Geachte Shirley, het weekend zat volgepropt met glimmende vrachtwagens en nette, zondagse kleding, en ik was blij dat ik maandag weer met jou op pad mocht. Een beetje smoezelig en in comfortabele, maar niet echt sexieh, werkkleding. Glanzend plaatwerk en gestreken kleren sneuvelen al gauw, als je door de planner weer naar de Westfrisiaweg word gestuurd. We mochten op een toekomstig viaduct onder de fietsbrug laden, terwijl de forenzen ons letterlijk links en rechts voorbij reden. In de grote volksverhuizing rondom Hoorn reden wij onze vrachten zand naar een ander, nog te bouwen, viaduct. Bij de rotonde van Westwoud waren de trailers al een tijdje druk bezig met het wegrijden van de grote bergen grond die de ondergrond moesten voorbereiden op alle gewicht wat er straks op komt te staan. Nu was het de beurt aan een viertal vijfassers om de leegte weer op te vullen met zand. De contouren van de nieuwe Westfrisiaweg zijn al duidelijk, en langzaam maar zeker komt de definitieve vorm tevoorschijn. Tijdens het pendelen hoorden we op de radio dat er nogal wat gaande was in retailland. In veel gemeentes gaan verplicht de winkels op zondag open. Nu de Kerst op maandag en dinsdag valt, en in sommige gebieden nog een fijne rust heerst op zondag, zou dat betekenen dat de winkels 3 dagen gesloten zouden zijn *smiley met opengesperde ogen* 3 dagen lang geen eten kunnen kopen buiten snackbars, restaurants, cafetaria’s en andere etablissementen om *smiley die de haren uit z’n kop trekt* 3 dagen geen geld uit kunnen geven food, non-food, semi-vers brood, wc papier en tijdschriften, terwijl alle meubelboulevards, autodealers, caravanshowrooms en keukenboeren wel open zijn *smiley die in een witte bloes word gebonden* wat een vreselijk vooruitzicht! Gelukkig is dus besloten dat in zo’n beetje heel Nederland de winkels ook op zondag open moeten zijn, zodat alle mensen die plotseling worden verrast door de Kerst, toch nog hun boodschappen kunnen doen. Die middag fietste ik nog even langs de supermarkt voor wat etenswaren. Met de inhoud van het Sinterklaas- en Kerstpakket en alles wat er nog steeds in de vriezer ligt, komen wij de eerste week wel door.
Dinsdag mochten we ons weer melden in het midden van de Westfrisiaweg, wederom om zand te rijden. Nu niet naar de rotonde bij Westwoud, maar naar het stuk oude weg daar net voor. Vanaf de A7 tot en met de rotonde Westwoud rijd alle verkeer nu over nieuw asfalt. Tussen De Strip en de rotonde ligt daar een strook oude weg naast, waar tot een week geleden het verkeer nog overheen raasde. Nu werd daar druk gewerkt om oude duikers te vervangen en drainage aan te brengen in de middenberm. En wij moesten daar dus het zand heen brengen dat werd gebruikt om de boel aan te vullen. Er werd ondertussen al druk gebabbeld over de kerstborrel, die de volgende middag zou gaan plaats vinden. Het zou wel heel frappant zijn als er de volgende dag geen auto’s op het werk mochten komen…
En inderdaad: woensdag reden we wel weer via de A7 naar het werk, maar nu naar boven toe, de Afsluitdijk over en daarna de A31 op richting Harlingen. Een beetje verward reden we naar het werk toe. De welkomstpoorten met ’70’ , knipperende pijlen en rode kruizen die ons naar de rechterbaan dreven waren verdwenen. Het verkeer kon nu in alle rust via tweemaal 2 rijstroken Harlingen doorkruisen, zonder snelheidsremmers of allerlei afleidende werkmannetjes. Op het oude Spaansenterrein gingen we grond laden, om het gesaneerde gat op het Perseverantiaterrein weer dicht te storten. Op de kaart is dat een afstand van ongeveer 2 nagels, maar omdat we niet vanuit het werkvak met vieze wielen de nieuwe ovale rotonde op mochten draaien, moesten we tussen het gewone verkeer door rijden. Een ritje van toch zeker 6 minuten, heen en terug. In de spits iets langer, want nu de weg weer open is, lijkt het alsof iedereen in Harlingen weer met de auto naar het werk rijd. Grappig, ik wist niet eens dat Fryslân ook zoiets had als ‘spits’. Met het opkomen en weer wegtrekken van de mist, vorderde de dag. De oranjekoek die een jarige machinist mee had genomen voor zijn verjaardag, was een goede sfeermaker, en voor we er erg in hadden was de middag op het werk alweer voorbij, en konden we met een vracht zand de dijk over om de voorraad bij de loswal in Schagen aan te vullen. De kerstborrel van project Westfrisia was inmiddels al ten einde, dus konden we gewoon naar huis om daar te gaan eten.
