Geachte Shirley, na de onrustige zondag mochten we ons maandag weer bij de loswal in Hoorn melden om zand te rijden naar het nieuwe industrieterrein Zevenhuis. Weet je die mooie zomer nog, 2 weken geleden? Nou, hou die gedachte vast. Vorige week zette de herfst in, en deze week zette het goed door met flinke woei en stevige regenbuien. Behalve de waarschuwingen voor onweer, werd er ook gepraat over stoffige kippen. De hoeveelheid fijnstof die werd uitgestoten vorig jaar, was in alle sectoren minder geworden, behalve in de pluimveesector. Dat komt eigenlijk vooral omdat we meer begaan zijn met het lot van de kippen, en we meer scharreleieren zijn gaan kopen, waardoor meer boeren hun kippen buiten laten scharrelen. Die beesten doen nogal wat stof opwaaien, letterlijk. Maar dankzij de regen valt het nu dus allemaal wel mee. Inmiddels reden we de middag in, en was het tempo er nogal uit. De trechter was leeg en we moesten onder de shovel laden, wat iets meer tijd vergt. Vervolgens raakte ik zo onder de indruk van een verhaal over de stroomdip bij Schiphol en hoe het landelijke netwerk er nu eigenlijk bij ligt, dat ik jou tot 2 keer toe in een file voor wegwerkers stuurde. Nu het Westfrisiaproject lekker begint op te schieten, en het niet lang meer duurt voordat de provinciale weg door Hoorn heen rustiger gaat worden, vind de gemeente het de juiste tijd om her en der reclameborden in de berm te plaatsen om die laatste paar kijkcijfers te scoren. Rustig rollend langs de mannen in oranje pakken, zagen we hoe Esther Vergeer in de spanbanden hing en ons duidelijk wilde maken dat kinderen gewoon willen sporten. Het is niet te hopen dat Esther Vergeer het verkeer teveel gaat afleiden, want dan moet ze nog meer gehandicapten gaan helpen. Ondanks de strubbelingen onderweg konden we toch een bonnetje voor 13 vrachten zand bij de machinist inleveren. Net zoveel als de andere auto’s hadden gebracht, alleen hadden zij niet nog even een vrachtje tussendoor gedaan *smiley met rode blosjes die breed grijnst*
Dinsdag, geen verrassing, weer Hoorn. Vorige week was er toch zoveel nieuws over de verkeersdoden, en dan vooral de fietsers? Nu was er iemand geweest die de getallen per gemeente wat verder had uitgewerkt. En wat blijkt, in tegenstelling tot wat ik als provinciaaltje dacht, zijn het niet de steden waar je het meeste gevaar loopt, maar juist de kleinere gemeenten. In de Beemster, Baarle-Nassau en Staphorst vielen de meeste doden. Een interessante verklaring kwam van iemand die geen deskundige is, maar die dacht dat mensen in de stad juist door al die drukte meer opletten, en in rustige gemeenten meer worden afgeleid door vlinders en uitgestrekte ruimte, waardoor ze minder op het verkeer letten. Klinkt plausibel. Er was ook goed nieuws, want in een paar gemeenten waren helemaal geen doden gevallen. Albrandswaard, Ameland, Blaricum en Doesburg zijn een stuk veiliger. Gek genoeg zijn dat ook rustige gemeentes met ruim uitzicht *smiley die aan z’n kin krabt* waar we nu heen moeten, ik zou het niet meer weten. Gelukkig kwam er ook nog een tip om het zelf in de gaten te kunnen houden, via www.verkeersveiligheidsvergelijker.nl krijg je een aardig inkijkje in het aantal doden en het aantal kilometers asfalt per gemeente. In Hoorn valt het mee, daar ligt het aantal doden lager dan gemiddeld. Een knappe prestatie, vooral als je het voor je neus bijna weer fout ziet gaan. Toen we terug naar de loswal reden, kwamen we na het spoorviaduct weer op het tweebaans gedeelte. Naast ons reden een grijze en witte auto, en in de sportieve bocht waar het weer terug gaat naar 1 baan stond een zwarte auto voor het verkeerslicht, die netjes optrok toen het licht op groen sprong. De grijze auto moest bijremmen om achter de zwarte naar rechts te kunnen, de witte zat er vlak achter en nog voor jouw neus. Ja het was krap, maar we hebben auto’s met minder ruimte naar rechts zien sturen. De vrouw in de witte auto schrok blijkbaar nogal van het verdrijvingsvlak dat plotseling omdoemde, want terwijl ik al een beetje bijremde trapte zij het pedaal vol in en bleef ze op de linkerbaan stil staan. De man in de grijze auto had het blijkbaar zien gebeuren en stak nog even zijn hand uit het raam, alsof hij wilde vragen waar we mee bezig waren *smiley die achter z’n oor krabt* als je nou zelf gas bij had gegeven, had je ruim voor de zwarte auto kunnen invoegen en was er voor de witte ook genoeg ruimte geweest, lamlul. Nu niet gaan zeuren over glad asfalt, want het was inmiddels gestopt met regenen en we zagen het wegdek al opdrogen. Jawel, het zonnetje begon zelfs te schijnen. Maar de lente was nog ver weg, want op de radio werd gesproken over nachtvorst *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* die avond schonk ik snel een borreltje in voor mezelf, het zou wel eens de laatste kunnen zijn voordat de winter zijn intrede weer doet.
