Geachte Shirley, nadat de zondag voorbij was gevlogen, mocht jij een dagje extra thuis blijven terwijl ik met een jongere versie van jou naar het Westfrisiaproject reed. Er moesten zo’n 14 vijfassers en nog eens 2 handen vol met trailers tussen 5:45 en 6:00 laden bij de kranen op het hoge talud bij Bovenkarspel, de vijfassers zouden naar 2 stortjes langs de Westfrisiaweg gaan rijden, de trailers naar een klus ergens in de Zaanstreek. Terwijl ik aansloot in de rij voor de kranen, kon ik even mijn gedachten laten gaan over de nieuwe indrukken. Hoewel er een weekend tussen had gezeten, voelde ik toch wel een verschil in de besturing, bij het nieuwere type lijkt er wel wat meer gevoel in te zitten. Maar ondanks dat dansen de vijf assen nog steeds vrolijk door de spoorvorming heen. De automaat is wel een stuk beter afgesteld, want die reed meestal in de tweede versnelling weg, beter dan jouw koppelingwurgende 3. En net als bij jou zit er een kleine vertraging in het gaspedaal, maar trap je het iets verder in, dan schiet je met je hoofd achterover de horizon tegemoet. Nu snapte ik ook waarom mijn collega de bovenste helft van zijn rugleuning zo naar voren had geklapt *smiley die achter z’n oor wrijft* ja we kregen tijd genoeg om de hele zaak te evalueren, want al in de eerste ronde was er een akkefietje op de werkvloer. Een chauffeur die onbekend was met het grillige verloop van de werkweg, had met de laagstaande zon een klein zijstapje gemaakt. In volume gezien was het een grote klapper, maar alles gebeurde binnen het werkvak, dus de omgeving had er geen last van. Terwijl de andere chauffeurs hun auto’s bij de keet parkeerden, wachtend tot de ambulance- en brandweerlieden klaar waren met hun werk, en wat de uitvoerder nog belangrijker vond: dat er een bypass om het ongeluk heen werd gelegd, verschenen op internet al de eerste foto’s. Aan het plaatje te zien waren de foto’s gemaakt door iemand die in de berm van de doorgaande weg stond verstopt met een grote inzoomlens. Natuurlijk ging het praatje toen snel in de rondte, ongetwijfeld gevolgd door reacties over watseppende chauffeurs of dat er een Pool acher het stuur zat (wat allebei trouwens niet het geval was). Dat er even verderop een vrachtwagen met pech stond (nee, weer geen watseppende Pool, maar een technisch defect aan de remmen) en dat daar omheen een kleine file ontstond, daar zagen we niks van terug op internet. En dat er in die drukte ook nog eens een paar automobilisten, die waarschijnlijk met hun telefoon zaten te pielen, op elkaar klapten *smiley die z’n schouders ophaalt* hoor je niks van! Na een kleine 2 uurtjes wachten werd het werk weer hervat en kabbelde de dag voort zonder gekke noemenswaardigheden, tot we in het laatste rondje werden opgehouden door een paar automobilisten die elkaar rijdende voort een kusje hadden gegeven. De Duitse toerist en de bouwvakker vonden het niet nodig om hun auto’s zo snel mogelijk aan de kant te zetten, dus er zal wel een pittige rij auto’s achter gestaan hebben, maar toen was ik er gelukkig al voorbij en gekiept en leeg onderweg naar huis.
