Geachte Shirley, de week begon maandag met een zandrace van de loswal in Schagen naar een nieuwbouwproject in Heerhugowaard. De hele dag reden via de N241 en door De Noord naar de Oosttangent, waar we door een nieuwbouwwijkje heen reden om bij ons project te komen. Een tijd lang hebben we vele kuubs gereinigd zand en korrel naar de N241 gesleept, maar nu is die weg dan eindelijk af. Op een klein stukje bij de hoofdkeet na, mag je nu op dat hele traject weer 80 km/h rijden. En op sommige stukjes haalden we dat ook *smiley die plat op het stuur ligt* sommige rotondes liggen zo dicht bij elkaar, dat het weinig zin heeft om harder te gaan dan 60. Maar we konden niet klagen over de weg, want de machinist die nu de zandbaan voor ons gladstreek, kwamen we toen ook op diverse werkvakken van de provinciale en parallelweg tegen. Ondertussen begon het zonnetje lekker te schijnen en leek de paniek over de Russische Beer helemaal verdwenen. Mensen liepen over straat alsof er niks gebeurt is, het gewone leven draait weer op volle toeren, Dries Roelvink gaat in Paradiso optreden, zonder gele speedo maar wel met zijn roverszoon, het Duitse volkslied moet herschreven worden, omdat termen als ‘vaderland’ en ‘broederlijk’ niet genderneutraal genoeg zijn, na 20 jaar zonder ophef heeft een Belgisch restaurantje een toetje genaamd Rijpe Negerin van de kaart moeten halen, vanwege een paar preutse Hollandse toeristen die het wel het klagen waard vonden, en ondertussen reden wij 16 keer langs de bioscoop waar een grote reclame hing voor de film Black Panther, waarin zo te zien een aantal boos kijkende zwarten spelen. Oftewel *smiley die z’n schouders ophaalt* niks veranderd na die dreigende apocalyps van vorige week.
Hoewel in de voetsporen van de Russische Beer de sneeuwklokjes de grond uit vlogen, moest er die avond nog wel even gestrooid worden. Het leek niet erg nodig, maar misschien was het omdat we vorige week de strooiers niet hadden schoongemaakt, dat we ze nu lente-klaar konden maken. Het rondje rijden ging zonder problemen, maar na het leegdraaien en schoonmaken wilde het niet helemaal lukken met de stekker *smiley die staat te stampvoeten* voor de beeldvorming: de strooier werkt electrisch, en tijdens het strooien word het apparaat aangedreven door een apart wiel dat naast het staartstuk op de weg mee rolt. Maar tijdens het leegdraaien, schoonmaken en op- en afbouwen staan we stil, en word de electriciteit uit de muur gehaald. Gedurende het seizoen zijn al 2 stekkers gesneuveld, eentje klikte niet meer vast, de ander was door iemand in een kruiwagen regenwater gegooid en daar vloog dus continue de stop uit. Nu had ik net nog de stekker gebruikt voor het schoonmaken, dus je zou zeggen dat er niets aan de hand moest zijn, maar toch lukte het niet om dezelfde stekker er weer op te duwen om de machine eraf te kunnen zetten. Aan de strooier zit een stekker met 5 ijzeren pootjes, vanuit de muur komt een stekker met een rondje erin, waarin 5 gaatjes zitten. Het rondje in de stekker moet draaien, omdat je de ene kant met een draai op de andere kant klikt. Maar omdat het niet zo vloeiend ging, stonden op een gegeven moment de pootjes scheef, en als je die maar vaak genoeg probeert recht te buigen, dan breekt er vanzelf eentje af *smiley die rood aanloopt* terwijl ondertussen al 4 man stond te kijken en te helpen met prutsen *smiley die staat te tandenknarsen* de coördinator gaf het op en ging de monteur bellen, en ondanks mijn angst voor stroom moest ik nu kiezen tussen een onbekend aantal uur wachten, of de tip van een collega ter harte nemen en een stekker van een andere strooier afsleutelen. Zo stond ik daar dan, midden in de nacht, omringd door kleurenblinde mannen, in een orgie van handschoenen, schroevendraaiers en telefoons met ingebouwde lampen, met gelakte nagels de juiste kleuren op de juiste plek in de stekker te schroeven. Waren we toch nog een beetje op tijd thuis.
