Lieve Poekie, daar zijn we dan weer, op de zondag. Een zondag die wat chillaxter voelt dan de vorige. Het drukke weekend werd toen afgesloten bij de huiswarming borrel van vrienden. Een mooi stekkie hebben ze gevonden, langs het water, aan een 30 km/h weg. Nouja ok, dat snap ik, de huizen staan vrij dicht op de weg, niet fijn als alle verkeer daar zo voorbij komt gedenderd. Maar dan rij je daar dus, in je jaren 90 DTM-lookalike auto met serieuze uitlaat herrie, netjes 35 40, en dan word je ingehaald *smiley die boos kijkt* door een scooter *smiley die begint te stampvoeten* met een blauw plaatje achterop *smiley die stampvoetend staat te schuimbekken* Wat een klootviolen! Ik heb ze nog van de weg proberen te drukken, om ze te wijzen op het gevaar van het niet dragen van beschermende kleding bij zulke hoge snelheden, maar uiteindelijk wisten ze te ontkomen omdat ik geen krassen in het plaatwerk wilde. Zucht… Gelukkig heb ik de woede kunnen weg eten met een paar pannenkoeken met spek en stroop, en een brok tiramisu. En na het toetje de snelweg weer opzoeken en naar huis, het was weer een gezellig latertje geworden.
Maandag begon lekker, ik kon jou weer ophalen op de zaak, en daarna konden we samen naar Middenmeer om korrel te laden. Wel grappig, het bedrijf die de korrel had besteld, daar komen we vaker, en de afgelopen 4 klussies zijn we daar steeds al dezelfde machinist tegen het lijf gelopen, of het nu in Andijk of Amsterdam is, het begint al bijna normaal te worden. Maar we konden er niet te lang bij stil blijven staan, want na nog 2 ritjes was het alweer tijd om huiswaarts te keren, tanden te poetsen en op de fiets te springen naar de tandarts en mondhygieniste. Bij de tandarts was alles goed, gelukkig, over een half jaar hoeven we mekaar pas weer te zien, gelukkig. Dat geld voor de mondhygieniste ook, en das wel weer jammer, want het is wel gezellig bij haar. Beetje babbelen over hoe het gaat, op m’n werk, met haar kindjes, het leven in het algemeen. We kwamen er vandaag achter dat we allebei lid zijn van Hello Fresh, de voedselpakketten service. Lachen! Eten we de helft van de week hetzelfde, wat een grappig idee.
Dinsdag waren we helemaal in ons element samen. Eerst bij de ene bv een bootje leegrijden, en daarna naar de overburen, om daar ook nog een bootje leeg te maken. Wat kennen we toch lekker studderen samen, in kamelengang over het terrein heen te rammelen daaro. Na nog even het depot te hebben bijgevuld, konden we naar de volgende klus, lekker de benen strekken tussen Alkmaar en Badhoevedorp. En daar reden we dan, met de bakfiets, tussen de grote mannen op de grote auto’s. Even melden over de bak, goedemiddag allemaal, waar kunnen we precies storten, en de bak ontplofte bijna! Gezellig hoor, al die kerels die nieuwsgierig worden en vanalles aan je gaan vragen, terwijl je druk bezig bent om niet tegen de rupsen van de kraan aan te kiepen. Ja die onderlinge collegialiteit, daar doe het je voor. Beetje rekening houden met elkaar. Niet zoals die snuiter die we op de weg terug naar huis troffen. Ja je heb een hoop meegemaakt, maar soms word het nog wat gekker. Op de linkerbaan gaan opeens remlichten branden, auto’s staan stil, dat je denkt “steken er eenden over, of heeft ie pech?” En dan stapt er uit de voorste auto een neger die met een kwade kop naar de auto daarachter loopt. Gast! Je staat op de maddahfakking linkerbaan van de maddahfakking A9 in de maddahfakking middagspits! Zou je niet heel snel een tijdje gaan doorrijden?! Dat je boos bent omdat je in de Hyundai Getz van je moeder moet rijden, dat hoef je niet op de medeweggebruikers af te reageren! Wat een dwaas *smiley die hoofdschuddend over z’n stuur hangt*
