Geachte Shirley, na een rustige zondag was het maandagochtend even paniek, want ik kon jou niet zo snel vinden. In het weekend hadden de mannen van de garage namelijk jouw bullbar verwijderd, en plotseling viel je een stuk minder op in de lange rij van rood-met-witte-letters. Maar gelukkig stond je er nog wel tussen, dus konden we op tijd op pad naar Amsterdam, waar we een vrachtje fijn grind gingen laden voor Bergen. We waren er voor 8 uur, dan zijn er behalve de stratenmakers en ander werkvolk nog maar weinig mensen op straat. Sterker nog, zelfs de krantenbezorgers gaan daar wat later langs de deuren dan in andere plaatsen. Maar dit keer was het wel een voordeel, want in het smalle weggetje waardoor we achteruit naar het werk toe moesten rijden, was weinig ruimte om haastige forenzen te passeren. Na het uitsmeren van de vracht keerden we terug naar Amsterdam om wat zand uit te venten op het eiland IJburg en langs de rand van een nieuwbouwwijk in Weesp. Wat makkelijker klinkt dan getypt, want de hele situatie rondom de loswal in Diemen was al enige tijd aan het veranderen, maar ik kan me de laatste keer haast niet meer herinneren dat we daar waren geweest. De route naar de snelweg en naar Weesp was zo veranderd dat we met klamme handjes en een klam stuur op de losplek aankwamen. Daarna konden we laden voor een klusje in Rozenburg, wat weer een nieuwe uitdaging met zich meebracht, want we moesten op de Aalsmeerderweg wezen, maar die is in 4 verschillende stukken verdeeld door overstekende provinciale wegen *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig had de uitvoerder een huisnummer voor ons en konden we de dag vol maken in de zandbaan. Heerlijk studderen, tot er de laatste rondjes een extra auto bij kwam. Een Ginaf op grote wielen, en hoewel het volgens sommige mensen bijster weinig uitmaakt, kwam die een stuk verder dan mijn MANnetje op kleine wielen *smiley die diep zucht* wat een tegenvaller weer op het laatste stukje van de dag.
Gelukkig hadden we dinsdag een makkelijker ritje, klei laden in een dorpje wat maar weinig mensen kennen, Tuitjenhorn, en lossen in een ander onbekend dorp, Broek op Langedijk. In het ene dorp word een nieuwe weg aangelegd om het vrachtverkeer van en naar de grote bedrijven buiten de antieke en krappe dorpskern te houden, in het andere dorp is onlangs de weg rondom het winkelcentrum ook een stuk veranderd en moet er nu, geheel tegen de trend in, een minder diepe bodem in een doorgaande sloot gemaakt worden. Terwijl de mannen bezig waren met knappe beschoeiing neerzetten, kiepten wij de bodembedekking bij de kraan. Het was een ietwat bewerkelijk rondje met een aantal rotondes waar fietsers van beide kanten voorrang kregen, en even rustig de benen strekken op het stukje provinciale weg op de route lukte ook niet erg, want nog voordat we de topsnelheid haalden, stond het volgende verkeerslicht alweer op rood. Op de radio was het ook een drukke bedoening, want na 2 maanden (waarvan 17 daadwerkelijke werkdagen) was de kabinetsformatie voorbij. Het lukte niet, de diverse partijen zouden er samen niet gaan uitkomen. Hoewel veel mensen dat niet echt fijn vonden, leek het mij wel goed nieuws. Gisteren was er op het nieuws dat het begrotingstekort aan het slinken is, en dat de landelijke schuld blijft dalen zolang er nog geen nieuw kabinet is en er dus geen veranderingen in belastingen of subsidies worden gedaan *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* heerlijk als passiviteit zo in je voordeel kan werken. Alhoewel dat de medewerkers van het Blokker-concern weinig kan schelen, want zij kregen te horen dat er meerdere winkels dicht gaan en dat er zo’n 1900 mensen ontslagen gaan worden. Ook worden er een aantal andere winkels verkocht, want winkels als Leen Bakker, Xenos, Big Bazar en Intertoys hoorden ook bij de grote groep. Hopelijk loopt het met dit oudhollandse bedrijf niet zo af als met V&D, dat pas echt populair werd bij de laatste leegverkopen.
