Geachte Shirley, maandagochtend stond jij al netjes op me te wachten bij de loswal in Amsterdam, waar je was blijven logeren. De bak nog vol met een vrachtje zandgrondsubstantie, dus reden we eerst naar het stort in Westzaan, voordat we weer een nieuwe vracht gingen halen in de Houthavens. Het was een nogal druk werkje, met verschillende stortjes waar het uitgegraven spul heen moest. Alleen wist zelfs de machinist niet wat waar heen moest. En dan hadden ze ook nog wat vrachten schoon zand nodig, om het gat weer dicht te gooien, dus hadden we mooi heen-en-terugvrachten. Tussendoor konden we nog een beetje naar de radio luisteren, maar het ging vooral over voetbal. Nederland is namelijk Europees kampioen geworden *smileys die staan te juichen* tot zover kon ik het wel begrijpen, maar daarna kwam het moeilijke stukje. Vorige week werd er verteld dat we tegenwoordig geen dames en heren meer hebben, maar dat we mensen moeten aanspreken met het genderneutrale ‘geachte reizigers’, ‘welkom Amsterdammers’ of ‘beminde gelovigen’. Naar schatting zijn er zo’n 80.000 mensen die zich geen man of vrouw voelen, of die zijn geboren als man of vrouw, maar eigenlijk vrouw of man willen zijn. En voor die groep non-binaire gendertypes is er vorige week dus besloten om voortaan niet meer zo de nadruk op dames, heren, hij, zij, haar en hem te leggen. Maar vandaag leek dat allemaal over te zijn, want je kon geen ‘voetbal’ zeggen zonder ‘dames’, geen ‘elftal’ zonder ‘vrouwen’. Een grote en respectloze middelvinger naar de genderneutralen, maar opeens was er niemand die daarover klaagde *smiley die achter z’n oor krabt* is de trend na 1 week alweer voorbij?
Dinsdag liet ik jou staan en ging ik een dagje met een andere auto op pad. Niet dat het nodig was, maar op deze manier kunnen we mensen laten geloven dat er meerdere vrouwen op de kieper zitten bij Spaansen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* en sommigen trappen er nog in ook! Behalve een andere auto, had ik ook een nieuwe collega op sleeptouw. De hele weg naar het werk toe hebben we gekletst over de auto. Hoe je de vering van de stoel kan aanpassen, welke knopjes je moet gebruiken als je de knopjes op het stuur mist, waar de koelkast is verstopt, dat soort triviale zaken waardoor de verschillen tussen een vijfasserchauffeur en een trekkerchauffeur weer eens duidelijk werden gemaakt. Maar goed, we reden dus weer het rondje van de Amsterdamse Houthavens naar het nieuwe industrieterrein bij Westzaan. Geen verschillende stortjes meer, en ook even geen zand mee terug. De dag verliep lekker vlot, we hadden weinig last van files en drukte dankzij de bouwvak, terwijl gek genoeg de bouw in de Houthavens gewoon doorging. Op de radio hoorde ik nog iets van een deskundige, die zei dat we het fileprobleem juist moeten bekijken vanuit het standpunt van de fietsers. De snelwegen verbreden, nog meer snelwegen erbij maken, het heeft weinig zin, want na een rustige periode zonder files gaan er steeds meer mensen gebruik maken van dat nieuwe asfalt “omdat het er zo lekker doorrijd.” Beter zou het zijn als we de files gewoon laten staan. Sommige mensen worden het dan zo zat dat ze een ander huis of een andere baan zoeken, dat is een goedkope oplossing voor de overheid. En die andere miljarden, die nu worden klaargezet voor de aanleg en verbreding van wegen, kunnen beter besteed worden aan de infrastructuur van fietspaden en de aansluiting daarvan op treinstations. En wat te denken van het bouwen van huizen naast de plekken waar veel mensen werken? Ondertussen kwam ook het KNMI met een waarschuwing, door regen en onweer zou er die middag een code geel over het land trekken en jawel *smiley die diep zucht* die middag stond er ook een aardige file rondom de Coentunnel. Hard regende het niet, maar ja, die code geel he…
