Geachte Shirley, toen ik vorige week zei ‘tot over een paar uurtjes’, bedoelde ik dat niet zo letterlijk. Zo rond de klok van half 2 ’s nachts werden we gebeld om een rondje te gaan strooien *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een gekkigheid. Snel tussen het late uitgaansverkeer door, snel schoonmaken, snel afbouwen en daarna weer het bed ingekropen. Terwijl Wingman van zijn ontbijtje genoot, lag ik in foetushouding naar m’n ademhaling te luisteren, maar het verwachte hazenslaapje bleef weg. Dan ook maar het bed uit en ontbijten, en daarna weer met jou op pad, want we mochten ons melden op het zogenaamde wrakkenterrein naast de Velsertunnel. Een terreintje dat verstopt ligt tussen het struikgewas en de op- en afritten rondom de tunnel, wat word gebruikt om te hoge vrachtwagens aan de kant te halen en gecrashte auto’s tijdelijk te stallen. Maar nu dus ook om de keet te plaatsen en 6 vrachtwagens. Onder het genot van een bakje thee zaten we daar te wachten en vooral niet over Trump te praten, tot Rijkswaterstaat toestemming zou geven voor de vrachtwagens om het werkvak in te rijden. Dat was pal langs de oprit richting Velsertunnel-Haarlem-richting-Alkmaar, en dus moesten we langs een pijlenwagen uitvoegen om bij de kraan te kunnen komen. Maar uiteindelijk konden we op pad, jij had je 3 kwartier op de klok en ik had een idee om naar het stort toe te rijden. In de mist zochten we onze weg richting Purmerend, want dit zand mocht ook naar de kruising N244/N247. En ja dan kan je binnendoor langs de Woude en Graft de Rijp, of via de A8/A7, of via de A8/A10 *smiley die aan z’n kin krabt* eerst maar eens de binnendoor route geprobeerd, en toen de spits eenmaal was opgelost, bleek de A8/A10/N247 een erg leuke route te zijn. Voor zover we konden zien, want het was opletten geblazen met al die auto’s die met zonder lichten aan in de mist rondrijden *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* ongeveer driekwart van het Nederlandse wagenpark is in de kleur zwart, wit of grijs gespoten, en dat is ook precies de juiste kleur om ongezien door een mistig landschap heen te kunnen manouvreren. Na 5 vrachten en een kleine file op de A8 vanwege een aangereden spanband, mochten we weer richting huis toeren.
Om dinsdag weer naar de Velsertunnel te rijden. Hoewel de uitvoerder zegt dat ie hoger is geworden, heb ik toch het idee dat ie lager lijkt *smiley die achter z’n oor krabt* maar misschien ben ik wel iets te vaak door de nieuwe Coentunnel gereden, en dat verschil is erg groot met dit ouwe tunneltje. Tijdens het eerste kwartiertje kwam de serieuze praat op tafel. We waren nu een half uur eerder begonnen om nog meer profijt uit de dag te kunnen halen, maar hoe zouden we de pitstops zo efficiënt mogelijk kunnen indelen? Doen we weer een enkele stop, zoals gisteren, of maken we er 2 van? Wilden we een vracht meer doen, dan zouden we ook meer rijtijd nodig hebben, dus werd er besloten om tweemaal te gaan schaften. Waar ook wat was besproken, was bij het RIVM. Daar waren de eet-richtlijnen nog eens herzien, en het schortte er hier en daar nogal aan *smiley die streng met z’n vinger wijst* zo zit er nog teveel zout in soepjes en sauzen, en verschilt dat ook van huismerk tot huismerk, en moeten we minder alcohol, frisdrank en vlees gaan nuttigen. Behalve de ‘gezondheidskaart’ wilde het RIVM hier ook de ‘duurzaamheidsjoker’ gaan inzetten. Want als we minder vlees eten, is er minder landbouw/veevoeder/koeienscheten nodig, en word de wereld gezonder *smiley die nog een sigaartje in de fik steekt* ow ik dacht even dat ze wilden gaan zeggen dat als mensen minder alcohol, frisdrank en vlees nuttigen, er minder kankergevallen zijn, en het grondwater dus minder word vervuild met de verdunde chemoplasjes uit de rioolwaterzuivering vandaan. Ik moest weer denken aan dat onderzoek van vorige week, waarin werd gesteld dat als apen 30% minder eten, ze langer leven en minder ouderdomskwaaltjes hebben. Maar wat ze dan precies minder moeten eten, dat was nog onduidelijk. Erg grappig was de opmerking van een mede-alternatieve-eter, die zei dat ie wel wist waar we dan minder van moeten eten om langer te leven, heb je wel eens een aap met een zak chips in een boom zien zitten? Of met een magnetron en een stapel kant-en-klaarmaaltijden? Hij gaf mij ook een goede tip wat het vlees betreft: eet er niet teveel van. Natuurlijk moet je lekker vlees eten, want het is gezond en er zitten stoffen in die je niet uit ander voedsel haalt, maar eet het niet bij je ontbijt, en zeker niet in grote hoeveelheden. Het nadeel van vlees is dat onze darmen het iets moeilijker kunnen verwerken, en wanneer er een grote partij binnenkomt, dan blijven er stukjes tussen de darmvlokken hangen, die niet met de rest van het eten verteerd worden. Vervolgens gaat dat rotten en daarbij komen er stofjes vrij die, jawel, kankerverwekkend zijn *smileys die staan te juichen op tafel* hebben al die linksdoorgedraaide veganisten toch nog een beetje gelijk! Dus ik kan gewoon blijven genieten van dat balletje scharrelgehakt bij het tankstation, maar de tweede kan ik beter laten liggen. Ondertussen baanden we ons een weg door een deels mistig en deels zonnig Noord Holland, en stonden we uiteindelijk met 5 vrachten op de bon weer thuis. De aangepaste pitstopstrategie had weinig uitgehaald, want door de extra schaft werd het te laat om nog langer door te werken.
