Geachte Shirley, afgelopen zondag mocht ik dus nog even een paar uurtjes aan de gang. Niet met jou maar met een 10×4 wat vrachten spoorgrind naar Den Haag brengen *smiley met opengesperde ogen* een heel end van huis, maar gelukkig reed er iemand mee in het rondje die er zaterdag ook al was geweest. Via een heel stuk snelweg en een klein stukje door een woonwijk konden de 3 chauffeurs het werk bereiken. Ondanks mijn oproep om thuis de race te gaan kijken, waren er een hoop mensen die toch de weg op gingen. Er stond gelukkig geen file, dat is helemaal zo zuur op een vrije dag, en om de sfeer er een beetje in te houden kwam er nog wel een Corvette C7 voorbij in een dikke uitvoering, 3 Ferrari Straciatella’s van het huidige en het vorige type, en een zwarte sportcoupé die ik iets te laat zag, waardoor ik alleen nog de platte kont kon zien en de rest van de rit heb zitten raden wat het zou kunnen zijn. Frusterend. Ik dacht iets van een Alpine, volgens de plaatjes van googel heeft het wel wat van een V6 turbo, alleen dan zonder de spoiler die achter de klep uitstak *smiley die aan z’n kin krabt* iets Aziatisch dan? Geen Amerikaan, die hadden in de jaren ’90 vaak van die geribbelde achterlichten, deze blokkendoos-geïnspireerde lampen waren gewoon plat. Nouja dan maar rustig het rondje afmaken, via de collega’s horen dat Verstappen als tweede is geëindigd op het circuit van Paul Ricard in Frankrijk, om vervolgens precies binnen de rijtijd weer op de zaak te staan.
Maandag mocht ik wel weer met jou op pad, de verbeterde versie van jou want in de garage had je een paar nieuwe sloffen gekregen. Met een profiel dat groffer was dan mijn ochtendhumeur reden we naar Amsterdam, waar we zand laadden voor Assendelft. Jammer genoeg hoefden we maar een klein stukje door de zandbaan, eigenlijk kwamen we geeneens op het werk want we mochten een nieuwe laag zand op de werkweg storten, die nodig weer eens opgeknapt moest worden. De dag verliep vlotjes, we hadden slechts 2 keer de brug tegen, en alleen toen we terug reden om een retourvracht te laden hebben we serieus stil gestaan voor de Coentunnel. Met ondertussen heerlijke #foutemuziek van #Qmusic op de radio. Lekker meebrullen met de #top500 van het #fouteuur. Jammer van al dat #slappegelul er tussendoor, na elk nummer moest er weer een #foutejingle gedraaid worden, elk berichtje dat naar de studio werd gestuurd moest #voorgelezen worden, dan moesten er nog mensen #meezingen om kaartjes te kunnen winnen voor het #foutefeest, ik werd er #onpasselijk van en zapte regelmatig naar #decibelfm, waar ook veel #hits uit de jaren ’90 worden gedraaid die je zou kunnen omschrijven als #guiltypleasure, zonder al dat #geouwehoer en #10minutenreclame. Om de dag af te sluiten zette ik jou weer even in de garage, met anderhalve meter aan #kliksleutel de #wielennatrekken, luisterend naar de laatste #fouteplaatjes van die dag.
