Lieve Poekie, wat een wervelwind van een week is het geweest. Vorige week zondag was ik nog druk bezig met uitrusten, kruidenthee drinken en beter worden, maar helaas, het mocht niet baten. Maandag gingen we op pad, even een klusje hierheen, klusje daarheen, maar het ging niet meer. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten, elke keer als ik uitstapte liep ik nog wat krommer dan de keer ervoor. Het voelde als opgeven, maar ik heb ook wel eens gehoord dat juist de wijze mensen er op tijd mee stoppen, voordat het echt fout gaat (beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald). Ja het is gebeurd, ik heb me ziek gemeld. De ergste dag om me ziek te melden. Het was onze laatste dag samen, het had een klein feestje moeten worden, nog eenmaal optimaal gebruik maken van jouw potentieel. Maar dat gebeurde niet. Na 3 vrachten zijn we naar de zaak gereden, waar ik jou in de garage heb gezet. Zonder een traan te laten, ik was best trots op mezelf, dat ik zo sterk was. En dan komt er een monteur lachend naar je toe “nou? Kom je d’r inleveren?” en dan hoor je jezelf met een trilling in je stem zeggen “uhm ja, ik denk het wel…”. Dat was het Poekie, onze laatste dag. Ik mocht een andere auto uit het rek pakken om mee naar huis te nemen. Is het nu dan echt over tussen ons? Helaas, it’s not an illusion *smiley met tranen in z’n ogen*
Daar zat ik dan, thuis, met me ziel onder me arm en een vreemde tegen de dakgoot geleund, geveld door de buikpijn. Buikpijn? Dat klinkt zo niet-‘Sex and the City’, zo niet-24uursmaatschappij, maar het was toch echt nodig. Net zoals de 2 koeien in de stal het nodig vonden om tijdens het melken te gaan kalven. Ik sjokte nog langzamer in de overall door de stal dan die keer dat ik aan het detoxen was, maar gelukkig haalden de meiden niet teveel gekkigheid uit. En zo werd er een mooie blauwe tweeling geboren, een bulletje en een kuitje (jongetje en meisje), en kroop ik snel weer terug op de bank. Lekker tv kijken, beetje afleiden van de auwie, en thee drinken. Ja, als je dan ziet dat ze bij “De Slimste Mens” soms ook geen antwoord weten op de vraag, dan voel je je toch wel iets beter.
Dinsdag kon ik uitslapen, he lekker, dat ziek zijn. Maar dan moet je het bed uit en naar de wc, poeh, toen wist ik wel weer waarom ik niet in de auto kon stappen. Ik kan geeneens genoeg rechtop staan om de deur los te draaien, laat staan in te stappen. Nou ja, dan maar lekker in de leeshoek wegkruipen, word die tenminste ook nog eens gebruikt. Hoe lang is dat hoekje er al? Ik denk een half jaar of zo, dit is de 3e of 4e keer dat ik er zit. Schandalig eigenlijk, de stoel zit zo lekker en ik heb zoveel boeken te lezen. Met een inspirerend boek en een kan water verstop ik me de hele ochtend in het hoekje. ’s Middags denk ik, in het kader van ‘aan jezelf werken’, dat ik wel een rondje kan gaan lopen in de frisse buitenlucht. Een rondje van een paar kilometer, uurtje werk als je rustig aan doen. 3 Keer heb ik bijna willen stoppen, de steken in me zij werden zo erg. Pff nee, dat rondjes lopen slaan we voorlopig even over, snel weer terug in de leeshoek! Gister heb ik “How to be a woman” van Caitlin Moran uitgelezen, daar was ik al een weekje in bezig. Erg leuk, erg herkenbaar, een aanrader voor alle vrouwen. Vrouwen die graag lezen, dat wel, haar schrijfstijl is soms ietwat…. Nou ja ze kan erg lange zinnen maken, laat ik het zo zeggen. Het leest iets minder makkelijk als de autobiografie van Bobbi Eden. Je weet wel, die actrice. Ook een goed boek trouwens, voor vrouwen, maar ook wel voor mannen. Alhoewel ik me voor kan stellen dat mannen soms denken “nee! Dit is teveel informatie!” terwijl het voor vrouwen niet zo bijster shockerend is. Maar goed, die had ik dus al uit. Nu ben ik begonnen in “Rondom Tan vrouwen” van Humberto Tan. Daarin gaat hij in gesprek met 10 inspirerende vrouwen die hij in de loop van zijn leven is tegengekomen. Mooie verhalen over sterke vrouwen, en Humberto weet precies de juiste vragen te stellen, en ziet ook de parallellen met zijn eigen jeugd en eigen leven, waardoor het nog duidelijker word waarom die vrouwen voor hem zo inspirerend zijn. ’s Avonds word het tijd voor iets minder zware kost. Met zelfgemaakte Turkse pizza op de bank kijken naar “Bridesmaids”. Soort van “The Hangover” maar dan voor vrouwen, heerlijk. Die lag al een tijdje in de kast, nog steeds in het plastic, maar ik ben blij dat ik em nu eindelijk eens heb gekeken.