Woensdag mochten we weer van Tuitjenhorn naar Broek op Langedijk rijden. Ondertussen begon te temperatuur alweer aardig op te lopen. Gistermiddag was het drukkend warm, maar nu begon dat in de loop van de ochtend al. Hoewel ik er met die warmte niet echt aan moet denken, kwam het nu wel veel ter sprake: roken. Een jaar geleden was er begonnen met het plaatsen van ‘afschrikkende’ plaatjes en teksten op sigaretten- en sigarenpakjes, en vanaf deze maand zou het verboden zijn om pakjes zonder die toevoegingen te verkopen. Fijn, al die toevoegingen, alsof er nog niet genoeg in de tabak zelf zat *smiley die aan z’n kin krabt* en dan bleek er ook nog eens uit onderzoek dat het helemaal niet zo afschrikwekkend werkte als was gehoopt. Rokers vinden de foto’s van zwarte tenen en het bekende gaatje-in-de-keel zo vergezocht dat het niet meer geloofwaardig overkomt. De miniverhaaltjes over doodgeboren kindjes zouden wel iets meer effect hebben, maar dan nog komt men volgens de onderzoekers terug op hetzelfde punt: verstokte rokers sluiten hun ogen (of stoppen hun rookwaar in een andere verpakking) voor dit soort argumenten, de mensen die misschien wel willen stoppen weten al dat het slecht is. De ene kun je toch niet meer overhalen, laat die maar lekker tabaksaccijns betalen, de andere is meer geholpen met bijsluiters over de mogelijkheden om te stoppen. Maar er was ook goed nieuws wat de accijns betrof: het is namelijk definitief dat er vanaf 2019 tol gaat worden geheven op Duitse snelwegen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* dat worden heel avontuurlijke vakanties over de B-wegen over 2 jaar. Ik kijk er nu al naar uit!
Donderdag had ik iets anders om naar uit te kijken, namelijk de file voor de weegbrug op stort Nauerna. Precies zoals gehoopt stond er een lange rij, zodat we er rustig aan een kwartiertje op konden smokkelen, terwijl ik mijn ontbijtje naar binnen werkte. Even leek het niet te gaan lukken, toen er zelfs 2 weegbruggen open gingen voor het ingaande verkeer, maar gelukkig bleef de man achter de computer op zijn eigen tempo doorwerken, zodat we evengoed dik 20 minuten werk hadden. Na de hittegolf van de afgelopen 2 dagen was de temperatuur nu een stuk aangenamer en met de miezerregen erbij was het heerlijk verfrissend weer. Na het lossen langs de N241 bij Schagen reden we in de file weer terug richting Nauerna, terwijl ondertussen het zonnetje langzaam begon door te breken, maar niet voordat er een donderklap onder jouw chassis vandaan kwam *smiley die versuft om zich heen kijkt* de auto’s naast ons hadden weinig ruimte om verschrikt de berm in te sturen, want we reden bumper aan bumper omdat er op de linkerbaan een paar forenzen te dicht op elkaar hadden gereden. Na een snel kijkje onder de auto bleek 1 van jouw luchtbalgen het te hebben opgegeven, daardoor konden we de derde as niet meer omhoog trekken. Niet ideaal om de zandbaan mee te trotseren, maar we konden de dag in ieder geval vol maken. En die ochtend zat de dag letterlijk vol. Hoewel er op de radio werd gezegd dat het nationale ‘op de fiets naar het werk-dag’ was, waren er erg veel mensen met de auto onderweg. Gelukkig hadden we er ’s middags weinig last meer van, en konden we zonder verdere vertraging niet alleen 5 vrachten wegbrengen, maar stonden we ook mooi op tijd in de garage voor een nieuwe luchtbalg en een knijpje vet hier en daar.
En zo konden we vrijdag weer fris en fruitig op pad. Weer hadden we een goudvinkenritje, vanaf de loswal in Amsterdam naar de nieuwe afritconstructie van de N244, bij het viaduct over de A7 boven Purmerend. Hobbelend over de spitsstrook langs de Wijde Wormer hoorde ik op de radio dat 1 op de 8 mensen watsept achter het stuur. Bij de groep onder de 35 jaar is dat zelfs 1 op 4 *smiley met opengesperde ogen* terwijl tegelijkertijd wel iedereen zich bewust is van het gevaar om op je telefoon te kijken tijdens het autorijden. Ik nam mezelf meteen voor om niet meer naar mijn telefoon te grijpen, tot ik op het nieuws hoorde dat er een nieuwe manier is gevonden om toch zwanger te kunnen worden: in plaats van de dure en ingrijpende IVF-behandeling kun je namelijk ook je eileiders door laten spoelen met papaverzaadolie *smiley die achter z’n oor krabt* nu ben ik wel heel erg voor alternatieve geneeskunde, maar misschien is dit wel weer heel erg alternatief. Dit gaat wat verder dan een delirium veroorzaakt door een vreemd kruidenmengsel waarna je alle ziekigheid eruit zweet bij een kampvuur. Hopelijk word het nieuws wel goed doorgegeven in de wandelgangen, want papaver zal dan wel goed zijn, papaya word juist gebruikt als anticonceptie. Dat kan je dus beter laten staan, net als ananas en jeneverbessen. Maar alle gekheid op een stokje: applicaties als veesboek en watsep zijn bijna niet af te sluiten. Ze duiken zo diep in je limbisch systeem dat ze kietelen aan je reptielenbrein, doordat ze je bij elk piepje of trilling het gevoel geven dat er iemand aan je denkt, dat er iemand iets van je wil weten, dat je bij de groep hoort en belangrijk bent *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* geen fijner gevoel dan dat! En zeker bij veesboek is het dan heel erg verleidelijk om nog even door te scrollen naar wat voor berichten er nog meer op je tijdlijn staan. Gelukkig hebben we tegenwoordig onze prefrontale cortex die ons er bewust van kan maken dat we iets doen wat niet goed is, en dat we er beter mee kunnen stoppen. Helaas werkt ook dat gedeelte van het nieuwerwetse brein niet meer optimaal wanneer we een beetje afgeleid zijn (door het verkeer om ons heen) of een beetje moe zijn (omdat we gisteravond net iets te lang op veesboek hebben rondgehangen, net als de avond ervoor), en dus zitten we met zijn allen vast in een vicieuze cirkel waar we alleen uitkomen als we rigoureuze stappen nemen. Helaas is het mij ook pas 1 keer gelukt om zonder telefoon op het nachtkastje te slapen. Nouja, hoop houden, wie weet leer ik het nog eens.