Woensdag reden we wederom het rondje Houthavens-Westzaan. Via de grachtenpanden en de ghetto naar de Coentunnel, en dan via de opgefriste kruispunten en wegversmalling bij de brug de provinciale weg volgen, de Den Uylbrug over, naar beneden kijkend naar alle woonwinkels en de Forddealer en dan slinger je zo naar industrieterrein Hoogtij toe. Op zich geen verkeerde route, en het viel bij de Coentunnel ook mee met hoeveel vrachtwagens er stil stonden voor de te lage ingang. Maar het begon ons wel op te vallen dat de verkeerslichten op de vijfbaans brede kruispunten staan afgesteld op vakantieverkeer. Kom je net van de A8 af, dan staan er 2 vlak achter elkaar, maar die werken dan niet samen om de doorstroming te bevorderen. En verderop, bij die flitspaal, kun je er nog goed om denken, want die gaat soms na 5 auto’s al op rood. Over de brug is het nog erger, onder de ogen van Boer Geert laten die lichten soms maar 3 auto’s door (dat is ongeveer een halve vrachtwagen) en als waarschuwing staan daar nog tekeningen op de grond van een eerdere aanrijding met een auto en een motor. Maar er waren grotere dingen in de wereld gaande. Er werd officieel bekend gemaakt dat de vader van koningin Maxima was overleden. Het was 10 jaar geleden dat in Amerika de financiële crisis begon. En om de feestdag compleet te maken *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* was het ook nog eens 72 jaar geleden dat Japan werd opgeschrikt door 2 kernbommen. Eerst werd een bom genaamd Little Boy tot ontploffing gebracht boven Hiroshima, een paar dagen later werd vlak naast Nagasaki een bom genaamd Fat Man gedropt. Tienduizenden vonden de dood direct, en nog velen in de dagen en jaren daarna, als gevolg van stralingsziekte. Terwijl Donald Trump in Amerika en Kim Jong-un in Noord Korea de mouwen aan het opstropen waren en om het hardst riepen dat ze hun kernwapens klaar gingen zetten, vertelde iemand op de radio over de kernbommen in Japan. Zo schijnt er ergens een soort gedenkmuseum te zijn, waar je stoepen en muren ziet met silhouetten van mensen erop. Die silhouetten zijn erin gebrand, sta je vlak naast de inslag van de bom, dan word het namelijk zo warm dat het menselijk weefsel gewoon verdampt. En misschien is dat wel de beste dood in zo’n moment. Mensen die verderaf staan krijgen niet alleen brandwonden, maar ook stralingsziekte. Niet alleen worden ze er zelf ziek van, maar ook hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen die nog geboren moeten worden, krijgen er mee te maken. En met zulke horrorscenario’s staan 2 landleiders-die-wereldleider-willen-zijn elkaar gek te maken *smiley met opengesperde ogen* de volgende wereldoorlog zal niet ver meer weg zijn.
Donderdag mochten we ons wederom melden in Amsterdam, om de Houthavens uit te graven. Dagelijks een kleine of een ruime 3 kwartier naar het werk rijden, al naar gelang ik tussen de carpoolcollega’s of alleen met jou op pad ben. Voor die tijd zijn de chauffeurs al aan het forenzen geweest, van huis naar de zaak toe, variërend van 5 minuten fietsen tot een half uurtje met de auto. Op de radio werd verteld dat de forens tegenwoordig gemiddeld zo’n 23 kilometer reist *smiley die in z’n handen wrijft* dat is al een verbetering ten opzichte van de meer dan 30 die het een aantal jaar geleden was. En zoals we eerder deze week hoorden, is een kortere afstand beter, het kost minder tijd en de kans is kleiner dat je meedoet in files. Maar natuurlijk kan het altijd erger, want op de radio waren mensen te horen die dagelijks 3 uur in de auto zitten om meerdere provincies te doorkruisen. Dan moet je wel heel gek op je baan en je huis zijn, dat je beiden niet op wilt geven. Ik moet er niet aan denken om dat dagelijks te doen, dan is het forenzen al een werkdag op zich. Ondertussen kwamen in de drukte terecht op de provinciale weg onder de A8, waar een auto spectaculair tegen een verkeerslichtpaal aan was gedrukt. Er waren wat banen afgezet om ruimte te maken voor een ambulance, sleepwagen en politieauto’s. Terwijl de agenten druk bezig waren met het opmaken van het rapport, stonden de vrachtwagens in de file te wachten *smiley die vals kijkt* bedankt watseppende automobilisten, dat jullie tussen het eten en scheren door nog even een ongelukje konden maken, want vrachtwagenchauffeurs hebben niks beters te doen dan in de file te staan…
En ja, over veiligheid gesproken, die middag mocht ik me nog even op kantoor melden om een examen te maken. Er moest zand gereden worden voor een bedrijf dat in de hoogspanningsmasten en dat soort ongein zit, en die vinden dat alleen de Code 95 en VCA nog niet genoeg zijn. Dus mocht ik me door 24 pagina’s aan voorschriften en waarschuwingen heen worstelen, om vervolgens een tiental vragen te beantwoorden *smiley die diep zucht* werken in en om afgravingen, wat je wel en niet mag doen met steigers, echt nuttige informatie zeg maar!
