Geachte Shirley, weet je nog dat goede idee van het zonnen met een goed boek erbij? Dat duurde niet erg lang, want er parkeerde zomaar een motor op de oprit. Geen Vader of Oom dit keer, maar Tante die even een rondje aan het uitwaaien was met haar Ladywing. Na een bakkie koffie stapte zij weer op om haar rondje af te maken, en niet veel later stonden Zusje en Zwager voor de deur. Terwijl de nichtjes alle beesten in de huiskamer probeerden te tellen, bespraken de grote mensen de bruiloft. Een feestje met een witte jurk en een officieel moment, zoals eerst de bedoeling was, was het allang niet meer. Het werd nog een flinke organisatie met een hoop discussie. De gastenlijst was al samengesteld, net als de locatie, maar daarvoor moet er nog opgetut worden, mooie foto’s geschoten worden, en in welke zaal gaan we precies zitten? Moet daar nog wat versiering bij? Wie doet wanneer een woordje? Het word steeds uitgebreider *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* dat word nog wat voor het volgende feestje… Na hun vertrek veranderde de avond langzaam in een langslepende praktijkles Wet Van Murphy. Dat het eten laat werd bezorgd, kan gebeuren. Dat er ondanks een uitgebreide muggenjacht nog 3 van die prikhufters opdoken in de slaapkamer, dat is de natuur. Net zoals die spin die zich had genesteld in de geboende keuken. Dat ik zo vroeg moest beginnen dat de kroeg nog halfvol zat en de geluiden van een krikkelerend stelletje uit het struikgewas opdoken, tja hoort bij het vak. Maar dat dat allemaal tegelijk moet gebeuren *smiley met stoom uit z’n oren* dat kon ik op de vroege ochtend, na een korte en verstoorde nachtrust, niet helemaal goed verwerken. Met een prefrontale cortex die op apegapen lag, en een limbisch systeem dat slechts 1 stap verwijderd was van ‘This is Spartaaaah!’-modus, stapte ik bij de carpool collega’s in de auto. Waarschijnlijk zou de afgelopen nacht in mijn dossier in de TBS-kliniek worden ingekort tot ‘heeft een slechte nacht gehad’, terwijl de mogelijke gevolgen van het ochtendhumeur veel uitgebreider zouden worden besproken.
Op het werk werd het niet veel beter. Op elke klus worden we doodgegooid met termen als ‘NINA’, ‘SPARK’, ‘WAVE’, ‘ABC’, ‘we werken veilig of we werken niet’, ‘LEAN’, ‘CHILD’, ‘NO KIDDING’, ‘Think before you ink’ en ‘Arbeid Macht Frei’, maar ondanks al die slogans die ons moeten aansporen tot veilig en efficiënt werken, stonden de vrachtwagens voor 6 uur al opgelijnd op de wegen rondom het asfaltstort van de A10. In alle voorschriften word er met geen woord gerept over de gevaren van een korte nachtrust, en dus begon mijn ochtendhumeur meteen maar met de collega’s te kibbelen waarom ze hun auto’s niet op het zo goed als lege stort hadden geparkeerd. Wederom waren we met zo’n 76 kiepers uitgenodigd om deel te nemen aan het grote project op de A10, tussen de S107 en de S102. In plaats van een lange file te creëren omdat iedereen om stipt 6 uur het werkvak in zou willen rijden, was er nu besloten om al die auto’s, en de veegwagens, en de vrachtwagens met frezen en ondersteunend materieel, op 2 locaties te laten verzamelen, een kwartier voordat we het werkvak in mochten rijden. Wat er in de praktijk op neerkwam dat er nu op 2 plaatsen file werd gecreëerd. Gelukkig waren de andere problemen van de vorige keer wel opgelost: de toiletten werkten naar behoren en ook waren er genoeg bekertjes. Wat wel nodig was, want er werd ruim een halfuur lang druk koffie gedronken *smiley die staat te stampvoeten* had de helft van de auto’s dan lekker een half uur later uitgenodigd. Maar nee, nu was alles er tegelijk. En ook ging alles tegelijk de weg op toen het sein werd gegeven dat we mochten beginnen. Vanaf 2 kanten stroomden de vrachtwagens het werkvak in, de ene helft tegen de richting in bij de S102, de andere helft met de richting mee vanaf de A4 de A10 op. Waarna de begeleiders in het werkvak meteen op scherp werden gezet, want tussen alle wachtende kiepers hadden de freesmachines geen ruimte meer om te beginnen.
