Beste Babette, vorige week zondag was het eindelijk weer tijd voor Boer Zoekt Vrouw. Een paar maanden geleden stelden de boeren zich voor, nu zagen we hoe Yvon langs ging met tassen vol brieven. Eerst reed ze langs Saskia, de geitenboerin die naast de beesten ook voor het hele gezin zorgde. Er waren maar weinig mannen die Saskia wilden verzorgen, slechts 9 brieven kwamen er uit de tas. Een kleine tegenvaller vond ik, alhoewel het algemeen bekend is dat mannen liever verzorgd worden dan dat ze zelf moeten zorgen. Yvon vond het ook niet nodig om Saskia te verzorgen, er werd geen belletje gepleegd, er zat geen man verstopt in de stal, Saskia mocht het lekker zelf uitzoeken. Door naar Wim, de fijne jonge snaak die licht haperend over zijn maanlandschap liep. Inmiddels was alles al groen en begroeid, Yvons hond verdween bijna tussen de planten. Meer dan 300 vrouwen vonden dat ze genoeg humor hadden om met het gestotter om te gaan, en zagen zo’n leven in de uitgestrekte polder wel zitten. Wim maakte samen met zijn vrienden een selectie uit de grote stapel, hij was op zoek naar een ambitieuze dame, niet naar jonge meiden. En zeker niet naar oude vrouwen van boven de 35 *smiley die wit wegtrekt* Yvon stond op het punt om uit te halen, maar was zo verstandig om in de auto te stappen naar de volgende polder voor de volgende boer. Hij vond het zelf Mar-nix *smiley die grinnikt in z’n knuistje* al die brieven van paardenmeisjes. Marnix maakte indruk door zonder angst bij de grote stier Kees in het hok te stappen, veel van de briefschrijfsters zagen hem liever tussen de paarden. En daar ging het fout, volgens hem. Hij zat dan wel in de paarden, maar hij was niet op zoek naar een paardenmeisje. Dat je op de tweede plek staat, omdat dieren nou eenmaal veel tijd en verzorging vragen, dat hoef je een boer niet uit te leggen, maar aan het eind van het liedje moet je beesten ook gewoon kunnen opeten. Een heerlijk nuchtere kijk op hoe het werkt, niet de manier zoals het doorsnee paardenmeisje erover denkt. Toch zocht hij er 7 uit, die samen met 3 niet-paardenmeisjes naar de speeddate mogen komen. Yvon snapte het ook niet helemaal en reed door naar Wilfred, de boer die zijn koeien in een esthetisch verantwoorde stal hield. Hij kwam vaak genoeg buiten, ging ook mee met single-reizen, nam wel eens een vrouw mee terug naar de boerderij, maar was ook een paar keer bedonderd. Scharrel was er wel, nu was hij op zoek naar Die Ene. Het aantal brieven was net niet op 1 hand te tellen, en om hem een beetje op weg te helpen, had Yvon een paar vrouwen op het erf verstopt. Terwijl zij de kersenpitjes over het terras gooide, maakte Wilfred een babbeltje. Helaas zonder die echte vonk te voelen *smiley die aan z’n kin krabt* misschien is hij wel een beetje te romantisch, gelooft hij nog steeds in dat sprookje, ondanks de tegenvallers die er zijn geweest. Door naar Westfriesland, waar de stugge Jan vorige keer nog zat te huilen tussen de lammetjes. Ondanks dat charme-offensief waren er niet genoeg brieven om door te gaan naar de volgende ronde. Wel genoeg brieven om samen met zijn kinderen aan de keukentafel te lezen en te zoeken naar een nieuwe moeder. Hij was zelf nog schor van de kermis, gelukkig werden delen van brieven door de schrijfsters zelf ge-voice-overd. Van ‘kort voor de kop’ naar ‘kroelen op de hoekbank’: Michelle stond te glitteren tussen de lopende banden van haar champignonnenkwekerij. Yvon had een tasje met brieven voor haar, en als verrassing ook nog wat kratjes op de lopende band gevuld. Meer dan 300 mannen streelden tezamen haar ego. Samen met haar vriendinnen werd er een selectie gemaakt en zagen we wat creatieve knutselwerken voorbij komen *smiley die vertederd kijkt* er zijn dus wel mannen die er zoveel moeite voor willen doen, hoe schattig! Over schattig gesproken, de volgende boer die Yvon bezocht, was Rudi. De verlegen jongen die na het werk thuis kwam in een lege woonkamer. Slechts 9 dames zagen het zitten om met hem naar de meubelboulevard te rijden, te weinig om mee te mogen doen aan de speeddates. In tegenstelling tot de maaiers op zijn Hert, liet hij er geen gras over