Gelukkig konden we stiekem die avond nog wel een extra rondje toevoegen. Met een vrachtje zout in de bak, dat wel *smiley die grinnikt in z’n knuistje* komen we toch nog aan die 10 rij-uren.
Woensdag mochten we, jawel, weer hetzelfde rondje doen. Met het verschil dat we nu alleen waren uitgenodigd. Er lagen nog een paar vrachten zand, dat vond de uitvoerder gisteren niet meer de moeite om weg te brengen, en dus mochten we daar vandaag de hele dag over doen. En terwijl wij op pad waren, was de machinist ondertussen druk met het werkvak afwerken, strak trekken en bijpunten, zodat voorbijgangers straks niet meer zullen zien wat hier heeft plaats gevonden. Het was heerlijk rustig, zo zonder de druk van collega’s die al aan komen rijden als ik nog sta te kiepen. En omdat ik toch alleen was, en de machinist het allemaal niks uitmaakte, konden we onze eigen pitstopstrategie maken. Heel efficiënt de klok vol rijden, een half uurtje aan de kant, en daarna weer verder. Even leek het erop dat we klaar waren met zand rijden, toen het tegen het einde van de ochtend zachtjes begon te sneeuwen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* maar de telefoon bleef stil en ook waren de vlokjes het volgende rondje alweer verdwenen. Na 4 vrachten was de machinist er klaar mee en toerden we voor de laatste keer naar Purmerend. Om daarna weer een stukje terug te rijden, bij de loswal in Amsterdam mochten we een vrachtje zand laden voor de Grootschermer. Als die plaats je niets zegt, zoek het dan eens op. Met zonnig weer en een sportieve auto of motor. Via bochtige dijkweggetjes toerden we erheen. Sportieve lijnen rijden? Het was al passen en meten om zonder berm mee te pakken de bochten door te komen. Maar we vonden het dijkje waar we mochten kiepen, en na 5 minuten manouvreren tussen auto’s door die pal voor vrijstaande-huizen-met-oprit in het gras worden geparkeerd, konden we het erfje opdraaien *smiley met opengesperde ogen* dit is zo’n klusje waarbij je van tevoren zit te vloeken, om vervolgens zo hard te gaan tandenknarsen dat je het geknars van het automaat-knopje niet meer hoort, en waarbij je uiteindelijk met een grote grijns wegrijd en daarbij nog even een denkbeeldige middelvinger opsteekt naar de mensen die vanachter hun gordijnen zaten te kijken of je niet tegen hun auto aan zou rijden. Je bent een groot en lomp gebouw, maar toch kom je op plekken waar ik met de Kadett niet eens in zou willen draaien.
