Twahier Rostamkhan: “Mijn ongeval”

Ik wil bij deze Alex bedanken om mij via zijn website de kans te geven om mijn verhaal met een ieder te delen.

Zaterdag 23 December 2017,
Mijn dag begon al met teleurstellingen, maar ik zette de moed op en ging uit huis om als chauffeur te dienen voor een transportbedrijf van een kennis.

Aangekomen die dag bij de garage, moest ik even wachten, want de truck, een DAF 75, met welke ik zou moeten rijden die dag, moest nog afgekoppeld worden. Na even wachten, koppelde die eindelijk af en werd netjes op de parkeerplaats van het bedrijf geparkeerd. Enkele minuten erna mocht ik mijn checks gaan doen en opstarten. De truck wou niet starten. Ik zowel de eigenaar hebben geprobeerd, maar het startte toch niet. Dus werd ik de volgende truck toegewezen, namelijk de DAF 85. Ik bekeek het rond en startte op en vertrok naar een andere locatie waar ik een oplegger met container moest ophalen. Die container moest naar een bedrijf om houtblokken in te laden. Dat was mijn enige opdracht voor de dag.

Na ongeveer een half uur kwam ik aan waar de opleggers stonden. Er was een heer daar aanwezig welke mij wees welke oplegger ik moest aankoppelen. Ik controleerde de oplegger en koppelde aan. Bij het aankoppelen gingen die dag mijn luchtballonnen wel omhoog, maar kwamen niet terug op de neutrale stand. Die heer welke mij ter plekke had begeleid, reed mee met mij om dichtbij de garage uit te stappen. Die had er wel erg zin in om mee te rijden om de container te laden, maar moest om wat werkzaamheden uitstappen. Ik stopte om hem af te zetten en controleerde voor de zekerheid de balanceer staaf welke de luchtvering op de neutrale stand brengt, en ja, daar was het inderdaad mis. Ik gaf dat door aan de eigenaar. Die vroeg mij om te wachten, maar intussen wist die goede meneer welke mee had gereden het wel in orde te maken zodat ik geen tijd verloor en weer op weg kon.

Ik reed door en stopte tussendoor om wat eten en drinken te kopen. Toen ik achter de luchthaven aankwam, besloot ik toch nog voor de zekerheid te stoppen en nog een keer alles te controleren. Daar zag ik dat die balanceer staaf weer de andere kant op stond. Tot mijn geluk kwam de broer van de eigenaar langs en die stopte om hulp te verlenen. Na ongeveer 20 minuten kon ik weer op weg. Ik reed een stuk door. Vanaf ik weer had opgetrokken, was er constant mot regen. Dus reed ik met alle voorzichtigheid een maximale snelheid van 45 km/h. Ik at intussen ook een donut tijdens ik reed. Kort daarna ontving ik nog een telefoon van een goede kennis. Ik was niet ver meer van de landing waar ik zou laden.

Gezien dat ik niet meer ver was van waar ik zou laden, dacht ik om de gaspedaal maar los te laten zodat ik nog een beetje snelheid kon afbreken. De snelheid kwam al omlaag en plotseling begon de truck op de gladde weg van links naar rechts te slingeren. Eerst heel even en dan grotere bogen. Slingerend ging de truck de brug van de Carolina kreek in en bij ongeveer drie kwart van de brug was de truck niet meer onder mijn controle, het ging maar zelf wild waar het wou. Op datzelfde moment zag ik ook meteen dat ik de brugleuning niet meer ga missen en dat de truck er zeker tegen aan komt. Maar aan de andere kant wist ik dat mijn snelheid niet groot was, dus als ik tegen die brugleuning kom, dan knikt de combinatie, met schade, maar komt wel tot stilstand op de weg.