Uiteindelijk reden we rond half 8 het werk af met de eerste vracht, na zo’n anderhalf uur wachten, aan de kant gaan, en weer wachten. Maar laten we positief afsluiten: we kregen voor de lunch weer broodjes en fris aangeboden. En toen het werk uitliep *smiley die achter z’n oor krabt* wat echt een verrassing was *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* werd ons een andijviestamppot aangeboden. Met bal gehakt en een yoghurtje toe. Gelukkig was ik er op tijd bij, want de laatste chauffeurs vonden de hond, en nog wat overgebleven lunchpakketjes, in de pot.
Dinsdag, ach dinsdag, nieuwe dag nieuwe kansen. We mochten een uurtje later beginnen, en lekker de hele dag op het gemakje van de loswal aan de Vlothaven naar de Houthavens rijden. Na een paar rondjes viel het me op dat het eettentje genaamd Bouillon Brothers (misleidende naam, ze verkopen ook salades) pas rond 10 uur open ging. Terwijl ze adverteren met ontbijt *smiley die aan z’n kin krabt* blijkbaar eten yuppen niet zo vroeg. De dag kabbelde rustig voort, en gelukkig was het niet zo benauwd als gisteren, wat voor de collega’s die op de A10 bezig waren met het frezen van de laatste stukken, en het brengen van nieuw asfalt wel fijn was. Tussen die wolkenkrabbers langs de A10 kan het nog aardig warm worden.
Woensdag hadden we weer heel ander weer. De dag begon met schemerduister, maar nadat we de eerste vracht zand in Zwaanshoek hadden gestort, werd het wel erg mistig. Met de neus tegen de voorruit en 1 hand uit het raam zochten we onze weg naar de puinbreker in Vijfhuizen, waar we korrel mochten laden voor Velsen-Noord. Gelukkig reden daar al een paar auto’s, want de route op het werk was goed verstopt. Daarna keerden we weer terug naar de loswal in Amsterdam, om verder te gaan met zand rijden naar Zwaanshoek. Het viel wel op hoeveel mensen er, ondanks dat het zicht soms maar een meter of 100 was, gewoon zonder licht rijden. En dan niet alleen omdat ze een nieuwerwetse auto hebben waarbij automatisch de dagrijverlichting aan gaat (en de achterlichten niet branden), maar ook mensen met oudere auto’s die voor en achter vrijwel onzichtbaar waren. Sterker nog, op de route door de Westpoort zagen we zelfs een Jaguar S-type rijden die zijn complete koplampen miste, net als de ramen *smiley met vliegjes in z’n baard* voordeel was wel dat de ramen niet zouden beslaan. Om de sfeer er een beetje in te houden, stond er bij de schaft een lekker stukje taart klaar, ter ere van de verjaardag van de loswalbeheerder *smiley die over z’n buikje wrijft* dat kwam eigenlijk wel weer mooi uit.