En zo stonden we vrijdagochtend dan ergens in Hoofddorp, langs een uitgraving waar een handvol leidingen in lag *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* echt het werk waarvoor je nog eens extra op de gevaren moet worden gewezen. De maximale snelheid op het werk is 15 km/h, bij achteruitrijden is dat stapvoets, dus ook 15 km/h. Ja natuurlijk is het goed om zulke dingen even op te noemen, maar om mensen daarvoor een uur met de computer te laten stoeien vind ik altijd zo overdreven. Vooral omdat er diverse bordjes bij de ingang staan die hetzelfde zeggen. Gelukkig hadden we genoeg tijd om de benen te strekken, want vanaf de goudkust van Hoofddorp was het nog even een half uurtje toeren weer terug naar de loswal, waar we het volgende vrachtje gezeefd speciaal-zand konden laden. Ja het zijn wel een beetje de specialistische klussen bij dit soort bedrijven. We moesten ook kiepen in een containerbak, want je wilt natuurlijk niet dat de machinist bij het oplepelen van de vracht per ongeluk een steentje van de korrelbaan meepakt. Maar ’s middags mochten we plotseling, onder toeziend oog van een uitvoerder-achtig type, schuin van het kantje af kiepen. Met een haakse bocht de rijplaten op, die zo schuin naar beneden lagen dat kiepen eigenlijk niet nodig was. En vervolgens met de voorwielen los van de grond en de sperren erin gedraaid weer proberen eruit te komen *smiley die in z’n handen wrijft* wat had ik daar graag een filmpje van gemaakt. In het kader van de veiligheid. Helaas mocht ik met mijn korte broek niet uitstappen op dat werk.
En ja, toen was het zomaar alweer weekend. Terwijl in meer dan 15 landen Nederlandse eieren met fipronil zijn opgedoken, en het schandaal gestaag aan het groeien is, genoten Wingman en ik van een gebakken eitje bij de brunch. Een stevige bodem voor de drukke middag die zou volgen, want het werd wel weer eens tijd voor de maandelijkse schoonmaakbeurt. Spinnenwebben opruimen, ramen lappen, de tafel weer in de originele positie zetten na dat feestje van 3 maanden terug, de kamer zag er opeens een stuk ruimer uit. De ideale situatie om visite te ontvangen *smiley die nog een biertje opentrekt* de huiskamer voelde zo comfortabel aan, we vergaten zelfs dat we eigenlijk nog even de kroeg in zouden duiken.
Maar misschien was dat wel fijn ook, want nu hoefde ik niet zo heel erg lang uit te slapen. Kan ik zodrekt mooi op tijd aan de brunch, terwijl het eerste wasje van vandaag al hangt te drogen in de tuin *smiley die aan z’n kin krabt* misschien kan ik er nog wel even naast gaan liggen, met een grote zonnebril en een goed boek. Geen slecht idee, voordat we morgen weer volgas aan de gang moeten in de verplichte werkkledij tussen de wolken van freesstof en de wolkenkrabbers langs de A10.