Dinsdag bleef jij in de garage staan voor je jaarlijkse keuring, en mocht ik met een andere auto op pad om korrel te rijden van Alkmaar naar Heerhugowaard. Met een vreemde auto de hele dag over de smalle Leeghwaterbrug rijden *smiley die met z’n ogen rolt* alle ingrediënten voor een Daapse Dinsdag waren er. Maar ik kreeg steun van een collega chauffeuse, we werden geladen door een opgewekte jonge snaak en bij het lossen werd ons zelfs nog thee aangeboden, dus eigenlijk was het best een geslaagde dag. Op het nieuws ging het vooral over de aanslag op De Telegraaf. Of eigenlijk op het gebouw waarin de redactie van die krant en diverse tijdschriften huizen. De politie was nog wat voorzichtig en sprak over een opzettelijke daad, maar de krant noemde het een aanslag. Iemand had z’n busje tegen de glazen gevel geramd en toen de boel in de fik vloog is diegene er in een BMW of Audi vandoor gegaan. Ondanks dat ook Autovisie onder de Telegraaf-groep valt, was er even niemand beschikbaar die het verschil kon zien. Wat mij het meeste opviel, en nu word het heel persoonlijk, is dat ik hier meer van schrok dan van die andere aanslag op een redactie. Nog geen week geleden is het kantoor waarin mensen aan de Panorama en Nieuwe Revu werken beschoten, maar bij het bericht vanochtend kwam plotseling de gedachte bij me op dat het wel heel erg dichtbij komt. Misschien omdat ik regelmatig langs dat gebouw ben gereden, en tijdens een stage ook nog in de drukkerij daarachter ben geweest, dat het dan bekender is en dichterbij lijkt. Het gebouw van de Panorama zegt me niet zoveel, ook al is dat er niet ver vandaan. Het is niet te hopen dat ik nu crossmediaal word gekielhaald, zoals bij die vrouw gebeurde die in een column schreef dat ze meer meevoelde met die voetballer van Ajax die op het veld in elkaar zakte (zijn naam weet ik geeneens te schrijven, gelukkig noemen ze hem op de radio ook wel eens Appie), dan met de nabestaanden van de vliegramp met de MH17. Vrij simpel te verklaren natuurlijk, ‘Appie’ klinkt wat persoonlijker dan het abstracte ‘MH17’, zeker als je niemand kent die daar aan boord zat. Voor mij zegt ‘Appie’ dan weer niet zoveel, ik leef meer mee met de bestuurder van het busje die bij Pinkpop wat mensen aanreed. Misschien komt het omdat ik dagelijks voorbeelden zie van capriolen die worden uitgehaald, waarbij het niet veel scheelt of er gaat heel veel mis. Mensen die elkaar per ongeluk of misschien wel express in de problemen brengen op de weg, waardoor anderen in een ongeval terecht kunnen komen waar niemand op zit te wachten, waarbij veel slachtoffers kunnen vallen en waarbij heel gemakkelijk naar een schuldige word gewezen, terwijl niemand denkt aan die auto die iemand afsneed en nu nergens meer te bekennen is of die fietser die door rood reed omdat ie te lui was om te stoppen en opnieuw gang te maken. Het kan ook zijn dat ik me meer verbonden voel met ‘de bestuurder’ dan met ‘de voetballer’, omdat ik helemaal niks met voetbal heb. Ja, de filmpjes die collega’s doorsturen over een gevallen speler waar iemand dan het gejank van een baby onder heeft geplakt, of de slowmotionbeelden van spelers die neus tegen neus op het veld staan, dramatisch in elkaar zakken en naar hun niet-bloedende neus grijpen met daaroverheen in een dik accent “Fucking wankers!”. Dat is het voetbal waar ik wel van kan genieten. Blijkbaar ben ik een van de weinige, ik kan me nog herinneren uit de bollenpellerstijd dat het ook vaak over voetbal ging. Toen was er een speler die in 2 teams tegelijk zat ofzo, en daarom 2 wedstrijden in de week moest spelen in plaats van 1. Ik vroeg me hardop af wat er zo speciaal was, voetbal is toch zijn werk? De baas, en I kid you not, hief zijn hoofd op naar de hemel en sprak, zeer serieus, de woorden “Lieve God, vergeef haar voor deze domme opmerking.” *smiley die achter z’n oor krabt* dus we moeten voetballers wel verafgoden, wetende dat het geen Goden zijn die 2 potjes in de week kunnen spelen? Duidelijk. Nu zijn er sowieso al weinig mensen die ik verafgood. Leontien van Moorsel ben ik wel eens in het echt tegen gekomen, de vrouw die medailles heeft verdiend door met anorexia en menstruatie evengoed nog als snelste tegen bergen op te fietsen *smiley die een diepe buiging maakt* dan ben je groot, heel groots. Volledig starstruck mompelde ik verlegen, als antwoord op haar vraag wat ik dan deed op dat congres voor vrouwen in de transportsector, dat ik chauffeur ben op een vijfasser. Een vrachtwagen met 10 wielen, die 30 ton zand meetorst. Ze was enorm onder de indruk, de vrouw met de ijzeren discipline die geen pijn kende, de vrouw die alleen maar haar grenzen opzocht om ze verder te kunnen leggen, die vrouw was onder indruk van mij *smiley die op een wolk zweeft* mensen verafgoden? Mwah, het is maar net van welke kant je het benadert.
