Geachte Shirley, na een chillaxte zondag begon de maandag ook rustig met hetzelfde rondje als vrijdag, grond rijden van Bovenkarspel naar de afrit bij Hoorn-Noord. Alhoewel, rustig, al tijdens het kwartiertje maken gingen de verhalen over een ‘code geel’ over tafel. Er stond al een stevige bries, maar die zou in de loop van de dag alleen maar harder aan de bomen gaan trekken, was de voorspelling. We hadden er weinig last van, behalve dan dat de turborotonde net voor de A7 weer vastliep door al het verkeer dat Hoorn in moest en niet met de fiets wilde. En dacht je daarna door te kunnen rijden, als je leeg vanaf de A7 weer terug wilde richting Bovenkarspel, dan kwam je vervolgens weer in de opstropende drukte bij de 3 verkeerslichten voor het ziekenhuis *smiley die op het stuur zit te trommelen* gelukkig is dat straks over, als het Westfrisiaproject klaar is. Over een jaar of 2 ofzo. Op de radio ging het over heel andere problemen. Daimler, die we op straat kennen als Mercedes en Smart, nam afstand van een onderzoek dat Volkswagen heeft gedaan, en waar zij aan mee hebben betaald. Bij dat onderzoek moesten apen en ook een stuk of 25 mensen uitlaatgassen inademen *smiley die achter z’n oor krabt* moet ik nu nog iets zeggen over de stichter van Volkswagen en een bekende metgezel van hem, dokter Mengele? Of wil je die grap liever zelf maken? Ook BMW bleek te hebben meebetaald aan dat onderzoek, en ook zij zeiden niet te weten dat zulke dingen gebeurden en namen afstand van het hele gebeuren. Er waren wel mensen die er iets van wisten, in Aken is namelijk zo’n centrum waar alle onderzoeken gekeurd moeten worden, of ze wel ethisch verantwoord zijn enzo, en die mensen vonden het geen enkel probleem *smiley die achter de bank kruipt* het blijft een vreemd volk, die Duitsers. Onze werkdag werd ethisch verantwoord afgesloten met een stukje gebak bij de planning, waar ik werd overladen met complimentjes over mijn kapsel *smiley die door het kantoor flaneert*
Ja daar moest natuurlijk iets achter zitten, zoveel vriendelijkheid. Daarom stapte er dinsdag een fijne jonge snaak bij ons in, die wat van mij moest gaan leren. Hij had al wat ervaring met kieptrailers, maar nu mocht hij een dagje studderen met een 10×8. Wederom reden we weer van Bovenkarspel naar de afrit bij Hoorn-Noord, maar er was nu wel iets veranderd. Het stort tussen de fietsbrug en de Wogmergouw was vol, we staken nu de binnendoorweg over om het talud achter de hoofdkeet op te rijden en vol te kiepen. Het was mooi weer, weinig wind, prettig zonnetje erbij, en het rondje liep lekker door. Zo snel dat de planner amper tijd had om ons te vertellen dat we nog een retourvracht mochten laden bij de trechter in Hoorn. We waren al halverwege de zaak *smiley die zit te tandenknarsen* het kan ook nooit eens helemaal goed gaan op een dinsdag he? Dus omkeren, snel weer terug, stukje racen over het Circuit Van Hoorn en net op tijd waren we binnen het hek. Nog even een vracht zand voor een hobbyboertje net buiten het dorp, toen was de werkdag voorbij. En hoorde ik van de planner dat de bijrijder eigenlijk wat ervaring had moeten opdoen met offroad rijden. Helaas, ondanks dat de uitvoerder stug 10x8en blijft bestellen, ligt alles bij het laden en het lossen in de rijplaten, dus de sperren waren al een tijdje niet gebruikt *smiley die in z’n handen wrijft* dat betekent dat die gezellige jonge snuiter nog een dagje mee mag om de fijne kneepjes van het zandbaanrijden te leren.
