Geachte Shirley, week 44


MAN Lady
Geachte Shirley, wat een heerlijk ontvangst was het he, afgelopen maandag. We stonden als eerste op het werk, iets wat niet vaak voorkomt, en al helemaal extreem zeldzaam is op de maandag. Maar nu werd het nog mooier, de uitvoerder en machinist hadden, speciaal voor mij, thee gezet. Zo lief! Wat een fijn begin van de werkdag. Een werkdag die een dag lang tussen Amsterdam en Haarlem heen en weer pendelde. Ik vind het wel een fijne afwisseling, vol over de snelweg, en leeg door Halfweg weer terug. Alleen een beetje jammer als er dan dikke file staat, dus de koppositie waren we al snel weer kwijt. Gelukkig waren er ook leuke dingen op de snelweg, zoals die Ford pick up. Niet de SVT Raptor, die als een zeldzaamheid begon, maar inmiddels bijna gewoon begint te worden, maar een oude. Echt oud, zo uit het tijdperk van vlak na de T-Ford schat ik. Mat grijzig, nogal laag op de poten, en met 130 op de linkerbaan, geweldig! Hopelijk komen we zuks ook weer tegen als we volgende week het laatste beetje puin weg moeten rijden.

Dinsdag werd een spannende dag. Het begon met een lange rit naar Nieuw Vennep, daar mochten we freesasfalt laden. Onder de frees. Ik vreesde het ergste. Laden onder de trechter was de eerste keer vreselijk, en nu, een paar maanden later, loopt het nog steeds niet vloeiend. Die PDK bak van jou, dat klikt gewoon niet zo goed met mij. En nu moesten we onder de frees. Voor de mensen die dat niets zegt: het is een grote machine die het asfalt aan brokjes slaat, en dat dan via een lopende bandje voorop de machine in de vrachtwagen sproeit die ervoor staat. Het punt is: de machine rolt daarbij langzaam naar voren, waardoor de vrachtwagen ook steeds een stukje naar voren toe moet opschuiven. En dat is het moeilijkste gedeelte. Maar het ging verbazingwekkend goed. In de manouvreerstand (dan is de launch-control uitgeschakeld en word het gasgeven door de elektronica afgeknepen) en de hellingproef-assistent uitgeschakeld, rolden stopten rolden stopten en rolden wij weer voor de frees uit. Ja snoes, zo zoetjes aan begin ik toch wel wat blijer met je te worden. Het viel me trouwens wel op, dat het erg mistig was. Meestal trekt dat wel weg, als het licht word, maar nu leek het alleen maar erger te worden. Het heeft wel wat, zo’n klein wereldje, alsof je in een dikke wollen deken bent gerold.

Woensdag dacht ik ‘lag ik nog maar een tijdje in die dikke wollen deken’. We hadden korrel geladen voor een werk, dat loopt van Beverwijk tot Hazerswoude, en elk stukje van dat traject word aangeduid met een ‘losplaats nr. –‘, wat op zich wel duidelijk is, als je de kaart erbij hebt, en er nog steeds word gewerkt. Maar nu loopt het werk op z’n end, de bulten grond en machines zijn grotendeels verdwenen, net als de hekken en de nummers bij de inritten. Wij werden naar losplaats 38 geleid, wat ergens aan een lange weg door Hoofddorp heen ligt. En die weg word tussendoor dan ook nog eens onderbroken door een landingsbaan van het vliegveld. Uiteindelijk bleek het om losplaats 34 te gaan, aan de andere kant van de landingsbaan. Ja mooie tijd heb ik daar gehad met Poekie, van dat hele werk maak jij weinig mee, en je moet nu niet jaloers worden, maar wat zijn daar een bulten zand verzet zeg! Na dat klusje mochten we een bootje zand leegrijden, en daarna doken we de klus in, om op de zaak te eindigen. Smerige dingen doen, een babbeltje maken zo hier en daar, de laatste dingetjes in orde maken voor het strooiseizoen, heerlijk om zo over het pad te kunnen struinen, terwijl jij tussen die andere rode autootjes in staat.