groeien, en belde hij meteen een briefschrijfster op. De aflevering was nog niet afgelopen, en de eerste date was al geregeld! Door naar Jaap, de bloemenboer. Geen prettige jeugd gehad, stortte zich volledig op het werk om te laten zien dat hij wel wat kon, nu was hij 50 jaar verder en nog steeds alleen. Tot groot verdriet van zijn ouders. Die werden meteen gerust gesteld door Yvon, er waren zoveel vrouwen die zijn blozende lach konden waarderen, dat hij nog langer gevolgd blijft worden door de camera’s. Een hele opluchting, eindelijk wat schoondochters in huis! Over ideale schoondochters gesproken, de volgende boer was Steffi, een vrolijke meid die paarden fokt. Zo getraind op het herkennen van uiterlijke kenmerken, dat ze zichzelf niet de moeite waard vind naast alle ‘knappe meiden’ die we op tv en reclameborden voorbij zien komen. Toch waren er bijna 50 mannen die een brief schreven. Hoewel Steffi heeft laten zien dat ze geen problemen heeft met grote paardenpiemels, hoop ik voor haar toch dat er ook lieve jongens tussen zitten. Er was zoveel interesse in haar getoond, dat ze compleet vastliep en de noodlijn moest bellen, om een selectie van 10 te kunnen maken. Als laatste reed Yvon naar de koeienboerderij van Remco, de grote knuffelbeer die noodgedwongen op jonge leeftijd het bedrijf van zijn vader moest runnen. Hij liep op hippe laarzen door de stal, alsof ie wist dat Yvon hem mee zou nemen voor een ritje. Slechts 47 vrouwen hadden hem geschreven, dat was nog niet eerder voorgekomen, dat er 1 brief verschil zat tussen wel of niet meedoen aan de speeddate. Omdat Yvon het zo sneu vond voor hem, bracht ze hem naar het gevangenismuseum in Veenhuizen, waar alle vrouwen waren opgesloten in een tent, om hem te verrassen met een tentfeest. Toen gebeurde er iets wat we in de geschiedenis van Boer Zoekt Vrouw niet eerder hebben meegemaakt: terwijl korte shots van plastic bierglazen en Mooi Wark door het beeld vlogen, vertelde Yvon op teleurgestelde toon dat Remco stiekem al voor het lezen van de brieven, contact had gehad met vrouwen. Diverse vrouwen, en zeer innig contact *smiley met een pruillip* je kon de pijnlijke teleurstelling in haar woorden horen. Remco had de regels van het spelletje niet gevolgd, waardoor niet alle vrouwen in de tent een eerlijke kans kregen om hem te ontmoeten en te leren kennen. Als straf werd hij daarom ook uit het programma gegooid en niet meer gevolgd. Met 5 boeren op tv en 4 boeren die we via internet nog kunnen volgen, gaan we naar de volgende ronde.
Eerst moesten wij zelf nog een paar rondes rijden. Maandag reden we bijvoorbeeld in het rondje van Alkmaar naar Oosthuizen. Via de drukte bij de Leeghwaterbrug en de rust van de weilanden in de Beemster, naar het klusje onder aan de dijk waar we eerder al zand hadden gebracht. Op de radio werd verteld dat er weer een record is gebroken in Nederland *smileys die confetti strooien* dit was alweer de 117e warme dag in dit jaar. Het vorige record dateert van 2013, toen waren er slechts 116 dagen waarbij het kwik tot boven de 20 steeg. In Zaandam werd alvast ingespeeld op het veranderende klimaat door een tropenrooster te maken. Voor het hele jaar. Het tekort aan leerkrachten in die omgeving is zo nijpend aan het worden, dat ze willen gaan experimenteren met een 4-daagse schoolweek. Ook bij het CBR gaat druk geëxperimenteerd worden. Daar heeft iemand bedacht dat als de auto’s straks zelf gaan rijden, die auto’s dan ook zelf een examen moeten afleggen *smiley die aan z’n kin krabt* natuurlijk, autonoom rijdende auto’s moeten geen rijdende obstakels worden, die zo voorzichtig zijn dat ze amper vooruit komen omdat iedereen ze inhaalt en afsnijdt, maar een heel examen? Van de andere kant: maandelijks worden een tiental mensen terug gestuurd naar de rijschool, omdat ze niet eens zonder ingreep de parkeerplaats kunnen verlaten tijdens het examen, voor zulke mensen zou een autonome auto wel een uitkomst zijn. Dus niet schrikken als je straks een leswagen tegenkomt waarin niet alleen een instructeur maar ook de bestuurder met z’n telefoon zit te pielen: die zijn de autopilot aan het leren rijden.