Woensdag, nouja ik hoef niet meer te vertellen waar we heen reden. Het was frisjes en erg rustig op de A7, misschien stonden alle forenzen hun ramen nog te krabben? Niet veel later stonden die forenzen met ontdooide ramen in een lange rij om de A7 op te komen. Er scheen een oliespoor te liggen dat moest worden opgeruimd, en ook waren niet alle op- en afritten rondom Hoorn-Noord beschikbaar. Terwijl wij lekker binnendoor toerden, steeg de temperatuur van 7 naar 17 graden. Hoewel er nog werd gewaarschuwd voor koude nachten, was er toch al veel te doen over hooikoorts. Een allergie voor pollen en stuifmeel (wat eigenlijk dezelfde zijn) die word veroorzaakt door het lichaam zelf, dat die stofjes in de lucht als ‘gevaarlijk’ beschouwd en daarom de neus afsluit (om te zorgen dat die stofjes niet binnenkomen), overmatig snot en tranen produceert (om de stofjes te laten afvloeien) en hoest en niest (om de stofjes het lichaam uit te werken). Bokirritant natuurlijk, want je slaapt ook slecht, bent vermoeid en daardoor nogal chagrijnig. Iets om serieus te nemen dus, al die stofjes in de lucht. Dat werd nog eens bevestigd door het bericht dat er jaarlijks 7 miljoen mensen overal ter wereld dood gaan door luchtvervuiling. Vooral in derdewereldlanden en groeispurtlanden waar nog van alles in de fik word gestoken om iets van energie op te wekken. Afrikaanse hutjes die om een houtkachel heen zijn gebouwd, smog boven de grote Aziatische steden, je kunt je er vast wel iets bij voorstellen. In Nederland, een ontwikkeld eerstewereldland, hoeven we ons niet zo erg druk te maken om vieze lucht. Sterker nog, de overheid wil er juist nog wat meer van produceren, want een hoge rechter heeft nu uiteindelijk en helemaal definitief besloten dat op de A2 ’s nachts gewoon 130 km/h gereden mag worden. Iets wat buurtbewoners sinds de aanleg en uitbreiding van die weg hebben proberen tegen te houden. Nu hebben we weinig last van luchtvervuiling in Nederland, grote zwarte rookpluimen en smog zie je hier slechts sporadisch bij grote branden of toeristische boemeltjes. Gevaarlijker is de fijnstof die zo fijn is omdat je het niet ziet en niet merkt dat je het inademt, maar die wel degelijk in de lucht hangt, omdat het te fijn is om door filters gevangen te worden. Misschien dat de hooikoortspatiënten langs de A2 nog iets bij de rechter kunnen afdwingen? Er is wetenschappelijk bewezen dat pollen aan dat fijnstof blijven ‘kleven’, waardoor je met hooikoorts nog meer last krijgt. En dat terwijl we dankzij moderne industrie en hightech brandstofmotoren alleen maar meer last fijnstof de lucht inblazen. Geen doden door smog in Nederland, maar wel door langzaam dichtslibbende longen van de uitlaatgassen uit auto’s met naverbranders en addblue-techniek.
Donderdag mochten we weer naar Hoorn, maar voordat we naar Zevenhuis zouden gaan rijden, had de planner eerst nog een ritje naar Wervershoof. Even de benen strekken voordat we op het korte rondje begonnen. Het was lekker zonnig en de herfst leek alweer voorbij. Het aantal klusautootjes en aanhangers bij de trechter leek ook te groeien. Om de druk daar een beetje van de ketel af te halen, stuurde de planner ons na de schaft naar Enkhuizen, waar ze bij de koekjesfabriek nog een paar vrachten zand nodig hadden. Een rustig dagje *smiley die zich nog eens uitrekt* en we stonden alweer op tijd in het pad.