Donderdag werden we in het diepe gegooid. Na de rust van de korte afstanden en het ontbreken van verkeerslichten in Harns, en de structuur van slechts 2 rijstroken rondom Hoorn, stuurde de planner ons nu naar het wespennest rondom Amsterdam. De chaos begon al op de A7, waar een file stond. Geen ongeluk of bermtoerist te zien, er was gewoon file. En daarna de A10, het 80km/h-gebied met de trajectcontrole, waar auto’s dan weer stil lijken te staan, dan weer op het gas gaan omdat ze niet ingehaald willen worden door een vrachtwagen. Vervolgens naar Zwaanshoek, via de A4 en de provinciale weg langs Hoofddorp. Met verkeerslichten die zijn afgesteld op groene golven, of misschien toch ook niet. En daar tussendoor dan weer auto’s die de maximumsnelheid niet snappen of verdwaald zijn in de wirwar van rijstroken en -richtingen. Gelukkig was er op de radio veel goed nieuws: niet alleen was vandaag de kortste dag van het jaar, en zou het hierna dus alleen maar langer licht worden, ook was de werkloosheid op z’n laagst sinds het begin van de crisis een paar jaar geleden. Verder werd er een groene Kerst voorspeld (goed nieuws voor gladheidsbestrijders), zijn er steeds meer vrouwelijke burgemeesters in Nederland en vrouwelijke gasten in tv-shows, en doen vrouwen steeds minder in het huishouden omdat ze vaker een betaalde baan buitenshuis hebben. Tussen de berichten door werd ik afgeleid door wat er op de weg voorbij kwam: de nieuwe Mitsubishi Eclipse Cross. Deze SUV is pas sinds een paar dagen op de markt en nu zagen we het nieuwe paradepaardje uit de Mitsubishi-stal al rijden. Toevallig kwam er een paar minuten later nog een Eclipse voorbij, maar dan de coupé van het voorlaatste type. Beiden met een aparte kont, de ene met uitnodigende rondingen en plaatwerk dat wulps over de achterwielen heen valt, de ander met strakke lijnen waar nog iets van een Pontiac Aztek in valt te herkennen. Persoonlijk zou ik voor jaren ’90 coupé gaan, die rondingen spreken mij meer aan dan (alweer) een strak gelijnde niet-echt-terreinwagen.
Onderweg terug naar huis hoorde ik nog iets grappigs op de radio. Het is een beetje 18+, maar ach, bijna weekend, dus zulke praatjes mogen weer. Er was namelijk onderzoek gedaan naar kerstkindjes. En dan niet de kinderen die rond Kerst worden geboren, maar die juist 9 maanden daarna worden geboren. Middels zogenaamde Grote Data in 130 landen hadden onderzoekers wat leuke dingen uitgevogeld. Dat er een piek zit in de geboortecijfers in de maand september, was al bekend. Maar is dat iets natuurlijks (zoals alle vogels in mei een ei leggen) of iets cultureels (zoals er in de dorpen 9 maanden na de kermis ook vaak een piek te zien is)? Door alle data op een grote hoop te gooien, bleek dat er in landen waar het overgrote deel Christelijk is, rondom de Kerstdagen meer op internet word gezocht naar ‘sex’. En daar is in september dus ook een tijdelijke stijging in het geboortecijfer te zien. Maar in landen waarvan het overgrote deel Moslim is, was dat niet te zien. Dus moet het wel cultureel bepaald zijn. Bij de landen waarvan de Koranlezers in de meerderheid zijn, was ook een piekje te zien zo’n 9 maanden na het Suikerfeest, maar geen verschil in het googelwerk op internet. Blijkbaar wisten zij al hoe ze goede sex moeten hebben, want in tegenstelling tot de vrome kerkgangers hoefden ze niet stiekem allerlei informatie op te zoeken. Wat ik mij later bedacht, is dat er vaak ook een piek is in de scheidingsaanvragen, vlak na de Kerst(vakantie). Blijkbaar is de ene helft van het land nogal gevoelig voor de romantiek van de lichtjes in het donker jaargetijde en duiken ze graag onder de warme lakens om die romantische gevoelens te delen, en is de andere helft van het land helemaal klaar met al die narigheid van de partner en het gezeur van de schoonouders dat daar nog eens achteraan komt. Wat een door een frisdrank bedachte feestdag al niet kan doen met de mensen…