Dinsdag reden we in alle rust over de A7 naar Amsterdam. Geen file te zien, tot we bij de loswal kwamen waar de zandauto’s rijen dik stonden opgelijnd voor de diverse trechters. We mochten naar Amstelveen rijden, samen met een paar collega’s, en dat moest via een verplichte route. Volgens de koprijder was de kortste route via de A10, A4 en een klein stukje A9 om dan richting Aalsmeer te gaan en de Waterwolftunnel in te duiken. De A9 is een tijdje geleden aangepast rondom Badhoevedorp, dit was de eerste keer dat ik die sportieve bocht van de A4 naar de A9 mee kon maken. Vervolgens via ingewikkelde constructies langs de brug bij het Amsterdamse Bos, langs de werkzaamheden want er moet nog een stukje ingewikkelde constructie bij komen, met een slinger de vrij nieuwe tunnel door, links rechts tussen de kassen door over een berglandschap met hufterige drempels en we stonden in het weiland achter een kas. Een grote zandvlakte moet daar gaan verschijnen, dus we zouden nog heel wat keren over die drempels heen vliegen. Nou wil het nog wel eens gebeuren dat we dikke bakken tegenkomen op de snelweg, vandaag was de meest opvallende een in British Racing Green gespoten Deutz Fahr *smiley met opengesperde ogen* I kit joe not! Een landbouwtrekker met een mesttank die netjes via de vluchtstrook met het snelle verkeer probeerde mee te rijden op de snelweg. Rondom Amsterdam kan echt alles! Natuurlijk ging het op de radio vooral over de troonrede, want vandaag was ook Prinsjesdag. Het belangrijkste wat daarover te melden viel, was dat de koning niet ziek is! Op de radio hoorden we hem af en toe struikelen over een woordje of alliteratie, volgens mensen die er beeld bij hadden zat Koning Wim Lex te zweten als een malle. Volgens het officiële bericht dat er later uit werd gestuurd, kwam dat niet door ziekte, maar omdat hij in een zaal zonder airco (die maakte teveel lawaai) een speech van 20 minuten moest opdreunen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* ruim een kwartier in een zaal zitten waar het 27 graden werd, niet normaal! Dan heeft hij die 24.000 eipo extra wel verdiend. Na 8 rondjes zand had jij ook wel wat verdiend, rust, en dus stapte ik met een collega in een carpoolauto om de file in te duiken, die te ontwijken en vervolgens in een andere file te stranden *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* het begon al bijna te schemeren toen we bij de zaak aan kwamen.
Woensdag weer met de carpoolauto naar Amsterdam, en weer mochten we met het hele kluppie zand rijden naar Amstelveen. Halverwege de dag begon jouw tankmeter wel wat in het rood te lopen. Zo ver in het rood dat ik twijfelde of het waarschuwingslampje niet stuk was *smiley die achter z’n oor krabt* toch ging er maar 278 liter in de ongeveer 350 liter grote tank. Met 562 kilometer op de teller geen slechte score. Zeker niet als je al die kluffies in de A10 meerekent, de korte stukjes snelweg waar we op snelheid in moeten voegen, de Waterwolftunnel waarin je 2 keer volgas naar boven moet en al die drempels die vragen om decceleratie en acceleratie. Nu de troonrede is uitgesproken, begint het leukste gedeelte voor de deskundigen: de woordjes nauwkeurig analyseren, toezeggingen doorberekenen en afkraken. Vooral afkraken. Moeten we niet op de barricades springen voor een dividendbelasting, dan is het wel weer een Geert Wilders die over de Islam zeurt. Alsof we het nog niet druk genoeg hebben met klagen over de koopkracht, die voor de gemiddelde Nederlander dan wel omhoog gaat (is de verwachting, pin me er niet op vast), maar waarvan al meteen is doorgerekend dat bepaalde groepen er ook op achteruit gaan. Gelukkig had het CBS nog een positief nieuwtje achter de hand: Nederlanders staan zeer hoog in de ranglijsten voor het onlijn spullen kopen. De groei van boodschappen-doen-op-internet is enorm, kleding kopen we massaal digitaal en ook de internet-tegenhanger van A.C.Tion, het Chinese Ali Baba, de grondlegger van vrijgezellendag, word vaak door de gierige Hollanders bezocht. Fijn, kunnen we toch nog met iets positiefs afsluiten na al die negatieve ondertonen bij het bespreken van de dividendbelasting.
