Geachte Shirley, wat een schrik! Het was alweer de laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw van dit seizoen *smiley met opengesperde ogen* in plaats van nog een weekje zwijmelen en onhandig om elkaar heen draaien, had Yvon de boeren nu terug gehaald naar Rotterdam, om op de boot waar een tijdje terug de brieven werden gelezen, te horen hoe het met hen was verlopen. We wisten al dat Riks zijn mogelijke vrouw naar huis had gestuurd, maar nu kwam de aap uit de mouw: er was eigenlijk nog een andere vrouw! De donderstraal *smiley die met z’n vuist zwaait* en ook Olke, die door Sandra keihard in het hokje ‘gewoon vrienden’ werd getrapt, had een vrouw gevonden. Iemand uit de buurt nog wel, waarvan hij eerder de brief opzij had gelegd. Maar goed, zo kan het dus ook lopen. Ondertussen waren Marc en Annekim nog lekker aan het zwijmelen, en zagen we hoe Marc met dezelfde verwilderde blik in zijn ogen als tijdens de logeerweek, zijn nieuwe schoonfamilie in Nederland leerde kennen. David was teruggekomen uit Roemenië om Mara’s vriendinnen te leren kennen tijdens een wcpottenrace, en het was nog steeds dik aan tussen hun. Maar de grootste schok kwam bij het zien van Herman’s nieuwe gezicht *smiley die wit wegtrekt* blijkbaar heeft Fleur een echte man van hem gemaakt, want zijn nerdy lange lok was veranderd in een hippe zijscheiding en hij had zelfs zijn baard laten groeien. Herman heeft baardhaar *smileys die staan te juichen op tafel* dat had zelfs Yvon niet aan zien komen! En daarmee eindigde weer een mooi seizoen van onbeholpen verliefde gevoelens en twijfelarij *smiley met hartvormige ogen* met een grote grijns op mijn gezicht kroop ik die avond onbeholpen met mijn verliefde gevoel tegen mijn Wingman aan.
Om maandag met een omgekeerde grijns de wekker uit te zetten. Jawel, de werkweek was weer begonnen, en het uitslapen was voorbij. Al om 6 uur mochten we ons weer melden bij een werkvak langs de Westfrisiaweg om grond te rijden van werkvak 21 naar werkvak 20. Het lezen van die zin duurt bijna nog langer dan het rondje zelf. Maar goed, het was een rustig begin van de week, en dankzij de meivakantie was er ook weinig file op het korte stukje tussen het verkeerslicht en de rotonde, dus hadden we met de tweede schaft al 26 rondjes gedaan. Ondertussen hoorde ik op het nieuws dat er bij de kabinetsformatie weer een brandbrief was bezorgd. Het schijnt dat ze zoveel van die brandbrieven krijgen, dat tegenwoordig de brandweer de post rondbrengt. Dit keer was de brief afkomstig van 90 hoogleraren die stellen dat er echt iets moet worden gedaan aan de energietransitie en het milieu, anders gaat het gewoon compleet de verkeerde kant op *smiley die rood aanloopt* *smiley die aan z’n haar trekt* blinde paniek, er waren geen andere woorden voor. De hoogleraren hadden alvast wat projecten en adviesdingetjes uitgewerkt, en het komt erop neer dat als Nederland het schoonste land van Europa wil worden, er 200 miljard geïnvesteerd moet worden. Even snel de rekenmachine erbij halen *smiley die druk zit te typen* en toen zag ik dat ik al klaar ben. Als je 200 miljard deelt door 17 miljoen, kom je op 11.765 euro per inwoner van Nederland. Ongeveer. Met elke baby en statushouder erbij gaat dat getal nog iets omlaag. Maar dat betekent dat ik met de aanschaf van de zonnepanelen (als ze ooit nog eens gaan samenwerken met het accupakket) klaar ben met mijn investering voor een schonere toekomst. Met die heerlijke gedachte toerden we terug naar huis, waar ik het laatste stukje nog in een verfrissend regenbuitje terecht kwam. Wat nou klimaatprobleem? Nog even die regenton aansluiten en het huisje is helemaal eco-verantwoord *groene smiley die een stempel zet*
Dinsdag mochten we weer naar Hoorn, om verder te gaan op het hoge talud langs de A7, waar we gisteren waren gestopt. Ondanks de regen en laagstaande zon reed het verkeer lekker door op de normaal gesproken nogal drukke route. Op de radio werd er een paar keer gezegd dat het kwam door de meivakantie, en dat de mensen die op vakantie waren in de meivakantie geen mazzel hadden met het weer *smiley die achter z’n oor krabt* ik heb mijn agenda er een paar keer bij gepakt, maar volgens mij en de datum op de bon was het toch echt april. Na een paar rondjes gingen we weer terug naar het rondje van werkvak 21 – werkvak 20, en tussen de trailers door, die weer een andere bult grond stonden te laden, wisten we aan het einde van de dag 30 rondjes te noteren *smiley die op het podium klimt* *smiley die boven z’n hoofd in z’n handen klapt* jawel snoes, wat een mooie score wisten we daar de realiseren.