Donderdag mochten we weer zand rijden van de trechter naast de Coentunnel naar Zwaanshoek. Hetzelfde werk, maar wel via een andere ingang, en zo reden we over een klein rotondetje waar we door de binnenbocht moesten kruipen om de draai te kunnen maken, naar een ander gedeelte van de goudkust van Hoofddorp. Op de radio was veel te doen over ouders. Gisteren werd er al gezegd dat de herenfiets levensgevaarlijk is, omdat mannen bij het afstappen hun been over de bagagedrager heen zwaaien, maar daarbij dan regelmatig het kind in het kinderzitje tegen de grond schoppen *smiley die aan z’n kin krabt* is de fiets dan gevaarlijk, of zijn de vaders er gewoon niet bij met hun gedachten? Ook in Oostenrijk was er iemand niet bij met z’n gedachten. Daar was een jochie van 2 overleden, nadat ie een paar uur in een snikhete auto op de parkeerplaats had vertoefd. De moeder van 17 (wat netjes in elk bulletin werd vermeld, waarbij de nieuwslezer probeerde om geen nadruk te leggen op de leeftijd) had haar zoontje lekker laten slapen, maar viel vervolgens zelf in slaap. Binnenshuis op de bank. Wie waarschijnlijk afgelopen nacht niet hadden geslapen, waren de ouders die hun kinderen naar een buitenschoolse opvang ergens in De Bilt hadden gebracht, daar was een man aangehouden omdat hij iets te intiem was geworden met 2 van de kinderen. Wat nogal een schok was, want alle collega’s en ouders vonden het juist zo’n aardige kerel. Dat laat maar weer eens zien dat pedofielen en pedoseksuelen geen monsters zijn. Het is alleen jammer dat pedoseksuelen zo’n enorm afwijkende seksuele voorkeur hebben, dat ze er nergens (in ieder geval niet legaal) mee terecht kunnen. Ondertussen doken we op het werk het laatste rondje in. Gezien de rijtijd konden we er nog makkelijk eentje doen, ook al vond de collega dat geen fijn vooruitzicht, en toen er plotseling file opdook, kreeg hij helemaal gelijk. Op de A4 waren de linkerbanen afgekruist, waarschijnlijk voor een paar automobilisten die met hun telefoon zaten te pielen, en daardoor liep het niet alleen op de parallelbaan-met-afritten vast, maar onze route naar het werk bleek ook een sluiproute te zijn. Nu werden we niet alleen rechts ingehaald door scooters die ruim 60 km/h reden, maar ook links door een haastige hufter, die graag vrachtwagens inhaalde en afsneed via verdrijvingsvlakken *smiley die aan het stuur zit te knagen* gelukkig hadden we de laatste stukjes gebak van gisteren voorgeschoteld gekregen, om het met vooruitwerkende kracht alvast goed te maken.
Vrijdag mochten we wederom naar hetzelfde werk, en ook hetzelfde adres als gisteren. Ook het carpoolen ging hetzelfde, we konden al op tijd instappen bij de loswalmedewerker, om vervolgens nog een kleine 3 kwartier in de keet te zitten voordat we op pad gingen. En vervolgens waren we evengoed nog te vroeg op het werk, want het hek was nog dicht *smiley die vals kijkt* fijn als je de dag zo kunt beginnen. Eenmaal gestort reden we weer terug naar Amsterdam. Via de Driemerenweg, A9, A5 en een stukje Westpoort-rallyparcours, omdat de collega’s nog druk aan het asfalteren waren op de A10. Maar op de A9, net op het stuk waar provinciale wegen erbij komen en het vijfbaansbreed is voordat je kan afslaan naar de A5, stonden een paar auto’s stil op de linkerbaan. Eentje met z’n kont in de vangrail, 4 anderen daar voor, en nog een paar mensen die van schrik naar de vluchtstrook waren gestuurd. Gelukkig konden we toen nog doorrijden, maar het volgende rondje stond er file omdat er 3 banen waren afgekruist, zodat politie en wegslepers veilig konden werken *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* en weer dikke file, op de A9 stond het zowat tot aan Beverwijk stil volgens de filemeldingen, en waarom? Omdat er een paar van die kloteforenzen zonodig onderweg een cracker met hagelslag zonder boter moeten eten zonder te morsen? Het is 5 banen breed, dankzij de vakantieperiode niet eens zo heel erg druk, maar toch weten mensen het te presteren om achterwaarts hun auto de vangrail in te zetten en af te schrijven *smiley met stoom uit z’n oren* en ondertussen hangen de chauffeurs alweer aan de lijn bij hun planners en klanten, want die worden stuk voor stuk in de wacht gezet. Voor een paar gedeukte autootjes op de linkerbaan. Gelukkig hadden we in de schaft gebak, omdat de directeur jarig was, en dat verzachtte de pijn wel enigszins.
