Geachte Shirley, het was een korte en slechte nacht voor me geweest, niet alleen vanwege de emoties tijdens Onze Boerderij, maar ook door de warmte die nog steeds in huis hing. Toch moesten we alweer vroeg op pad richting Amsterdam, om zand te gaan laden bij de Vlothaven. We waren er wel erg op tijd, en na het rekken van het kwartiertje stonden we ook nog eens te vroeg bij de klant. Terwijl de uitvoerder en de machinist rondliepen om te kijken waar die auto’s nu precies moesten kiepen, slenterde ik door de zandbaan. Op de achtergrond het geruis van de doorgaande S116 met alle verkeer dat verder de stad in moest, maar dat geluid werd steeds verder verdreven door het ruisen van de bomen en getsjilp van de vogels *smiley in kleermakerszit* helemaal Zen slofte ik achter de uitvoerder aan, tussen de konijnensporen door. Wat een onverwachte rust zo binnen de Ringweg. Gelukkig konden we nog een paar keer terugkeren naar dat rustmoment. Niet alleen was het op de A10 en in de Coentunnel natuurlijk razend druk, maar ook had de uitvoerder 1000 kuub nodig. Tussen de tsjilpende vogels en tuterende auto’s door, hoorde we nog wat leuks op het nieuws: de EU is het eens geworden over een verbod op plastic. Mijn eerste reactie was ‘wuh?’, de Brexit is een rommeltje, Italeave staat voor de deur (in Italië rommelt het zo erg, dat ook daar een naam voor verzonnen moet worden) en ondertussen is de Europese Unie aan het debatteren over wel of geen plastic rietje bij de fastfoodketens. Nu is er besloten dat je alleen nog ‘plastic’ mag gebruiken, als er geen vervanger is in een ‘bioplastic’ vorm. In veel keten zie je het al, de plastic bekertjes die zijn vervangen door kartonnen bekertjes. Dat moet straks dus ook gebeuren met rietjes, servies en bestek. Bij fastfoodketens en in supermarkten, zodat mensen tijdens een barbecue thuis ook geen grote stapels met plastic afval produceren. Maar het belangrijkste is nog wel dat iedereen het gewoon in de prullenbak gooit, in plaats van op de grond. Of het nu in de oranje kliko gaat, of een willekeurige andere prullenbak, maar laat het in ieder geval niet slingeren, want dan komt het direct in grijpgrage dieren terecht, en dat moeten we helemaal niet willen. De dag verliep voorspoedig nadat de machinist ons had getipt over een binnendoorpaadje dat nog niet in de navigatie stond, en na 12 vrachten liet ik jou bij de Vlothaven achter voor een logeerpartijtje.
Om dinsdagochtend weer terug te keren, in m’n eentje in een carpoolauto *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* lekker met de hand schakelen en op vol volume met de radio meebrullen, dat deed mijn humeur goed. Om het laatste beetje van de 1000 kuub op het werk te krijgen, mochten we vandaag alleen naar de S116 rijden. Alhoewel het niet helemaal ‘alleen’ voelde, want het was razend druk op de A10. Net voor de afrit was een bouwvakkerspick-up-met-aanhanger, volgeladen met bouwhekken en andere spullen, stilgevallen op de vluchtstrook. Het eerste rondje konden we er nog zonder problemen langs, de rondjes daarna ging het nogal traag, omdat iemand de matrixborden op 50 had gezet, en we zo in colonne konden zien hoe een Dodge pick-up zich erbij aansloot. Die zou de kapotte auto wel kunnen slepen, want de typische Bazen-auto was gesierd met grote wielen en oranje race-strepen. Helaas reden we het volgende rondje er weer in colonne langs, en zagen we hoe er ook een politiemotor, een pick-up van Rijkswaterstaat en een lege bouwvakkerspick-up aan toe waren gevoegd. Voorafgegaan door een pijlenwagen *smiley die met z’n ogen rolt* serieus mensen? Zoveel materieel voorhanden, en toch die auto niet weg kunnen krijgen? De afrit was slechts een paar 100 meter van hen verwijderd, dan was in ieder geval de vluchtstrook weer vrij geweest. Het eerste rondje na de schaft kwamen we in de nasleep van de file terecht, maar gelukkig waren ze nu eindelijk vertrokken, zodat we de rest van de dag lekker door konden cruisen. Ondertussen begon de temperatuur ook alweer op te lopen, en ik was blij dat ik die ochtend mijn Hongaarse trouwpak aan had getrokken. Het spijt me zeer, ik weet hoeveel moeite er is gedaan om knappe bedrijfskleding uit te zoeken, maar ik trok het gewoon niet meer. Het is zo absurd warm, en toen ik gisteren met een natte kont uit de carpoolauto stapte, was ik er helemaal klaar mee. De zweetreet liep door tot op m’n rug, en ik dacht dat een iets dunnere stof wel wat soelaas zou bieden, dus liep ik rond in een shirtje en een bankhangbroek van eucalyptushout. Ondanks het slodderige voorkomen, kreeg ik maar weinig commentaar van de collega’s *smiley die aan z’n kin krabt*
’s Avonds kwam eindelijk het onweer, de klap die alle benauwdigheid uit de lucht zou verdrijven. Daar zat ik al een week op te wachten *smiley die in z’n handen wrijft* andere plaatsen hadden modderstromen en straattsunami’s gehad, nu wilde ik ook wel wat van die verkoeling. Het gerommel en de klappen kwamen wel erg dichtbij, de schrik zat er helemaal goed in toen Wingman mij herinnerde aan de zonnepanelen die op het dak liggen *smiley met opengesperde ogen* maar gelukkig volgde er geen brandlucht of sirene. De tuin zuchtte onder al het water, en we konden eindelijk weer eens onder de dekens en onder de 25 graden slapen.
Woensdag mocht ik samen met een collega carpoolen naar Amsterdam. Die was er gistermiddag ook bijgekomen op ons klusje, en vandaag zouden we samen met nog 2 auto’s de volgende 1000 kuub erin rijden. De regen van gisteravond was in Amsterdam blijven hangen. Het leek wel een beetje mistig, maar gelukkig stoof de zandbaan ook niet zo erg, anders hadden we geen hand voor ogen gezien. Met het doorbreken van het zonnetje, trok ook de rook op van het slagveld dat ‘retail’ heet. Tijd om de boel op te ruimen, met zo’n stoffer en blik waar een handige lange steel aan zit. Gisteren werden de beangstigende omzet- en winstcijfers van Blokker bekendgemaakt, dus daar moest vandaag over nagepraat worden door veel experts. Blokker, een bedrijf dat is begonnen met een gezin dat een winkel had vol met huishoudelijke spullen. Simpel, goedkoop, zoals huisvrouwen dat willen en nodig hebben. Het groeide uit naar een keten van huishoudwinkels door het hele land, met daarnaast een keten van speelgoed (Bart Smit) en meubels (Leen Bakker) en nog wat winkels die graag pretendeerden goedkoop te zijn. Helaas miste Blokker de boot een beetje met dat internet-gebeuren. Elke zichzelf respecterende winkel heeft tegenwoordig een webshop, sterker nog, er zijn zelfs winkels die alleen maar webshop hebben en geen stenen zaak. Maar bij Blokker was het alleen ‘bricks’ en geen ‘clicks’, zoals dat in de fancy marketeerspraat heet. Tegen de tijd dat de digitale nering onlijn ging, was er opeens ook een A.C.Tion, die nog goedkoper was dan de Blokker. Vaak is het verpakkingsplastic steviger dan het product dat erin zit, maar dat maakt niet uit, want iedereen die bij zo’n grabbel-en-graai-warenhuis naar binnen liep voor iets kleins, kwam met tassen vol weer naar buiten. Daar kon de Blokker niet tegenop met waxinelichtjes en wat kerstdecoratie. De andere winkels zijn inmiddels verkocht, zodat Blokker zich alleen nog maar op Blokker hoeft te concentreren. De webshop draait, al is die minder uitgebreid dan de Bolle Amazones waar iedereen het graag mee vergelijkt, en is het ook nog eens duurder dan de nieuwe wereldveroveraar Ali Baba. Tot groot verdriet is de directeur, de geestelijk vader en de aanstichter van het grote succes, degene die de stap durfde te nemen om uit te breiden, meneer Blokker zelf, ook nog eens overleden. En, hoe verrassend, nu zijn er dus neefjes en ooms die bakkeleien over de verdere strategie. Iedereen die op de radio aan het woord kwam, kent de Blokker, maar gaf ook toe er niet zo heel vaak te komen, omdat eerder genoemde concurrenten meer en/of goedkoper aanbieden. Nu kan het 2 kanten opgaan: consumenten zien in wat er gaande is, en laten de goedkope rommel links liggen om bij de Blokker weer hun huishoudelijke apparatuur en snuisterijen van goede kwaliteit te kopen. Of Blokker gaat straks failliet, en dan staan de rijen tot aan het einde van de straat, net zoals bij het faillissement van die andere bekende naam, dat grote warenhuis dat iedereen kende maar waar niet iedereen kwam, de V&D. Weet U dat nog? Dat mensen in de rij werden geïnterviewd, omdat ze een uur stonden te wachten voor een paar sokken die waren afgeprijsd, en het zo jammer vonden dat de winkels moesten sluiten, maar dat ze er eigenlijk al een paar jaar niets meer hadden gekocht *smiley die met z’n vuist op tafel slaat* laten we bij deze afspreken dat als de Blokker omvalt, we er niet huilie huilie over gaan doen, want we hebben de kans gehad om de boel te redden, maar we deden er niks mee.