Maar waar hadden we het ook alweer over? Oja werk. Woensdag mocht ik weer met jou op pad. Er stond een lange lijst met aantekeningen op je APK formulier, maar toch heb je weer een nieuwe sticker op je kont gekregen en mag je er weer een jaartje tegenaan. Net als gisteren met de andere auto, reden we weer met 2 dames korrel van Alkmaar naar Heerhugowaard. Gister was alles voorspoedig verlopen, maar nu ik eindelijk weer met een verse jou op pad ging, moesten mensen ons plotseling tergen. Niet harden willen dan 70 op de provinciale weg. Vervolgens was er nog iemand die ons op het smalle stuk bij de Leeghwaterbrug perse wilde inhalen, en daarbij zijn spiegel dubbelklapte tegen jouw wielkast *smiley die met z’n ogen rolt* wat een gehaast op niks af. Zo haastig zelfs dat er geen tijd was om te stoppen en te kijken of er misschien schade was. De rest van de dag verliep zonder problemen, maar in gedachten zat ik thuis in de bijkeuken. Nein het konijn was ziek. Gistermiddag was ik nog even in de tuin aan het studderen, meestal komt ze dan naar me toe gehuppeld, probeert ze te helpen door de bezem aan te vallen en gaat ze daarna weer verder met huppelen. Maar nu bleef ze liggen, koppie omlaag, het zag er niet best uit. Wingman kwam ook net thuis en gaf haar wat water, misschien was het wel te warm geweest die dag. Ze voelde gek genoeg juist koud aan, niet zo koud dat ze al stijf werd, maar wel kouder dan normaal. ’s Avonds laat was Wingman nog naar de dierenarts gereden, waar Neintje een paar prikken kreeg. Die ochtend was ze nog steeds niet erg aanspreekbaar geweest, gelukkig wilde ze wel wat eten en drinken *smiley met natte ogen* zou ze nog leven als we thuis zouden komen? Kleine Nein, in de buurt beter bekend als de Kattenvanger van Hamelen. Met haar pluisstaartje lokt ze nietsvermoedende roofdieren naar de ren, om ze vervolgens de tent uit te vechten. Al meerdere keren hebben we katten op 3 pootjes via de schutting zien proberen te ontsnappen. Jaren geleden heeft ze bij Wingman thuis van een Navy Seals-achtige opleiding genoten, de pluisdingen op haar hoofd zijn geen oren maar insignes. Nu slijt ze haar laatste jaren bij ons in de tuin, samen met haar partner in crime Reks de cavia. Naar schatting zou ze al een jaar of 10 zijn (geweest), maar nog steeds laat ze de kaas niet van haar brood eten. Sterker nog, ze heeft al eens brood afgepakt van een paar eksters die dachten dat haar tuin wel een geschikte plek zou zijn om die bammetjes te verorberen. Ze moesten vliegen voor hun leven voordat ze zelf werden verorberd. En die Nein zat ’s middags nog enigszins woesieh in het hokje in de bijkeuken toen we weer thuis kwamen. Hoewel het niet hard ging, huppelde ze wel weer wat door de bijkeuken. Ze dronk en at nog, een goed teken. Reks rende piepend rondjes om haar heen, maar gelukkig konden we die ook geruststellen, Nein zou nog wel een tijdje blijven.
