Geachte Shirley, week 31 2018: niet lezen als je een emo-typje bent

MAN LadyGeachte Shirley, na een fris weekend was het maandag weer een warme dag. We begonnen met een bekend ritje, van de loswal in Schagen naar het industrieterrein in Middenmeer. Eerst wat vrachten zand, en nadat we het gat hadden vol gekiept, konden we er nog een paar vrachten korrel overheen smeren. Daarna reden we naar Den Helder om de collega’s te helpen met het leegrijden van een boot drainagezand. Dat klusje ging toen zo snel, dat we nog tijd hadden om in Schagen een vrachtje te laden voor de voorraad bij de sierbestrating in Winkel. Het nieuws leek op een deja vu van de vorige week, bij gebrek aan Nederlands nieuws werd er verteld hoe het de vakantiegasten in het buitenland verging. In Tzatzikistan (een deelstaat van Griekenland?) waren een aantal fietstoeristen aangereden en volgens ooggetuigen ook nog eens neergestoken. In Indonesië zat een groep wandelaars vast op een berg nadat er door een vulkaanuitbarsting geen begaanbare wegen terug naar beneden meer waren *smiley die achter z’n oor krabt* dan klinkt kamperen op de Veluwe opeens niet meer zo verkeerd. Maar zonder gekheid, ik hoop dat ze binnenkort ook wat leuk vakantienieuws gaan melden, want met al die rampspoed op de radio word ik wel een beetje depri, ondanks het zonnige weer.

Dinsdag begonnen we weer in Schagen, waarna we de rest van de dag in Alkmaar konden laden voor de nieuwbouw in Heerhugowaard. Lekker slingeren over de rotondes, maar blijkbaar ging dat iemand niet snel genoeg. Een Golf GTI moest nodig even de benen strekken en haalde ons binnen de bebouwde kom over de doorgetrokken streep heen in. Misschien komt het door het warme weer, misschien omdat er regelmatig word gepraat over de (on)veiligheid in het verkeer, maar ik raakte er toch wel een beetje pissig door. Helemaal toen die snuiter voor ons uit bleef rijden, en we verderop zagen hoe hij op de provinciale amper 80 km/h reed *smiley die z’n handen in de lucht gooit* waarom dan zo lopen jagen in een gebied waar mensen niet zijn berekend op hogere snelheden? Geef dan lekker ga op de weg waar je wel de ruimte hebt! Om mijn humeur wat op te peppen, trakteerde een collega op een zelfgemaakte stroopwafeltaart *smiley die een kushandje doet* wat een lieve vrouw heeft hij toch, dat ze wat extra maakte voor de collega’s. Op de radio was het natuurlijk groot nieuws dat dit de droogste juli is sinds de metingen zijn begonnen in 1901. Na de schaft leek het even alsof Moeder Natuur daar verandering in wilde brengen, door een stevige hoosbui op ons neer te laten dalen. Het schuim stond op de weg en het werk een paar graden koeler, maar veel langer dan een kwartiertje duurde het niet, te weinig om de juli statistisch gezien wat natter te maken. Op 1996 en 2004 na, is het ook de warmste juli. Het klimaat is wel degelijk aan het veranderen, gelukkig zagen we dat er in de regio Schagen en Alkmaar aan word gewerkt om dat een beetje te beperken, want daar zagen we veelvuldig electrische bussen van BYD rijden. Het zal de wereld niet direct veranderen, maar alle beetjes helpen.

