Geachte Shirley, afgelopen zondag had ik natuurlijk nog een hele dag voor me, maar erg productief was die niet. Blijkbaar heb ik tijdens het typen iets teveel uitgerekt, want mijn nek deed zeer, en goed ook. Dan maar een boekie lezen op de bank, een beetje in slaap sukkelen, en wakker gebeld worden door Wingman die bijna thuis was. Precies op tijd om de tv aan te zetten voor Onze Boerderij. Terwijl we zagen hoe de boeren en boerinnen worstelen en worstelden met het groter of juist kleiner maken van het bedrijf, vertelde Wingman kort over zijn weekend en zei ik dat ik last had van mijn nek. Hij zei dat ie daar nog wel een remedie voor had, maar omdat ik niet zo ver opzij kon kijken, was het niet te zien of hij schunnig zat te grijnzen.
Maandag stapte ik met die stijve nek in de carpoolauto naar Diemen toe, waar jij had gelogeerd. We gingen weer verder met het werk in Muiden, en al snel veranderde het studderwerk in de zandbaan in een waar gevecht. Met jou *smiley die diep zucht* eenzelfde type MAN reed voor ons uit, in precies dezelfde versnelling, met als enige verschil wat grotere wielen, en toch bleven we in het bochtje hangen, terwijl de andere auto’s ons zonder problemen voorbij reden *smiley die aan het stuur knaagt* gelukkig was de kraan dichtbij, want hoewel alle lampjes op het dashboard brandden van de sperren, wilden niet alle wielen draaien. Dat word weer een koekje van eigen deeg. Terwijl de kraan met het ongelovelose chroompoets-systeem de auto’s met grote wielen naar hun plek leidde, mochten wij bij de shovel kiepen. Om hem op gepaste afstand te houden, ben ik op een gegeven moment zelfs Jordanees gaan praten *smiley die in een panterprintje over straat zwalkt* en het werkte, want de dag verliep verder zonder aanrijdingen en strubbelingen. Alhoewel dat op dit werk enigszins in perspectief geplaatst moet worden.
Die avond kropen Wingman en ik voor de tv om de Formule 1 race in Canada te kijken. Natuurlijk, hij had de hoogtepunten op veesboek al gezien en ik had op het nieuws al gehoord over de derde plek van Max, maar toch wilden we nog even zelf kijken. De 3 topteams stonden netjes verdeeld over de eerste 6 startplaatsen. Steigerende Paarden, Zilveren Pijlen, Rode Stieren en daarachter de rest van het veld. De eerste bocht ging goed, iedereen kwam er doorheen, maar even verderop waren het Stroll en Hartley die elkaar raakten, waarbij Hartley spectaculair de muur in dook. Nog geen ronde gereden en de Mercedes met zwaailampen werd alweer tevoorschijn getoverd. Het circuit van Canada is niet erg lang en kent wat krappe bochten, waardoor de teams met lagere topsnelheid meer kans maakten op punten. Een goed teken voor de Rode Stieren, die op de lange rechte stukken gewoon tekort komen aan snelheid. De race ging weer verder en voorin werd het vooral technisch gespeeld. Er is wat minder ruimte om veilig in te halen, wat verderop in het veld niet zoveel uitmaakte, maar nu we verder in het seizoen komen moeten de heren toch gaan denken om hun punten in het kampioenschap. Ook omdat die situatie met die botsende Stieren nog vers in het geheugen staat. Uiteindelijk reed Max naar een derde plek in het podium en liep ik de trap op voor een stukje nachtrust. De slaapkamer rook heerlijk naar My Little Pony, omdat Wingman gruwelijk was verbrand afgelopen weekend, en zich nog even insmeerde met een zoetig aftersunsmeerseltje.