Zaterdag had ik weinig tijd om met m’n telefoon bezig te zijn. De dag begon met shoppen bij de bouwmarkt. Al een paar maanden geleden was de schutting gesneuveld bij een storm, maar nu het mooie weer en de kans op topless zonnen er weer aankomt, word het toch wel eens tijd om wat knap spul neer te zetten. En dan vooral stevig. Terwijl Wingman, Snor en Buurman hun spierballen lieten rollen en met groot gereedschap de houten schuttingdelen te lijf gingen, waren Buurvrouw, Buurmeisje en ik druk bezig met onkruid wieden en het konijn geknipt gras voeren. Na een paar uurtjes en een paar kadetjes met gebakken ei en kaas stond alles overeind en konden we over de schutting naar elkaar roepen hoe netjes het eruit zag. Tijd voor Wingman en mij om op te tutten voor een verjaardag, waar we na een proeverijtje van kwarktaart en een lekker koppie soep ook weer afscheid namen, om uitgeteld op de bank te gaan liggen. Nog heel even van de vrije tijd genieten.
Want zondag mochten we ook weer vroeg op. Vader en Moeder hadden besloten dat ze niet elke dochter en elke schoonzoon een apart kado wilden geven, maar dat we gezamenlijk naar hun toe zouden komen voor een groepskado *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* al 5 verjaardagen lang zaten we te gissen wat het zou kunnen zijn, maar het enige wat Moeder erover wilde zeggen was “als het mooi weer is, moet je je zwemkleren maar mee nemen.” Tenenkrommend! Sterker nog, gisteravond viel ik bijna in slaap op de bank, maar eenmaal in bed kon ik niet meer slapen van de spanning. En nu zaten we allemaal bij Vader en Moeder aan de koffie en thee met gebak, zonder ook maar iets te weten van wat er ons te wachten stond. Iets over de erfenis, een belangrijke mededeling over het bedrijf? Waarom moesten we hier allemaal zo op tijd al zijn? De verwarring werd alleen maar groter toen ook Oma erbij werd gehaald, en Nichtje met haar gezin, die toevallig bij Oma op visite waren. Nu wist ik het echt niet meer. Tot we met z’n allen naar buiten werden gedirigeerd en er een helicopter over de stal heen vloog. Gebeurt vaker, maar deze bleef wel erg lang rondcirkelen en landde toen in het weiland naast ons. Vaders grijns groeide toen bij ons het besef kwam dat we een rondje zouden gaan vliegen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat waanzinnig gaaf! Voor mijn achttiende verjaardag had ik al eens een rondvlucht gekregen, maar nu konden we met de 3 zusjes samen de lucht in. Eerst was er koffie en gebak voor de piloot en zijn eerste klanten, daarna gingen de zwagers een rondje vliegen, maar na weer een bakkie koffie en een krentenbol waren de 3 meisjes dan aan de beurt. En het was waanzinnig gaaf! Klinkt niet erg geloofwaardig voor iemand die nog nooit op vliegvakantie is geweest omdat ze vliegen eng vind, maar wanneer je de motor achter je op toeren hoort komen en de propellor het gevaarte omhoog begint te trekken, dat geeft gewoon een onwijze kick! De achterkant kwam omhoog, we kwamen los van de grond en voor we er erg in hadden was het weiland onder ons veranderd in een speelgoedstadje dat al snel over ging in het weidse landschap. Welk landschap precies is van bovenaf lastig te zien, je moet al bijna de wegen precies gaan volgen en zoeken naar kerken of grote hotelgebouwen om iets bekends te zien, maar ondertussen vlieg je met een gangetje van 140 km/h voorbij. Na Alkmaar ging het richting Wijde Wormer, doorklieft door de zwarte streep met speelgoedautootjes die de piloot aanwees als A7, en daarna zochten we het groen van de duinen en de boulevard van Egmond aan Zee op, om over de bomen weer terug naar de landingsbaan te gaan. Het is zo gaaf! Noord Holland is zo klein maar op sommige plekken ook zo mooi van bovenaf, het halfuurtje vloog heel letterlijk voorbij. We stapten alledrie met kriebels in onze buik uit, zo onder de indruk dat we er wat stillig van waren. Zelfs Moeders beroemde bierpannekoeken, die meestal het hoogtepunt van de dag vormden, vielen nu in het niet. Lieve Vader en Moeder, heel erg bedankt voor dit waanzinnig mooie kado *smiley die een kushandje doet* het is alle spanning meer dan waard geweest.