Woensdag begon met een lange afstand. Tussen de weilanden door, die waren verpakt een laagje mist, toerden we over de A7 naar Amsterdam. Dat het vakantie is, is vooral daar goed te merken. Hoewel we om 6:00 wegreden uit Winkel, en dus tijdens spitsuur afdaalden naar de A8, was er geen file te bekennen. Eenmaal in de Westpoort aan de buitenrand van de hoofdstad aangekomen, zagen we dat er veel was veranderd. De omlijsting van het straatbeeld was anders, er waren andere mensen op de kranen en shovels, en het terrein waar we overheen rolden was anders dan vorige keer. We moesten zand laden op een terrein achter een betonmolen, en dat in het vak storten 5 poorten verderop, bij een andere betonboer. Hoewel we de enige vijfasser waren tussen de kieptrailers, met het kleinste rugzakje, keken we nog steeds op iedereen neer *smiley die grijnst* letterlijk natuurlijk, want figuurlijk staan we op gelijke hoogte. Zeker als je onder de trechter zelf moet laden en nog even moet uitvogelen hoe vol dat kleine rugzakje moet *smiley met het schaamrood op de kaken* dan blijkt dat je nog een stuk meer mee kunt nemen dan die zogenaamde grote jongens. Door een foutje in communicatie raakten we weg in Amsterdam, en reden we via Beverwijk, Tata, Heerhugowaard en Alkmaar naar Oude Niedorp, waar we de laatste vracht kiepten bij een boertje op het pad. De koeien stonden binnen te eten, en op de radio hoorden we ook waarom. Na weken van droogte en een sporadisch buitje, was er vanaf nu definitief sprake van een officiële noodsituatie in agrarisch Nederland. Het aanvoeren van extra water om de sloten te vullen met sproeiwater lukt niet meer, waardoor akkerbouwers hun oogst zien verschrompelen. Het gras op het land is zo droog dat het meer lijkt op een slechte kwaliteit hooi, waardoor veehouders nu al zijn begonnen met het voeren van de wintervoorraad. In Duitsland waren ze een paar dagen eerder, en daar werd meteen geroepen om een miljard euro aan steun voor de boeren. Al een paar keer was dat in de keet ter sprake gekomen, bij de meeste mensen komt het nogal over als huilie huilie. Een boer is een ondernemer, en elke onderneming moet toch kunnen overleven zonder subsidies en financiële steun als het even een keertje tegenzit? Dat de marges maar klein zijn, dat een verzekering voor zulke schade vrijwel onbetaalbaar is, en dat we het hier niet hebben over een kantoortje of winkeltje, maar over de voedselvoorziening van meerdere landen, word in zulke discussies vaak even vergeten. De Nederlandse boeren kwamen gelukkig niet aanzetten met opgehouden handjes en verhalen over hongerige kindjes, ze kwamen met concrete maatregelen die de overheid moet nemen. Voordat je gaat zuchten en zeggen dat het aanpassen van regels hetzelfde is als subsidie vragen, bedenk je dan even dat de overheid beslist over belangrijke dingen zoals in welke periode er bemest mag worden. Alsof je tegen het kantoortje en het winkeltje zegt “joh, leuk dat werken van jullie, maar tijdens de Kerst zijn jullie dicht. 2 maanden lang. Geen inkomen? Kijk maar even.” Er mag nog mest uitgereden worden tot half september, maar nu de koeien naar binnen komen om te worden bijgevoerd, raken de mestputten wat sneller vol, en omdat het gras in een staat van totall shutdown is, hoef je nu geen mest uit te rijden omdat de voedingsstoffen niet worden opgenomen en je de grasmat eigenlijk alleen maar meer schade toebrengt wanneer je met de injector door de afbrokkelende grond sleept. Het is afwachten tot het gaat regenen, dat het gras weer tot leven komt, en pas daarna kunnen de trekkers het land weer in. Oja, en dat alles dus voor half september, want een paar mensen met stropdassen die zelf waarschijnlijk niet eens weten waar de melk vandaan komt, hebben besloten dat ze daarna geen mestgeur meer willen rondom hun tweede huisje in landelijk gebied. Ben je dan nog wel echt een ondernemer, als de overheid bepaalt wanneer je wel en niet aan het werk mag?

Donderdag zou ik eigenlijk ’s middags wat eerder stoppen, ik weet niet of het door de chaotische werkzaamheden van gister was, of omdat het gewoon wat rustiger was in de vakantieperiode, maar de planner vond dat we wel een hele dag rust hadden verdiend *smiley die zich nog eens uitrekt* lekker uitslapen, rustig ontbijten, stofzuigen, aanrecht weer eens boenen, en de plee, als je toch een sopje hebt gemaakt. Wat in de tuin rommelen, de groene bak volproppen, oja en nog even zonnen natuurlijk, met een boekie erbij *smiley die z’n mouwen oprolt* feministische vrouwen die hard werken, hun eigen huis aan kant houden, het is een mooi idee. Maar het zal je niet verbazen dat ik niet verder kwam dan wat rondstruinen op veesboek, een wassie draaien en nog even wat zonnen. Opeens was het alweer tijd om onder de douche te stappen en knappe kleren aan te trekken, want die middag had ik vrij gevraagd vanwege een afspraak bij de notaris. Vroeger was het normaal dat als je trouwde, alles van jullie samen was. Sinds een paar maanden is de nieuwe standaard dat je vast laat leggen wie welke eigendommen heeft, en of die eigendommen ‘eigen’ blijven of worden verdeeld na een scheiding. Zelfs met het pensioen kun je ervoor kiezen of je partner daar iets van krijgt na de scheiding, of dat alles voor jezelf blijft. Nu we nog helemaal gek op elkaar zijn en mekaar alles gunnen, is daar een stuk makkelijker over te praten en te beslissen dan wanneer we mekaar straks de tent uitvechten. Hypothetisch gezien dan he, 2 van de 3 getrouwde stellen scheid niet, dus de kans dat we samen blijven is groot. Na de serieuze praat reden we bij vrienden langs, we waren toch in de buurt, dus waarom daar niet even een bakkie doen en bijpraten? Nouja, van het een kwam het ander *smiley die achter z’n oor krabt* en voor we er erg in hadden zaten we tussen het gezin aan tafel. We bleven bijpraten, de zon begon achter de windmolen te zakken, de kinderen meldden dat ze op bed ging, maar er was nog meer bij te praten. Het was een heerlijk vakantiegevoel, gezellig aan de picknicktafel, babbelen tot de duisternis inviel en de hond ons de weg moest wijzen tussen de struiken door terug naar de auto.

Maar vrijdagochtend liet de wekker weten dat de vakantie nog niet was begonnen. Met een setje nieuwe banden en een opgefriste tachograaf stond jij klaar om een dagje korrel te rijden van Garbage City in Alkmaar, naar de Beatrixbrug bij Starnmeer. Er word daar aan beide zijden van de brug nog hard gewerkt om straks een knappe aansluiting te hebben op de noodbrug, zodat de gewone brug opgeknapt kan worden. Tijd genoeg om op de radio nog wat vakantienieuws te luisteren. Meer Nederlanders hebben zich de afgelopen tijd gemeld met panne in België en Duitsland. Niet alleen vanwege haperende koeling, maar ook omdat veel mensen vanwege het mooie weer niet naar verre en zonnige oorden trekken, ze blijven lekker goedkoop wat dichter bij huis. Tijdens het wachten op de ANWB kun je ondertussen de kinderen wat laten lezen. Leraren klagen dat kinderen te weinig worden bijgespijkerd tijdens de vakantie, waardoor ze weken nodig hebben om het niveau weer een beetje op te krikken wanneer de grote vakantie weer voorbij is. En dan zit je alweer volop in de voorbereiding voor Sint Maarten, gevolgd door Sinterklaas, de Kerst en de Kerstvakantie. Dus eigenlijk leren je kinderen dan alleen nog maar wat nieuws in die 6 weekjes tussen de Kerst-, krokus- en grote vakantie. Ondertussen was er een enorme aanloop ontstaan bij een tomatenkweker die 6 miljoen snoeptomaatjes gratis aanbood. De supermarkt wilde ze niet hebben, omdat ze door de droogte een beetje gerimpeld en gedeukt zijn, terwijl er volgens de kweker niets mis is met de smaak. Dat er veel mensen aan de deur van de kassen klopten, liet wel zien dat supermarkten niet altijd doorhebben wat de consument wil. Door de niet echt toegeeflijke houding van de grootgrutters, worden nu veel groentes afgevoerd. Gratis weggeven of in containers gekieperd bij het andere groenafval. Een mooi rekensommetje voor de kinderen op de achterbank, hoeveel kost dat ons eigenlijk, het weggooien van goed voedsel?

