor ZZP’ers in huurhuizen nu wat meer gelijk word getrokken in vergelijking met degenen met een koophuizen, waren ze niet zo blij dat het meteen weer is doorgeslagen naar het andere uiterste. Heel fijn al die financiele meevallers, maar uiteindelijk moet er toch ergens belasting binnen gaan komen, anders is het snel klaar met het uitdelen van kadootjes. Voordat de rokers en drinkers in paniek beginnen te roepen dat hun gewilde spullen nu waarschijnlijk weer duurder gaan worden, wees gerust, er was ook goed nieuws voor de belastingdienst. Doordat het BPM-tarief op auto’s ietsje meer gelijk is getrokken (voor alle auto’s moet nu BPM worden betaald, met uitzondering van volledig electrische voertuigen), komt er zo’n 100 miljoen meer binnen aan extra-auto-BTW. Maar voordat ik naar nieuwe auto’s kon gaan kijken, moest ik me eerst nog even op jouw concentreren. Blijkbaar hadden we ergens een stukje ijzer gemist, want je had een lekke band. En omdat er een paar fanatieke collega’s nog op me stonden te wachten voor het carpoolen, werden er meteen deuren open getrokken en gereedschappen tevoorschijn gehaald om het wiel zelf te wisselen. Voordat ik goed en wel doorhad wat er gebeurde, was niet alleen een lekke luchtslang gerepareerd, maar ook het wiel gewisseld, waardoor we gelukkig niet veel later dan alsnog de dijk over konden vliegen.
Om donderdag, nouja je raad het al natuurlijk. Alhoewel het nu wel wat hectischer begon te worden. Niet alleen moesten wij klei laden, waarbij we nogal in de weg stonden voor de zandauto’s, ook werd er geasfalteerd op iets wat waarschijnlijk een nieuwe tijdelijke afrit gaat worden. En door de beperkte ruimte in dat werkvak, werden er een paar asfaltauto’s bij ons in het werkvak geparkeerd. Waar vervolgens een twaalfassige combinatie tussendoor moest met een grote kraan. Het lukte de chauffeur wonderwel om achterop het werk te komen zonder een schildje plat te rijden. Maar goed, iemand die ‘super’ op de neus van de auto heeft staan, legt de lat ook wel hoog natuurlijk. Ondertussen deden wij ons rondje, maar wel wat langzamer dan de zandauto’s vandaag, want het laden van de klei gebeurde met een kleinere kraan. Alhoewel, het maakt weinig uit hoe groot de kraan (en de bak die eraan hangt) is, want met enige regelmaat stonden we toch weer voor de brug te wachten. En dit keer gebeurde er nog iets spannends ook *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* terwijl de slagbomen naar beneden kwamen, kwam er uit de rij auto’s een politiewagen met knipperende blauwe lampen naar voren toe rijden. Ik zou meteen op de paniek-knop hebben gedrukt en de brug weer laten zakken, maar de breggewipper kwam eerst naar buiten om te vragen wat er aan de hand was, voor dat brug omlaag ging en de slagbomen op een kiertje open gingen voor de dienders. Terwijl de collega’s nog wat speculeerden over de temperatuur van de snack die de agenten volgens hun in de auto hadden, volgde ik op de radio een discussie over het tekort aan vrouwen in de bordroems. Wat bordroems precies zijn, snap ik nog niet helemaal, maar je komt ze vaak tegen bij grote bedrijven waar veel geld in omgaat, en ze schijnen over het algemeen ook vol te zitten met oude mannen. En dat vond de vrouw op de radio niet fijn. Ze vroeg zich hardop af hoeveel vrouwen de emancipatie-golf van de laatste jaren hebben gemist, wanneer slechts 7% van de vrouwen verklaard dat ze na het trouwen en kinderen krijgen weer voltijd wil werken *smiley die achter z’n oor krabt* tja, hoewel ik deeltijd werken eigenlijk als een luxe en een teken van ‘ik laat met niet opjagen!’ zag, en ik er ook serieus aan zat te denken om een dag minder te gaan werken, omdat ik met 40 uur in de week ook wel kan rondkomen, begon ik nu toch te twijfelen. Ik word niet gehinderd door enige vorm van nesteldrang of een jaloerse partner die het niet kan hebben als ik meer zou gaan verdienen dan hem, dus waarom zou ik eigenlijk niet aan het met grijze mannen bezaaide pad naar de bordroem gaan beginnen, om met mijn keurig gemanicuurde handen een absurd dure presse papier van iemands bureau af te pakken en dat glazen plafond aan stukken te slaan? Hoe langer ik erover nadacht, hoe zekerder ik werd van mijn nieuwe carrièreplan. Tot we na 10 vrachten grond nog even een vracht zand gingen laden, om de tijd vol te maken (jawel jawel! Overuren hoezee!), en vervolgens, na het wegen, volledig op de automatische piloot, bij de kraan kiepten die, jawel, je voelt hem al aankomen, de hele dag klei stond te ontvangen *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* op jacht naar het glazen plafond? Waarschijnlijk word ik onderweg zo afgeleid door het tellen van vlinders, dat ik dat plafond vergeet, mijn hoofd eraan stoot en van schrik de andere kant weer op loop.