Woensdag mochten we weer naar het Westfrisiaproject, maar nu helemaal aan de andere kant. Bij de grote keet bij Obdam begonnen we met een kopje thee en een schuin oog van de uitvoerder toen ik mijn bakje met crackers opende. Wat een luxe, we zouden de hele dag zand laden naast de grote keet, dus geen koude dixie of gebrek aan thee. Met de zonnebril op de neus reden we door hagelbuitjes en door een zandbaan die na elk rondje minder werd. We stonden met 4 auto’s te laden naast een bult zand, en door de zandbaan heen rijden is meestal wel goed te doen, maar wanneer je in de zandbaan stil staat, word geladen, en vervolgens met een totaalgewicht van 50 ton je weg moet zien te vinden door de sporen die plotseling een stuk dieper lijken, word het een ander verhaal. Gelukkig kwam er een vrachtje rijplaten voorbij, en kon de machinist niet alleen het inritje wat opknappen, maar ook een plaatje neerleggen op de plek waar we stonden te laden. Het lijkt maar weinig, maar met 2 assen op de verharding is het al een stuk makkelijker wegrijden. De dag kabbelde voort terwijl we op 2 plaatsen in Heerhugowaard zand brachten naar plekken waar een viaduct constructie zou gaan verschijnen. Het Westfrisiaproject slingert zich vanaf Enkhuizen door Westfriesland heen naar de A7, om daarna langs Avenhorn, Spierdijk en Obdam net voor Heerhugowaard het weiland in te duiken, waarna er hier en daar wat spoorlijnen en boerenweggetjes gekruist moeten worden. En dat gebeurt met viaducten om te zorgen dat het verkeer gewoon lekker door kan rijden. Na een topdag raakten we het laatste rondje nog even flink van slag *smiley met schaamrood op de kaken* we rolden zonder probleem van de rijplaat af maar raakten daarna vast in de zandbaan *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* ondanks het duwtje in de rug van de machinist waren we reddeloos verloren en zat er niks anders op dan te kiepen en naast het spoor opnieuw te laden. Terwijl jij nog na stond te roken van de poging er toch zelf uit te komen, liep ik na het kiepen verdwaasd om de auto heen. Bumper schoonvegen en naar huis. Ik was zo van slag door jouw laatste actie dat ik ook geen zin meer had om te koken. Sterker nog, toen ik via internet wat eten wilde bestellen, klikte ik ook nog eens de verkeerde levertijd aan, waardoor Wingman en ik een uurtje moesten wachten voordat we voor de tv van onze snack konden genieten. Nee het was duidelijk mijn middag niet, maar gelukkig hoefden we die avond niet vroeg op bed en kon ik mijn humeur nog wat verdoezelen met een biertje tijdens een science fiction actiefilm op tv.