Woensdag was ik nog steeds ziek. De buikpijn begon aan me rug te trekken, nee ik blijf lekker nog een dag in de leeshoek, ik moet het nu niet gaan forceren door in de auto te stappen. Deze auto lijkt ook nog wel wat zwaarder te schakelen dat dat jij deed, dus dan zit ik met me zere bast aan die pook te scheuren, nee dat moesten we maar niet doen. Behalve leesboeken was het ook tijd om wat nieuws te vergaren. Dat mis ik dan weer wel in het leeshoekje, want een radio heb ik niet in huis, terwijl ik in de auto altijd radio luisterde. Muziek, maar ook wel het nieuws, en als het erg interessant was ook wel praatzenders, om nog meer achtergrondverhalen over het nieuws te horen. Vooral wanneer het nieuws me bezighoud, is het fijn om er meer over te horen, of te lezen. Zoals dat gedoe met de antibiotica in veevoer. Furazolidon heet het geloof ik, een middel wat in het vorige Millennium veel werd gebruikt, tot het in de EU in 1995 werd verboden. In de VS werd het nog tot 2009 gebruikt, maar ook daar is het toen verboden. 20 Jaar is het dus al van de markt in Europa, en opeens duikt het weer op. Heel vreemd. En dan komt de woordvoerder van het bedrijf waar de besmette partij vandaan komt ook nog met de verklaring dat het door de duiven komt, omdat die op het voer schijten. Daar hebben ze al vaker melding van gemaakt, maar ja, je mag niet zomaar duiven neerschieten. (Meld het dan niet, schiet ze gewoon neer, maar ja, das weer een andere discussie.) Beetje lulverhaal zegt U? Door duivenpoep is een hele partij van tonnen en tonnen voer (of een ingrediënt van de uiteindelijke mix) besmet. Lijkt lastig voor te stellen, als je naar die kleine hoopjes stront en die grote hoop voer kijkt. Maar de hedendaagse techniek werkt zo nauwkeurig, dat de detectie drempel is verlaagd van X aantal grammen ‘verboden middel’ per ton voer, naar X aantal milligrammen per 1000 ton. Een paar milligram is genoeg om een partij van 1000 ton te verknoeien. Voor mensen die er geen beeld bij kunnen vormen: 2 keer niezen in een overvolle discotheek, en de tent word gesloten omdat er teveel bacteriën in de lucht hangen. Hoe die duiven dan aan een middel komen wat al bijna 20 jaar is verboden in Europa? Furazolidon schijnt gebruikt te worden als doping in de duivensport, en is vrij makkelijk te verkrijgen. Nu is doping in de mensensport al erg, maar als mensen hun beesten op die manier gaan laten valsspelen, dan nou ja nee dat is weer een andere discussie. Maar goed, het komt erop neer dat het voer is besmet met een mogelijk kankerverwekkend middel, laten we dat niet vergeten, dit keer scheten die duiven op een berg soja, volgende keer in het opblaaszwembadje in de tuin, waar je kinderen in zitten te spelen. Dus ik stel voor om de resultaten van het onderzoek niet af te wachten, maar eerst de duiven preventief te gaan ruimen.
En ook donderdag zat ik nog thuis. De planner had 2 klussies voor me, de ene was een boot leegrijden, de andere zand rijden naar de Basisweg Amsterdam, vlakbij de loswal. De ene een hele ochtend over het terrein stuiteren, de andere de hele dag schakelen op een kort stukkie, nee sorry, dat is nog ff te gek voor mij. In plaats daarvan ging ik op de fiets naar het gemeentehuis, om een nieuwe identiteit op te halen. Vorige week had ik die aangevraagd, niemand in de wachtruimte, ik was zo aan de beurt, pasfoto van school (wie wat bewaart, die bespaart wat) ingeleverd, 50 eipo betaald, ik stond zo weer buiten. Dit keer ging het even anders. De wachtruimte zat vol, er was een computerstoring en wat onduidelijkheid, en zo te ruiken ook goedkope automatenkoffie, ideaal moment om ff lekker de watsep contacten bij te werken en stiekem te horen wat die mensen naast me aan het roddelen waren. Volgens de folder zou het gemeentehuis open zijn tot 12:30, uiteindelijk was het 12:50 dat ik weer op de fiets stapte. Ok, 50 eipo voor een klein stukje plastic is absurd duur, maar het idee dat ik ambtenaren heb laten overwerken maakt een hoop goed. Thuis had ik lekker lasagne gemaakt. Poeh nu begon ik echt trek te krijgen, na al dat heen en weer gefiets! Een vriendin kwam langs om bij te kletsen, en dat vond m’n vader een ideaal moment om te vragen of we de koeien wilden halen, en zo huppelden we op onze slippertjes door het gras om de vlaaien heen tussen de koeien door. Het leken wel een stel toeristen *smiley met een Delftsblauw petje op* ’s Avonds op tijd te bed, want morgen zou ik weer aan het werk gaan, proberen. Voor het slapen gaan nog even een stukje lezen, want ja, na zo’n drukke dag was ik er niet echt aan toegekomen. Humberto Tan is uitgelezen, ik ben nu bezig in “Freakonomics” van Steven Levitt en Stephen Dubner, over hoe je bijna alles meetbaar kunt maken, van de opkomst en het weer afzwakken van straatbendes, en hoe je zoiets als de Ku Klux Klan onschadelijk maakt. Erg leuk boek, een combinatie van economie, psychologie en ‘buiten de hokjes denken’.