Nee, dan ging het woensdag toch een stuk beter op de weg. Als we het dan toch hebben over dingen die je nog niet heb meegemaakt: de Coentunnel, het was al een bekend fenomeen, maar de nieuwe buis heeft het weten te presteren dat alle weggebruikers binnen een week terug verlangden naar de oude situatie. Werd er in de oude tunnel gemiddeld elke 3 dagen een ongeluk gemaakt, in de nieuwe tunnel gebeurt dat gemiddeld elke dag. Waar de ochtenspits eerst van 6:00 tot 9:00, hooguit 10:00 duurde, daar knipperen de lichten tegenwoordig van 5:30 tot 15:00. Is het daarna rustig? Nee, want dan begint te middagspits, van 15:00 tot 1:00. Van heinde en verre komen mensen naar de Coentunnel om dit stukje wegennet te kunnen bekijken. Zelfs in het weekend willen ze ervoor in de rij gaan staan. En nu stonden we voor de keuze: van Spanbroek naar Amsterdam Westpoort, via de drukte bij Hereyougoweird-A9-Spaarnwoude, of pakken we de A7? Het was rond 7:30 dat we wegreden in Spanbroek, en om 8:30 zouden we in de Westpoort moeten zijn. Filemeldingen getjekt op de telefoon, nee geen melding van de A7, A8 of A10. Hmm nouja dan gokken we er op dat we wel via de A7 kunnen rijden. En dat je dan bij Purmerend rijd, en word gebeld door je collega, die 10 minuten eerder had gekiept op hetzelfde werk, en nu ook onderweg is naar dezelfde klus, en dan met angst en beven de telefoon opnemen, en vervolgens haar horen zeggen, met een brok in haar keel, “Martha? Ja, uhm, hoe moet ik dit zeggen…” Op dat moment schiet er vanalles door je hoofd. File van Wijde Wormer tot aan de Coentunnel? Iets met witte lakens en trauma heli’s? “Uhm ja, ik rij nu met 80 door de tunnel.” Ze heeft het 3 keer moeten herhalen, voordat ik het snapte. We werden er allebei een beetje emotisch van, zal dit het 8e wereldwonder zijn? In de ochtendspits door de Coentunnel kunnen rijden met 80 km/h. Wauw. 10 Minuten later reden wij er ook door, met natte oogjes en koplampjes, op de linkerbaan, genietend van het bandengeruis en het brommen van de motor, zoals je dat hebt wanneer je 80 rijd. Wauw. En dan is de dag pas net begonnen. Na weer een bootje te hebben leeg gereden, konden we weer naar Badhoevedorp met bodemas. Zo kom je er nooit, zo 3 keer in de week. En daarna snel op huis aan, omkleden en op de fiets de stad in, voor de verjaardag van m’n zusje. Lekker in de tuin gezeten, met dadeltaart en arretjes cake, en een stukje van monchou van zwager geraust, lekker hoor. Beetje te gezellig mischien, het was opeens alweer later verwacht. Maar ach, de schoenen waren gelukkig goedgekeurd.
Donderdag doken we weer een andere uithoek van Noord Holland in: Enkhuizen. Eigenlijk komen we daar niet zo vaak meer, maar voor speciale gelegenheden en grote klussen gaat de poort daar weer open. De grote klus bestond dit keer uit het volrijden van 2 sportvelden. Ja het seizoen is blijkbaar weer begonnen, de zomerstop word gezien als een mooie tijd om even gauw een kunstgrasveld aan te leggen, en vaak lukt dat ook wel. Tijdens het wachten op de kraan, die van de ene naar het andere sportveld gesleept moest worden, mocht ik even naar Andijk toe met een vrachtje zand. Met 2 vrolijke Teckels en een aanhalige Herder om je benen, is het dan niet moeilijk om een praatje te beginnen over honden. Die vrouw is eigenlijk nog op zoek naar een Rottweiler. Tja, dat blijven toch de mooiste honden. Maar helaas, ze kan er maar weinig vinden. Ik weet dat er ergens een asiel is (is het een asiel? Of noemen ze het een opvangcentrum?) waar alleen maar Rottweilers zitten. Alleen kan ik de naam of plaat niet meer herinneren, en dat googelt toch best lastig. Mocht er nu iemand dit lezen, en weten waar het is, of wat de website is, laat het dan aub even weten. Alvast bedankt.
Nadat we de middag vol hebben gemaakt bij het andere sportveld, keren we weer huiswaarts. Nog even tanken, en wat denk je? In de winkel bij het tankstation ligt een Rottweiler op de grond! Nee! Dit kan geen toeval zijn! Dus ik huppel naar de kassa en zeg vrolijk “hallo! Pomp 3 en die Rottweiler graag! Tasje? Nee hoor, hij gaat zo wel mee.” Helaas stond z’n baassie ernaast, en die zag het toch niet echt zitten, en zo keerden we zonder hond weer huiswaarts.
De vrijdag begon raar. ’s Ochtends tijden het snoezen pak ik vaak m’n telefoon er even bij, kijken of ik de afgelopen nacht nog berichten heb gekregen, even een woordje leggen in Wordfeud. Maar dit keer was er een pop up bericht van BNR. Ja gister hoorde ik wel iets op de radio over een vliegtuig dat was neergestort in de Oekraine, maar toen ging dat nogal langs me heen. Oekraine? Daar rommelt het al een tijdje. Gaan ze nu elk vuurgevecht tussen hunnie en de Russen melden? Maar dan lees je dat bericht, en zie je dat het gaat om een passagiers vliegtuig. Vermoedelijk neergeschoten of neergehaald met een raket. 280 passagiers en 15 bemanningsleden aan boord, waaronder 154 Nederlanders. Zodra ik instap en de radio aangaat, horen we het, het bericht wat gister langs ons heen ging, komt nu keihard binnen. Samen luisteren we naar de berichten, de vermoedens, de onderschepte telefoontjes, de cijfers die worden bijgesteld, de journalisten die daar in de buurt zijn, de Rusland experts, de woorden van Obama en Rutte, de cijfers die worden bijgesteld. 193 Nederlanders zijn het geloof ik. 298 mensen, ze zijn iemands zoon of dochter, iemands broer of zus, sommige zelf al vader of moeder, onderweg naar vakantie, een congres, of naar huis. Klasgenoten, collega’s, vriend(inn)en. Het is onwerkelijk. Op de radio horen we mensen zeggen dat collega’s in dat vliegtuig zaten, namen worden genoemd, maar officieel weten we nog niks, tot de instanties alles hebben onderzocht en iedereen hebben geidentificeerd. Familie en vrienden weten het al.
Het is dubbel, heel vreemd, om je vervolgens te haasten naar de zaak voor de bouwvakborrel. Voor sommigen staat het leven nu stil, en ondertussen gaan wij vrolijk aan de borrel. Tegelijkertijd vind ik het stiekem ook fijn, die vrolijke praat, bang dat ik anders te lang in de narigheid blijf hangen, en hoe graag ik ook zou willen, ik zou niet weten hoe ik die mensen zou kunnen helpen.
En zo kom je dan bij de zaak aanrijden. Op dat moment vergaten we alles, bij de aanblik van al dat rood op een rij. Wat geweldig! Ja het is sneu, dat we afscheid van elkaar moeten nemen, maar zo’n afscheidscomite maakt het dan wel weer gezellig. Met wat geworstel kunnen we nog bij de pomp terecht, daarna snel in het rijtje gaan staan, make up bijwerken en de garage in. De bouwvakborrel. Ja, soms heb ik wel medelijden met mensen die niet in een bouw(gerelateerd)bedrijf werken, en dit alles moeten missen. In een mengeling van werk, prive, frislauw bier en kadetjes met kaas en vlees gaan de gesprekken verder, waar ze normaal gesproken na zo’n 45 minuten stoppen. Een korte speech, vlees met satesaus en stokbroodje kruidenboter, het is genieten. Ach ja, de borrel, die ene keer in het jaar dat niemand gek opkijkt als je met natte kleren aan een sigaartje opsteekt, of een collega in z’n kont knijpt. Heerlijk. Ik heb nu al zin in de Kerstborrel! Maar goed, die auto’s stonden er niet allemaal om afscheid van jou te kunnen nemen, ze moeten allemaal op de foto, en daarom heb ik jou daar ook achtergelaten. Met een hoofd vol gezelligheid en een buik vol cola ben ik naar huis gereden, dak opengevouwen, heerlijk uitwaaien. En dan om 2:00 ’s ochtends de straat inrijden en daar 2 auto’s tegenkomen, de ene met een vouwwagen, de ander met een caravan. Is de camping zo slecht, of willen ze zo graag vanmiddag aan een echt Frans wijntje zitten? *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt*
Na zoveel cola had ik verwacht het hele weekend te lopen stuiteren, maar toch ben ik in slaap gevallen, en werd ik ’s ochtends om een uurtje of 12 pas weer wakker. He? Op cola slaap ik beter dan op bier? Hmm, nu nog nuchter leren dansen, en ik hoef helemaal niet meer te drinken. Lekker zo’n dag voor mezelf, boodschapjes doen, wassie draaien, lekker in huis te studderen. In huis ja, buiten was het abnormaal warm, zelfs de wind voelde warm aan. Geen weer om je druk te maken. Tot je een berichtje krijgt van een vriendin “he, hoe is het met jou dan?” “Mwah. En met jou dan?” “Mwah.” “Ow. Borreltje doen dan maar?” En zo eindigt de avond met een tropische verrassing *smiley met een hoela rokje en bloemenketting*
En nu zit ik aan het ontbijt, straks jou weer ophalen, lekker nog wat in de tuin studderen. De tomaten groeien zo hard dat de planten zowat afknakken, dus het word wel echt tijd om actie te ondernemen. Nouja, het is zondag, ik heb de tijd aan mezelf, wie doet me wat.
Fijne zonnigdag veesboekvriendjes. geniet ervan, ook al kan ik me voorstellen dat het op dit moment voor een aantal mensen erg moeilijk is *smiley die z’n handen vouwt en hoofd buigt*