Donderdag mochten we naar de Westfrisiaweg. Tussen de schildjes door bij de kruising met de Markerwaardweg reden we het werk op, waar we freesasfalt moesten laden. Maar eerst een bakkie thee, nu het nog kon, want de keet waarin we werden verwelkomd zou opgeruimd worden. In tegenstelling tot wat de planner dacht, moesten we onder de kraan laden. Jammer, bij een frees heb je nog wel eens wat wachttijd en ik had expres al een extra boekie meegenomen. Nu we onder de kraan moesten laden, kwamen we amper aan lezen toe. De gefreesde brokken reden we naar het werkvak net naast de A7, waar de oprit van en naar Hoorn/Wognum komen, vanaf de Westfrisiaweg gezien. Dat de keet en de dixie werden opgeruimd, was dus niet zo erg, want we stonden naast de hoofdkeet te kiepen, en daar is altijd een knap toilet en een apparaat voor koffie en thee beschikbaar. Niet dat we daar ook gebruik van mogen maken, stel je voor dat het naar werkvolk gaat ruiken. Liever hebben ze dat we in een schommelende pipokeet ergens langs het werk zitten. Tijdens de schaft hoorde ik dat er die dag koninklijk bezoek kwam. Koning Willem Alexander en zijn wederhelft koningin Maxima kwamen kijken bij de viaductconstructie bij Hoogwoud, of Hoogkarspel *smiley die aan z’n kin krabt* ik haal ze elke keer door elkaar. Driemaal hoezee was er ook voor Femke Halsema, die is gekozen als burgemeester van Amsterdam. Een overwinning voor het feminisme, want vanuit het buitenland gezien is Amsterdam Nederland, en nu word Nederland dus geregeerd door een vrouw. Waarschijnlijk kunnen we de stad straks ook alleen nog maar vanuit het buitenland bekijken, want met groene partijen aan zet word er veel ingezet op het autoluw maken van de steden, mogen die vervuilende bussen geen toeristen meer rondrijden, stoppen de grote cruiseschepen niet in maar net voor de stad, en kan niet elk stukje groen zomaar worden volgebouwd, waardoor de woningnood nog nijpender word. Nu al is Amsterdam sterk gestegen op de lijst van duurste plaatsen voor expats om te wonen *smiley die achter z’n oor krabt* waarom bedrijven hun buitenlandse werknemers niet naar een willekeurige andere stad sturen, snap ik ook niet, maar Amsterdam is al bijna zover dat het ten onder gaat aan z’n eigen succes. Het zal niet lang meer duren voordat de verpaupering inzet en het rustiger word, waardoor het eindelijk weer een interessante plek word voor een dagje uit. Via het pontje vanaf de NDSM havens en verder lopen natuurlijk, want met de auto kom je nog steeds niet door dat oerwoud aan milieu-regels heen. Over auto’s gesproken: dinsdag was jij voor de APK, die middag bracht ik mijn Kadett naar de garage voor de jaarlijkse controle *smiley die duimen zit te draaien* hopelijk zou alles goed gaan na de operatie van Wingman en monteur Snor een paar weken terug.
Eerst maar eens gewoon te werk, die rekening van de garage moet tenslotte ook betaald worden. In de mist reden we over de A7 naar Amsterdam. Ondanks dat de spitsstrook dicht bleef, konden we zonder file bij de loswal aan de Vlothaven komen, waar we weer zand moesten laden voor Assendelft. Eerder deze week was de werkweg nog opgeknapt, maar nu was die alweer zo ver uit elkaar gezakt dat we de lange route moesten rijden. Via de A8 de provinciale weg op langs de Krokodil, zo naar de A9 toe, meteen bij Heemskerk er weer af en langs de Land Rover-Jaguardealer het viaduct over, langs de golfbaan naar het doodlopende boerenweggetje dat uitkomt in de zandvlakte die straks ook weer bebouwd moet worden. Iets meer dan een uur op een rondje, temet