Toen kwam het moment van de waarheid. De truck ramde tegen de brugleuning met als gevolg dat mijn gezicht tegen de stuur kwam. Vanaf dat moment gingen mijn ogen dicht. Ik verloor geen bewustzijn, kan ik me nog herinneren. De geluiden welke daarna hebben gevolgd, zitten nog heel vers in geheugen. Ik kan me nog goed herinneren toen mijn ogen dicht waren en ik al de geluiden hoorde, dat ik op en neer werd gegooid in de cabine en zag ik constant bliksemstralen. En plotseling werd het totaal stil en merkte ik op dat de truck tot stilstand was gekomen. Ik deed mijn ogen open. Tot mijn verbazing zat ik op het bijrijdersstoel. Ik keek uit het raam en zag door de stand van de truck dat de grond heel dichtbij was, dus deed ik geen moeite om de deur open te maken, maar dacht meteen om uit het open raam te springen. Ik zat net op het punt te springen en voelde veel slijm in mijn mond. Toen ik dat heb proberen te spugen, zag ik dat het geen slijm was, maar wel bloed. Dat viel allemaal op mijn shirt. Ik sprong en besefte op dat moment dat ik niet ging ademen, mijn ogen begonnen te tranen en ik voelde dat het zwaar mis was met mij op dat moment. Ik rende via de voorkant van de truck om tenminste langs de weg te komen, maar viel vlak voor de truck. Ik voelde alsof ik bewustzijn wou verliezen, maar wist dat als ik niet zou proberen om te ademen, dat het wel kon gebeuren, met de gevolgen daarvan.Ik heb toen gevochten met mijn ademhaling welke weer met veel moeite toen openging en ik bij beetjes vechtend weer kon ademen. Ik stond meteen weer op en rende door om naar boven te komen langs de weg. Intussen was er al een hele menigte richting mij. 2 heren zijn mij te hulp geschoten, maar ik moest de heer aan mijn linker arm verzoeken daar los te laten, want daar voelde ik het eerste pijn.

Aangekomen boven op de helling langs de weg, heb ik mezelf neergelegd en toen voelde ik de pijnen in me rug, welke mij het bewegen moeilijk maakte. Gelukkig waren er mensen, in het byzonder een mevrouw, die een journalist is, die mij als een eigen haar hulp heeft verleend. Jammer dat ik haar naam niet heb onthouden. Ik kon daar heel moeilijk een stand vinden om even goed te kunnen zitten of te liggen, de pijnen in mijn rug lieten mij niet toe om even rustig te zijn. Ondertussen waren er ook aantal collega truckers aangekomen op locatie. De politie kwam ook kort erna aan. Iedereen die daar aankwam, zei dat ik niet moet proberen te slapen. Maar slapen, daar dacht ik helemaal niet aan. Er gingen heel veel door mijn hoofd op dat moment. Ik realiseerde me dat ik voor een poos ook bent weggelegd uit het veld. De politie stelde aantal vragen aan me omtrent wat er gebeurde, die kon ik ondanks mijn constant bloedende mond wel beantwoorden. Intussen kwam mijn broertje ook aan die niet ver van de locatie aan het werk was. Ik voelde in mijn mond dat het niet goed zat met mijn voortanden. Ik voelde dat er een helemaal los zat, dus trok ik het vlak daar uit. Er was nog een krom gaan zitten en schudde slap, maar kon het niet eruitkrijgen. Ik wou toen water drinken, maar mocht niet, ik kreeg wel water toegediend, maar dat alleen om mijn mond constant te spoelen, want dat bracht constant het bloed uit mijn mond. Ik voelde toen dat mijn bovenste voortanden de helft ook weg waren. Mijn lippen en heel gezicht waren opgezet door de slag.

Kort daarna kwam de ambulance aan. Ik wou in feite niet echt de ambulance in. Ik vroeg de politie agenten nog of ik in de auto naar het spoed eisende hulp mag worden gebracht. Die gaven te kennen dat ze dat niet kunnen toelaten, omdat mijn mond zoveel bloedde en ik niet behoorlijk kon bewegen. Ik kreeg toen een band als klem om me nek en werd daarna op de brancard van de ambulance gelegd en vastgezet en aan weerszijde van mijn hoofd 2 blokken, zodat ik helemaal niet kon bewegen. Dat voelde helemaal niet zo leuk aan, want elke keer als ik in beweging kwam, voelde ik een vreselijke pijn in mijn rug. Net voor de ambulance vertrok zei die mevrouw nog aan me, niet opgeven en wanneer je beter bent moet je weer rijden ja.

De ambulance trok op en ik kreeg constant doekjes in mijn mond om het bloed welke ik constant wou spugen, daarop te duwen. Die werd constant op mijn wenken vernieuwd. De ambulance was een Isuzu D-max, welke helemaal niet comfortabel was qua vering, want elke kleine sprong voelde ik echter in mijn rug. Daarnaast baten de wegen ook niet. Op gegeven moment baalde ik van het liggen, maar bewegen kon ik helemaal niet.

Na ongeveer 3 kwartier was ik aangekomen in het spoed eisende hulp van het ziekenhuis. Ik werd naar binnen gebracht. Ik moest toen van de ambulance brancard op het bed van het ziekenhuis overgezet worden. Toen ik werd opgetild, voelde ik aan alsof mijn ademhaling weer dicht ging. Ik hield vol en zette door. De artsen kwamen en gingen, maar er gebeurde heel weinig. Ik vroeg om een doekje in me mond zodat ik het bloed eraan kon doen, maar die kreeg ik maar niet, maar die gasten wilden wel vragen stellen en vroegen om antwoorden. Jah, ik kan geen antwoord geven met mijn mond vol bloed. Mijn hoofd was klem gezet, en ik krijg een kleine beker om in te spugen. Onvoorstelbaar, ik kan mijn hoofd niet bewegen, hoe spuug ik dat dan weg. Met een beetje hulp van mijn moeder toen, kon dat, maar toch niet helemaal. Na uren te liggen, dan werd ik verwezen naar de röntgen afdeling om foto’s te maken. Ik werd door mijn broertje, neef en een goede kennis naar de röntgen afdeling geduwd. Daar aangekomen moest ik nu overgeplaatst worden op de röntgen tafel. Op eigen kracht kon ik op dat moment nieteens opzitten, laatstaan dat ik mezelf zou verplaatsen. Mijn kleren zaten ook behoorlijk onder bloed op dat moment. Daar werd wel meteen door mijn familie mijn broek verwisseld. Daarna heeft de zuster daarbinnen een laken gegeven aan de jongen om die te proberen onder mij te schuiven en mij zo dan te tillen en op de röntgen tafel te zetten.

De zuster maakte de foto’s. Nadat ze zei dat ze klaar was, vroeg ik haar waarom ze mijn linker arm foto niet had gemaakt. Ze zei dat de arts niet ernaar heeft gevraagd. Ik verzocht haar om het toch te maken voor mij, omdat ik daar toch wel zwaar pijn voelde. Ze heeft het op mijn verzoek toen gedaan. En de arts stelde toen daarna vast dat me arm los was gekomen van me schouder. Ik wist toen ook al dat ik die dag niet naar huis zou gaan. Na een uur daarvan kwam uiteindelijk de arts met een pijnstiller prikje. Daarna volgde de hechting onder mijn lip. De tand welke in mijn mond los zat, had mijn lip van binnen naar buiten gescheurd. Ik heb daar 5 hechtingen gehad.

Een paar uur later werd ik naar de zaal gebracht. De volgende morgen werd ik in bed gebaad en kon ik me weer een beetje schoon voelen. De volgende middag werd ik uit het ziekenhuis ontslagen. Thuis voelde ik me echter veel beter en wist ik ook dat ik sneller kon opknappen. Echter kon ik de eerste paar dagen thuis niet zonder steun zitten en opstaan, omdat mijn rug nog klem zat.

Die dag had ik ook Harry (Harry’s Truckfotos) beloofd om hem mee te laten rijden met mij. Maar door al de afzeggingen, had ik Harry toen gezegd om de woensdag daarop mee te rijden.

Onderstaand een foto van mij, gemaakt een dag voor het ongeluk, door Harry.

De foto’s in dit bericht zijn foto’s welke door mijn moeder waren opgeslagen in haar telefoon. Deze had ze van de nieuws pagina op Facebook gevonden.

Ik ben een ieder dankbaar die mij op welke wijze dan ook in deze donkere dagen hebben bijgestaan en moed hebben ingeblazen om door te zetten.

Tekst: Twahier Rostamkhan