Donderdag liep even anders dan anders. Jij mocht in Amsterdam blijven staan, tussen je zussen en nichten, en terwijl de chauffeurs en loswalmedewerkers allemaal de keet in doken, stapte ik in de carpoolauto voor een ritje naar de zaak. Hoewel het dwingende berichtje van de planner op verschillende manieren te interpreteren was, had ik zo’n vaag vermoeden dat het iets met mijn aantal werkzame jaren te maken had. Samen met een collega, die toevallig op dezelfde dag is begonnen, werden we op de zaak getrakteerd op koffie, thee en gebak. En een mooi bloemstuk. En veel handen schudden met felicitaties erbij *smiley die bloost* uit alle hoeken en gaten van het kantoor kwamen collega’s tevoorschijn om ons te gratuleren en een hoekje taart mee te prikken. Het was 12,5 jaar geleden dat ik daar binnenstapte, als zelfverzekerde jonge vrouw die je niks meer wijs hoefde te maken, dat kieperwerk zou slechts als tussenstap dienen naar de Heilige Graal: internationaal supertrucken *smiley die met z’n spierballen rolt* alles was al uitgedacht. Met terugwerkende kracht zie ik mezelf daar weer binnenlopen als onzekere puber, nog een beetje vochtig achter de oren en ietwat naïef. Met een paar kortdurende baantjes hier en daar en veel sollicitatiebrieven die werden beantwoord met een “bel ons niet, wij bellen jou… niet…”, was daar opeens Spaansen, het gesprek in het museum met 2 mannen van de planning, die blijkbaar toch iets in mij zagen. Eerst een week met een ervaren chauffeur mee, en daarna werd ik op pad gestuurd met mijn ‘eigen’ auto, een blauwe Ginaf 6×6. Blauw omdat ze van een ander bedrijf was overgenomen, toch stond er wel een titel op de neus zoals bij Spaansen-auto’s hoort. Amazing and incredible, geen flauw idee welk liedje daarbij hoort, maar het zal vast wat mensen onderweg hebben doen fronsen. Een klein blond grietje dat geen flauw idee had wat ze eigenlijk aan het doen was, die met enige regelmaat verkeerd reed en ondanks die dikke Ginaf met een handvol sperren toch nog wel eens hulp van een machinist nodig had. Van tuintjes tot olietanks en de ring Alkmaar bij de Omval en de Nollen, overal toerde ik met dat karretje langs. Er werd een nieuwe auto aangeboden, maar die sloeg ik af. Vader boos, ik verdrietig, ik wilde geen nieuwe. Tot ik de mededeling kreeg dat ik mocht kiezen voor 4 of 5 assen, die nieuwe auto zou er hoe dan ook komen. 2 dagen heb ik zitten janken, met veel tegenzin liet ik Ginaf Lola achter voor een 10×8 MAN. When the lady smiles, vreselijke auto maar ook vreselijk veel leuke dingen mee meegemaakt. Grote werken, kleine klusjes, rokende koppelingen in de verschillende zandbanen, vloekend dat de Ginaf er wel doorheen zou zijn gekomen, vloekend dat we onze reet niet konden keren in die krappe straatjes waar de planner ons heen stuurde met een half vrachtje. De tijd vloog voorbij. Het tijdelijke contract werd een vast contract en het internationaal rijden werd iets waar oudere mannen in de keet over praatten. De op- en afrit constructie bij Hoofddorp langs de A4, de omgelegde N9 bij Schoorldam en de Stolpen, wat woonwijkjes hier en daar, het werk van Gina a.k.a. Poekie is nog steeds zichtbaar. Helaas werd ook zij ingeruild. Van de ruige gitaren naar de krachtig gezongen ballad If I were a boy. De overstap van MAN 10×8 naar MAN 10×8 was niet zo erg, de enorme pook met 2 schakelaars omruilen voor een knopje waar de eerste week al verf vanaf begon te bladderen des te erger. Liever een handbak met een losjes vastgeschroefte versnellingsbak en een slappe tussenbak, dan zo’n idioot knopje met cijfertjes in het dashboard die niet overeen kwamen met wat ik wilde. Weer janken. Zij het dit keer wat minder lang. Terwijl de collega’s lachend riepen dat ik de koppeling rustiger op moest laten komen wanneer Shirley weer eens bokkend door de zandbaan heen hikte, begon ik langzaam het voordeel in te zien. Thee drinken, sigaren roken, gebak/pasta/fruit/middenberm/chocolade reep/rijstwafels eten en het bedienen van de strooier ging wat gemakkelijker als je tussendoor niet hoefde te schakelen. Vele grote en kleine projecten gleden door de bak, met als meest markante klus de Westfrisiaweg. Het officieel openen daarvan heeft Shirley niet mee kunnen maken, want net voor mijn jubileum werd zij ingeruild voor jou, Babette. Weer een MAN, weer een 10×8, weer een automaat, en weer een nieuwe titel. It’s a mans world, but vreemd genoeg ask a lot of uitvoerders and machinisten toch about that one girl. Inmiddels ben ik droog achter m’n oren, wel nog steeds naïef maar niet bang om een grote bek terug te geven als dat nodig zou zijn. Het is een enorm cliché, maar die 12,5 jaar zijn voorbij gevlogen. Bij “op naar de 25!” voelt het als een onbereikbare punt aan de horizon, waarschijnlijk verschijnt ook die sneller dan verwacht.