Want donderdag konden we heerlijk uitslapen en genieten van de extra vrije dag, ter ere van de verjaardag van de koning. Terwijl hij door Tilburg wandelde met zijn gezin, genoten Wingman en ik van de rust in huiselijke sfeer. Even onderbroken door een politieauto die met sirenes door de straat ging, gevolgd door een overvliegende helicopter, was het een heerlijk dagje om op de bank te liggen en wat in het huishouden te rommelen. Op veesboek zag ik nogal wat berichten voorbij komen over een nieuw plan van het nieuwe kabinet-in-wording. Hopend dat het zou worden overstemd door de ruis van Koningsdag, werd het bericht naar buiten gebracht dat er waarschijnlijk een variabele motorrijtuigenbelasting gaat komen. Mensen die veel rijden of met een onzuinige auto gaan daardoor meer betalen, weinigrijders met een zuinige auto minder. Het bedrag word berekend aan de hand van de kilometerstand die we elk jaar door gaan geven *smiley met een hand achter z’n oor* hoor ik daar nu iemand “Fraude! Fraude!” roepen? Onder de berichten stonden veel verblufte, boze en huilende smileys. Het deed me denken aan dat zinnetje wat ik regelmatig in radioreclames terug hoor: mensen willen dat er vanalles verandert, maar zelf willen ze niet veranderen. We willen namelijk wel dat de wegen goed worden onderhouden, en dat er zelfs nog wegen bij worden gebouwd, we willen dat er ’s winters word gestrooid en ’s zomers de bermen gemaaid, en we willen dat er geen files meer staan, maar ondertussen willen we daar zo min mogelijk voor betalen *smiley die een smiley door elkaar rammelt* wakker worden mensen! Dat soort dingen kosten gewoon geld! En laten we het dan eens wat eerlijker verdelen. Ja ik had ook liever gezien dat de MRB zou worden verrekend in de brandstofaccijnzen, want dan gaan de vaste lasten een stuk omlaag en hoef ik ook geen belasting aan Nederland te betalen wanneer ik in het buitenland op vakantie ben, maar de overheid kiest er nu voor om het op een andere manier te doen. Waarom is iedereen dan zo geschokt? De gemiddelde Henk en Ingrid, die hun 11.000 gemiddelde kilometers afleggen in een gemiddelde grijze benzineauto van gemiddeld 8 jaar oud, blijven (waarschijnlijk) ongeveer hetzelfde betalen. Mensen die wat meer rijden, ja die gaan iets meer betalen. Mensen die minder rijden zijn in het voordeel. Onder de berichten stonden veel reacties over hoe we worden genaaid, en dat mensen veel geld kwijt zijn omdat ze voor hun werk 100 km moeten rijden elke dag. “Moeten we dan verhuizen?!” werd er met een ietwat boze ondertoon gevraagd. Uhm ja, waarom niet? Ga weer eens ouderwets binnen fietsafstand van je werk wonen, hoef je ook niet meer te klagen over die dagelijkse files. Of ga lekker thuiswerken, zet je werkcomputer in de logeerkamer en geniet van het typen zonder dat je er eerst voor in de rij moet staan op de snelweg of bij het koffiezetapparaat. Of ga eens kijken voor een (op papier) zuinigere auto. Er komen talloze auto’s uit de lease met een klein dieselmotortje. Laag theoretisch verbruik en met 4 jaar op de klok ook lekker betaalbaar. Of wat dacht je van een electrische auto? Niet meteen beginnen te miepen dat je geen ton op je rekening hebt voor een Tesla, een tweedehands Nissan Leaf staat al voor een duizendje of 10 voor je deur aan de stekker. Ik ben benieuwd hoe het idee verder zal worden gaan uitgewerkt. En wat het mij en Wingman zal gaan kosten. Beiden gaan we lopend/fietsend naar het werk, zoals de groene regering het graag ziet, maar op het pad staan wel 2 auto’s uit de eerste helft van de jaren ’90, die door diezelfde regering worden opgejaagd met toortsen en hooivorken *smiley die zit te rillen in z’n tuigje*