Dinsdag mochten we weer naar Schagen, en hoewel er pas vanaf 6:30 werd geladen, stond de eerste auto al voor 6 uur bij het hek te trappelen. Toen wij om 6:45 netjes ons kwartiertje hadden gemaakt en gingen laden, zag de loswal er al verlaten uit. Ik voelde me bijna bezwaard we achteraan reden, terwijl we toch netjes op tijd waren. Eenmaal in Heerhugowaard aangekomen konden we aansluiten in de rij wachtende auto’s, die door de nieuwbouwwijk stonden opgelijnd. De eerste auto kwam niet ver in de zandbaan, en dat gaf mij de tijd om even de administratie bij te werken. Op het nieuws hoorde ik dat Trump ook nog wat aan de administratie in Amerika wil veranderen. Hij wil een importheffing invoeren op alle staal en aluminium dat van buiten Amerika komt. Zoiets had hij al eens geroepen, en daarom was Europa ook razendsnel met antwoorden: doe jij dat, dan heffen wij extra belastingen op typische Amerikaanse spullen, zoals spijkerbroeken, whiskey en motoren *smiley die gniffelt in z’n knuistje* hoe bij elkaar geraapt de fundamenten van Amerika zijn, word zo wel heel erg duidelijk. Spijkerbroeken schijnen van origine uit Frankrijk te komen, vandaar de naam ‘denim’, dat is afgeleid van het plaatsje puntje puntje De Nimes, waar de bekende spijkerstof werd gemaakt. Whiskey is niet meer dan een kopie van de Engelse whisky, en word daarom ook met een ‘e’ ertussen gespeld, omdat whisky een beschermde naam is. En de bekende Harley Davidson motoren *smiley die zit te schuddebuiken van het lachen* om te zorgen dat ze minder vaak stuk gaan, worden die dingen tegenwoordig in Azië gebouwd. Dus hoe Amerikaans is Amerika eigenlijk nog? Ondertussen moesten we wel goed opletten, want in Heerhugowaard zijn ze gek op rotondes waar fietsers niet alleen voorrang hebben, maar ook nog eens tegen de richting in mogen fietsen. Een klein momentje van karma verscheen toen een paar scholieren bijna werden aangereden door een auto, en ze zo druk waren met zwaaien, dingen roepen en boos omkijken, dat het niet veel scheelde of ze gingen gezamenlijk onderuit *smiley met een grote grijns* wat heerlijk als je zulke dingen ziet gebeuren.
Woensdag hadden we hetzelfde werk *smiley met opengesperde ogen* alleen zouden we nu geen zand rijden vanuit Schagen, maar vanuit Alkmaar. Geen N241 met rotondes, maar een stukje ongestoord van de Omval naar de ovalen rotonde-viaduct-constructie, om vervolgens op een tweebaans Westtangent op te rijden. De maximumsnelheid is daar 50 km/h, volgens de borden vanwege de geluidshinder. Helaas is het wel voor bijna elk verkeerslicht nodig om met licht piepende remmende en ronkende jake brake af te remmen, om daarna weer volgas op te trekken. Gelukkig zijn er niet veel verkeerslichten en gaat de weg daarna verder op 1 rijbaan, waar je dan in de file staat voor *smiley die aan het stuur knaagt* fietsers die op alle mogelijke manier een rotonde oversteken, en heb je die gehad dan duikt er plotseling nog een scooter op die via de rijbaan, het fietspad of het zebrapad je voorbij komt zetten. Net wat voor hun het beste uitkomt. Na de ochtendspits zat het tempo er lekker in, en hadden we tijd om rustig radio te luisteren. Er is een nieuwe bedreiging opgedoken voor ons schone drinkwater. Na verdunde resten van medicijnen, De Pil, partydrugs en Gen X, lijkt het erop dat er straks ook polyester uit de kraan komt. De babyboomers, de generatie die het helemaal ging maken na de Tweede Wereldoorlog, had het pas echt gemaakt als ze een boot hadden. En dus werden er massaal sloepen en mini-jachtjes aangeschaft. Maar het is een bekend gezegde ‘koop een boot, werk je dood’ en nu begint die generatie dus massaal dood te gaan. De boot ligt ondertussen ergens in een rietkraag te verteren, terwijl vader en moeder achter de geraniums verteren. De kinderen zitten niet te wachten op al dat opknapwerk (als ze al weten waar die aftandse sloep ligt), huren boten via FoatBnB en blijkbaar brengt een bijna-gezonken bootje op marktplaats niet zoveel meer op, dus worden die bootjes achtergelaten om helemaal op te gaan in de natuur. En via het water straks dus ook in ons drinkwater. Maar het belangrijkste nieuws was natuurlijk wel de nieuwe reclame van Suit Supply: knappe mannen die in intieme poses met andere knappe mannen de posters sierden. Hakenkruizen en gesloopte bushokjes leverde dat op, maar ook een stijgend aantal volgers op sociale media. Dit laat wel zien dat wij als land helemaal niet zo tolerant zijn als we zeggen. Zodra het over 2 vrouwen gaat, dan krijgen de mannen in de keet een glazige blik in hun ogen, soms beginnen ze zelfs een beetje te kwijlen, maar als ik moet kiezen tussen 2 kortgekapte tuinbroekdragers, of de stijlvol geklede mannen van Suit Supply *smiley met een glazige blik in z’n ogen* *smiley die een beetje begint te kwijlen* dan toch liever die knappe mannen in een softporn-setting langs de snelweg.