Zodat we vrijdag weer vol gas in de kuubs konden voor Zevenhuis. Dat was wel de bedoeling, maar het was 4 mei, de dag dat we stilstaan bij de doden die zijn gevallen in de oorlog. Letterlijk, want blijkbaar dachten de loswalmedewerkers dat ze ambtenaren waren en vrij hadden. Iets later dan verwacht gingen we op pad, en al snel kwam er een bericht van de planner. Met dat mooie weer vond iedereen het tijd om te straten en paardenweidjes op te knappen, waardoor we weer weinig in Zevenhuis kwamen. De nationale Dodenherdenking van die avond werd al veel besproken op de radio, omdat er weer een paar gekkies waren opgestaan die vonden dat het discriminerend was. Alleen de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenken? Daar moet tegen geprotesteerd worden, en wel met veel lawaai *smiley die met z’n ogen rolt* snappen mensen het dan echt niet? Iedereen die opsluiting in een strafkamp, in welke oorlog dan ook, heeft overleeft, en iedereen die op de vlucht is gegaan voordat ie werd gegrepen door een oorlog, vertelt hetzelfde verhaal: alles word afgepakt, al je bezittingen, je geld, je kleding, niets is meer van jezelf. Behalve je geest. Wat je denkt, dat blijft voor alle vijanden ongrijpbaar. Laat die gekkies eens wat met hun geest doen, en bij die 2 minuten stilte nadenken over welke slachtoffers van welke oorlog dan ook. Sterker nog, ik zou mensen willen aanraden om niet alleen op 4 mei daarbij stil te staan, maar ook eens op andere momenten. Als er weer iemand opduikt die met een luide stem verkondigd dat er een scheiding moet komen tussen ‘wij’ en ‘zij’. Als je door netfliks struint en films als Divergent, Snowpiercer of Elysium aanklikt. Nee dat zijn geen oorlogsfilms, maar wel verhalen waarin je duidelijk ziet hoe er een willekeurige verdeling is gemaakt tussen verschillende groepen mensen, vaak tussen arm en rijk, waarbij de rijken alleen maar rijker worden over de rug van de armen. Elke keer zijn er weer mensen die in opstand komen en hun eigen weg kiezen, tegen de regels in en buiten de vastgestelde hokjes om, met een hoop spectaculaire actie. En veel doden tot gevolg. Die in de film niet echt dood gaan natuurlijk, maar iedereen weet dat er bij elke oorlog mensen wel echt sneuvelen. Elke keer dat er een scheiding gemaakt moet worden. Op basis van uiterlijk, geloof, of gewoon omdat je ouders bij de ‘armen’ of de ‘rijken’ horen en jij dus ook. Misschien dat we daar eens stil bij kunnen staan, op een willekeurig moment, zonder dat mensen er zonodig doorheen schreeuwen dat je fout bezig bent. Want daarmee doen zij precies datgene waar ze de anderen van betichtten: iemand de kans niet geven om stil te staan bij een persoonlijk verhaal.
Zaterdag was het voor mij ook tijd om stil te staan, of beter gezegd stil te liggen, want ik mocht me weer melden bij de schoonheidsspecialiste. De afgelopen tijd bespreken, de gang van zaken op het werk, hoe het met de bruiloft gaat, nog even wat ervaringen delen over een hesjtek metoo-kwestie, en daarna kon ik ingesmeerd en gladgestreken weer op huis aan, om stralend nog wat boodschappen te doen voordat ik me in huis verschanste zodat ik niet genadeloos zou verbranden met mijn gepeelde gezicht in de krachtige lentezon.
Zondag lag ik na het uitslapen lekker op de bank een boekie te lezen, toen Wingman naar beneden kwam, de koelkast opende en zijn diepe zucht hoorde echoën door het lege apparaat. Hij zag geen andere optie dan op de brommer te stappen en naar een zonnig terras te rijden om te ontbijten. Ik kon hem nog maar net bijhouden, en niet veel later zaten we in Egmond aan Zee, met uitzicht op zee, gezellig samen met Vriendin aan tafel te genieten van een welverdiend hapje. In het zonnetje reden we weer naar huis, zonder al te veel toeristische uitstapjes, want het was welhaast te warm om motor te rijden. Lekker naar huis en in de schaduw genieten van de zondagsrust *smiley die zich nog eens uitrekt* wat kan het leven toch heerlijk zijn in dat Hollandse weer.
){kind=link}