Geachte Shirley, na de spannende races vorige week, dachten Wingman en ik dat het wel verstandig zou zijn om weer eens op tijd op bed te gaan. Na een druk weekend moesten we toch ergens een momentje van rust hebben, om ’s maandags weer zwaar gemotiveerd aan het werk te kunnen gaan. Helaas was het nog steeds erg warm in Nederland, en vooral ook in de slaapkamer. Er zat niets anders op dan de gordijnen en slaapkamerdeur open te laten staan, zodat het nog een klein beetje zou doorwaaien. Wingman pakte de oordoppen erbij om de pratende buren en langsknetterende brommers op afstand te houden, ik lag met een slaapmasker op omdat ik zeer slecht slaap als het nog licht is *smiley die ligt te tandenknarsen* er hangt voor 1000 eipo aan gordijnen, maar wij sliepen die nacht alsof we in een goedkoop hotel waren neergestreken.
Evengoed moesten we maandag weer aan de gang, gelukkig niet al te vroeg. We begonnen in Schagen met de eerste vracht zand voor Heerhugowaard, om daarna de rest vanaf de loswal in Alkmaar te halen. Korte stukjes van het viaduct bij De Omval naar het viaduct bij het Nollencircuit, we hoefden net niet over de Leeghwaterbrug heen, wat voor de sfeer eigenlijk wel goed was. Het begon me nu wel op te vallen dat er verschillend word gereden in de diverse tijdvakken. Voor de eerste schaft wil iedereen 100 km/h rijden, vervolgens duiken ze keihard de file in en daarna blijven ze in een harmonica hangen met accelereren en weer deccelereren. Na de eerste schaft komen de dagjesmensen en doordeweekse zondagsrijders tevoorschijn. Die rijden niet veel harder dan 75 km/h, laten voor de werkzaamheden hun gas al los of trappen bij het bordje 50 verschrikt op de rem, twijfelen nog even over welke baan te kiezen en rijden dan met 40 de wegversmalling in. ’s Middags werd het nog erger, toen een mannetje van de politie besloot om net achter de vangrail, langs de kant van de busbaan een flitser op te bouwen. Bij de aanblik van dat busje en iemand in zwart/fluorescerend geel die in de berm aan het studderen was, moesten mensen massaal op de rem gaan staan *smiley die met z’n ogen rolt* terwijl ze net aan 70 reden. Bloedirritant. Misschien dat die irritaties bij mij ook wat eerder opkwamen omdat het zo warm was. Al meer dan een week lang. En de voorspelling is dat het voorlopig nog niet voorbij is. De vooruitzichten zijn zo slecht, dat het PWN al is begonnen met het rondsturen van mailtjes. Niet de auto wassen, niet uitgebreid in bad gaan, niet de tuin sproeien (tenzij je nog een restje in de regenton hebt zitten), en dat alles al helemaal niet tijdens de piekuren van 19:00 tot 23:00. Ja totale paniek natuurlijk, dat het water op zou kunnen raken. Gelukkig zit er in het IJsselmeer nog een laag van 40 cm die we kunnen gebruiken, voordat het droog komt te staan. En komt er nog een beetje uit de rivieren vandaan gestroomd dankzij de regen in Zwitserland. Waar de ene deskundige met lichte paniek in de stem sprak over de naderende ramp, wist de andere deskundige de boel weer te sussen. Ach dan gaan er toch een paar hortensia’s dood omdat je niet kan sproeien, een situatie als deze komt slechts eens in de 20 jaar voor, dus je kan volgend jaar met een gerust hart nieuwe plantjes gaan kopen. Kan je die dorre tuin niet langer aanzien, is er bij het plaatselijke zwembad een verkeerde klep open gezet en zijn alle baden leeggelopen, en zoek je nu maar verkoeling bij de airco in de auto? Rij dan eens naar Drenthe, waar de N34 vanaf vandaag door het leven gaat als Hunebed Highway. In navolging van de N85 in Frankrijk die is omgedoopt tot Route Napoleon en de US66 snelweg in Amerika die iedereen kent als Route 66, moet ook de Hunebed Highway een internationaal bekende toer worden, waar mensen speciaal voor naar Drenthe trekken. Verschil is wel dat Route 66 bijna 4000 kilometer telt en word aangeboden als reis van 2 weken, de Route Napoleon is iets meer dan 300 kilometer lang en laat zich door sportieve automobilisten makkelijk als dagrit tijdens een reis door de Franse Alpen inplannen. Daarmee vergeleken is de lengte van de N34 zo kort dat ik het geeneens kon vinden tijdens een korte zoektocht via googel. Dus of Drenthe de toeristen lang aan zich zal kunnen binden met dit traject, valt nog te bezien.