Na de gezelligheid op kantoor mocht ik weer terug naar jou, en het rondje Amsterdam – Amstelveen. Ook vrijdag draaiden we daar weer in de rondte. De week werd afgesloten met een spontane borrel op de zaak. Herinneringen ophalen met de collega’s, als je er niet bij stil staat dat je dan wel een beetje oud overkomt, is het best gezellig.
Na de mannenwereld van vrijdag, dook ik zaterdag in de vrouwenwereld. Lekker ontspannen bij de schoonheidsspecialiste op tafel, bijkletsen over de vakanties die we hadden gehad, haar kindje, mijn konijntje, de beslommeringen met de wederhelft. Ons werk zou niet meer van elkaar kunnen verschillen, toch zijn de overeenkomsten tussen onze levens opmerkelijk groot. Na nog een bakkie thee ging zij verder naar een volgende verjaardag, en toerde ik naar Vader en Moeder om daar bij te kletsen. Allebei drukke agenda’s, zoals vrouwen dat tegenwoordig zonder uitzondering lijken te hebben. Na het bezoek aan Vader en Moeder toerde ik door naar huis, waar Wingman lekker in de tuin aan het studderen was. Nog even een paar boodschapjes halen voor de visite zondag, en in plaats van het huis alvast op te ruimen, kropen we op de bank omdat we een beetje rust ook wel hadden verdiend.
Dus moesten we zondag alles nog even snel aan kant maken. Voor 10 uur. Vanwege het corso in het dorp werd alles hermetisch afgesloten. De eerste visite verscheen dus al op tijd, en ik reed tussen de hekken door het dorp uit. Heel ongezellig ja, is er eindelijk eens iets te doen, knijp ik er tussenuit. Voor een goede reden, want Oma had voor haar verjaardag 2 uitjes gekregen. Met alle zoons, schoonzoons en kleinzoons was ze al een dagje uit geweest, en vandaag ging dat gebeuren met alle dochters, schoondochters, kleindochters en achterkleindochters. Eerst via een toeristische route naar en door Diemen rijden, waar ze nog wat herkende van vroeger, daarna een high tea. De hapjes stonden al uitgestald op tafel en met onze agrarische achtergrond was dat misschien niet zo handig. Hoewel we onbeperkt thee mochten drinken, was binnen een uur alles op. Zelfs de welkomst-prosecco hadden we soldaat gemaakt. Nog maar een bakkie thee dan, tot we echt niet meer wisten wat we moesten bespreken. Toevallig zaten we tegenover een A.C.Tion, het is te erg voor woorden, maar omdat we toch zo vroeg klaar waren met het programma, plakten we er spontaan een activiteit achteraan: sjoppen! Niet dat we iets nodig hadden, maar als het word aangeboden voor een paar euro, ben je een dief van je eigen portemonnee als je het niet meeneemt. Uiteindelijk liep het alweer tegen etenstijd toen we Oma via een toeristische route weer naar huis hadden gebracht. Een aantal dames hadden al afgezwaaid, met de laatste 2 dochters, 2 kleindochters en nouja vooruit 1 schoonzoon, eindigden we aan de eettafel met patat en kroketten. We moesten zowat nog haast maken, voordat ik naar huis kon moest Moeder thuisgebracht worden, tijdens de aftiteling van het nieuws verscheen ik weer bij Wingman thuis, precies op tijd voor Boer Zoekt Vrouw. Geen tijd meer dus om een stukje te typen, vandaar dat het iets later was. Zo werkt dat Babette, je kan vanalles plannen, van internationale carrière tot dagjes uit, het loopt altijd net weer even anders dan je had verwacht. Met die gedachte zoek ik zo mijn bedje maar eens op, want morgen sta jij weer op mij te wachten.
){kind=link}