Vrijdag mochten we wederom lekker studderen in Harlingen. Gelukkig mocht ik nog wel op het stort komen, en om het makkelijk te houden hoefden we vandaag alleen maar zand te rijden. Er lag nog een kleibultje, maar dat werd door andere auto’s weggereden, naar hetzelfde stort alleen op een andere plek. En dan reden er ook nog eens wat trailers in de rondte *smiley met zweetdruppels op z’n voorhoofd* ja het was zomaar even druk daar bij dat boertje achter op het pad. Konden we tijdens het wachten mooi een beetje van de natuur genieten. Achter het dijkje gingen de masten voorbij van pleziervaarders, masten waar we even later dan ook weer naar konden kijken wanneer we weer stil stonden voor de brug. En zo kabbelde de dag voort, tot aan de middagschaft. De uitvoerder was zo vriendelijk geweest om een vette hap te regelen, en omdat er iets fout was gegaan, kreeg ik nog een bakje patat extra *smiley die over z’n buik wrijft* gelukkig kon ik daarna rustig uitbuiken, want de middag verliep niet zo vlot. Een langgerekte vrachtwagen stond nogal in de weg op het werk, de chauffeur had te horen gekregen dat hij daar heipalen moest lossen, maar niemand had hem gewaarschuwd voor de zandauto’s die er nog langs moesten. De spanning begon al een beetje op te lopen, niet gek na zo’n zonnige dag, de collega’s op de bak waarschuwden al voor een ‘code geel’ met grote kans op Berenburg-met-een-parasolletje. Waarschijnlijk was de heipalenchauffeur daar ook naar onderweg. Jammer voor hem dat ie na het lossen eerst kon aanschuiven in de file. Blijkbaar was de brug iets te lang open geweest, want al bij de afrit naar de Kimswerderweg stond het stil. Gek genoeg was dat het volgende rondje weer opgelost, maar met al die strubbelingen kwamen we niet verder dan 11 vrachten, eentje minder dan we voor ogen hadden.
En ja, toen was het alweer weekend. Wat ga je dan doen, naar Hockenheim voor het dragracen, naar Sevenum om Opels te bekijken, of 1 van de vele lokale festivals? Het werd Zandvoort, waar druk geoefend en geraced werd. Wingman had kaartjes gekregen, en dus stapten we op de brommer om lekker een dagje in het duin te zitten en racewagens te bekijken. Grote crashes hebben we niet gezien, die waren elke keer ergens op een stuk waar we geen zicht op hadden, tot we op de hoofdtribune zaten om te kijken naar de Honda-Seat-klasse, waar trouwens ook nog een paar Volkswagens tussen reden. En dat hebben we geweten, bij de start zat 1 van de Golfrijders nog te slapen, waarna de Leon die erachter startte erop reed en z’n wielophanging stuk maakte. Na wat rondjes achter de safety car bleven er uiteindelijk 6 raceminuten over, waarin een Civic de eerste plaats bezet bleef houden, tot ie in 1 van de laatste bochten werd ingehaald door een Leon. Ja spanning en sensatie alom!
Helaas bleken de voorspellingen over regen op zondag uit te komen. Geen weer om de brommers uit te laten, en ook niet echt aanlokkelijk om langs het circuit te lopen. Dus werd het een rustig dagje bankhangen, boekie lezen, wat tv kijken, heerlijk. Nog een paar uurtjes snoes, dan kan ik weer volledig uitgerust met jou op pad.