Woensdag viel weer een beetje tegen. Na het mooie weer van gisteren, leek het die dag meer op een ontstuimige maandag. De bulten grond bij de rotonde bij Bovenkarspel begonnen al aardig te slinken, de keet staat niet langer verstopt maar open en bloot zichtbaar voor al het doorgaande verkeer. Die zagen dus ook dat er wel 4 kranen bezig waren om in dat knusse hoekje de dumperchauffeur te ontwijken *smiley die grijnst* terwijl de shovelmachinist op zeer gestructureerde manier ervoor zorgde dat we netjes op schone rijplaten konden blijven rijden. In Groningen gaat het er iets minder gezellig aan toe, daar zijn veel mensen letterlijk ziek van de spanningen, door de aardbevingen en de oplossingen die steeds maar worden uitgesteld en doorgeschoven. Chronische stress is zo desastreus voor je lichaam. Slecht slapen leid tot chagrijnigheid en minder presteren op het werk, maar als dat lang genoeg duurt dan neemt stress je lichaam over en beginnen je organen langzaam uit te vallen. De kans op hartaanvallen en beschadigingen in de hersenen nemen met tientallen procenten tegelijk toe. Naar schatting overlijden jaarlijks 5 mensen aan de gevolgen van stress. Iedereen die het hoorde, schrok ervan, Groningers zuchtten dat er eindelijk wat erkenning was en bij de NAM kwamen de rekenmachines op tafel *smiley die druk zit te typen en te schrijven* hoelang zouden ze een rechtszaak moeten laten voortslepen, voordat iedereen zou zijn overleden en ze dus aan niemand schadevergoeding hoefden te betalen? In Duitsland gaat het er dan een stuk netter aan toe. Iedereen die medicinale wiet gebruikt moet zijn of haar wapenvergunning inleveren. Om een wapen te mogen gebruiken moet je namelijk helder kunnen denken, en wietrokers kunnen dat niet. Of onderzoekers bij Volkswagen ook medicinale wiet mogen gebruiken, of dat het daar juist door de leidinggevende word voorgeschreven, vertelde het verhaal niet.
Donderdag mochten we, jawel, weer van 25 naar 17. Van de rotonde bij Bovenkarspel naar afrit Hoorn-Noord en dan via het werkvak doorrijden tot achter de hoofdkeet. We stonden op het punt om de tweede vracht te gaan laden, toen de planning een bericht stuurde over een ongeluk op de Westfrisiaweg ter hoogte van werkvak 21, ernstig genoeg om de weg in beide richtingen te laten afsluiten. Gelukkig hoefden we daar niet langs, dat werkvak ligt ter hoogte van de kruising met de Markerwaardweg, en om daar te komen zouden we langs Enkhuizen moeten rijden, helemaal naar de A7 toe. Via die kant staan er meer verkeerslichten en duurt het ook een stuk langer. Maar we kregen er wel degelijk mee te maken, want veel verkeer dat tussen Hoorn en Enkhuizen reisde, moest nu dus via de N506 rijden. Na de ochtendspits en het opruimen van het ongeluk werd het alweer rustiger, maar toen was er iemand die prut strooide op de turborotonde, waardoor alles over 1 baan moest. Ja paniek natuurlijk, en een kleine file. Tussendoor waren er nog wat mannen bezig met het vervangen van lantaarnpalen waardoor her en der een rijbaan was afgezet, en dat alles bij elkaar zorgde voor een bewerkelijk rondje. Na het nieuws over de 5 doden die elk jaar in Groningen vallen, was er nu goed nieuws: de aansluitplicht voor nieuwe woningen is van tafel *smileys die confetti strooien* dus er komen geen nieuwe verbruikers bij, nu is het nog een kwestie van dagelijks 1000 woningen ombouwen naar gasloos gebruik. En dan was er nog een brief opgedoken, waarin stond dat de overheid ook voor 50% aansprakelijk is, voor alles wat er gebeurd rondom die gasboringen *smiley die in z’n handen wrijft* dus kan de overheid stoppen met wijzen naar de NAM en zelf ook eindelijk eens de portemonnee trekken. Ik kan niet wachten tot netfliks hier een serie over gaat maken! House of gass, over de intriges in hogere politieke kringen, die er bijna voor zorgen dat een stukje van het land in een enorm sinkhole wegzakt *smiley met een grote zonnebril op* ik zie al helemaal voor me hoe de camera door een Gronings dorpje vliegt, waar de bewoners hun uitgescheurde kozijnen staan dicht te spijkeren. Vin Diesel met een grote hamer in z’n handen, Jason Statham die het glas van zijn stoepje veegt. Het is een warme dag in Groningen, en de mannen hebben hun shirt maar uitgetrokken. Buurvrouw Carmen Electra fietst langs, Amy Schumer is de bakkersvrouw met een paar gekke tics, omdat elke goede serie een autist nodig heeft *smiley met dollartekens in z’n ogen* ja dat gaat een regelrechte hit worden!