het dubbele van de tijd wanneer we via de korte weg zouden kunnen rijden. Nouja nu hadden we mooi de tijd om naar de laatste 100 hits van de #top500 van het #fouteuur te luisteren, en tussendoor wat te bellen met collega’s over hun weekendplannen. En met de garage *smiley met opengesperde ogen* want de Kadett ging het niet halen. Had ik al die jaren gedacht dat de garage waar ze heen ging nogal miereneukerig was, nu bleek ik juist op het moment dat het even makkelijk moest gaan, een miereneuker gevonden te hebben die de afkeurpuntjes niet door de vingers zag. Een band die net iets teveel was versleten, een gordel die niet vastklikt omdat ie niet is bedoeld voor de persoon achterin maar om de persoon op de voorste stoel vast te houden in een vierpuntsgordel, een handrem die niet werkte, geen schokkende dingen maar toch niet goed genoeg voor een stempel ‘geslaagd’. Het laatste rondje reden we nog even de file in op de A8, iets na 4 uur kwamen we bij het werk aan waar de machinist ons al stond op te wachten, en daarna ging het volgas terug naar huis. Eerst langs de garage om de sleutels van de Kadett op te halen, jouw tank volgooien en je in het rijtje zetten tussen je zussies, om daarna terug te wandelen naar de garage waar mijn groene lieveling stond te stralen in het zonnetje *smiley met hartvormige ogen* Wingman was zo lief geweest om haar gisteren alvast wat te prepareren, wat in de praktijk betekende dat hij het gereedschap onder de motorkap vandaan had gehaald, langs een wasbox was gereden om een jaar van stof en aangekoekte vliegjes eraf te wassen en daarna de uitlaat nog even had schoon geblazen op de snelweg *smiley die een kushandje doet* wat een kanjer is het toch ook dat ie zulks op zijn vrije dag voor mij had gedaan. Maar goed, nu moeten we (hij) dus weer even aan de gang voor de tweede poging. Althans, van de week een keertje, die avond hadden we eerst nog een verjaardag van een buurvrouw. Lekker onder het afdak met een vuurkorf en warmtelamp erbij, beetje borrelen en roddelen over de buurt. Tot we een zere rug kregen van de zelfgetimmerde tuinmeubelen en we aftaaiden. De zaterdag was net begonnen en zo te horen gingen de andere buurtjes nog even door.
Na het uitslapen trokken Wingman en ik er weer op uit. Eerst langs de juwelier, want misschien moeten we met nog slechts 2 maanden op de klok eerst maar eens ringen uitzoeken. De beste man moest nog wel even kijken wat voor levertijd er op zou zitten, want we hebben weer iets uitgezocht wat maar weinig word verkocht *smiley die glundert* zo zijn wij, anders. Daarna reden we door naar Noord Brabant voor de volgende verjaardag. Of het de Jupiler was, of alle spanningen over Nein en de Kadett, ik weet het niet, maar ik kakte flink in. Er was een fles frisdrank voor nodig om me wakker te houden, en na de pizza begon ik gelukkig een beetje op te leven. De bedoeling was om daar te blijven slapen, maar na een halfuurtje fictieve cola inschenken en opdrinken met een onvermoeibare Zoon, dacht ik dat het beter zou zijn om huiswaarts te keren. Hoe gezellig het ook was tijdens die lange Brabantse nacht, ik betwijfelde of het pedagogisch verantwoord zou zijn wanneer de kinderen de volgende ochtend vol enthousiasme de logeerkamer zouden binnenstormen, waar Wingman en ik lepeltje-lepeltje in onze vergeten pyjama lagen te slapen *smiley die aan z’n kin krabt* en zo erg is het ook niet om ’s avonds te rijden. Een beetje wiebelig stuurde ik Wingmans aftandse herriebak over een nog niet helemaal verlaten snelweg terug naar huis.
