Geachte Shirley, dat was het dan, onze eerste week samen. Je heb vorig weekend rustig aan je nieuwe plekje langs de dakgoot kunnen wennen, terwijl ik op de bank zat te puffen. De buikpijn leek wel minder te worden, maar nu kreeg ik last van iets wat leek op spierpijn in m’n ribbenkast. Diep adem halen, niezen, lachen, het voelde alsof iemand een mes in m’n zij stak. Gelukkig was m’n zusje er om me op te vrolijken… *smiley die op de grond ligt te huilen en te lachen* De buren zullen wel raar hebben gekeken, toen m’n moeder en zusje tijdens een rondje wandelen opeens aan m’n buik begonnen te voelen. Het voelde nogal hard en opgeblazen. En dan kom toch die onvermijdelijke vraag, die je als jongetje zijnde nooit krijgt, “je bent toch niet zwanger he?” Pfff zwanger? Moet je zien hoe ik huilie loop te doen om een beetje buikpijn! Voor een zwangerschap ben ik gewoon te mieterig, dat is wel duidelijk. Maar goed, de zondag weer overleeft, lekker geslapen op m’n linkerzij (de rechterkant was te gevoelig) en toen was het tijd om naar Opmeer te gaan, voor de jaarlijkse Landbouwdag. Het neusje van de zalm van de agrarische sector in de breedste zin van het woord komt elk jaar samen in Opmeer, om hun vee, paarden, trekkers, konijnen, kaas en snoeptomaatjes te laten zien en proeven. Elk jaar weer geweldig om te zien, de Hackneys en de Friezen die opgetuigd door de grote ring draven, het rundvee defilé (met een paar schapen en geiten ertussen), en de shows, natuurlijk. Dit jaar zagen we onder andere de geschiedenis van de gemeente Opmeer, samengeperst in klein halfuurtje, inclusief 2 moorden, The Bearded Chicks en een lekker wijf die uit een taart… uhm geldkist springt. Maar ook een Romeins schouwspel, met Friezen (ja, zo lang bestaat dat ras al), wat minder spectaculair was dan we van tevoren dachten. Mischien hadden ze dan toch die maagd moeten offeren *smiley die klaar zit met spandoek en popcorn* En een grappig bedoelde kermis act met 2 Tinkers, een hond en 2 clowns. Oja en nog een paar figuranten. Gelukkig was er een ijskraampje vlakbij, niets zo lekker op een zonnige dag als een hoorntje-milkshake. Na een zonnige dag vol paarden, poffertjes, ballonnen en een voltige act op een dikbil keerden we huiswaarts. Volgend jaar staat alvast in de agenda genoteerd, hopelijk komt Business dan ook weer opdraven.
Dinsdag was dan eindelijke onze eerste echte werkdag. En die dinsdag was vooral rood gekleurd. Terwijl jij glimmend complimentjes stond te innen, vergaapte ik me aan de woestrode Mercedes Benz SLS AMG die in de showroom op het hoekie stond te shinen. Wauw wat een machine, heerlijk *smiley die een aantekening maakt op z’n verlanglijst* En dan die knalrode Opel Kadett Cabrio die we later tegenkwamen, het blijft een pracht om te zien. Maar goed, het werk zelf, want daar kwamen we eigenlijk voor. Het werk ging wel lekker, je viel maar 2 keer uit. Waar ik nu niks aan kon doen, aangezien jij degene bent die een schakelfout maakte, niet ik. Wel jammer dat de tweede keer pal voor de uitvoerder z’n neus gebeurde, bij het laatste ritje, dus we konden ook niet snel wegrijden, want de bon moest nog afgetekend worden. Mijn verontschuldigende “sorry, dit is m’n eerste dag” werd met een “jaja, natuurlijk” van tafel geveegd, en zo keerden we moe maar toch enigszins voldaan huiswaarts.
Woensdag begon lekker, we moesten ergens in de buurt van Hoofddorp laden, en dat is toch wel heel chillaxed om zo met het armpje op de armleuning en de oogjes nog een beetje dicht die kant op te cruisen. Het was een mooi oefenrondje, bij het laden en lossen moesten we achteruit van de weg af het werk op, en ja, dan valt wel op dat het soms even duurt voordat de R is ingeschakeld. Net zoals het opviel dat er een olie spoortje lag. Het duurde niet lang voordat de machinist ontdekte dat het bij jou vandaan kwam. Nouja, zal wel nieuwigheid zijn, een slangetje wat niet helemaal goed zat vast gedraaid, ken gebeuren. Onderweg naar huis, ja, jij zag het ook he? Op de ring Alkmaar dook ie op in de spiegel. Snel het raam open en de radio zachter, want oew, wat klinkt die toch lekker! Een McLaren, ik denk MP4 of 650S (ja meneer Murray en meneer Dennis, wat mij betreft mag je ze wel gewoon namen geven, in plaats van nummers), wat ziet dat er heerlijk uit *smiley die strak in het tuigje hangt*
Donderdag was een beetje klussendag. Eerst naar Santpoort, voor de draverij. Onthoud de weg, want volgend jaar mogen we er waarschijnlijk weer heen. Nu moet ik zeggen, het zand laden onder de trechter ging toch best wel vloeiend. Ok, het moment tot je begint te rollen duurt iets langer als wat ik ben gewend, maar het ging vandaag al beter dan dinsdag, toen er van die kamelenvrachten op lagen. En zo’n vloeiend geladen vracht zand brachten we ook naar Zaandam, waar het ergens op een pleintje moest liggen, om de fietsenstalling heen, via het fietspad naar de achterkant van het schoolgebouw, om de andere fietsenstalling heen. Een hoop gemanouvreer. Gelukkig zeiden ze dat er al een paar collega’s waren geweest, en niemand red het in 1 keer. Dat zag ik ook wel, dat het niet in ene te doen was. Net zoals ik ook zag dat ik nog steeds moeite heb met diepte zien, vooral in de spiegel. Ja de eerste kras (door mij gemaakt, de allerallereerste buts die zat er al in toen ik je ophaalde) is een feit. Gelukkig zit het grootste gedeelte van de verf en de reflectiesticker nog op de goede plek, niemand die iets doorheeft *smiley met een pokerface* Wat ik wel erg vond tegenvallen, was de melding die tijdens het manouvreren op het dashboard kwam. “Koppeling overbelast, schakel terug”. Ja hallo! Wie is hier nou de auto?! Jij of ik?! En daarbij, ik kon geeneens terug schakelen, want je stond al in z’n 1, grapjas. ’s Middags gingen we grind rijden naar Schiphol. Ik was er al eens eerder geweest, jij nog niet, maar inmiddels weet je ook daar de weg. Ergens op de A5 kwamen we nog een Ford Galaxy tegen. Een gepimpte, geweldig! Blijkbaar had die vader het op een akkoordje gegooid met z’n vrouwtje. “Ok, jij mag kinderen, maar ik bepaal de gezinsauto. Ja natuurlijk is ie veilig! Knalgeel, niemand die dat over het hoofd ziet!”
Vrijdag reden we weer naar Schiphol. Nu begonnen we meteen ’s ochtends al op dat rondje, tussen de grote mannen met de trailers. Gezellig hoor. Alleen dat gereken met die rijtijden, das wel jammer, nu zaten we alledrie apart van mekaar te schaften. Nouja, maakt verder ook niet uit, want ik was de eerste die aan rust toe was, en zo was ik ook de eerste die met z’n neus in de slagroom viel. Blijkbaar was er iemand jarig op het werk, en moest dat gevierd worden. En dat smaakte best *smiley met de slagroom in z’n baard* Wat ik dan ook wel interessant vind om te zien, is hoe de hiërarchie op een bedrijf in elkaar steekt. De mannen met vuile overalls zitten gezamenlijk aan tafel een stuk taart weg te werken, als er een mevrouw ‘van kantoor’ komt. En dan laten de mannen altijd op hun eigen, subtiele manier weten, dat ze haar graag vaker zouden willen zien daar aan tafel. Het word helemaal mooi als er dan nog een vrouw ‘van kantoor’ komt. Nu waren er dus 3 in de zaal, en zoals dat gaat met vrouwen, duurde het niet lang voordat de blik in de ogen veranderde, de nagels zichtbaar werden en de vlijmscherpe dubbellaagse opmerkingen over tafel vlogen. Ach ja, taart eten, ik hou ervan. En dat is dan ook wel weer een voordeel van een automaat, ja zo eerlijk ben ik wel om dit toe te geven, even een HVO’tje (hapje voor onderweg) gaat stukken makkelijker wanneer je niet hoeft te schakelen tussendoor. En verder ben ik ook erg blij met VAG (Volkswagen Audi Groep), die geen revolutionaire auto’s op de markt brengen, maar slechts evoluties van een voorgaand model. Ja, Poekie was 6 jaar ouder, en het dashboard is inmiddels wat veranderd, maar in grote lijnen is alles nog hetzelfde. De communicatie is op zich wel voor mekaar, met het MMT, waarmee je via de radio belt. Er zit een speakertje links boven de deur (ja, die had wat dichterbij gekunt inderdaad), en degene aan de andere kant van de lijn kun je horen via de speakers van de radio. Voor mij een hele verbetering, want ik kon het nu wel wat duidelijker verstaan dan voorheen met de autotelefoon. Alleen jammer dat het gesprek met een andere MAN-bestuurder een 5 minuten durende “he wat?” “Nee, wat zei je?” “Ja wat zei jij dan?” “He?” was, waarna we allebei enigszins ontgoocheld ophingen, en mekaar de rest van de dag ook niet meer hebben gesproken. En verder is er nog steeds een probleem met de 3e as. Ja het word al minder dan voorheen, dat is een verbetering, maar ook op dit werk hebben we onze handtekening weer in de korrelbaan kunnen zetten. Mischien dat we dat volgende keer beter kunnen doen voordat de machinist de baan gaat opknappen…
En nu is het zaterdag. Jij geniet van je rust, ik heb het huishouden alweer klaar voor vandaag, en morgen mag ik weer aan de gang. Niet met jou, maar met een auto die slib kan rijden. Weer eens wat anders dan zand en dubbelgewassen grind.
Prettig weekend veesboekvriendjes, geniet ervan, dat doe ik ook.