Vrijdag mochten we, na een kort weekendje, weer aan de gang in Harlingen. Het was even zoeken naar het juiste werkvak, want de straatnaam en de mootnummers kwamen niet helemaal overeen, maar gelukkig wisten we de kraan te vinden aan de Kimswerderweg. Daar vandaan zouden we de hele dag met 2 auto’s zand rijden naar de Foliepolder, een mooi rondje door Harlingen heen, over de brug en naar het industrieterrein. Het was rustig op het werk, voor veel mensen was het een lang weekend, maar degene die aan de gang waren, stonden gezellig samen in dezelfde moot te prieken. Zo moesten we af en toe even om de vrachtwagen heen draaien die rijplaten aan het laden was, maar ook dat was te overzien. Op de radio hoorde ik iets over het project Mars One, waar mensen aandelen voor kunnen kopen. Het idee is om geld op te halen om een raket met bemanning naar Mars te sturen, en dan vervolgens een 15 jaar lange reallife soap te maken over het leven daar *smiley die aan z’n kin krabt* ik moet er niet aan denken, want zeker de eerste ritjes zullen enkeltjes zijn, en de reis duurt zo lang dat er onderweg al voortgeplant moet worden om te zorgen dat er genoeg mensen zijn om op de andere planeet de camera’s te bedienen. Maar goed, er was geld gevonden via een Deense tussenpersoon die handelde voor een bedrijf uit Tokio. Er werden een hoop technische woorden gesproken over de gang van zaken in de aandelenmarkt, maar de verslaggever op de radio raakte hoorbaar opgewonden toen hij zijn verhaal uiteenzette waarom hij dacht dat we hier wel eens getuigen konden zijn van een grote aandelenzwendel. Meestal merken we dat pas achteraf door de vele huilie huilie-berichten in de krant, maar nu heeft het er alle schijn van dat de mensen van Mars One keihard worden opgelicht, of zelf de oplichters zijn. Voor mensen die ook niks snappen van die hele aandelenmarkt maar het toch wel interessant vinden: kijk Wolf of Wallstreet eens, geweldige film met Leonardo DiCaprio over de hoogtijdagen van geldklopperij in Amerika. Ondertussen was de uitvoerder ook goed voor zijn aandeel in het werk, want hij had voor de schaft patat gehaald *smiley die een kushandje doet* wat een verwennerij weer!
Meestal is die snack de aankondiging van het weekend, maar nu mocht ik nog even een dagje door. Niet met jou, want jij stond in Harlingen, maar met een 10×4. Het was even zoeken, want die auto stond nog in de garage geparkeerd, maar gelukkig was er al een monteur aanwezig, die de laatste tajrippies vastklikte terwijl ik nog snel de bak even inspoot met antikleefmiddel, waarna ik dan toch op pad kon om in Amsterdam een vrachtje asfalt te gaan laden. Als laatste in het rijtje stuurde ik op de A1 tussen de pijlenwagens door, via het werkvak van een andere asfaltploeg, naar ons werk toe. Een indrukwekkend gezicht, eerst al 3 kieptrailers die met de bak in de lucht staan bij de schoonmaakbakken, en daarachter 4 asfaltmachines die schuin achter elkaar teer aan het smeren waren. Omdat de machine iets breder is dan de strook die er word gelegd, kunnen ze niet naast elkaar rijden. Net zoals bij het sneeuwschuiven schoven ze schuin achter elkaar over de brede snelweg heen. Maar dat betekende ook dat ze elkaar niet in konden halen, en om te zorgen dat ze netjes op volgorde bleven, moest ik dat eerste rondje bij 3 verschillende machines kiepen, terwijl een collega met zijn kieptrailer geduldig bij de vierde machine stond te wachten tot alles een stukje was opgeschoven hij dus zijn laatste beetje van de vracht kwijt kon. Vervolgens kreeg ik ook nog eens hulp bij het schoonmaken, waar een extra auto met chauffeur neer was gezet *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een luxe! De fijne snaak moest erbij blijven om de bermen asfaltvrij te houden en hier en daar wat op te ruimen, maar tussendoor kwam hij ook helpen met het schoonbikken van de snep. Afgezien van een paar wachtuurtjes bij de asfaltmolen verliep het werk vlotjes, en bij het derde, voor mij laatste rondje trof ik gelukkig de man van de catering nog, voor een bakkie warme stampot met draadjesvlees-en-champignonnensmurrie *smiley die over z’n buik wrijft* al met al was het een heerlijk dagje, dat thuis werd afgesloten met een welverdiend biertje op de bank voor de tv.