Donderdag mochten we naar Diemen, een loswal waar we al een hele tijd niet meer waren geweest. In de wandelgangen hadden we al iets gehoord over een kruitfabriek, en dat er op dat terrein een nieuwbouwwijk moet verrijzen, waar kavels van 4 ton worden aangeboden *smiley met opengesperde ogen* in gedachten zagen we al een grote zandvlakte voor ons, waar nog een paar dumpers verzakt stonden. Maar het viel mee. De zandbaan was al aardig opgeknapt sinds de vorige berichten, en de vlakte bleek te bestaan uit paden die kriskras tussen de bomen en kikkerpoeltjes door slingerenden. Het werkte zeer rustgevend, al dat groen, en ook goed tegen de hittestress. Genietend van al die natuur, met op de achtergrond de woorden van de machinist nog naklinkend in mijn oren, dat we de vrachten wel strak tegen elkaar aan moesten kiepen, stuurde ik jou iets te dicht langs het kantje, dat nog wat zachter was dan ik had verwacht *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* ondanks het wapperende pyjama-stofje brak het klamme zweet me nu echt aan alle kanten uit. Gelukkig was de redding nabij, en dankzij 2 vakbekwame snaken stonden we al snel weer op het stevige zand *smiley die een kushandje doet* fijn als je zo kunt samenwerken. Nog napuffend van de spanning begon de lucht te betrekken. Bij de trechter was het warm en droog, maar onderweg naar het rallyparcours reden we door een muur van regen. Voor de beeldvorming: de loswal zit op slechts een paar kilometer van het stort, en het blijft mij fascineren hoe in korte tijd het weer zo kan omslaan. Het ene moment rij je nog met de ramen open om te genieten van de verkoelende rijwind, het volgende moment zie je niets meer in de spiegels, moeten de ruitenwissers op standje 2, lopen de sporen in de zandbaan vol en is de waterwagenchauffeur bezig om de verkeersregelaar te redden, die haar auto in een kuiltje had geparkeerd, maar daar pas achter kwam toen het water al tot aan de bumper stond. Terwijl het buiten nog wat namiezerde, zaten we in de keet met de kachel aan, zodat de schoenen wat konden opdrogen. De verkeersregelaar zat met rode oren en blauwe voeten te luisteren naar onze verhalen, en ik genoot van mijn kopje thee bij de couscous. Heerlijk als je zo kunt samenwerken.