Dinsdag mochten we weer van Alkmaar naar Heerhugowaard rijden. Wat er precies moet komen op de zandvlakte, is nog niet duidelijk, maar het begon wel al lekker op te schieten. Via het nieuws liet supermarktketen Aldi weten dat ze over een paar maanden geen energiedrankjes meer gaan verkopen aan jongeren onder de 14 jaar. Eerder had concurrent Lidl al aangekondigd om de tabakswaren, die heel handig net voor de kassa in grote rekken liggen, uit de winkel te gaan verbannen (vanaf 2019 ofzo, het moet natuurlijk niet te snel gaan). Nu haastte de Lidl zich om te melden dat ook zij geen oppeppende drankjes meer aan jongeren onder de 14 gaan verkopen, en wel vanaf september, wanneer het nieuwe schooljaar begint *smiley die achter z’n oor krabt* zijn we als consument al zover gezakt, dat zelfs de mensen die geld aan ons willen verdienen, besluiten dat we te ongezond zijn en dat we geholpen moeten worden? Dat supermarkten niet meer van de daken schreeuwen hoe goedkoop ze zijn, maar dat ze berichten verspreiden over hoe gezond hun assortiment is, geeft wel te denken. Zelf drink ik geen energiedrankjes. Ze zijn zo zoet dat ik in het kraken van de glazuur op mijn tanden de kassa van de tandarts hoor rinkelen, en sinds Wingman een filmpje liet zien van een kerel die na een paar wodka-redbull (waarschijnlijk iets meer dan een paar) lag vastgebonden op een brancard, terwijl zijn hart letterlijk uit zijn borstkas probeerde te klappen, houd ik helemaal afstand van zulke ongein. Wat een simpel filmpje al niet kan doen *smiley die aan z’n kin krabt* misschien moeten ze dat eens proberen, gruwelbeelden op de etiketten van die blikjes afdrukken. In de loop van de middag leek het toch nog een Dikke Dinsdag te worden. Eerder al zagen we 2 Mitsubishi Eclipse-rijders genieten van de zon, met de kap opengevouwen. Hoewel het allebei mannen met grijs haar waren, was het niet dezelfde, de ene was bordeaux rood, de ander glinsterend oranje. Ook kwam er nog een oranje Nissan GT-R voorbij gestoven, zagen we niet alleen een Mercedes SLS cabrio in typisch grijs, maar ook een AMG GT in diezelfde kleurstelling, compleet met stickers alsof het de safety car van de Formule 1 was. Tijdens het ritje naar Bergen, waar we de laatste vracht ergens in een weiland mochten kiepen, en daarna onderweg naar de zaak, troffen we nog 2 Steigerende Paarden, of het dezelfde Ferrari Straciatella was, of toch net een andere, het spijt me zeer, maar ik kan die dingen nog steeds slecht uit elkaar houden.
Voor jou was de dag toen voorbij, ik moest nog even op pad. Samen met Moeder naar de bruidsjurkenwinkel, waar mijn trouwjurk binnen was gekomen en ik moest passen of alles wel klopte. De schoenen die ik eerder al had gevonden, pasten er perfect bij *smiley die diep zucht* behalve dan dat de hak van 11 centimeter iets te hoog was, of de jurk gewoon 5 centimeter te kort. Het roze en de glitters zagen er waanzinnig uit, en zoals het hoort bij trouwjurken, waren er 2 paar handen nodig om de achterkant dicht te krijgen. Adem inhouden had geen zin, ribben kneuzen werkte beter. Moeder zei dat het makkelijk zou zijn, gewoon de hele dag niet ademen en/of eten. Maar het zag er waanzinnig goed uit, de enorme constructie die om mij heen hing. Alsof ik door een wolk van Troetelbeertjes heen was gesprongen. Met al dat draaien voor de spiegel werd wel een ander probleem duidelijk: onder de ribben zat nog een flexibel stukje buik, dat iets teveel bolde onder de jurk, waardoor een lelijke rimpeling ontstond bij de heupen *smiley met het schaamrood op de kaken* de goede voornemens van sit ups en squats waren helaas bij voornemens gebleven, wat betekende dat ik nu in de laatste weken voor het feest nog even 2 kilo moet kwijtraken op het lastigste gedeelte om af te vallen: De Buik. Vanaf nu dus zeer voorzichtig zijn met brood, aardappels, rijst en pasta, geen snoep en andere onnodige E-nummers nuttigen, en toch elke dag maar even op de grond naast het bed liggen voor een paar buikverstevigende oefeningen.