Dinsdag mochten we weer verder studderen in Diemen. Het Jordaans werd verruild voor Fries, Westfries en zelfs een beetje Frans. Zo leerde ik dat ‘talud’ Frans is voor ‘helling’ *smiley die aan z’n kin krabt* elke dag een stukje slimmer gaan slapen dan je bent opgestaan, lijkt het motto te zijn op dit werk. Terwijl de collega’s verder gingen met het zand rijden naar Muiden, mochten wij tussendoor een paar vrachten naar IJburg brengen. De dag vloog voorbij, voor we er erg in hadden waren we alweer 2 schaften en 2 koekjes verder. Op de radio hoorde ik nog iets over eten. En dan vooral gezonder eten. Ondanks de Schijf Van 5, waar vanuit het buitenland jaloers naar word gekeken, dat we het in Nederland zo goed en duidelijk hebben geregeld, word ons land toch overspoeld door een diabetesgolf. Een golf die langzaam aanzwelt tot een tsunami, als we niet oppassen en maatregelen treffen. Volgens de deskundige heeft het er ook mee te maken dat we 24 uur per dag, 7 dagen per week, aan eten kunnen komen. Dat is niet normaal als je bedenkt dat we tot een paar jaar geleden nog in grotten en boomhutten leefden en we afhankelijk waren van het weer, of het struikgewas niet door iemand anders was leeggeplukt en of het zou lukken om een bizon te schieten. Het verhaal dat er een suikertax ingevoerd moet worden, net als kortgeleden in het Verenigd Koninkrijk is gebeurd en daarvoor al in Mexico en Hongarije als ik me niet vergis, gaat al een tijdje in de rondte. Helaas is de suikerlobby nog machtiger dan de tabakslobby, en zal zoiets niet snel worden goedgekeurd door ministers. Toch pleitte een deskundige ervoor om direct een extra belasting op frisdrank en vruchtensap te heffen. Waar over andere voedingssoorten nog word gesteggeld hoe slecht ze precies zijn, is dat van zulke dranken wel al overduidelijk bewezen. En ook word het tijd dat de NVWA, de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit, niet alleen restaurants gaat controleren op muizenkeutels, maar ook eens voedingssupplementen gaat nakijken. Sommigen daarvan bevatten stoffen die bewezen kankerverwekkend zijn, maar omdat de verkoop via internet gaat en lastig te controleren is, komen die producenten met heel veel narigheid weg *smiley die wit wegtrekt* dat nieuws verraste mij zelfs. Dat die pilletjes voor sterkere nagels en glanzender haar een beetje kwakzalverig aandoen, is tot daar aan toe, maar dat ze kanker verwekken gaat toch wel heel ver. Alsof de machinisten doorhadden dat ik een beetje van slag was, lieten ze ons in een apart hoekje storten. Zo tegen het einde van de werkdag begon plotseling jouw tanklampje te branden *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* ja totale paniek natuurlijk! Jouw reservetank is ongeveer net zo groot als die van mijn motor, een liter of 4. Met je voorganger Poekie kon de middag worden volgemaakt terwijl het lampje brandde, maar 1 van de eerste grote werken met jou was toevallig ook bij deze loswal, en toen stonden we stil in de zandbaan, te wachten tot de shovelmachinist ons kwam redden met een paar liter diesel. De andere chauffeurs deden nog een rondje, jij had je buikje weer vol, en uiteindelijk reden we allemaal voor 4 uur van het werk af. Tenminste, de chauffeurs dan.