Vrijdag *smiley die zit te glunderen* mochten we weer naar Diemen. Het was mistig, onderweg in de carpoolauto was het zicht niet bijster ver, maar gelukkig waren er 2 paar ogen aan boord. Na wat geworstel in de file, die aardig opliep omdat de spitsstrook dicht bleef, konden we meteen aan de gang in Diemen. Geen kwartiertje maken en dat soort ongein, gewoon starten, laden en rijden. Ook het stort in Muiden was nog mistig, het leek haast wel een natuurfilm, een soort van Kiepergorilla’s in the Mist, zoals die donkere kolossen zich tussen de bomen door bewogen. Nadat de shovel en kraan van machinist waren geruild, bedachten we dat de machinist en ik ook wel even van plek konden wisselen. We babbelden gezellig wat over schoenen op de treeplank, hoe je moet hendels trekken in de kraan en waar je aan moet denken bij het knoppen draaien in de auto, en de ochtend vloog voorbij. Geen regenbui dit keer, dus er kon buiten geschaft worden, waar ik een koekje van eigen deeg kreeg. De werkgerelateerde onderwerpen die ’s ochtends steeds ter sprake kwamen, veranderden langzaam in weekendpraat, en met nog een vrachtje zand voor de Beemster, reden wij ons weekend tegemoet. In de nieuwbouwwijk troffen we zwaaiende kinderen en blije mensen, helaas was die vrolijkheid bij ons snel over, toen we een bochtje moesten maken dat voor vrachtwagens gewoon niet te doen. Klotenieuwbouw *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* de plafonds en deuren worden steeds hoger omdat mensen steeds groter worden, maar omdat er op de computerfoto’s in de folder alleen Mini’s en Sikkiesjentoos voor de deur staan, worden de straten niet breder. De stoeptegels krulden op onder jouw wielen, maar het was al na 4 uur, dus de gemeente hoefden we niet te bellen. Snel lossen, alhoewel ‘snel’ een relatief begrip is wanneer je meerdere keren moet steken om op de juiste plek te komen, en vlug terug naar huis. Onderweg kwamen we op de A7 nog een colonne van politie, brandweer en ambulances tegen, compleet met blauwe lampen, met daartussen 2 bussen vol mensen *smiley die achter z’n oor krabt* voetbalfans onderweg naar een spelletje, of een staking van het personeel? Niet te lang bij stilstaan, want op de zaak wachtte er een koud biertje op mij. En een oven en wat knakworsten *smiley die languit in de stoel hangt* heerlijk om zo met een babbeltje en een borreltje de week af te kunnen sluiten.
Ondanks dat ik iedereen, zelfs via veesboek, een fijn weekend had gewenst, mocht ik zaterdag toch weer vroeg op. Samen met jou en 2 collega’s in Alkmaar korrel laden, en dat moest naar Lutjebroek, helemaal aan de andere kant van Noord Holland. Het reed een stuk rustiger dan doordeweeks, gelukkig, want na dat korte nachtje was ik niet erg in de stemming om file te rijden *smiley met wallen onder z’n ogen* ja ik weet het, ik was zelf blijven zitten, dat laatste biertje en sigaartje had ik niet moeten doen. Of ik had ‘nou, neuh’ moeten zeggen, toen de planner gistermiddag net voor het uitstappen belde. Maar op de een of andere manier komt mijn oflijn-vorm van FOMO dan tevoorschijn, de Fear Of Missing Out, waardoor ik niet te vroeg weg wil gaan bij een vrijmibo. In combinatie met een schuldgevoel tegenover de planner omdat ik in de weekenden zo vaak druk ben met schoonheidsspecialistes, kappers, pedicures en afspraken met familie en vrienden, waardoor ik nu geen nee wilde zeggen. En dat brak me op. Na 4 vrachten en nog even snel de kleppen smeren, hadden we een aardige werkdag op de klok staan, en keerde ik loof terug naar huis. De temperatuur was gedaald tot zeer aangenaam, iets van 20 graden ofzo, en thuis deed ik de ramen maar weer dicht, voordat de kachel zou aanslaan. Wingman was lekker aan het sjoppen, en ik had het huis voor mezelf. Terwijl ik eigenlijk aan 1 kamer genoeg had: de slaapkamer. Tot een uurtje of 8 wist ik het te rekken, maar toen gaf ik het op. De korte nachten en benauwde dagen, met als afsluiter de vrijmibo en een wekker om 5:30, het was klaar. Overduidelijk ben ik geen 18 meer, en ook de 25 is al 3 jaar geleden. Even na achten kroop ik onder de koele lakens, om vanochtend even voor 8 uur klaarwakker op de wekker te kijken *smiley die zich uitrekt* heerlijk zo’n lange nacht. En vandaar dus dat je nu al zo vroeg dit zit te lezen. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet van de vrije uurtjes.