Natuurlijk was ik daarna nog even bij Vader en Moeder blijven hangen om na te praten over De Jurk en De Buik, het kwam goed uit dat de planner ons woensdag pas om 7:15 liet laden op de Alkmaarseweg in Alkmaar. We vertrokken netjes op tijd en belden ondertussen met een collega, want het navigatiesysteem liep vast op de combinatie van ‘Alkmaarseweg’ en ‘Alkmaar’ *smiley die met z’n ogen rolt* bleek het de Alkmaarseweg bij Middenmeer te zijn, op 5 minuten rijden van de zaak. Stonden we daar dus een halfuur te vroeg… Ja huilie huilie natuurlijk, je kent me al een beetje, dat halfuur had ik liever wat langer op bed gelegen. Nu had ik wel even de tijd om met de chauffeurs te babbelen over het werk. Een paar maanden geleden stonden we in de file met vijfassers en kieptrailers om korrel vanaf verschillende brekers daarheen te rijden. Nu lagen er allemaal mooie vierkantjes op de plekken waar de windmolens moeten komen, en die konden weer afgegraven worden. De voorbelasting is gedaan, de korrel kon nu naar een ander gedeelte van het project, de werkweg naast Club Monique *smiley die achter z’n oor krabt* ik was geloof ik de enige die niet wist waar dat was, maar met een gedetailleerde routebeschrijving van de collega’s kwamen we er evengoed. Op de lange afstanden door het uitgestrekte Wieringse landschap, hoorden we op de radio voorbij komen dat Nederlanders te dik zijn. Natuurlijk voelde ik mij meteen aangesproken met die overtollige kilo’s, maar het kan nog veel erger: zo’n 100.000 mensen hebben morbide obesitas. Dat betekent dat je BMI hoger is dan 50. Een gezond BMI zit tussen de 20 en 25. Om het iets meer beeld te geven, een vrouw van mijn leeftijd (eind 20) en mijn lengte (178 cm) weegt 160 kilo om de morbide vorm van obesitas te hebben. Tussen de 80 en 160 kilo heb je gewone obesitas, en zeker wanneer je veel last hebt van buikvet, loop je dan het risico op diverse aandoeningen *smiley die wit wegtrekt* buikvet? Er is geen ontkomen meer aan, ik moet vanaf nu op een dieet van konijnenvoer, is het niet om in de jurk te passen, dan wel om te zorgen dat het nog een tijdje duurt voordat de dood ons scheidt. Ook werd er verteld dat het aantal bekeuringen voor zogenaamde verkeershufters enorm is gestegen. Niet stoppen voor zebrapaden, rechts inhalen, bumperkleven, de dingen die mensen doen wanneer ze een aanval van diarree krijgen tijdens het rijden. Of er echt meer verkeershufters zijn, of dat de politie na alle stakingen en reorganisaties eindelijk weer eens aan het controleren is waardoor er ook daadwerkelijk weer boetes worden uitgedeeld, daar waren de deskundigen het nog niet over eens. Vraag het aan een willekeurige chauffeur die al een paar jaar op de weg zit, en je krijgt steevast het antwoord dat iedereen te gehaast is, asociaal rijd en tussendoor dan ook nog ff snel met de telefoon zit te pielen. Misschien hangt het ook wel een beetje samen met het stijgende gewicht van de gemiddelde Nederlander. Door overgewicht ben je minder fit, slaap je slechter, word de kans op snurken groter waardoor je niet alleen jezelf maar ook je partner een slechte nacht bezorgd, en overdag raas je van suikerkick naar suikerdip met al dat ongezonde eten. Je hoeft geen doorgestudeerde wetenschapper te zijn om te snappen dat zulke mensen licht geprikkeld zijn, en het een hele kleine stap is naar chagrijnig, geïrriteerd en vervolgens gewoon boos. Wat zich dus ook uit in een bozige rijstijl die word veroorzaakt door op zich kleine irritaties, maar als je snel naar huis moet omdat je weer honger hebt (ook al heb je net 2 soep-uit-zakjes op de zaak genuttigd, en ben je onderweg nog gestopt voor een Magnum omdat het zo warm is), dan ga je ook wat wilder rijden.