Om zondagochtend vroeg in ons eigen bedje te kruipen, waar we later die ochtend weer in wakker werden. Uitslapen, brunchen, en dan heen-en-weer zappen tussen de TT op Assen en de Formule 1 race in Oostenrijk. Wat kan je dan druk zijn in een weekend. Gelukkig zit Nein levend en wel in de bijkeuken, die is alweer aan de beterende hand zo lijkt het. Ondertussen liep de spanning in de woonkamer hoog op, in plaats van de voorbeschouwing van de Formule 1 keken we naar de MotoGP race op het befaamde TT circuit van Assen. Een kopgroep van een mannetje of 8 was zo met elkaar in gevecht, dat de rest van het veld amper in beeld kwam. Favoriet Rossi ging van 7 naar 2 en weer terug naar 7 door een te wijde bocht in een poging zijn positie te behouden. Marquez klom naar voren, stoeide wat met Dovisiozo en Lorenzo maar wist in de laatste ronden toch nog een gaatje te trekken. Rossi haalde nog snel wat in, maar finishte helaas net buiten het podium. Het werd Marquez met de Honda op 1, Rins op 2 met een Suzuki en Vinales op 3 met een Yamaha. Overschakelen naar de andere sportzender voor de vierwielige koningsklasse, waar ook nog even over de TT werd gesproken voordat de uitleg over het circuit van Oostenrijk werd gegeven. En dan door naar de race, de Zilveren Pijlen, Rode Stieren en Steigerende Paarden stonden in de mix vooraan, gevolgd door de rest van het veld. De start was druk, natuurlijk, een beetje duwen en trekken, de Paarden die de buitenbocht pakten op zoek naar wat gras onder de hoeven voor extra grip, Ricciardo die nog een klein duwtje uitdeelde, verderop in het veld Le Clerc die met zijn Alfa wat grind oppakte, maar na een ronde of 4 zat iedereen in zijn flow. Een flow die voor Vandoorne wat achterop lag doordat hij na de eerste ronde meteen naar binnen moest voor een nieuwe voorvleugel. Hamilton was onbereikbaar in de schone lucht, gevolgd door zijn teammaat Bottas en Verstappen als derde, daarachter reed Ricciardo in de sandwich bij de Steigerende Paarden. Het duurde niet lang voordat de eerste uitvaller opdook. Hulkenberg had waarschijnlijk iets met de turbo, zijn gele Wybertje werd gevolgd door een dikke rookwolk, compleet met vlammen voor extra kijkcijfers. Het was een drukke eerste helft, want ook Bottas moest niet lang daarna zijn Zilveren Pijl aan de kant parkeren, de Mercedes die met motor versie 2.1 (niet te verwarren met een 2.1 liter) reed, kreeg problemen met de versnellingsbak. Daardoor schoof Max door naar de tweede plaats. Raikkonen volgde als derde voor de jarige Ricciardo en Vettel, die alweer aardig was opgeklommen na zijn niet zo goede startplek en wijde bocht. Tijdens de virtuele safety car die daarbij de baan op kwam, doken de Rode Stieren en Steigerende Paarden naar binnen, Hamilton bleef ongenaakbaar aan kop rijden. Raikkonen gaf daarna een kadootje aan Ricciardo door zich tot tweemaal toe te verremmen en zijn plaats op het podium weggaf. Helaas moest Ricciardo nog een keer langs de box voor een setje nieuw rubber omdat de slijtplekken te ernstig werden. Ook Hamilton moest nog een keer naar binnen, en hij kwam vervolgens terug als vijfde, totaal uit zijn hummetje. Wel kon hij snel terug naar de vierde plaats doordat Ricciardo uitviel met een probleem met de versnellingsbak *smiley die op z’n nagels bijt* het is niet te hopen dat beide auto’s daar last van zouden krijgen, want Max reed lekker op kop. Zo lekker dat hij via de boordcomputer beantwoordde dat het best lekker ging, toen hem werd verteld dat de rest nogal last had de bandjes en wat technisch malheur. Terwijl Alonso opklom vanaf de voorlaatste plek naar de top 10, zette ook Hamilton zijn Zilveren Pijl aan de kant *smiley die wit wegtrekt* nou hoort dat wel bij een technische sport, dat er af en toe wat stuk gaat, maar er is 1 auto die vandaag zeker weten heel moet blijven! Behalve het Wybertje van Hulkenberg en het Pinkenbulletje van Hartley, stonden er ook een Rode Stier en 2 Zilveren Pijlen van de topteams binnen. Raikkonen en Vettel spoorden hun Steigerende Paarden nog wat aan in de laatste rondes, nog voor de Hazen die de rest van het veld leidden op een ronde achterstand, maar Verstappen was buiten bereik. Met APK-waardige banden en nog net in het zicht van Raikkonen stuurde hij als eerste zijn Red Bull Aston Martin bolide onder de wapperende zwartwit geblokte vlag door *smileys die in de lampen hangen* waanzinnig! Hij heeft gestreden, pakte de leiding door een foutje van Hamiltons team, en wist die leiding vast te houden. Geen rafelig rubber, geen haperende techniek, gewoon winnen zoals iedereen dat van hem verwacht. Een mooie race om het weekend mee af te sluiten *smiley die een kushandje doet* dankjewel Max, tot volgende week!