Die avond verdwenen alle problemen naar de achtergrond. Hongerige koeien en gerimpelde tomaten, het kon me weinig schelen. Kleine Nein zat met haar magere lijfje onstabiel in de tuin. Ze leek niet erg blij te zijn toen ik haar in het verse gras zette. Eerder huppelde ze nog wel een beetje, maar nu hupte ze langzaam tegen het hek, dat ze steeds slechter kon zien. Natuurlijk, ze is oud, maar nu leek het pensioen meer op lijden. Ongerust struinde ik nog wat over veesboek, wachtend tot Wingman thuis zou komen. Hij had een minder fijne dag gehad, en die werd bij thuiskomst alleen maar slechter. Na een korte inspectie was het voor hem duidelijk: einde verhaal *smiley die snottert* natuurlijk, ze is al oud, maar toch is het zielig. Zachtjes knorde ze nog een beetje in de handdoek, onderweg naar de dierenarts. Haar laatste ritje, zou ze het beseffen? Snappen dat haar einde naderde? De dierenarts deed nog een kort onderzoek, maar het was wel duidelijk dat de ouderdomskwaaltjes niet verholpen zouden kunnen worden zonder grote ingrepen, en gezien haar conditie zou dat meer kwaad doen dan goed. Natuurlijk, ze was al oud, maar toch was het zielig. Ze zag er zo klein en kwetsbaar uit, op die grote tafel, heel langzaam sliep ze in, een laatste aaitje en toen lieten we haar alleen, toegedekt in een handdoek, de oogjes nog open zonder dat ze nog iets zou zien. Natuurlijk, ze was al oud, maar toch was het zielig. Onderweg naar huis droogden mijn tranen een beetje op, werd ik weer wat rationeler. Het is maar een konijntje, en we hebben een paar drukke weken voor de boeg met de naderende bruiloft. Thuisgekomen begon Wingman het hok en de bijkeuken schoon te maken, zodat er geen nare parasieten van Nein meer zouden rondwaren, terwijl ik Caviosaurus Reks controleerde op beestjes. Met haar donkere kraaloogjes keek ze me aan. Zou Reks het snappen, dat ze nu alleen zou zijn? Had ze het aan zien komen? En weer zat ik te janken.

Veel tijd om te janken was er zaterdag niet. Ik ging voor de laatste keer naar de schoonheidsspecialiste, om de boel nog eens extra strak te laten trekken voor de grote dag. Wingman reed naar de grote stad om Het Pak en de bijpassende schoenen op te halen. Daarna stapten we samen de bloemisterij binnen om een paar fleurige stukken te bestellen voor de grote dag. Iedereen zegt dat het ‘de mooiste dag van je leven’ is, dan mag daar wel een bijpassende bloemetje bij. Dat niet te groot is, maar ook niet te klein, en goed kleurt bij De Jurk, maar ook niet vloekt met Het Pak. En moet er dan ook nog iets op de auto *smiley die achter z’n oor krabt* zodra je begint te praten over de mogelijkheden, blijkt er steeds meer mogelijk te zijn. Gelukkig moest ze weer door met het bloemstuk voor een andere klant, zodat we niet nog meer dingen konden bedenken. Met een opgelucht gevoel, dat ook dit weer is geregeld, reden we naar Vader en Moeder. Even een bakkie doen en daarna de nette kleren aan, Oma vierde die avond haar verjaardag met een etentje met de hele familie bij de Vergulde Toekan in Akersloot. Lekker eten, nog een keer opscheppen, nog een keer bijschenken, en bijkletsen met iedereen. En nog een keer opscheppen. Heerlijk zo’n lopend buffet waarbij je onbeperkt mag opscheppen.

Zondag stond mijn buikje nog steeds een beetje bol toen ik uit bed rolde. Vader vond dat we met dat mooie weer wel een rondje konden rijden, vooral omdat ik nu weer moet wennen aan het verbeterde weggedrag, nu mijn brommer een uitgebreide beurt heeft gehad bij de garage. Zusje was er ook, en haar brommer is op de rollenbank geweest, dus moet zij nu kijken hoe ze de motor in het meest krachtige stukje van de grafiek kan houden. Wingmans motor stond nog bij de garage, Zwager had die nacht gewerkt, het leek erop dat Vader met zijn dochters uit rijden ging. Gelukkig kreeg hij steun van Oom en Tante, die toevallig bij de thee opdoken, en met 4 motoren gingen we op pad. In het zonnetje, beetje binnendoor, beetje buitenom toeren. Opeens zaten we in Haarlem, dat herkende ik wel, we reden verder door naar beneden en ergens bij een terras gingen we het restaurant binnen om lekker in de schaduw wat te eten. Zusje zwaaide af, de andere 3 reden terug naar boven met de zon in de rug en de wind in het doorwaaipak. Vader, Oom en Tante hebben ongetwijfeld nog een bakkie gedaan, maar ik had nog een stukje te typen en ben doorgereden naar huis. Even bijkletsen met Wingman, stukje typen, tussendoor nog een snackje eten, en nu het stukje onlijn staat, kan ik nog heel even tv kijken voordat het weekend weer voorbij is.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *