Geachte Shirley, met een lekker bordje lasagne op schoot, genoten Wingman, Snor en ik van een nieuwe aflevering Boer Zoekt Vrouw. Om maar meteen met de cliffhanger van vorige week te beginnen: met de winterjassen omgeslagen zaten Yvon, Susan, Mara en David in de tuin in Roemenië, waar David vertelde voor Mara te kiezen. Niet de volwassen vrouw met een eigen bedrijf, maar de napuberende studente die de komende 4 jaar nog bezig is om een papiertje te halen. En daarna doken we meteen volgas de citytrips in. Voorheen werd dan de hele wereld overgevlogen, maar omdat er al genoeg kilometers waren gemaakt in de lucht, ging iedere boer nu ergens in z’n eigen omgeving op stap. We zagen weer hoe Herman en Fleur samen van de Franse zon en Franse wijn genoten, sterker nog het segway-toertje dat was geregeld had van Herman niet gehoeven, want nu konden ze geeneens hand in hand lopen. Maar aan Fleurs koortslip te zien vond ze het waarschijnlijk wel fijn dat er even niet gezoend werd. David troonde zijn Mara mee naar het Roemeense plaatsje Boratsch, waar ze op zoeken moesten naar de ingang van het hotel en daarna lekker konden genieten van alle moois dat oude stadjes en vergezichten je te bieden hebben. Ondertussen genoten Marc en Annekim in Zambia van een safari. In de terreinwagen beesten kijken, de rivier over in een gammel bootje, kamperen in het struikgewas, in het schijnsel van de zaklantaarn kijken of de slang en dodo op het kampvuur al gaar zijn, ja het was mega-romantisch voor Annekim en iets minder voor Marc, maar gelukkig was er ook een luxe lodge waar ze zich eindelijk weer konden wassen. Terwijl in Afrika en Europa de vlinders tegen het beeldscherm opvlogen, was de sfeer op het Noord Amerikaanse continent toch wat koeler. Olke had een nacht alleen geslapen, want Sandra “ik ga voor de overwinning” was nog niet verliefd, ze had een blokkade en had even tijd voor zichzelf nodig. En dus had ze een hotelletje gezocht, voordat ze op citytrip zouden gaan. Yvon had een reisje naar een echte cowboystad voor ze geregeld. Koeien met horens zo groot als vrachtwagenversieringen liepen er over straat, en de auto’s en paarden stonden zij aan zij in de parkeervakken. Meteen zette ik die plaats op mijn wil-ik-nog-eens-naartoe-lijstje, maar dan wel samen met Wingman in 1 kamer, en niet zoals Sandra heel preuts bij het inchecken toch voor een andere kamer kiezen. Olke probeerde tijdens het paardrijden nog wat indruk te maken met zijn AB Vakwerk-jas, maar de sfeer was zo onromantisch dat zelfs de paarden naar elkaar begonnen te happen. Het dolenthousiaste was er wel vanaf, en Snor leek een BZV-humeur te ontwikkelen, elke keer wanneer er “ja”, “nee” of “dus” werd gezegd, of er onhandig om een zoenmoment heen werd gedraaid, zat hij te pruttelen in zijn stoel. Die Sandra had ie meteen al naar huis gestuurd. Marit daarentegen, die samen met Riks ging skieën in Canada, had ie wel willen troosten. Terwijl ze samen door de sneeuw heen struikelden omdat ze hem continu in een zoen-positie probeerde te dwingen, sloot hij zich af en kroop hij steeds verder weg in zijn hoofd. Marit stond op het punt om zijn Fendt-trui van hem af te scheuren en zich meester(es) te maken van zijn doorspekte Canadese lichaam, maar voordat het zover kon komen, maakte Riks het uit *smiley met natte ogen* van de 10 vrouwen bij de speeddate is er eentje overgebleven, lief spontaan knap het totaalpakket zeg maar, en zelfs daar heeft hij geen gevoelens bij kunnen krijgen? Snor pakte grommend zijn jas en mompelde nog iets over de schaatsbaan bij Alkmaar voordat ie de deur uit liep, en Wingman en ik keken nog even naar de TVshow met Barry Hay en zijn Sandra als gasten. Een kijkje in hun villa in Curacao en in een heel apart ingericht huis ergens in Nederland, en het verhaal over hun jeugd, hoe ze elkaar hebben leren kennen, en hoe het nu gaat. Een compilatie van 500 uitvoeringen van Radar Love kwam voorbij (die van Karin Bloemen waren ze vergeten), we zagen hoe rockster Barry de bakjes rijst met vlees aan het afwegen was voor zijn Chihuahua’s en het project waar Sandra aan werkte om het koraalrif rond het eiland weer te laten groeien. Een totaal andere wereld dan die van de boeren, maar minstens zo fascinerend.