Vrijdag hoefde ik niet naar Hoorn toe met jou. Jij ging met een ander op pad, en ik stapte bij Wingman in voor een ritje naar Rotterdam. We hadden met vrienden afgesproken voor een avondje Vrienden Van Een Bepaald Biermerk Live, en er waren voor ons allen kamers gereserveerd in het Art Hotel, midden in de stad. In tegenstelling tot wat we dachten, was er geen parkeergarage, dus stond Wingmans bolide tussen de auto’s van het gewone volk geparkeerd, onder een metrolijn. Het hotel was wel wat sfeervoller dan die van de Vergulde Toekans die we gewend waren, maar eenmaal boven viel het een beetje tegen. De kamernummers waren zo artistiek vormgegeven dat het zoeken was naar de juiste deur, en bij binnenkomst viel het oog op een ‘kunststuk’ dat verdacht veel op een keukentje leek. De slaapkamer was ruim genoeg, maar bij de aanblik van de badkamer vroegen we ons af of we wel in een hotel zaten, en niet een aftandse studentenwoning. Lang hoefden we er niet te zitten, want voor het eten werd er gezellig geborreld met de hele groep. Het serveren van de drankjes ging *smiley die achter z’n oor krabt* gemoedelijk, laat ik het zo zeggen. Het eten daarentegen in verrassend hoog tempo. Nog even schminken en toen stapten we in onze feestkleding de deur uit, op weg naar Ahoy, dat tussen de 10 en 25 minuten lopen vanaf het hotel was. In de rij voor de deur, in de rij voor garderobe en daarna in de rij voor de bar, waar we bij Gods gratie dan onze 6 biertjes en 4 witte wijntjes kregen. Veel anders moet je ook niet bestellen, want daarvan raakten de mensen achter de bar nogal in de war. Sowieso moet je niet veel bestellen, want na het kaartje van bijna 70 eipo vond ik de biertjes, die werden geschonken in plastic bekers, nogal aan de dure kant met 3 euro. Maar genoeg azijn gezeken, de show begon. Vorig jaar kwam er een wilde drummer uit het plafond vandaan, nu begon het sfeervol met een strijkersensemble, dat werd overgenomen door de harde beats van Armin van Buuren. Van tevoren hadden we al een paar plaspauzes ingecalculeerd, Lil’ Kleine en Andre Hazes stonden niet op onze favorieten-lijst. Maar tijdens de show werden de 25 artiesten (ik ga ze niet allemaal opnoemen hoor, daar is internet voor) in razend tempo afgelost. Bier halen tijdens Andre Hazes lukte niet, want Paul de Leeuw kwam in hetzelfde nummer op, en die vond ik dan wel weer leuk. Brainpower was helemaal geniaal, maar rapte amper een half nummer vol, voordat Lil’ Kleine erbij kwam staan. Vanaf de tribune waren zijn pootjes amper te zien, zo skinny was zijn jeans. Uit beleefdheid zong ik mee dat alle jongeren ja zeggen tegen MDMA, maar eigenlijk kon ik alleen maar denken “geef me nower wat meer Brainpower!”. Helaas was hun stukje toen al voorbij. Verderop in de show kwam er nog wel een hiphoprevival, met Typhoon (die gelukkig zijn sokken aan had gehouden), nog een donkere snuiter en de zanger van Di Rect, wat een toffe gozer is dat toch! En wat is Vrienden Van Een Bepaald Biermerk toch hip geworden! Na het rappen kwam Armin van Buuren ook weer terug, voor een partijtje stevige beats, en tollend in zijn ronde, felverlichte DJ-hokje werd hij het plafond weer ingetrokken, waarna de show even op Vrienden Van Kensington ging lijken, die wel 5 nummers mochten spelen *smiley die met z’n ogen rolt* die jongens hadden het zo druk met optreden, in alle haast hadden ze per ongeluk de kleren van hun vriendin aangetrokken en amper tijd gehad om een kapper te bezoeken. Nouja, dan kan ik natuurlijk de hele avond gaan uittekenen, maar iedereen heeft alles de avond daarvoor al op tv gezien.
Na de klapper met Rowwen Heze en de toegift van Armin van Buuren mochten we Ahoy weer verlaten, en wandelden we terug naar het hotel. Even waren we Wingman nog kwijt, maar die was in een gezellig gesprek met een agent verwikkeld geraakt, en voegde zich gelukkig zonder ijzeren armbanden weer bij de groep. We zijn wel eens bij een Vergulde Toekan binnen komen stormen, waar we in al ons enthousiasme op zoek gingen naar een bar die al gesloten bleek te zijn, nu kwamen we in het andere uiterste terecht. Het restaurant, dat verwarrend genoeg in het Art Hotel zelf is gevestigd, zat stampvol met jolige mensen en we konden geen vrije tafel vinden, dus konden we ook geen drankje bestellen. Ik dacht nog even dat ik een vrije tafel had gevonden, maar helaas werd die tegelijkertijd geconfisceerd door een vrouw die er perse op wilde dansen. Met een houten beeld van een Chinese vrouw *smiley die nog een biertje tapt* ja de sfeer zat er goed in. Alle Nederlandstalige knallers van het feest werden luidkeels meegezongen, Wingman werd bijna de tent uit gedragen door een stevige snuiter van de beveiliging nadat ie iets te vaak “wat wat wat” van een serveerder had gehoord, de ene helft stapte bijna in de lift omdat ze hadden gehoord dat het serveren van een drankje een half uur zou duren, en de rest zat verbaasd en enigszins gegeneerd aan tafel, bij de vrouw die er nog steeds op stond te dansen. Uiteindelijk zijn we maar bij het haardvuur in het saaie gedeelte van de foyer gaan zitten, waar een overspannen serveerder het lef had om recht in ons gezicht te zeggen dat ie geen drankjes opnam, maar na een duidelijke blik van Wingman naar de manager van het hotel, konden we toch nog wat beers, wijt wijn en som bitterbals bestellen *smiley die diep zucht* ja medelanders me reet! Als ik aangeschoten in een hotel in vukking Rotterdam zit, wil ik gewoon in het Nederlands kunnen bestellen! Zelfs het knapperend haardvuur kon niet alle gemoederen temperen, en na nog een rustgevend kupje tie hebben we toch maar de kamers opgezocht.