Woensdag, het zal geen verrassing zijn, weer het rondje Diemen-Muiden. Behalve gewoon zand voor de grote kavels en verbindende wegen, was er ook een beetje drainagezand nodig in het gedeelte van het project dat al wat verder gevorderd is. Konden we mooi even kijken bij de betonnen hokken die nu nog letterlijk doorzonwoningen zijn. Op de radio was er lichte paniek ontstaan over sigaretten. Om preciezer te zijn: de manier waarop de rook van sigaretten getest word. Van alles wat in je lichaam komt, moet duidelijk zijn wat het is. Daarom die ellenlange verhalen op etiketten in mini-lettertypes met vage omschrijvingen die zoveel betekenen als ‘ga gewoon naar de groente-afdeling en koop daar iets, dit is een beetje gemanipuleerd’. Maar er moet dus ook van rook worden uitgezocht wat er allemaal voor stofjes inzitten, en hoeveel daarvan, zodat die informatie voor de geïnteresseerde roker beschikbaar is op het etiket. Het word nu een beetje technisch, maar de sigaret word in een tuutje gestopt, waarna een hijs van precies 1 peuk lang het hele rokertje in de as legt. De rook word niet door een persoon maar door een apparaat ingeademd, die alle stofjes analyseert en een rijtje gegevens weer uitpoept. Nu komt het probleem: sommige merken hebben gaatjes in de filters aangebracht, zodat de rook word vermengd met frisse buitenlucht en er minder schadelijke stoffen door het apparaat worden opgesnuft. En dat komt niet overeen met hoe mensen roken. Die stoppen niet alleen de laatste millimeter, maar een stukje meer van het filter tussen hun lippen, terwijl ze het saffie vasthouden met hun vingers en daarmee dus veel van die ‘verdunnende’ gaatjes dicht houden. Daarmee krijgt een roker meer schadelijke stoffen binnen dan het apparaat, en dat klopt niet. Vreemd, er word al jarenlang gezeurd over de nogal abstracte manier van auto-verbruik-testen, op een rollenbank zonder tegenwind, met extra hard opgeblazen banden en aangepaste computerprogramma’s die op de achtergrond draaien, maar nu zijn er een paar sigaretten met gaatjes in het filter, en opeens moet er actie ondernomen worden *smiley die achter z’n oor krabt* wat moet de consument in de tussentijd doen? Sjek roken in een Subaru of Suzuki, dan scoor je altijd beter dan in de test.
Ondanks dat wij alle keren nog op de juiste plek hadden gekiept, terwijl zelfs de auto’s met grote wielen af en toe in een bochtje bleven steken, liep het donderdag toch niet helemaal lekker. De waterwagenchauffeur was een dag vrij, waardoor de shovel- en kraanmachinist zo nu en dan van plek moesten wisselen om alle machines draaiende te houden. De shovel had het daardoor zo zwaar, dat ie een beetje kuren begon te vertonen. En om iedereen wat rust te gunnen, zat er ook nog eens een flinke vertraging tussen de eerste en de tweede boot *smiley die aan z’n kin krabt* alhoewel ‘flink’ nog wel meevalt, want precies toen ik na het opruimen van de cabine even naar de wc ging, kwam de kano alweer aanvaren, waardoor het net leek alsof iedereen wederom op mij stond te wachten. De mannen op het stort waren zo aan het zwoegen dat ze amper de tijd konden vinden om een bakkie koffie te pakken in de keet, en het storten zelf ging ook wat rommelig. De ene hoek was vol, dus moesten we naar een andere plek, waar het zand nog gortdroog was en waar de shovelmachinist nog geen draaiplek met rijplaten had kunnen aanleggen. Al dat gerommel op het werk was amper een rimpeling in de marge, vergeleken met het nieuwsbericht over de NVWA dat voorbij kwam. Om voedsel en waren goed te kunnen controleren, hebben ze daar een nieuw ICT-systeem nodig. Die klus was aangenomen voor 36 miljoen, wat ik al erg veel geld vind voor wat computerwerk maar omdat ik er geen verstand van heb mag ik daar niks van zeggen, en nu bleek dat er wat meer nodig was omdat die 36 wat aan de krappe kant was. Er kwam nog even 59 miljoen bij *smiley met opengesperde ogen* willen ze dat computernetwerk onder Amsterdam aanleggen ofzo? Van 36 naar 95 miljoen, dat is nogal een sprong. En dan is het nog niet eens klaar. Nogmaals, ik heb er geen verstand van, zodra er verandering aan zit te komen begin ik met mijn ogen te knipperen, gekke geluidjes te maken en slaap ik een paar weken in een witte bloes met lange mouwen, maar ik heb er wel eens een boek over gelezen. Over de fouten die worden gemaakt bij zulke projecten. Hoewel er in kantines altijd briefjes hangen met ‘denk niet in fouten maar in leermomenten’ mogen zulke dingen wel als ‘fout’ worden bestempeld, omdat er na het afronden van het project geen afrondend gesprek is waarin die ‘leermomenten’ nog eens worden aangehaald, zodat die volgende keer niet hoeven te gebeuren. Bij een project dat verkeerd gaat lopen, lijkt het een beetje op een avondvierdaagse met slecht weer. In plaats van te stoppen en het volgend jaar opnieuw te proberen, moet moet moet iedereen doorgaan, ternauwernood word de eindstreep gehaald en krijgt iedereen een glas bubbels in de handen gedrukt met de woorden “Goed gedaan hoor!” en daarna proberen we het zo snel mogelijk te vergeten. Zodat er volgend jaar weer gelopen word op slechte schoenen, zonder training en regenpak, en het weer een worsteling is om de finishlijn te halen. Na het lezen van het boekje Het Perfecte Project zijn er voor mij wel een paar dingen duidelijk geworden, waarom het bij zulke grote projecten eigenlijk altijd mis moet gaan. Impliciete aannames zijn een voedingsbodem voor fouten, en het is ook bijna mijn lijfspreuk geworden, niet in de laatste plaats omdat die tegeltjeswijsheid zichzelf al een paar keer heeft bewezen.
Vrijdag was het wederom druk in Muiden. We moesten met 5 auto’s kiepen in een doodlopend straatje met 3 kavels. De machinist van de kraan moest zijn machine zowel als kraan en shovel gebruiken, om tussen de kiepende vrachtwagens door nog snel wat rijplaten in een banaanvorm neer te leggen. De shovelmachinist gaf ondertussen de nieuwe waterwagenchauffeur een cursus spetteren, terwijl de monteur even wat onderdelen aan de shovel verving. In plaats van een rondje te rijden, reden we met volle en lege auto’s over hetzelfde paadje, in de hoop met wat versporen alles begaanbaar te houden. In gestaag tempo brachten we zand naar de 3 eilandjes toe, waar de kraan inmiddels verstopt stond tussen de bomen, terwijl de monteur zo’n beetje alles verving wat tussen de wielen van de shovel zat. Het leek haast wel een dinsdag. Zandzakken die als een soort dijkversterking moesten werken, zakten vermoeid in elkaar, de kraanmachinist had het bijna niet meer in de hand, de waterwagenchauffeur kon onze goedbedoelde intonatie blijkbaar niet meer aan en vertrok, en ondertussen werd het warmer en benauwder waardoor mijn humeur er niet veel beter op werd. Wat trouwens ook niet hielp, was de opmerking van een chauffeur dat als ik straks getrouwd zou zijn, het niet lang meer zou duren voordat er kleintjes zouden komen *smiley die aan het stuur knaagt* ietwat buitenproportioneel fel reageerde ik op die klote-opmerking, geïrriteerd door de hitte en door de ervaring dat wanneer mannen gaan trouwen er niets over word gezegd, maar wanneer vrouwen gaan trouwen (of samenwonen, of al een paar jaar verkering hebben, of richting de 30 gaan, of richting de 40 gaan, of leuk spelen met een neefje/nichtje, of zeggen dat ze wat minder willen werken omdat ze meer vrije tijd willen) word er meteen over kinderen gepraat. Alsof dat het doel is van elke vrouw: kindjes baren. Nee mensen, dat was vroeger zo, toen we nog in boomhutten en grotten woonden, en je meerdere kinderen moest baren in de hoop dat er 1 of 2 niet dood zouden gaan voordat ze de volwassen leeftijd hadden bereikt. Tegenwoordig hoeft dat niet, en kun je er gewoon voor kiezen om geen kinderen te krijgen als je daar geen zin in hebt. Godzijdank zijn er allerlei anticonteptiemiddelen, zodat Wingman en ik na het trouwen wel kunnen bonkeren, zonder dat we daarna worden gestraft met een jankende zuigeling die onze nachten verstoort en een wig drijft in onze relatie. Volgens een andere chauffeur was ik wel erg negatief, want kinderen zijn echt geweldig *smiley met een verongelijkte blik* dat vertrouw ik nooit helemaal uit de mond van iemand die blij is dat ie een voltijd baan heeft en 50 uur lang niet thuis hoeft te zijn. Maar goed, genoeg gemopperd, laten we de dag positief afsluiten: de verkeersregelaar had lekkere spekkoek meegenomen, de shovel begon aan het einde van de middag weer te werken, en het viel mee met de file onderweg naar huis.