Maandag was er geen werk snoes, een jaartje of 2000 geleden, ongeveer, pin me er niet op vast, heeft Hij zijn zoon Jezus geofferd zodat wij nu massaal Zijn naam oneerbiedig kunnen mompelen wanneer we schoorvoetend door meubelboulevards, winkelcentra, keukenhandels of autogarages slenteren, in een oneindige rij van mensen die dezelfde vloeken mompelen maar toch liever schouder aan schouder langs spullen schuifelen die ze toch niet nodig hebben, dan dat ze bij schoonloeder aan het Paasontbijt moeten verschijnen. Ondertussen zat ik op mijn knietjes in de tuin, niet om te bidden maar om het onkruid te verwijderen. Na zo’n intensieve excercitie kroop ik gezellig weer bij Wingman op de bank om nog een een paar uurtjes tv te kijken, voordat we in de zondagse kleren stapten en naar het ziekenhuis reden om Oma te bezoeken. Geen paniek hoor, 2 weken geleden was ze geopereerd aan haar hart, inmiddels heeft ze een kleine complicatie achter de rug, werd ze bijna door de zusters aan het bed vastgebonden want “van dat liggen word je toch ook niet beter!” en is ze verhuisd naar een ziekenhuis wat dichter bij huis. Oma, dat oude vrouwtje met haar dunne grijze haar en knokige handen, die ondertussen nog steeds een steviger hand schud dan veel mannen en niet zal rusten voordat ze zelfstandig naar het einde van de gang zal lopen. Het bezoek werd afgebroken toen het eten werd gebracht en Wingman en ik reden door naar Vader en Moeder, voor een avondje ouderwets Chinees eten. Dode dieren in saus, miniloempia’s, champignons in zwarte saus, gebakken banaan en natuurlijk een bakkie ijs toe *smiley die over z’n buik wrijft* het was weer een topavond.
Ja heel gek is dat dan, je hebt een dag extra weekend maar toch begin je een beetje moeiïg aan de nieuwe werkweek *smiley die aan z’n kin krabt* in de frisse voorjaarslucht reden we dinsdag eerst met de vracht zand die al het hele weekend in jouw rugzakje zat naar Scharwoude. Niet Noord, niet Zuid maar Oost Scharwoude. Lekker even naar de keet wandelen, hopende dat het eten van gisteravond nog wat zou zakken, en daar de boel op stelten jagen, want de heren hadden ons nog niet zo vroeg verwacht. Gelukkig maakte de uitvoerder wat ruimte voor ons om te storten en konden we doorrijden naar de loswal in Hoorn, waarna we een ochtendje door Westfriesland reden. Op de A7 leek het drukker te worden, maar nog niet zo druk als op de Westfrisiaweg. Gelukkig hadden we daar weinig last meer van toen we een paar vrachten naar een nieuwe school in Hoorn konden brengen. Vervolgens toerden we richting de Beemster, waar we nog een hagelbuitje op ons dak kregen. Terwijl de laatste hagelstenen omlaag kwamen, kiepten we bijna nog een boom omver, voordat ik jouw neus via Amsterdam richting Alkmaar stuurde. Met de zonnebril op de neus luisterde ik naar het verhaal over de Rooswijk, een VOC schip uit de jaren 1700 dat voor de kust van het Engelse graafschap Kent is vergaan. Nederland en het Verenigd Koninkrijk gaan het samen opgraven, omdat het word aangetast door veranderende waterstromingen en goudzoekers. Het is een boeiende periode, niet alleen voor botengekkies maar voor iedereen die zich interesseert in de (Nederlandse) geschiedenis. Die mensen kan ik ook de film over Michiel de Ruyter aanraden, onhollands goed en een mooi kijkje in de achterbaksheid van de Nederlandse politiekgeschiedenis. Maar goed, nog even een vracht zand laden voor Bergen aan Zee. Om het drukke en krappe centrum van Bergen te ontwijken, koos ik voor een binnendoor route. Helaas was het daar ook nog druk met toeristen en bloemenkijkers. Dat ze op smalle boerenweggetjes niet ver vooruit kijken en daarom nog wel eens in de berm eindigen, dat ben ik inmiddels wel gewend, maar nu werden we zelfs verrast door iemand die zo in zijn eigen wereldje zat, dat ie z’n auto op de kruising parkeerde en rustig in het land foto’s stond te maken. Even boos toeteren, vriendelijk een hand opsteken naar de fietsers-met-helmpjes die geërgerd naar boven keken, en we konden weer verder *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* dat was me het dagje wel weer….
Woensdag mochten we wederom naar Bergen aan Zee, maar eerst naar de loswal in Alkmaar om te laden. Amper 5 minuten op weg was er al iemand die mijn ochtendhumeur tartte *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* netjes stopten we voor een Zoefzoeki Alto die uit een straatje van rechts opdook, maar de bestuurster was zo druk met haar konijntje-in-de-koplampen-gezicht dat ze vergat dat ze door mocht rijden. Met het voordeel van de twijfel reed ze voor ons uit, maar eenmaal op de provinciale weg haalden we haar al snel in. Een weg waar je 100 km/h mag, maar zij reed amper 80. Terwijl ik mijn nagels zat te vijlen aan het stuur, kwamen er al snel auto’s voorbij. En dan niet de auto die direct achter haar reed, maar ook een auto die nog achter ons reed en daarmee een vrachtwagen en 2 personenauto’s inhaalde over een dubbele doorgetrokken streep in een lange bocht naar rechts (als het licht is kun je nog een bosje bloemen zien staan ter nagedachtenis van een dodelijk ongeval op die plek) terwijl er seinende tegenliggers aankwamen *smiley die aan z’n kin krabt* nee Alto’s zijn niet gemaakt om hard te rijden, maar als je ‘veilig’ wilt rijden, neem dan lekker een binnendoorweggetje! Ik zat me al helemaal te verkneukelen op het idee dat we de hele weg langs Heerhugowaard aan haar achterbumper zouden snuffelen, maar helaas sloeg de kuttekop linksaf een boerenweggetje op voordat we goed en wel op stoom waren. Na het laden reden we in het duister via het binnendoorweggetje, dat nu wel rustig was, naar het pittoreske Bergen aan Zee, terwijl ik op de radio hoorde dat 32 gezamenlijke partijen, waaronder verzekeraars en onderzoekbureaus, een brandbrief naar de kabinetsformatieconstructie hebben gestuurd, omdat de verkeersveiligheid vele malen hoger op de prioriteitenlijst moet komen. Het aantal doden is vorig jaar weer gestegen, geheel tegen de trend in *smiley die aan z’n kin krabt* misschien eerst alle trage bestuurders eens van de weg af halen, omdat die gevaarlijk gedrag uitlokken? Na het vrachtje zand mochten we verder met freesasfalt, dat we onder de freesmachine konden laden in de Beemster om daarna naar Schagen te brengen. Een mooi toertje om lekker van het uitzicht te genieten en naar de radio te luisteren. Zo hoorde ik ook dat de Zuidas in Amsterdam op de schop gaat, om het absurd dure kantoorwijkje wat ‘levendiger’ te maken, moeten er woningen en groen in de wijk komen. Zo gaat er een Zuidasdok verschijnen, onder andere met sociale huurwoningen en tweetalige scholen voor kinderen van expats, en word de A10 ondergronds. Leuk leuk *smiley die achter z’n oor krabt* in Amsterdam word op het moment nog niet genoeg verbouwd, maar goed, hippe mensen met centen willen dat graag, dus dan moet het ook gebeuren. Wie gaat dat dan doen? De opdracht is gegaan naar een groepje aannemers, waaronder een aantal buitenlanders en, jawel, de firma Heijmans. Er werd nog gezegd dat het gehele project zo’n 10 jaar in beslag gaat nemen en dat er ook goed is gekeken naar het verloop van de Noordzuidlijn *smiley die wit wegtrekt* ik kreeg al visioenen van een half afgebouwde betonnen ghetto met een compleet vastgelopen A10 er halvers langs, waar semi-gesjeesde yuppen beschaamd langs braakliggende kavels vol hondenpoep rijden, in een auto met geblindeerde ramen in de hoop dat niemand ze herkent, terwijl ondertussen in de kranten heen en weer word geschreven door de gemeente en de aannemers dat ‘het eerst eens afgemaakt moet worden maar niet voordat jullie geld bijleggen omdat de er gegevens over de ondergrond niet klopten’ en dat hele gehakketak wat bij andere werken in Amsterdam of van Heijmans ook nog wel eens wil gebeuren.