En ja, toen was het alweer donderdag, en had de planner een ander ritje voor ons. Draineerzand laden bij de loswal in Hoorn en dat naar een paardenspulletje in Andijk brengen. Dwars door het grote Westfrisiaproject heen, dat nog steeds stil ligt. Er zijn wel 2 provinciale wegen van oost naar zuid, maar wil je van west naar noord dan ben je aangewezen op boerenweggetjes en bebouwde kommetjes. Oost naar zuid? Ach je weet wel, die 2 grote wegen die van links naar rechts lopen, maar knap van boven naar beneden rijden is er niet bij. En dus zaten we met de zonnebril op de neus te genieten van de landerijen, slingerend tussen wegversmallingen en verkeersremmers door, en keken we zenuwachtig naar de paardjes die naast de auto op hun losloop-postzegels stonden te springen bij het horen van die 440 trappelende ponies van jou. Ondertussen ging het gezondheidsnieuws gewoon door. Zo was er geconstateerd dat in de leeftijdscategorie 18 tot 25 jaar, er nu meer word gerookt, gedronken en geblowd dan een paar jaar geleden. Ondanks alle waarschuwende campagnes en nare afbeeldingen. Het lijkt wel alsof de 18plussers de verloren biertijd tussen hun 16e en 18e proberen in te halen. Hoogste tijd dus voor weer een nieuwe campagne, die speciaal gericht is op deze leeftijd. Verder liet ook de Hartstichting van zich horen, want zij stellen dik 7 miljoen euro’s beschikbaar om onderzoek te doen naar hoe je mensen kunt verleiden om in de supermarkt de gezonde keuze te maken. Dus niet de ongezonde aanbiedingen die van ingang tot kassa in je gezicht worden geduwd, en niet de kant-en-klare dingen die makkelijker in je mandje passen dan al dat losliggende groente en fruit. Dat je ook nog eens zelf moet wegen *smiley die z’n hoofd op de lopende band laat zakken* waar je pas achterkomt als je al bij de kassa staat. Omdat ik graag doneer aan goede doelen, heb ik bij deze een gratis tip voor de Hartstichting: zorg dat je de overheid zo gek krijgt om alle voedselproducten met meer dan 4 ingrediënten in de 21% BTWschaal te krijgen. Op die manier word gezond eten goedkoper, zonder dat je daarvoor de prijs hoeft te verlagen en de boeren nog verder moet uitknijpen, en de mensen die wel graag E-nummers en kunstmatige geur-, kleur- en smaakstoffen nuttigen betalen op deze manier bij aan meer onderzoek en de gezondheidszorg. Hoe makkelijk wou je het hebben?
Nou zo makkelijk ging het ’s middags niet. Na 7 vrachten zand voor het paardenboertje waren we alweer klaar. Mooie tijd om even de garage in te duiken en de kleppen te smeren voor het weekend. Maar helaas was het smeerding stuk *smiley met opengesperde ogen* en moesten we het met de ouderwetse handsmeerder doen. En dat was zwoegen *smiley die met z’n spierballen rolt* maar het scheelt me wel mooi weer een ritje naar de sportschool.
Vrijdag was voor mij dan een echte vrij-dag. Terwijl jij met een andere chauffeur op pad ging, stapte ik een paar uur later met Wingman in de auto richting Dordrecht. We begonnen in het Van der Valk hotel, waar we gezellig met een ander stelletje aan de koffie/thee en appelgebak zaten in het meetingcenter. Vanaf 14:00 mochten we inchecken en tegen die tijd was ook het derde stelletje verschenen, met hun aanhang. Koffers, kinderwagens en luiertassen werden naar de kamers gebracht en daarna gingen we beneden weer ‘meeten’ met limonade, melk en de eerste biertjes. Waarna iedereen weer naar de kamer vertrok om de feestoutfit en bijpassende schmink aan te trekken. Na het diner was het namelijk tijd om in de taxi te stappen *smileys die zitten te juichen in hun tuigjes* richting Rotterdam, waar we naar de Vrienden van een bepaald biermerk zouden gaan kijken. De taxichauffeur reed ons vlotjes om de file heen naar de ingang, zodat we mooi op tijd waren om alvast een rondje bier te halen en onze plekken op te zoeken. Zoals veel mensen die avond ervoor al op tv hadden gezien, zou het feest geopend worden met een waanzinnige drumconcert en Cesar Zuiderwijk die uit het plafond vandaan naar beneden zou zakken. Het was inderdaad indrukwekkend *smiley met opengesperde ogen* en na de Golden Earring bleven de artiesten zich in rap tempo afwisselen. Je zou bijna vergeten dat er zoveel muziek in Nederland word gemaakt. Van de stevige gitaren en stoere mannenstemmen van Golden Earring, Blof en Rowwen Heze, naar Ilse DeLange, Douwe Bob en Nick en Simon. Maar ook de hippe hoppers waren goed vertegenwoordigd, zo hadden ze Broederliefde op de het podium gezet, en ondanks dat die jongens uit de jungle komen, wisten ze wel waar het feestje was *smileys die scanderen* hier is het feestje! En Typhoon, die waarschijnlijk net uit voorarrest kwam omdat hij een te dikke Mitsubishi rijd en geen tijd meer had om zijn schoenen aan te trekken. Maar ook Marco Borsato had de weg naar Ahoy weer gevonden. Er werd ook aan buitenlandse sterren gedacht, want een aantal artiesten brachten samen een ode aan de Beatles, je weet wel, dat zanggroepje dat toen nog eens in Blokker heeft gestaan, compleet met een medley, een VW Kever, dansers en trampolines op het grote podium, en dat terwijl ze zelf op kleinere podiums stonden die uit het plafond vandaan naar beneden zakten. Zelfs aan de T-Rex was gedacht *smiley met natte oogjes* zullen ze geweten hebben dat ik in de zaal zat? Het was een geweldige avond, een waanzinnige show, en na de filevorming bij de toiletten, bij de inmiddels gesloten barretjes, bij de garderobe, de uitgang en voor de taxies, was mijn hoofd vol, het licht ging uit. De bar in het hotel was inmiddels al gesloten, en dat was misschien maar beter ook. Terwijl de ene snel nog even naar de McDonalds reed om er daar achter te komen dat ze te laat was voor een middernachtsnack, en de andere snel de kamer opzocht voor de laatste voeding van de baby, sleepte Wingman mij terug naar onze kamer om daar weg te zakken in een heerlijke dronkemansslaap.