Zaterdag begon met boodschappen terwijl de wasmachine alweer stond te ronken, een bezoek aan de kapper en daarna nog een keer boodschappen omdat er gratis appeltaart uit werd gedeeld aan alle klanten *smiley die in z’n handen wrijft* Wingman was blij verrast toen ik met zoveel lekkers thuis kwam. Terwijl hij voor de tv zat om de eerste paar uur van de 24 Uur van Le Mans te kijken, hurkte ik nog even in de tuin om wat onkruid te wieden. Hapje eten koken, schminken, knappe kleren aan en daarna op de fiets om samen met een collega naar een andere collega te fietsen, waarvandaan we naar de volgende collega reden voor een tuinfeest. Koud bier, warme hapjes en een hoop gezellige praat. Werk en vrije tijd liepen in elkaar over, alles moet toch even besproken worden. Het was de bedoeling om op tijd naar huis te gaan, maar zoals je weet word het dan altijd toch weer wat later. Opgefrist van de fietstocht doken we het bed in, om een paar uur later met een voorzichtig katertje weer op te staan.
Tijd voor het volgende feest *smiley die zich nog eens uitrekt* barbecueën bij Vader en Moeder, die voor de gelegenheid de hele familie hadden uitgenodigd. Met bijna alle neven, nichten, ooms, tantes en (aanstaande) grootouders genoten we in de schuur van een warm bakkie met zelfgebakken cupcakes die ons helemaal in balans brachten. In ieder geval, we dachten dat de yingyang-decoratie daarvoor was bedoeld. De grote grill werd aangestoken en iedereen praatte met iedereen in de rij bij de saladebar, in de rij voor het vlees, en aan tafel tijdens het eten. Hoe is het er nu mee? Een nieuwe baan, een mogelijke verhuizing, gezinsuitbreiding, studie, vakantieplannen, en tussendoor met z’n allen heel hard In De Maneschijn meezingen, het zijn van die feestjes die voorbij lijken te vliegen. Opeens was het alweer tijd om de koeien te melken, samen met Vader dook ik de stal in, terwijl de kleinste neven en nichten het vee naar binnen haalden. Het melken ging snel met alle hulp in de put, en we konden precies op tijd weer de schuur in om de restjes ijs op te maken. Na nog een bakkie koffie en thee begonnen de eerste gasten uit te zwaaien, wat altijd nog even duurt want oja dat wou ik nog vragen en hoe zat het daar ook alweer mee? Uiteindelijk werd het toch tijd om de tent te sluiten, en nu zijn Wingman en ik net thuis. Nog even dit onlijn zetten, het voederbakje voor morgen voorbereiden, en dan te bed *smiley die een kushandje doet* alle collega’s/vrienden/familie bedankt voor een heel mooi weekend.