Dinsdag mocht ik weer met jou op pad. De mannen van de garage hadden tegen de banden geschopt, zo hard dat er 10 vervangen moesten worden, en een grote stempel op je kont gezet, dus we kunnen weer een jaartje samen op pad *smiley die in z’n handen wrijft* en dat begon al meteen goed. Na die auto van gisteren viel het me op hoe dicht ik bij jou op de pedalen zit. Na een beetje knoeien met de stoel zat ik net ver genoeg weg om geen last te krijgen van m’n knie. En ook moest ik de motorrem wat eerder aantikken, want jij vertraagt niet zo fanatiek als de nieuwere doen. Maar ondanks al mijn gemopper duurde het nog geen rondje eer we weer reden zoals we vorige week ook reden. Want ja, we mochten weer grond rijden van Bovenkarspel naar de Rijweg bij Bangert-Oosterpolder. En helaas liep ik bij bijna elk verkeerslicht weer tegen dat bekende pijnpunt aan: dat jij steevast het verkeerde verzet kiest om weg te rijden *smiley die op het stuur trommelt* gelukkig was er ook goed nieuws, want bijna alle basisscholen begonnen een uurtje later, omdat de leraren staakten voor meer loon en minder werkdruk. Hoewel er op onze route meestal geen exorbitant lange rij auto’s staat, was het bij de filemeldingen wel te merken dat het toch wat rustiger was. Veel ouders vertrokken een uur later naar hun werk, waardoor het verkeer beter werd gespreid. Eigenlijk zouden we dat vaker moeten. Of gewoon afspreken dat scholen voortaan later beginnen, zoiets. Volgens verkeerspsychologen maakt het weinig uit als mensen tijdelijk een ander tijdstip kiezen om te forenzen, want dan verdwijnt de file op bepaalde tijdstippen, waardoor er voor mensen geen reden meer is om op een ander tijdstip te gaan reizen, dus het effect is slechts tijdelijk. Gelukkig konden wij zonder lange files weer naar huis, zodat ik mijn Kadett kon ophalen bij de garage. Allebei m’n snoesies met een goedgekeurd-stempel *smiley met hartvormige ogen* wat een heerlijkheid!
Woensdag, jawel, weer grond rijden. Dit keer zonder dumpers of trailers die er tussendoor kwamen op de werkweg, maar wel moesten we met een stuk of 18 vijfassers laden tussen 5:45 en 6:00. Die tijd was eerst bedacht omdat de auto’s dan weg waren als de dumpers om 6:00 kwamen laden, ik zou de dumpers een kwartier later laten beginnen *smiley die z’n schouders ophaalt* maar goed iedereen doet het op z’n eigen manier. Maar nu de dumpers er niet meer reden, moesten we dus nog steeds zo vroeg klaar staan. Gelukkig kan het altijd gekker, want op de radio hoorde ik iets over het Zuid-Koreaanse Ha Dong, een stad die verstopt ligt onder een dikke laag smog. De lokale overheid heeft daarom verderop in de bergen een fabriek laten bouwen, waar de frisse berglucht in blikken word geperst, zodat mensen in de stad voor omgerekend 11 euro ongeveer 160 frisse ademteugen kunnen kopen *smiley die achter z’n oor krabt* dat is de natte droom van elke marketinggoeroe: lucht verkopen! Ik vroeg me wel af of het bouwen van een fabriek en het transporteren van al die blikken niet nog meer smog zal veroorzaken. Gelukkig kunnen mensen in Nederland wel opgelucht adem halen. Vooral de eigenaren van een sjoemelVolkswagen. Veel auto’s uit de VAG-stal zijn al naar de garage geweest om de stoute software te laten vervangen door nieuwe, maar gek genoeg kwamen er daardoor plotseling andere storingen in beeld. Natuurlijk had dat niets met elkaar te maken, en veel mensen kregen te horen dat ze echt de enige waren die daar last van hadden, maar goed nieuws: bel naar de klantenservice en ga klagen! Met de favoriete hobby van Nederlanders valt er dit keer wel wat te halen, want als je het goed doet, word de extra operatie ter waarde van 1000 eipo’s vergoed *smiley die in z’n handen klapt* hoezee voor VAG. Asociale hardrijders (ook vaak gezien in VAG-merken) dachten ook even opgelucht adem te kunnen halen, want door een grote storing bij de politie werkte de applicatie niet, waardoor er geen bekeuringen konden worden uitgeprint of kentekens nagekeken. Maar helaas, dat hadden de dienders gelukkig snel opgelost, want het ouderwetse pen-en-bonnenboekje werden weer tevoorschijn gehaald *smiley die in z’n handen wrijft* met die fijne gedachte en 8 vrachten op de bon reden wij nog even langs de dealer voor een computeraanpassing in jouw gesjeesde VAGsoftware, waarna we eindelijk huiswaarts konden keren.