Donderdag ging het helemaal anders. Ja we reden weer richting Alkmaar, maar nu niet om zand te laden. In Alkmaar was weer een hoekje gevonden waar huizen gebouwd kunnen worden, maar voor het zover is moet er eerst gesaneerd worden. En die vervuilde meuk brachten we naar Beverwijk. Een bewerkelijk ritje door de stad, gevolgd door een rustgevend stukje snelweg. De machinist vertelde dat er 70 woningen in dat hoekje worden gepropt, tussen klapperende vlaggen van ‘altijd uitverkoop’, een oudijzerboer en kringloopboulevard. Bij de informatie/verkoopavond werd er gerekend op zo’n 100 belangstellenden, maar tot grote schrik bleek er meer dan 500 man voor de deur te staan *smiley met opengesperde ogen* en voor het afsluiten van de avond waren alle woningen verkocht. Blijkbaar is de woningnood echt absurd hoog in Alkmaar. Over absurd gesproken: de machinist wist ook nog te vertellen dat het ging om huizen vanaf 325.000 euro *smiley met openvallende mond* even snel gerekend heb ik daar 2,5 hypotheek voor nodig, 90 jaar afbetalen om op een schoongemaakte vuilnisbelt te wonen. Het leek erop dat iedereen in het voortraject zo was overrompeld, dat niemand eraan had gedacht om de juiste digitale begeleidingsbrieven klaar te leggen voor de 10 verschillende soorten vervuiling die daar huisden. Na 5 vrachten en ruim 2 uur wachttijd was de dag voorbij, en konden we aansluiten in de drukte voor de Leeghwaterbrug, die we de hele dag hadden weten te ontwijken.
Nee ik ben niets vergeten, natuurlijk weet ik het dat het ook Internationale Vrouwendag was. In Spanje betekende dat, dat de vrouwen die dag ongestoord het werk neer konden leggen *smiley die achter z’n oor krabt* het gaat er toch juist om dat vrouwen wel werken? Dat ze zelfstandig zijn, in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien? Ik weet nog wel dat vorig jaar, als antwoord op de uitkomst van een onderzoek waaruit bleek dat vrouwen tientallen procenten minder verdienen, vrouwen in diverse landen ook eerder naar huis gingen. Zelfs de radiopresentatrice *smiley die staan te juichen* hoe mooi is dat! Ons niet hetzelfde betalen, dan hoeven we ook niet even lang aan het werk te zijn! Helaas gaat dat niet voor mij op, want ik verdien hetzelfde als mijn collega’s die in hetzelfde CAO zitten. Natuurlijk waren er ook wat anekdotes over waarom vrouwen dan minder verdienen. Ze zijn te bescheiden, bij een sollicitatie voor een topbaan vragen ze “waarom hebben jullie mij gevraagd?” terwijl een man vol vertrouwen zegt “goed dat jullie mij hebben gevraagd! Dit is echt wat voor mij!”. En zo praten vrouwen zichzelf, en andere vrouwen, omlaag. Zelf heb ik er ook wel last van, in een keet vol met mannen zie ik mezelf nog steeds als dat jonge grietje met weinig ervaring, dat tussen de mannen een beetje mee mag rijden. En hoewel we af en toe nog wel eens vastzitten in de zandbaan, overkomt dat mannen ook (gister nog), en zijn er ook veel situaties waarin ik mijn reet wel weet te redden zonder hulp. Sexistische opmerkingen die ik pareer met een opmerking waardoor de keet stilvalt, het manouvreren met 50 ton op 5 assen tussen fietsers, auto’s, paaltjes, dakgoten en mannen die vragen of ik hulp nodig heb, en als de dag dan voorbij is en ik lekker tot rust kom voor de tv, waar ik nog wat handige tips schreeuw naar die stumpers van Highway Tru Hell, mag ik nog even opdraven om een rondje te komen strooien *smiley die met z’n vuist op tafel slaat* want dat doen we er ook nog ff bij *smiley die met z’n spierballen rolt* het gaat wat ver om te zeggen dat ik de kurk ben waar het hele bedrijf op drijft, maar soms mag ik best wat trotser zijn op mezelf. Mijn euforie werd echter snel minder toen ik hoorde dat de topman van de ING-bank een loonsverhoging had gekregen van 50%, waarmee hij van 2 naar 3 miljoen ging. ING, de bank die 10 jaar geleden nog met miljarden gesteund moest worden door de overheid, waar recentelijk nog duizenden mensen zijn ontslagen, en nu krijgt de directeur opslag. Misschien was een topvrouw dan beter geweest. Te bescheiden en onzeker over zichzelf, maar zeker niet zo totaal van de pot gerukt dat ze zichzelf een absurde loonsverhoging zou toe-eigenen terwijl haar personeel naar huis word gestuurd.
Vrijdag gingen we verder met saneren. Heerlijk, pas om 7:15 melden op het werk, het leek wel uitslapen voor ons. De codes voor de digitale begeleidingsbrieven waren vandaag goed voor elkaar, en het wisselen van partijen ging zonder problemen. Niet dat ze daar op het stort iets van merkten, want daar kon alles gewoon op 1 en dezelfde hoop. Met Internationale Vrouwendag nog vers in het geheugen, werd meneer Nijhuis even aan verbale stukken gereten op de radio. Hij stapt op uit een bestuur van de luchthaven Schiphol, en hij vind dat zijn opvolger een man moet zijn, omdat er anders meer vrouwen dan mannen in het bestuur zitten *smiley die zijn jachtgeweer laad* pardon? Meer vrouwen dan mannen? Moeten we hier nog een #metoo’tje tegenaan gooien, of ga je zelf alvast onder de radar? Bij al die besturen, raden en commissies waar meer mannen dan vrouwen in zitten, hoor je niemand zeggen dat een volgend lid echt een vrouw moet zijn, maar als vrouwen dan een keertje wel de overhand hebben, is de verdeling opeens een probleem? Gelukkig werd ik een beetje gesust door de grondwerker, die op pad was gestuurd om voor ons te koken, en terugkwam in de gezellig drukke keet met een tas vol broodjes döner *smiley die een kushandje doet* en het werd nog beter toen er op de radio werd verteld dat er veel mensen hun rekening opzeggen bij ING en overstappen naar eerlijkere banken. We hebben in het verleden gezien wat de kracht is van de grote getallen, de DSB bank hebben we laten omvallen doordat iedereen zijn geld daar weg trok. Laten we hetzelfde doen als antwoord op de loonsverhoging van meneer Hamers *smiley die in z’n handen wrijft* *smiley die z’n mouwen oprolt*
Zaterdag was chillaxdag. Niet te lang uitslapen, want ik mocht 2 uur lang op tafel liggen bij de schoonheidsspecialiste *smiley die diep zucht* *smiley die zich nog eens uitrekt* heerlijk ontspannen, lekker babbelen over hoe het gaat met de kinderen, de bruiloft, de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen en het verloop van de carrière. En weer kwamen we op hetzelfde punt uit: zelfs als vrouwen door het glazen plafond zijn gebroken, aan de top staan een megabedrijf en een topsalaris verdienen dat slechts 18% lager ligt dan dat van topmannen, zodra ze thuiskomen veranderen ze weer in onzekere Traveller-meisjes die verontschuldigend de keuken induiken, een biertje klaarzetten voor hun man, zijn voeten masseren en hem dan met rust laten omdat hij zo’n zware werkdag heeft gehad, terwijl ze even vergeten dat ze zelf ook een hele dag hebben gezwoegd. Ok, misschien is deze conclusie een beetje gekleurd doordat ik gisteren My Big Fat Gipsy Wedding heb zitten kijken, maar in de praktijk lijkt het niet veel te verschillen. De avond werd afgesloten bij Wingman en Snor op de bank, met een bordje Chinees en een stevige discussie over het vergaan van de aarde, de onzin van electrisch rijden en hoe de leasemarkt een slechte invloed op ons heeft. ’s Ochtends probeerden we nog de mannen de schuld te geven, ’s avonds was alles de schuld van overbevolking, ongeacht welk geslacht ze zijn.
En na zo’n filosofische dag, was het zondag tijd om wat langer uit te slapen. Terwijl ik een wassie draaide, was Wingman zijn auto aan het wassen. Ontbijten, knappe kleren aan, was ophangen (waar we 3,5 uur op moesten wachten omdat ik er weer eens een handdoek teveel in had gepropt) en we konden afreizen naar het zuiden om Zusjes verjaardag niet te vieren. Ze is vandaag eigenlijk geeneens jarig, en ze wilde het ook niet vieren, maar gek genoeg zaten er toch aardig wat mensen rond de keukentafel. We waren precies op tijd voor tosties. En gezellige praat natuurlijk. Terwijl de eerste gasten alweer richting huis reden, deden wij nog wat aan de vakantieplanning voor Noorwegen, knabbelden nog een half pak toastjes weg, en toen was het voor Wingman en mij ook alweer tijd om op te stappen. Nu nog even de voederbakjes klaarzetten voor morgen, en dan kunnen we weer op bed, klaar voor een nieuwe werkweek *smiley die z’n mouwen opstroopt* slaap lekker allemaal.