Waar Wingman lekker bleef uitslapen, terwijl ik zo zoetjes aan het ontbijtbuffet maar eens ging opzoeken. De hele nacht was ik bezig geweest om niet uit bed te rollen, en toen het licht onder de gordijnen vandaan piepte was ik er klaar mee. Overal liggen goedkope bedden in een kuiltje, en ben je de hele nacht bezig om om te rollen zonder daarbij de ander hinderlijk te storen als je er weer tegenaan rolt, hier lagen de bedden heel kunstzinnig in een bult, waardoor ik in een soort gestabiliseerde EHBO-zijligging moest leggen om erop te kunnen blijven liggen. Bij het ontbijt was het al bijna net zo druk als een paar uurtjes daarvoor tijdens de afterparty, en toen ik na 2 rondjes langs het buffet de muziek hoorde aanzwellen, en iedereen met z’n katerige hoofd semi-blij “Leef! Alsof het je laatste dag is! Leef” mee hoorde lallen, besloot ik om de derde gang mee te smokkelen naar de kamer. Wingman kon rustig eten terwijl we nog even wat tv keken, daarna de tassen inpakken, snel nog de potjes shampoo (die geeneens dezelfde kleur hadden, zo artistiek!) meegrissen van het kleine wasbakje, en 1 minuut voor twaalven checkten we uit. Nog even gauw van het knalroze, met edelstenen bezette toilet gebruik gemaakt, en toen hadden we wel genoeg gebruik gemaakt van alle faciliteiten. Volgende keer gewoon weer een Van Der Valk zeiden we tegen elkaar, terwijl Wingman probeerde zijn auto zonder schade door het stadse verkeer te loodsen. Omdat we toch in de buurt waren, reden we langs Zusje, die we meenamen naar een motorkledingwinkel. Wingman had nog een pak nodig, en Zusje en ik bekeken alles waar een streepje roze op zat. Helmen, jassen, handschoenen, laarzen, het was heerlijk shoppen. Ook Zwager sloot zich bij ons aan en met een paar grote tassen vol beschermende, waterdichte en reflecterende spullen reden we naar een sushi-tent voor een welverdiend avondmaal.
De volgende ochtend werden Wingman en ik wakker van het gekrijs van meeuwen, of kraaien, of een buurkind, op de koude zolder bij Zusje en Zwager thuis, waar we hadden geslapen op 2 matrassen op de grond, onder een dubbele laag slaapzakken. Verrassend genoeg hadden we een betere nacht gehad dan in het hotel. Bij het ontbijt werden er wat plannen gemaakt voor een mogelijke motorvakantie, waarna de computer aan de tv werd aangesloten, zodat we op groot scherm konden zien hoe een route mogelijk zou kunnen gaan lopen. Als we tenminste 4 weken de tijd zouden hebben *smiley die druk zit te klikken en te typen* op tv zijn de afstanden niet zo groot, maar links in beeld stond dan weer iets over 2156 kilometer en tig uur reistijd, dat is misschien iets teveel van het goede voor 3 dagen… Over reistijd gesproken, het werd tijd om de spullen te pakken en weer terug te reizen naar het noorden. Een stukje boven Amsterdam, wat zijn we toch ook een wereldreizigers, stopten we bij Oom en Tante, die hun verjaardag vierden. Nog gezellig even babbelen met de familie, over werk, motorreizen en nieuwe badkamers, en opeens was het al donker buiten en tijd om de auto weer op te zoeken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* zo’n weekend dat je het gevoel krijgt dat vrije tijd zowat nog meer energie kost dan werken. Maar goed, die vrije tijd is alweer over. Nog even een tukkie doen, en dan kom ik jou weer opzoeken snoes. Slaap lekker allemaal *smiley die een kushandje doet*