Donderdag mochten we voor de verandering wat anders doen. Niet vanaf Hoogkarspel naar de Rijweg, maar vanaf Hoogkarspel naar de fietsbrug *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel, een heel ander rondje weer! Wel moesten we weer grond laden, om de vele lagen zand en randjes korrel van het toekomstige viaduct bij de Oostergouw toe te dekken. Er reden 20 auto’s heen, die op het stort werden begeleid door 2 kranen en een shovel, het was een drukte van jewelste en de dag leek wel voorbij te vliegen. ’s Middags kwamen we op het Circuit van Hoorn naast een Bentley Continental te staan. Gespoten in El Duffo Greyo, met rood lederen bekleding, dat konden we mooi van dichtbij bekijken. Met het raam op een kiertje om iets van het motorgebrul mee te krijgen wanneer het licht op groen zou springen. Maar helaas, in plaats van de gesoigneerde mannen met Italiaanse puntneuzen, zag ik in deze auto 2 jonge snuiters zitten, met van die hippe, veels te grote petten op. Geen nette blouse met de bovenste knoopjes los, maar een gestileerd ongeschoren gezicht bij de bijrijder en tattoo’s die uit de mouwen vandaan over de hand van de bestuurder kropen *smiley met opengesperde ogen* gecomplementeerd met iets wat verdacht veel leek op een kruidensjekkie! Wat een afknapper! Is dit wat er van Bentley is geworden? Hipsterauto’s voor gasten die ‘iets met internet’ of ‘iets met muziek’ doen en onderweg blowen? Vroeger was Bentley het merk voor de echte mannen. Mannen die geld hadden verdiend met hard werken (en daarna directeur werden van hun bedrijf waarin anderen hard werkten), mannen die in de kroeg zaten op te scheppen en na een paar borreltjes besloten om te gaan bepalen wie de snelste Bentley had. Die avond nog. In een tijd dat wegen niet meer waren dan een strook verharding waarop paardenkarren en werkvolk zich voortbewoog. In een tijd dat je onderweg nog wel eens zelf moest sleutelen. Dikke sigaren, littekens op de handen, dat soort dingen *smiley die aan z’n kin krabt* nu ik erover nadenk, misschien zijn die hipsterjochies wel de nieuwe Bentley Boys, onder invloed van wiet in plaats van drank, maar met dezelfde bewijsdrang tegenover hun leeftijdgenoten. Tijden veranderen blijkbaar niet zo heel veel.
Vrijdag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* mochten we iets totaal anders doen! Geen grond, geen 10 minuten rijden naar de kraan bij Hoogkarspel, maar zand, en slechts 3 minuten rijden naar de kraan voor de kruising bij de Houterweg. En dat ging dan ook nog eens naar de Rijweg, maar dan aan de Bangert-Oosterpolderkant van de weg. Nogal een verandering zo voor de vrijdag, maar dat was ook wel een beetje nodig, want de scherpte raakte eraf. Alles begon op te raken. Het wcpapier in de dixie was al sinds woensdag op, maar nu was er ook geen rol keukenpapier meer in het keukentje. De theezakjes waren bijna op, en mijn motivatie was weg. Gisteren stonden we even over half 4 te kiepen, en de machinist hoefde ons niet meer terug te zien *smiley die zit te stampvoeten* we moeten absurd vroeg ons nest uit, en vervolgens worden we halverwege de middag alweer naar huis gestuurd *smiley die rood aanloopt* ’s ochtends loopt de uitvoerder wel te zeuren dat we na 6 uur nog in de keet zitten, maar ’s middags is ie nergens te vinden. Die keet waar we ’s ochtends te lang in zitten hangt trouwens vol met posters over Geen Ongelukken! en de verzuimpercentages. Het zal niet lang meer duren voordat we in het donker aan het werk zijn, en veel veiliger dan dat word het niet *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* dus laten we zo richting de herfst nog maar wat eerder gaan beginnen… Om 15:45 al richting huis rijden *smiley die zit te tandenknarsen* en ga niet zeggen dat je dan nog wat aan je middag hebt *smiley in een witte bloes met lange mouwen* want dan ben ik er helemaal klaar mee! Na een werkdag van 10 uur heb ik theoretisch gezien een half uur vrije tijd (je rekent nog eens wat, als je de hele dag alleen in de auto zit), maar in de praktijk betekent dat meestal dat Wingman en ik mekaar na het eten schuin aankijken en zeggen “nou vooruit, we hebben hard gewerkt, nog 1 sigaartje/biertje/aflevering van The Big Bang Theory, en dan gaan we op bed”, om vervolgens na het douchen te zien dat het alweer 20:00 is geweest, dus als een malle nog even sudoku-en/lezen/kroelen en dan snel het licht uit voor 7 uurtjes rustgevende nachtrust. Die zogenaamde vrije middag, waar je dan nog wat aan hebt, die bestaat niet. Liever werk ik dan een hele dag, en dat 4 dagen in de week. Kom je evengoed aan je uren, en heb je 1 keer in de week een hele dag de tijd om al die dingetjes te doen waar je ’s middags na het werk geen tijd en zin meer in hebt.