Ook de zondag begon al redelijk op tijd, want we waren getipt dat er bij een tankstation vlakbij een toertocht zou starten met oude auto’s, en zo stonden we in het ochtendzonnetje te kijken naar de vele Triump Spitfires en een enkele Morgan, waarna we bij een bakje koffie en thee bijkletsten met de overoverburen. Maar niet te lang, want ’s middags was het weer tijd voor Formule 1. De mannen stonden in Sochi, Rusland, met een aangename 25 graden, terwijl op de bergtoppen op de achtergrond nog sneeuw lag. De 2 Steigerende Paarden mochten als eerste starten, gevolgd door de 2 Zilveren Sterren, daarachter Ricciardo met zijn Rode Stier, gevolgd door Massa met zijn Williams en op de zevende plek onze Max Verstappen, naast de Nederlands sprekende Hulkenberg in de Franse Renault. De top 10 werd compleet gemaakt met de 2 mannen van Force India in vrolijk roze. De verwachtingen waren hooggespannen voor de race op het Mickey Mouse circuit, vooral omdat Max vorige keer was uitgevallen. Dat er vlak voor de start nog een kapot onderdeel werd teruggeplaatst en dichtgekit, maakte de spanning er niet minder op voor de kijkers. Nog voor de start was er al een uitvaller, toen Alonso zijn bolide tijdens het opwarmrondje bij de ingang van de pits parkeerde. Na een extra rondje om de auto veilig te kunnen bergen, werd er gestart. Ricciardo wisselde van plek met Verstappen en achterin in het veld waren er wat strubbelingen. Palmer en Grosjean kwamen niet verder dan de tweede bocht toen zij na wat carbonfiber-contact hun auto’s in de kant parkeerden. Bottas stuurde zijn Mercedes achter de safety Mercedes aan, gevolgd door Vettel en Raikkonen met hun wild briesende paarden, met daarachter Hamilton in de tweede Mercedes en Verstappen met zijn Rode Stier. De volgorde bleef een paar rondes hetzelfde, tot Ricciardo wederom de handdoek in de ring moest gooien. Blijkbaar had zijn woeste stier zo hard staan stampen dat een achterrem het bijna had begeven. Hij stuurde de pits in maar kwam helaas niet meer uit de pitbox vandaan. Max was de vorige race nog in de bandenstapel geëindigd met haperende remmen, en nu werd hij gewaarschuwd om zoveel mogelijk de voorremmen te gebruiken. Het leek erop dat hij het zekere voor het onzekere nam en langzaam zagen we zijn afstand tot Hamilton oplopen. Gelukkig bleef ook Massa op afstand en zo werd er gereden tot aan de pitstops, waarbij er dan eindelijk wat plekken werden gewisseld. Vettel kreeg daarbij even de koppositie in handen maar moest die weer inleveren toen Bottas de pits uit kwam. Ondanks dat Bottas al een tijdje meedoet in het grote Formule 1 circus, was hij nog nooit als eerste gefinished, en nu leek hij er alles aan te doen om die felbegeerde beker in de wacht te slepen. Hamilton had ondertussen de hoop opgegeven en ook zijn afstand tot de top 3 groeide langzaamaan. Ondertussen scoorde Hulkenberg de punten voor duurzaamheid, want hij wist 41 rondes op zijn ultieme megasofte banden te rijden. Terwijl we Max zagen afzakken naar bijna een halve minuut afstand op Hamilton, was Vettel op jacht naar Bottas, die zo hier en daar werd opgehouden door achterblijvers. Maar in het laatste stukje bleek hij daar nog even profijt van te hebben, toen Massa op een rondje werd gezet en daarbij niet snel genoeg aan de kant ging voor Vettel. Tenminste, dat vond Vettel. Bottas was allang blij dat hij zijn neus uit de banden wist te houden bij een remfoutje en stuurde de Ster dan toch als eerste over de finishlijn. Vettel en Raikkonen maakten het podium compleet, Hamilton verdween snel met zijn ongetwijfeld chagrijnige hoofd in de coulissen en Max pakte punten met zijn vijfde plaats. Spannend, tja wat is spannend, het was geen regenrace met onmogelijke inhaalacties, maar we hebben er evengoed weer van genoten. Nu nog even van het laatste middagzonnetje genieten en dan is ook dit weekend alweer voorbij. Tot morgen snoes, dan gaan wij weer volgas aan de gang om punten te scoren.