Donderdag stond wel het goede adres op de bon, kon ik mooi nog even blijven liggen voordat ik me op de bouwweg tussen Winkel en Middenmeer moest melden. Het aantal auto’s was gehalveerd, dat had de planner wel doorgekregen, en dus reden we met z’n tweetjes weer naar Club Monique *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* tot ik werd gebeld door de collega die voor ons reed, net voordat we de dijkweg opdraaiden waar we moesten zijn. De situatie daar was nog hetzelfde als gisteren: belabberd. Ergens halverwege de geplande bouwweg zit een kwel ofzo, waardoor de korrelbaan op een golfslagbad begint te lijken. De laatste vrachten kiepten we gisteren bij een vierkantje dat aan de overkant van de Alkmaarseweg ligt, tegenover die kippenboer *smiley die met z’n ogen rolt* heerlijk als je met collega’s rijd die bekend zijn in de buurt. Maar daar moesten we nu dus weer heen. Omdat er zowel bij het laden als bij het lossen geen keet te bekennen was, reden we voor de thee naar de zaak. Een knappe plee, thee zonder koffiearoma, een kantine zonder plakkerige tafels, heerlijk luxe. Net voor de middag raakte dat ene vierkantje vol, ook omdat er ondertussen nog kieptrailers vanaf Amsterdam korrel kwamen aanvoeren. Dus mochten we weer verkassen naar de volgende plek, verderop naar het noorden. Bij een boertje het erf op en dan nog een paar kilometer de werkweg volgen, waar we precies op tijd bij de kraan waren om te wachten tot ie naar het juiste vierkantje was gerupst, zodat we meteen konden aanschuiven voor de koffie en thee. Heerlijk als je zo kunt werken. Gelukkig duurde het werk niet te lang, want ’s middags had ik nog even een piekspanning. De Kadett was vorige week niet door de APK gekomen, en vandaag mocht ik haar weer naar de garage brengen voor een tweede poging. Omdat de gordel voor de achterpassagier niet goed paste, had ik gisteravond geheel zelfstandig nog even de zitting voor de achterpassagiers verwijderd *smiley die z’n mouwen opstroopt* ook bijna een vinger geamputeerd, maar dat ga ik natuurlijk niet vertellen. De nieuwe banden lagen al klaar, ik kon de sleutels inleveren en verder niets anders doen dan duimen.
Vrijdag mochten we ons melden bij de Westfrisiaweg. Op de kruising met de Markerwaardweg, waar voorheen een enorm opslagterrein lag en zelfs nog een betoncentrale heeft gestaan. Maar die tijd is geweest. Nu is het een mierennest met kranen, shovels en een waterwagen, waarin vijfassers, kieptrailers en trekkers met kiepertjes heen en weer rijden. Chaos, complete chaos. En het paadje naar de bult freesasfalt, waar we moesten laden, was ook nog een afgesloten omdat daar het freesasfalt werd afgegraven dat wij weer moesten wegrijden. Omrijden dus via het oude asfalt en de rijplaten naar het nieuwe asfalt en het depot, waar we met die rijnaken moesten zien te keren tussen de trekkertjes *smiley die twijfelt tussen verbazing en verwondering* die 50 meter bij ‘onze’ bult freesasfalt vandaan de frees uit de weg stonden te laden en dat tegen de bult aankiepten waar wij vanaf werden geladen. De werkvoorbereider had ons willen voorbereiden tijdens het kwartiertje dat we van tevoren in de keet hadden moeten maken, maar bij ons stond op de bon dat de chauffeurs niet op dat werkvak in de keet mochten komen omdat er te weinig ruimte was, dus kwam iedereen stipt om 6:55-7:05 aanrijden. Eenmaal een weg gevonden vanuit de drukte, en kunnen invoegen op het nieuwe asfalt richting de A7, hadden we even tijd om de benen te strekken. De rotonde Westwoud was nog steeds een punt waar afgeremd moest worden, daarna kon de cruisecontrol op 70 tot we onder de fietsbrug door kwamen waar de bordjes 50 stonden en we rechtsaf moesten naar de rotonde bij de Hoornseweg. Onder de nieuwe weg en dan achteruit het werkvak inrijden, om via haarspeldbochten achteruit, vooruit, achteruit naar de shovel toe te rijden. Oppassen voor de betonvlechters en belangrijker nog de stapels betonijzer die halverwege op het plateau lagen, en dan konden we zo op de zandbaan kiepen, waarna de machinist er een glad stukje ondergrond-voor-het-asfalt van maakte. Mega-circulair natuurlijk, dat we brokjes van opgeruimde wegdelen gebruiken als ondergrond voor de nieuwe weg. De dag kabbelde voort, ’s middags genoten we