Zijn wij dan zelf helemaal foutloos? Nou *smiley die kucht* *smiley die de andere kant opkijkt* toen het werk in de Beemster klaar was, werden we naar de Edammerweg in Edam gestuurd. Geconcentreerd luisterend naar een interessant stukje op de radio, over hoe we het verkeer veiliger kunnen maken, reed ik netjes volgens de navigatie Edam in *smiley die aan z’n nagels pulkt* om er tussen de dagjesmensen en geërgerde bewoners achter te komen dat we op een te krappe rotonde moesten omkeren want de Edammerweg waar we moesten wezen, ligt eigenlijk een stukje buiten Edam en gaat richting Purmerend. Ach ja, soms zitten er adressen tussen die je gewoon niet kunt berekenen.
Donderdag mochten we ons weer eens melden in Hoorn, of eigenlijk net buiten Hoorn, waar we aan de Westfrisiaweg mochten werken. Het was even rustig geweest, maar nu draait alles daar weer volop hadden we al eens gezien. En wij mochten dus ook weer meedraaien in dat circus, alhoewel het maar een klein rondje in de enorme piste was, want we reden van het werkvak bij het viaduct van op-/afrit Hoorn-noord naar het werkvak tegenover de vliegende zeilboot bij De Strip. Het werk begon iets ingewikkelder dan normaal, want waar we voorheen begeleidingsformulieren kregen om de vele vrachten, kuubs en tonnen bij te houden, daar had nu de planner een telefoon bij de bonnen gestopt. In een handige app kan je dan een rit selecteren en bij elke keer dat je staat te kiepen invoeren hoeveel kuubs of tonnen je achter de auto neerlegt. Iets meer handelingen dan alleen de tijd invullen dat je staat te kiepen, maar na wat oefenen werkte het wel wat makkelijker. Ook handig dat de telefoon niet zomaar het raam uitwaait als je even van de buitenlucht geniet. En die buitenlucht was nogal frisjes, sterker nog, in grote delen van het land moesten er die ochtend ramen gekrabt worden voordat mensen de weg op konden gaan. Reden voor mij om voor de schaft even langs de hoofdkeet te rijden om daar van het verwarmde damestoilet gebruik te maken. Ja je kent het gezegde wel, ‘is er vorst aan de grond, dan hangen de blauwe pegels aan je kont’, dus dan maar even het luxepaardje uithangen. Vervolgens vielen we met onze neus in de slagroom, want de hoofdkeet stond vol met uitvoerders, omdat er weer eens iets viel te halen. Tussen de hongerige aasgieren op Italiaanse puntneuzen stormde ik naar een kantoortje waar vele vlaaien stonden uitgestald. Heel lekker hoor, maar wel met een bittere nasmaak, want eenmaal in de gezellige kleine keet aangekomen, bleek dat er bij het gewone werkvolk *smiley met zwarte vegen op z’n gezicht* geen taart was uitgedeeld. Enige voordeel was dat het schoteltje nog wel op jouw dashboard stond, dus bij de tweede schaft moest ik weer langs de hoofdkeet, en het damestoilet *smiley die voor de spiegel z’n lippen stift*
Vrijdag mochten we weer met de telefoon aan de gang, maar dit keer kwamen we niet langs de hoofdkeet. Gelukkig had het niet zo erg gevroren, en stond er ook in deze kleine keet een waterkoker. We joegen namelijk de hele dag over de Jaagweg, van het werkvak naast het verkeerslicht bij Avenhorn naar de oude oprit de A7 op. Een kort stukje, en met 4 auto’s een lekker rustig dagje. Op de radio hoorde ik nog wel wat over de sterfdag van Prince, het was namelijk een jaar geleden dat hij dood werd gevonden in een lift in zijn studiocomplex. Er was eerst nog sprake van dat er vandaag een CD zou worden uitgebracht met materiaal van hem dat al was opgenomen maar nog niet uitgebracht. Gelukkig had de rechter daar een stokje voor gestoken, want Prince stond ook bekend om zijn hoge maatstaven, en als hij het niet goed genoeg vond om uit te brengen, dan hoeven wij dat ook niet te horen, denk ik dan. Helaas kon de rechter niet voorkomen dat 1 van die snuiters van One Direction een soloplaat vandaag uit zou brengen, genaamd Sign of the Times. Jawel, Prince had ook al eens een nummer uitgebracht met die titel, en gezien de gekozen datum leek het wel een soort ode aan hem. Nou ik kan je zeggen, het was janken, tranen met tuiten, maar niet van ontroering. Eerlijk gezegd was ik na dat dagje van korte stukjes wel toe aan een paar uurtjes bankhangen, maar voordat het zover was had de planner nog een ritje voor ons. Vanaf Avenhorn mochten we nog even laden in Schagen en lossen in Castricum, een mooi toertje om de week mee af te sluiten.