Vrijdag had de planner een rustig dagje voor ons. Om 7 uur mochten we ons melden in Vijfhuizen, om daar zanderige bomengrond te laden voor Alkmaar. En dat rondje konden we die dag 5 keer doen, omdat overal de hekken om 4 uur dicht gingen. Het was een rustig dagje op de snelweg, en ik heb zelfs nog een tijdje de zonnebril opgehad. Maar toen we klaar waren en richting de zaak reden, werd de wereld opeens snel kleiner door de dikke mist die over het land trok. Gelukkig konden we de garage makkelijk vinden, want er brandde licht en binnen stond een vrachtwagen opgetuigd als kerstboom. Snel aftanken, bonnen inleveren en daarna de garage in, waar de kerstborrel al was begonnen. En ja, what happens at the kerstborrel, stays at the kerstborrel. Dus dat de directeur alweer speechte over hoe goed het afgelopen jaar is gegaan, en hoe mooi de vooruitzichten zijn voor volgend jaar, dat ga ik niet zeggen. En dat ik 2 halfblote kerels vond, toen ik onderweg was naar de wc, dat hou ik ook voor mezelf. Gelukkig kon ik alles nog een beetje nuchter overzien met een sju de rans in de hand, omdat ik zogenaamd strooidienst had. Waar Wingman handig gebruik van maakte, want die lustte wel een borrel, waarna ik de auto naar huis mocht brengen. Het was een mooie middag, we hebben weer heerlijk kunnen eten, de collega’s hebben lekker kunnen babbelen en roddelen, terwijl andere collega’s hun vrouwen probeerden te versieren op de geïmproviseerde dansvloer, kortom een borrel zoals elk jaar, maar toch elk jaar weer een beetje anders.
En toen was het alweer zaterdag. Wingman ging al vroeg de deur uit, struikelend over het tuinhekje dat ik gisteren per ongeluk omver had gereden *smiley met het schaamrood op de kaken* terwijl ik me toch best nuchter voelde. Na alle grappen en grollen van gisteren, was de sfeer ’s ochtends in huis een stuk minder. Wingman ging op pad naar een begrafenis. Iemand die ik niet echt kende, en het zou waarschijnlijk wel druk worden, dus mocht ik met al mijn emoties thuis blijven. Je kan er veel woorden aan vuil maken, of er snel overheen lullen, maar afgelopen week was er iemand in de auto gestapt, en nooit op plaats van bestemming aangekomen. Een gezin, een familie, een vriendengroep die er plotseling allemaal anders uitzien. Hoe het ongeluk is gegaan, wiens fout het was en hoe het voorkomen had kunnen worden, het maakt allemaal niet meer uit, want diegene is weg en komt nooit meer terug. Het idee zoiets mee te moeten maken, grijpt me naar de keel, en stiekem ben ik blij dat ik niet mee hoef met Wingman, dat ik niet naast hem zit te snikken met uitgelopen mascara, terwijl ik diegene slechts 1 keer kort heb gezien. Aan de ene kant denk ik ‘ik spring in de auto, en rij bij iedereen langs om ze te laten weten dat ik van ze hou en dat ik niet wil missen’, aan de andere kant wil ik me afsluiten voor het idee dat ik sommige van hen straks moet gaan missen. Het is de natuur, ik weet het, babies worden geboren en oude mensen gaan dood. Soms jonge mensen ook al. En dan maken we grappen over natuurlijke selectie. Harde grappen. Want hoe harder de grap is, hoe beter hij afleid van de hardheid van het leven.
Zondag begon als een gewone zondag, eerst uitslapen en tijdens het snoezen bedenken wat we zouden gaan doen. Wingman dook de schuur in om nog wat te knutselen, ik hield het konijn in de gaten en rommelde wat in huis. Maar zo langzaam maar zeker gaan we toch die kant op: Kerstavond. En dus zijn we in onze nette kleren gekropen om zodrekt samen te gaan eten. Met zijn tweetjes, de dingen tegen elkaar zeggen die we nog willen zeggen, want je weet maar nooit. Met zijn tweetjes, nog even rust voordat we straks 2 dagen in de drukte van de familie zitten.
Iedereen een hele fijne Kerst gewenst, of je nu moet werken, staat te zwoegen in de keuken om indruk te maken op de (schoon)familie, probeert de kat uit de kerstboom te houden of gewoon lekker 2 dagen in je huispak op de bank zit om tv-series te kijken. Geniet ervan en geniet op je eigen manier *smiley met een kerstmuts op* *smiley die een kushandje doet*