tijdens de schaft van een vissie, bij de rotonde op de Markerwaardweg. Lekker in het zonnetje aan de picknicktafel met z’n allen, werkte ik mijn bakje pasta met 2 verse garnalenkroketjes naar binnen. Nog een ijsje toe, een raketje, want ik moet natuurlijk wel om de lijn denken nu, en we konden weer verder. Nog een paar rondjes en toen mochten we naar de zaak komen. Het was vrijmibo tijd, en gehaast gooide ik alvast wat flesjes bier in de koeling, maar het moest allemaal niet te lang duren, want eerst wilde ik de Kadett nog ophalen *smiley die staat te trappelen voor het hek* en dan kwam er ook nog een belletje vanaf kantoor, of ik me even wilde melden *smiley met opengesperde ogen* ongetwijfeld weer een fietser die opzij moest springen bij een niet-bestaande oversteekplaats of iemand uit het dorp vandaan die mij vanochtend wilde inhalen maar er niet voorbij kwam, omdat we netjes 30 reden, midden op de weg. Niets van dat alles, bleek toen we in het kantoortje van de directeur waren aangekomen. Een oorkonde en een grote bos bloemen lagen daar op mij te wachten, omdat we tijdens het werk in Harlingen de zuinigste bleken te zijn *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* rustig rijden maar vooral de motor uitzetten tijdens elk moment van wachten en laden, het heeft dus toch geholpen. Volgens de collega’s kwam het vooral omdat we zoveel stil hadden gestaan en maar weinig vrachten deden, maar dat was pure jaloezie, overduidelijk. Die avond stond de Kadett gekeurd en wel weer in haar eigen garage, fleurde een grote bos bloemen de woonkamer op en kroop ik enigszins tipsy naast Wingman in bed.
Om daar zaterdag nog even te blijven liggen, toen hij er voor de verandering eens al eerste uit ging. Er moest nog wat gewerkt worden, ik mocht uitslapen en na een ontbijt met gebakken ei en een paar sudoku’s sleepte ik mezelf naar de supermarkt. Het was net middag geworden toen we allebei weer thuis waren, precies op tijd voor de voorbeschouwing en kwalificatie van de Formule 1, de race word vandaag verreden in het Verenigd Koninkrijk, op het circuit van Silverstone. Al vele jaren word daar geraced, en dus kwamen er ook veel oude beelden voorbij. Heerlijk om zo een beetje tv te kijken, maar we moesten ook nog even actie ondernemen. Voordat we echt kunnen trouwen, moeten we eerst nog in ondertrouw. En dat gaat tegenwoordig digitaal. Speciaal daarvoor had ik een tijdje terug al een Digi-D aangevraagd, en die moest nu maar eens gebruikt worden. Of het gelukt is *smiley die z’n schouders ophaalt* het is de bedoeling dat partner 1 inlogt, allemaal gegevens invult over de partners die gaan trouwen en de getuigen, vervolgens ook nog eens fotobestanden toevoegt met de identiteitsbewijzen van die getuigen *smiley die met z’n ogen rolt* je moet al een aardige computerstudie gedaan hebben om zoiets te kunnen doen. En dan moet je daarna afwachten tot partner 2 een mailtje krijgt met een link waarmee hij/zij moet inloggen om alles te bevestigen. We hebben een tijd gewacht, maar er kwam geen mailtje. Ik dacht dat het wel allemaal geautomatiseerd zou zijn, omdat het allemaal digitaal moet. Volgens Wingman gaan de gegevens nu eerst naar kantoor, waar een ambtenaar ze na moet kijken om vervolgens dat mailtje naar partner 2 te sturen. Gezien de snelheid bij het uitzoeken van een BABS, en omdat ze zelfs in mail al toegeven dat er een tekort aan personeel is, zal het dus nog wel even duren voordat we in ondertrouw zijn. Of het bijbestelde trouwboekje op tijd en in de juiste kleur word geleverd, dat valt nog zeer te betwijfelen. Om tot rust te komen, sloten we de dag af bij een ondergaande zon en een knapperend vuurtje.
Zo werden we zondag weer uitgerust wakker. De was hangt alweer te drogen in het zonnetje, zo maar eens brunchen en dan de bak konijnenvoer klaarmaken. We zijn uitgenodigd om bij iemand anders de Formule 1 te gaan kijken, en daarna met z’n allen te gaan barbecueën. Vrouw als ik ben *smiley die met z’n ogen rolt* bood ik meteen aan om een salade te maken. Dus moet ik zo nog even zwoegen in de keuken voordat we op de fiets stappen. Ondanks dat vooruitzicht wil ik toch iedereen een fijne zonnigdag en een mooie race wensen *smiley die staat te springen op de bank* tot volgende week maar weer.