Maar toen begonnen de nieuwsberichten, en bleek ons fileleed wel mee te vallen. Er was zo te zien niemand overleden bij dat ongeluk, in tegenstelling tot de ongelukken in Spanje. Eerst al een explosie ergens in een woning, waar het nogal leek alsof er een bom gemaakt werd met gasflessen die te vroeg ontplofte, en gisteravond een busje dat een plein op reed in een toeristisch gebied en meerdere mensen doodde en verwondde. Gevolgd door nog een andere poging tot aanslag ergens verderop, die door adequaat optreden van de politie snel de kop in werd gedrukt. Gestolen busjes, jongens van 17, bomgordels die nep bleken te zijn, voorpagina’s met schokkende foto’s en voorpagina’s zonder foto’s, het overheerste het nieuws. Met enige regelmaat kwam er een update voorbij, een journalist die verslag deed uit die omgeving vandaan, het dodental dat van 13 naar 14 steeg. De namen en achtergronden werden bekend van een paar daders, en de discussie kwam op gang welke voorpagina wij moesten kiezen. Willen we foto’s en namen zien, en daarmee de terroristen en de organisatie erachter ‘verheerlijken’, of willen we de krant zonder foto’s, met alleen de teksten en harde cijfers, en de hoop dat als we niet in angst leven, ze ons dan ook met rust laten? Hopelijk kunnen we met elkaar blijven praten zonder in wij-tegen-hun te vervallen, en ouders met hun kinderen blijven praten zonder te veroordelen, want als je als 17jarige zo ver bent dat je met auto’s op mensen in wilt rijden om bij de groep te horen, dan mis je duidelijk een veilige en stabiele basis waarin mensen je waarderen om wie je bent, in plaats van om hoe beïnvloedbaar je bent.
Zaterdag mochten we even uitslapen vergeleken met de werktijden van de afgelopen week. Samen met 2 collega’s zouden we wat zand gaan rijden naar de Jaagweg, de aansluiting tussen de Purmerendse wijk Weidevenne en de provinciale weg naar de A10 toe. Het stelde niet veel voor, wat vrachten in het depot en als het nodig was een paar vrachten voor de shovel lossen. De shovel reed daar in de rondte met zo’n lopend bandje in de bak, waar je net als bij de asfaltmachine langzaam in moet kiepen terwijl je naar voren word geduwd, terwijl het lopende bandje de strook naast het asfalt volstort met korrel, zand of grond. Op die manier kun je snel en efficiënt de bermen aanvullen en het asfalt ‘opsluiten’ zodat het niet uitzakt en scheurt. Maar voor we zover waren, moesten we eerst een stuk over die Jaagweg rijden, tussen asfaltploegen, stratenmakers, lantaarnpaalinstallateurs, verkeersregelaars, lijnbussen en de lokale bewoners door. Gelukkig was er toevallig een mannetje op de loswal bezig om een bootje te lossen, want anders hadden we ook nog eens zelf de auto’s moeten laden *smiley die op het stuur zit te tikken* ik werd al zenuwachtig bij het idee. Maar het viel mee, de ochtend vloog voorbij, ondanks dat we regelmatig even moesten wachten omdat het depot al net zo knus was ingeruimd als de boerenerfjes er omheen, terwijl er op het depot veel meer activiteit was dan op die erfjes. En dus kon ik ’s middags nog even lekker languit op de bank liggen en wat in het huishouden rommelen, voordat Wingman thuis kwam en we na het eten nog even naar de buren gingen voor een borrel.
En zo werd het dan weer zondag. Uitslapen, beetje over veesboek struinen terwijl de wasmachine alweer draait, zodrekt even brunchen, en ondertussen dorst ik eigenlijk niet met mijn ogen te knipperen, want voor je het weet is het alweer maandag.