En zo konden Wingman en ik zaterdag meteen volgas aan het weekend beginnen, want er stond veel op het programma. Eerst reden we richting Noordwijk, waar ik een hotelletje had geregeld voor ons, en na een iets grotere lunch dan verwacht stapten we in de taxi naar de hangar even verderop, waar we naar de Soldaat van Oranje gingen kijken *smiley die wegkruipt in het rode pluche* we hadden er al zoveel over gehoord, en er werd al 4 jaar gezegd dat de show nu echt zou gaan stoppen, dus het werd wel eens tijd om een kijkje te gaan nemen. Zitten op een grote ronddraaiende tribune genoten we van een geweldige show. Even werd ik nog wat zenuwachtig, want Wingman is niet echt een musicalliefhebber, en voor mijn gevoel werd er nog meer gezongen dan in de musical The Bodyguard, maar gelukkig was het decor en de show overweldigend genoeg om de twijfels weg te nemen. Hoe de film ook alweer ging weet ik niet meer precies, maar het verhaal van de musical was erg goed. Er zaten wat liefdesverhalen in, er was een hoop actie en zelfs een waar vuurgevecht op het toneel, en voor we erg in hadden zaten we in het oogverblindende zonnetje te kijken hoe de koningin, terug uit Engeland, weer voet zette op Nederlandse bodem *smileys die een staande ovatie geven* eerlijk waar, ben je 1 van de weinigen die er nog niet is geweest, ga dan snel eens kijken, want het is echt anders dan andere musicals. Nog nagenietend van de show en het eten stapten we in de taxi terug naar Noordwijk, om na een wandeling over de boulevard, waar de auto’s van het bloemencorso geparkeerd stonden, lekker het hotel in te duiken en te genieten van het hagelwitte linnen.
Ja het was echt een minivakantie. In Villa De Duinen werden we wakker met het uitzicht op zee, en na een stevig ontbijt doken we nog lekker een uurtje het warme bad in. We hadden ook naar het naastgelegen wellness center kunnen gaan, maar als je thuis geen bad meer hebt, dan is zoiets als luxe genoeg. Na een lange ochtend van vakantie vieren stapten we in de auto om nog even rond te kijken op de Opel meeting in Nieuwegein, waar we gezellig bijkletsten met Zusje, Zwager en Oom. Terwijl de heren onder de diverse geopende motorkappen keken, bestudeerden Zusje en ik de diverse kleurtjes en de stickers die er te koop lagen. Veel bezoekers en showponies waren al weggejaagd door de kou en regen eerder die middag, dus we hadden het al snel gezien. Wingman en ik brachten Oom nog even thuis, konden we bij een bakkie thee nog even nakletsen over de auto’s, en toen was het dan echt tijd om richting huis te gaan. Lekker nog even op de eigen bank zitten en naar de eigen tv kijken, want straks begint Boer Zoekt Vrouw alweer, en dan is het weekend echt afgelopen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* nog een paar uurtjes snoes, dan kan ik bij jou weer komen uitrusten.