Om zaterdag wakker te worden. Ja, laten we het daar maar op houden, ik werd wakker. Met een paar onhandige schoppen onder m’n kont dwong ik mezelf om naar het ontbijtbuffet te gaan, waar Wingman ondertussen al zijn Engelse ontbijt naar binnen zat te werken en volop aan het genieten was van de combinatie van mensen die vertwijfeld naar grotere tafels zochten, katers en ochtendhumeuren, en de dreinerige kinderen die daar tussendoor liepen. We zaten gezellig met z’n zessen de avond na te bespreken, terwijl de oppassende opa en oma hun rust aan een tafeltje ergens verderop zochten, en de diverse kinderen tussen het ontbijtbuffet en de 2 tafels heen en weer liepen. Nadat er dan eindelijk uitgecheckt was en alle buggies, koffers en luiertassen weer in de juiste auto’s waren gezet, maakte 1 stel een slimme keuze: zij gingen saampjes de stad Dordrecht in om de economie wat te steunen. De rest reed naar Diergaarde Blijdorp, de dierentuin van Rotterdam. Zo’n gezinsuitje waarvan je van tevoren al weet dat het een zooitje word. Een paar katers, een paar ochtendhumeuren, een kind dat amper had geslapen in het vreemde hotelbed, een opa en oma die alles goedvinden en veel snoepjes uitdelen, en 2 neefjes van de nieuwsgierige leeftijd. Dat wil zeggen dat ze wel veel ‘waaromvragen’ stellen over dingen waar je geen antwoord op weet te verzinnen, maar wanneer er interessante bordjes naast een dierenverblijf hangen, dan rennen ze er volgas voorbij *smiley met roodgloeiende bultjes op z’n hoofd* mijn kater was bijna nog groter dan de tijgers die we in alle haast geeneens hadden gezien, Wingman heeft een feilloos gevoel voor de juist niet-pedagogisch-verantwoorde antwoorden en acties, en ondertussen was er een wandelwagen die continu in beweging moest worden gehouden, omdat anders de baby zou gaan huilen. Misschien was het idee om met je kater door een stad heen te lopen en spullen te kopen die ongetwijfeld goedkoper waren dan de halfvolle bekertjes koffie en biologische koeken nog niet eens zo verkeerd geweest. Zelfs een drukke Primark klonk aanlokkelijker dan een binnenspeeltuin waar de ijsjes en Slush Puppies over de toonbank vlogen. Waar ik me dan ook wel weer over kon verbazen, want bij de koffie werd heel netjes een biologische koek geserveerd (combinatieprijs van 3,50 euro), maar dat kinderen aan de bevroren suikers zaten terwijl er nog net geen ijspegels aan de ramen hingen, dat vond niemand vreemd. Gelukkig zou het park al om 17:00 gaan sluiten, en zo liepen we met de meute mee richting uitgang, waar we geen puf meer hadden om nog eens dik 20 euro op tafel te leggen voor een rondje koffie en thee. De kinderen kregen hun laatste suikers toegediend, zodat we snel naar de parkeerplaats konden lopen, en ze daarna rustig konden wegzakken in een suikerdip richting huis. En zo reden Wingman en ik, ietwat vermoeid en zielsgelukkig zonder kinderen, weer naar huis.
Om zondag lekker niets te doen. Uitslapen. Tv kijken. Eindelijk kon ik me gedragen zoals je hoort te doen wanneer je een kater op schoot hebt: stilletjes op de bank zitten en thee drinken. Ja en voordat je er erg in hebt, is het alweer bedtijd. Of kijken we nog 1 aflevering op netfliks *smiley die aan z’n kin krabt*