Vrijdag was het dan zover. De wekker ging weer vroeg, en ik reed met een vreemde auto richting Amsterdam. Paar vrachten naar Amstelveen, ritje naar Huizen, waar je achteruit een oprit op moet manoeuvreren, tussen het struikgewas en de paaltjes van de verlichting door. Ik vraag me af wat er eerder was: de iets te smal gestraatte oprit, of de Range Rover die voor de garage stond geparkeerd. Nou ja, wel een mooie omgeving daaro, ik had er graag met jou willen rijden Poekie, mooi huissies kijken en dromen. Daarna een vrachtje zand voor Amsterdam, ergens achter de Lidl. Haast nog krapper als de oprit van het vorige klusje, alleen waren dit geen flexibele struiken waar ik tussendoor moest, maar auto’s. Gelukkig waren de spiegels wel een beetje flexibel. En ’s middags ging het via 2 klussies richting Winkel, waar de nieuwe stond te glimmen, helemaal vooraan in het rijtje. Pijnlijk. Gelukkig zag ik jou niet meer staan op het pad, dat zou te erg zijn geweest. Na wat onduidelijkheid was het dan toch zo ver: ik mocht de nieuwe meenemen. Inmiddels was ik al wat heen en weer gelopen, trap op trap af, auto in auto uit, en het begon alweer een beetje te jeuken in me lijf. Verdorie, een slechte dag voor me bast. Eerst mocht ik de nieuwe nog even aftanken. Jaja, 2 tanks, 1 voor diesel en 1 voor Addbleu, en allebei waren ze nogal leeg, dus weer instappen uitstappen. Pff maar eindelijk konden we dan gaan. De weg op, draaiknop op D en gaan. Stoel stond goed, armleuning op de juiste hoogte, en cruisen. Ja dat automaat rijden went erg snel, en ze deed ook wel heel erg haar best om me meteen thuis te laten voelen. Amper 15 kilometer hadden we gereden, of er begon iets te tikken en te knipperen. Even het geplastificeerde briefje erbij pakken: jawel hoor, een storing in het lift/stuuras systeem, er word aangeraden om de motor uit te zetten zodat het systeem kan resetten. Nou, de motor zetten we thuis wel uit. En daarna snel onder de douche om de werkdag van me af te spoelen. In de zondagse kleren en in de schmink, en op naar Derp, om gezellig met de familie te gaan eten, ter ere van Oma’s verjaardag. We zaten bij Speijk, of Van Speijk? Nou ja, het eten was goed voor elkaar, zalm tartaar en zeebaars, lekker hoor, daarna nog een toetje (misschien was het beter voor me buikje om het niet te doen, maar Oma is maar 1 keer in het jaar jarig, en dat buikje heeft de aandacht al 3 weken), nog een laatste borrel, en toen samen naar huis gewandeld. Heerlijk opgefrist en uitgewaaid kwamen we thuis. Weer helemaal op de hoogte van iedereens vakantie verhalen en plannen, verhuisplannen, carrière moves, harde buiken en spannende werkverhalen. Ja het is een hoop gedoe om er op tijd te zijn, maar wat is het toch altijd weer leuk met z’n allen, dat zou ik echt niet kunnen missen.
Zaterdag mocht ik gelukkig weer uitslapen. De nieuwe staat op jouw plek, het blijft vreemd als ik uit het raam kijk. Het is het einde van tijdperk, lieve Poekie, zoveel als we samen hebben meegemaakt. Ze zouden er wel een film van kunnen maken. Memoires of a Poekie. Al dat zand wat we hebben gezien, het asfalt. Misschien iets hipper, Sex and the Poekie. Al die grappen die zijn gemaakt, in de keet en op de bak. Mischien iets grappiger, There’s something about Poekie. Al die machinisten, uitvoerders en grondwerkers waar we indruk op hebben gemaakt. Misschien iets gewaagders, 50 Shades of Poekie. Met Scarlett Johansson als chauffeuse, Bradley Cooper als loswalmedewerker en Vin Diesel als de machinist op het stort, hmm wat een heerlijke film zou dat worden. Maar nu is het toch vooral Dude, where’s my Poekie? De film is afgelopen, dankjewel lieve Gina, dankjewel snoes, voor alle keren dat je me weer thuis bracht. Alle mooie dagen, met het zonnetje dat in de cabine scheen, de regen die op het dak tikte, de zandbanen die we hebben getrotseerd, de snelwegen waar we ons een weg hebben gebaand tussen het gepeupel door. De grapjes van de collega’s, waardoor ‘Lieve Poekie’ is ontstaan. Ik zal je missen Gina.
Fijne zonnigdag veesboekvriendjes, geniet ervan, ik duik nog even m’n leeshoekje in, want het uitzicht uit het keukenraam wil ik nog niet zien *smiley met natte oogjes*