Maar goed, voor de tweede schaft had de vriendelijke grondwerker thee gehaald en een nieuwe rol keukenpapier, dus het ging alweer iets beter met mijn humeur. Na een totaal van 8 vrachten stonden we even over drieën te kiepen. De auto voor ons ging nog een rondje, maar met gistermiddag nog fris in het geheugen zwaaiden wij af, tot grote verbazing van de machinist. Ik kon het niet meer opbrengen, maar gelukkig had de planner nog iets om de middag vol te maken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de motivatie werd in de kickdown getrapt en we toerden binnendoor, wat eindelijk weer eens mocht, naar de loswal in Hoorn, om een vracht zand te halen voor het altijd zonnige Andijk. Daar waren mannen nog druk bezig met het bouwen van een nieuwe kas, en ondanks dat het na 4 uur was, kwam er evengoed nog iemand naar me toe die wist waar het zand moest liggen. Heerlijk als je zo kan werken. Met een voldaan gevoel reden we terug naar de zaak, nog even de kleppen smeren en terwijl jij in de garage van het weekend genoot, zat ik uitgeteld op de bank, in een huis vol met kan-je-wel-even-na-het-werk-doen-dingetjes, lekker met boekie op schoot.
Zaterdag begon wat relaxter. Voor mij dan. Wingman stond alweer vroeg naast het bed om bij te dragen aan de Laagvliegersdag op Schiphol. Helaas ging het Hoogvliegers-gedeelte niet door vanwege de wind en regen die er was voorspeld, want het moet natuurlijk wel leuk blijven voor die kleine kinderen. Terwijl de stoere mannen en vrouwen daar druk bezig waren, zat ik gezellig met de pootjes op tafel bij te praten met Tante. Na de lunch besloten we toch maar even samen de tuin in te duiken, want ja daar kom je doordeweeks gewoon niet aan toe. Tante keerde weer huiswaarts en ik fietste snel nog even langs de supermarkt om wat ingrediënten te halen voor een gezonde ontbijtsoep. Na een uurtje kokkerellen kon ik dan fijn wegkruipen op de bank, wachten tot Wingman weer thuis zou komen *smiley die zich nog eens uitrekt* en daarna lekker samen kapsalon eten, hoe mooi kan het weekend zijn.
Zo mooi dat er voor de zondag helemaal niets op de agenda staat. Behalve dan dat we naar RTL Transportwereld moeten kijken, want die zijn met camera en al op visite geweest bij GP Groot, een bedrijf dat zich richt op, ja, vanalles. Vuilnis ophalen bij de mensen in de straat, afval verwerken tot nieuwe grondstof, maar ook maken ze nieuwe straten en vernieuwen ze oude riolering in bestaande wijken *smiley met een bak popcorn op schoot* ik kruip zo lekker voor de tv, want ik ben wel benieuwd naar dat bedrijf dat we eigenlijk alleen kennen van onze ritjes over Garbage City. Fijne zondag allemaal!