Donderdag kregen we een cadeautje van de planner, we mochten uitslapen. Om even over 7 hoefden we pas te laden, in Heerhugowaard, mooie tijd. En een mooi rondje, zo naar de bovenkant Schagen toe. Maar dat veranderde weer ffies. We doken de klus in. Via hier en daar eindigden we na 4en in Purmerend. Meestal krijgen we dan een meeltje dat we naar huis toe mogen, maar nu mochten we nog even korrel laden, ergens anders in Purmerend. En zo reden we op het grote-trailer-mannen-werk nog even een rondje mee naar Zwaag. Ja, nu mochten we naar huis. Van het ene op het andere moment viel de duisternis in. Het heeft altijd wel wat, vind ik, zo tegen het einde van de dag nog even een vrachtje hier of daarheen, terwijl de rode lichtjes voor je uit rijden en de witte, blauwe en een paar gele je tegemoet komen. Het seizoen van het licht, heerlijk rustgevend om daar zo tussen te rijden, chillaxt muziekje erbij, de dag nog eens door je hoofd laten gaan. En je thuis pas weer druk hoeven maken, omdat er ook nog gekookt moet worden *smiley met een schort om* *smiley met de handen in het haar*

Vrijdag zaten we op de lange afstanden, het leek haast wel internationaal transport. Van Opperdoes naar Den Helder, lange stukken snelweg en provinciale weg. Vooral lekker als mensen het eng vinden, zo’n weg met groen tussen de witte strepen, en ze het hele stuk 75 gaan rijden, terwijl je er 100 mag. Nouja, dan hebben wij mooi de tijd om van het uitzicht te genieten, en wat telefoontjes te beantwoordden. We staan namelijk in de krant. Een leuk stukje over de Miss Truckrace Battle verkiezing naast het circuit van Zandvoort, waar jij zo mooi stond te shinen. Onze ster is rijzende, nog even en we hebben het in het weekend drukker met promotie werk, dan doordeweeks met het gewone werk. Zelfs de uitvoerder stond al foto’s van ons te maken op het werk. Jammer dat ie er niet echt om kon lachen toen ik zei dat het geld kost, omdat er copyright op jou staat. Na zo’n lange dag klei rijden (5 dagen werk, 5 verschillende dingen in de bak gehad, bedenkt ik me nu) en Omrop Fryslan luisteren, was het tijd om weer huiswaarts te keren. Terwijl jij weer op je eigen plekje tegen de dakgoot stond geleund, dook ik nog even Egmond aan Zee in. Gezellig samen pizzaatje eten bij Angelo’s, en daarna natuurlijk een toetje. Nee serieus, had ik dit van tevoren geweten, dan had ik dat toetje als hoofdgerecht en als dessert genomen. Voor iedereen die nog niet weet wat ie wil eten: ga naar Angelo’s en bestel de gebakken banaan, buiten de kaart om. Het is het is het is *smiley die staat te springen in z’n tuigje* zoooo lekker! Het heeft banaan, chocola, ijs, koekje, chocola, nootjes, slagroom. Wat een heerlijkheid!

Nog helemaal heppiedepeppie van het banaan-en-chocola-roesje van gister, kwam ik op het idee om de zaterdag ochtend te gebruiken om op de fiets naar de schoonheidsspecialiste te gaan, in Castricum. Het was ideaal fietsweer, niet te warm maar wel zonnig, beetje tegenwind (hoe kan het ook anders) en ik begon al bijna in een soort van Zen-modus te raken, toen ik werd gebeld. Waar ik bleef. *smiley die zichzelf tegen het hoofd slaat* uurtje vergist in de tijd, dus het laatste stukje nog even flink in het zweet getrapt, om de schade zoveel mogelijk te beperken. Gelukkig had ik de rest van de dag nog, om rustig thee te drinken, motor racen te kijken, zonder te zweten weer naar huis toe te fietsen, nog wat in het huishouden te studderen en helemaal relaxt ’s avonds weer op de fiets te stappen. Ja ik word er zelf bijna een beetje bang van, zo sportief ben ik bezig, maar het is voor een goed doel *smiley die naar z’n eigen kont kijkt in de spiegel* En als fijne bijkomstigheid kon ik zo ’s avonds nog een biertje drinken, tijdens de kraamvisite. Ja het strooiseizoen is officieel begonnen vandaag, maar het is haast subtropisch warm voor de tijd van het jaar. De regering is bezig om de bijtelling van leaseauto’s helemaal over de kop te gooien, de Zwarte Pieten discussie laait steeds verder op, er zijn weer menselijke resten geborgen rondom de restanten van het neergehaalde vliegtuig in de Oekraïne, alle landen in de wereld zijn bezig met oorlog voorbereiden, oorlog voeren, Ebola bestrijden, of een combinatie van die 3. Allemaal dingen waar je je helemaal niet meer druk om maakt, als er zo’n klein poppetje in je armen ligt, met haar grote ogen de wereld inkijkt, met haar handje jouw vinger vasthoud, terwijl ze huilt hikt gaapt mompelt snikt en nog eens gaapt. Wat is ze klein en wat is ze mooi.

En met dat beeld voor ogen, kan je niet anders dan blij wakker worden, terwijl het zonnetje de kamer verwarmt, en je naar buiten probeert te lokken. Ja aan deze uitnodiging kan ik niet voorbij gaan. Fijne zonnigdag allemaal, geniet van het moois om je heen, hoe klein het soms ook is.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *