Geachte Shirley, wat kan de zondag toch altijd weer raar lopen. Eigenlijk had ik nog een paar verjaardagen op de agenda staan, maar na die wandeling van gisteravond, besloot ik uiteindelijk toch maar om de zondag thuis te blijven, beetje chillaxen, beetje in het huishouden studderen, je kent het wel.
Dat die rust nodig was geweest, merkte ik maandag wel. Als een kieviet liep ik over het werk. Beter gezegd, een kieviet die net onder een trekker door was gelopen… *smiley in een rolstoel* Gelukkig hadden we een rustig klussie, beetje grond rijden, net als vrijdag, konden we ondertussen even rustig naar de nieuwsberichten luisteren. Zo was er in Amersfoort een man in een auto doodgeschoten. Een man?! In een auto?! Ongeloveloos! Dat zie je toch niet vaak. Ook was er weer eens een onderzoek geweest. Onder vrouwen dit keer. Het schijnt dat vrouwen zich nog wel eens allenig voelen. Vooral als ze vrijgezel zijn. Van de vrouwen tussen de 20 en 29 jaar is ongeveer 1/3e eenzaam, die zou liever wat vaker vriendinnen opzoeken. Ik doe net alsof ik me niet aangesproken voel en luister naar het volgende bericht: defensie is op zoek naar vrouwen. Nu bestaat slechts 9% van de mensen die er werken, uit vrouwen. Waarop een radiopresentator opmerkte dat er maar weinig vrouwen in het leger durven, vanwege de spookverhalen over begluurd worden tijdens het douchen. En toen ging er bij mij een lampje branden: combineer die 2! Defensie blij, want ze hebben meer vrouwen aan de gang, vrouwen blij, want ze hoeven zich niet meer alleen en eenzaam te voelen.
Dinsdag werd een heel ander verhaal. Reden we gister een kort, makkelijk rondje door de bewoonde wereld, vandaag werden we het duin in gestuurd. Met 3 rode gebouwen reden we Schoorl in, in het donker, met navigatie systemen die dingen zeiden als “route onbekend, probeer opnieuw” en “loop het laatste stuk zelf maar”, en de duidelijke uitleg van de uitvoerder “ja dan ga je voor het dorp rechts, en bij de Berekuil links.” *smiley met een openhangende mond en trillend ooglid* ja, ga dat maar eens zoeken. Gelukkig vonden we een ingang het duin in, een boswachter die wist te vertellen dat ze verderop inderdaad wel aan het werk zijn, en niet veel later kwamen we ook de Berekuil tegen. De Berekuil is een horeca gelegenheid in het duin, eigenlijk alleen te voet, te fiets of te paard bereikbaar. Waar de naam precies vandaan komt, weet ik niet, maar voor de zekerheid hield ik wel de deur op slot. Ja dit zijn wel de mooiste klussies, in het begin is het even vloeken omdat niemand de weg weet, maar rijd je daar eenmaal, tussen de bomen, over de glooiende duinen, ja dan is dat een momentje wat niemand ons meer afpakt. Helemaal zen, helemaal gelukkig. Tot het schafttijd was, en ik naar de kantine moest lopen. Ja ik hoorde je wel grinniken, trut *smiley die 2 vingers opsteekt* De mannen daar keken wel een beetje vreemd. “Gaat het wel goed met je? Je lijkt wel wat voorzichtig te lopen.” Waarop ik antwoordde “ja dat klopt, vanochtend ging het ff verkeerd. Ik had niet door dat ik schoenen zonder hakken aan had gedaan, dus ik klapte zo achterover!” Terwijl ik nog na zat te genieten van m’n eigen goede grap, werd op het nieuws verteld dat de vogelgriep zeer waarschijnlijk word veroorzaakt door trekvogels, voornamelijk eenden, die de ziekte uit het buitenland vandaan meeslepen. Ik stel voor om de trekvogels, zoals eenden en ganzen, op te sluiten. In de oven. Met wat kruiden eroverheen. Dat zal ze leren! *smiley die z’n vuist in de lucht steekt* En nu we het toch over eten hebben: die middag mochten we nog even langs de zaak rijden, en terwijl jij je liet verwennen in de garage, mocht ik bij de planning het sinterklaaspakket komen ophalen. Een tas vol ‘oew!’ en ‘jummie!’ en ‘hmm!’. Dankuwel Sinterbaas!
Woensdag ging het weer totaal de andere kant op. Na de rust van de duinen doken we nu weer de drukte van de stad in. Puin wegrijden uit Amsterdam vandaan, naar Haarlem toe. Gek genoeg waren wij er als eerste. Ja snoes, daar schrokken we allebei een beetje van. Zaterdag gebeurde het ook al, dat is 1 keertje, dat kan ook toeval zijn, maar als het nu al 2 keer gebeurd, in zo’n korte tijd, wow dan betekent dat dus dat ik wat langer kan snoozen *smiley in innige omhelzing met z’n kussen* Maar nu eerst even concentreren op dit klusje. Terwijl de uitvoerder de aangeschoten Leger Des Heils-klanten onder z’n auto vandaan veegde, zochten wij een mooie route, vanaf de Zeeburgse kant van Amsterdam, naar Haarlem, wat helemaal aan de andere kant ligt. Over de ring A10 dan maar? Langs de ene kant is er de Coentunnel waar evengoed nog wel eens file staat, langs de andere kant lijkt het nog rustig, maar ook daar gebeurd nog wel eens een ongelukje, of er is een kettingbotsing over 2 banen op de A9, waardoor we die kant ook beter kunnen mijden, of we gaan dwars door Amsterdam heen, waar het ook altijd gezellig druk is. Meestal als het over de stad gaat, en over de drukte, dan gaat het ook over buitenlanders, vooral in negatieve zin. Maar vandaag waren er een paar dingen die buitenlanders in een wat positiever daglicht stelden. Zo was er het bericht dat Nederland niet zonder de arbeidsmigranten kan, omdat ‘De Nederlander’ (en ja, nu scheer ik iedereen ff over 1 kam) geen simpel werk wil doen waarbij ie z’n handen vies maakt, zoals in de tuinbouw-, transport- en schoonmaaksector. Vervolgens is er een automobilist die ons voorrang geeft als we het werk af willen rijden, z’n kop uit het raam steekt, en lachend en met een duidelijk accent roept “doe ik alleen voor jou hoor!” Ongeloveloos! Voorrang krijgen in Amsterdam, van een buitenlander! Dat is bijna nog mooier dan het bericht dat de directeur van vakantiegebeuren Corendon, als ik het goed heb een Turkse man, door de belastingdienst op de vingers is getikt, omdat ie zichzelf te weinig loon geeft.
Na al die blijde berichten was ik haast vergeten hoe het vloeken ook alweer ging. Maar gelukkig hielp je me daar donderdag ochtend een handje bij. Midden in een fijn ochtendhumeurtje doken we Purmerend in, en wilden we een rotonde oprijden, toen er plotseling nog een auto opdook uit de dode hoek *smiley met opengesperde ogen* ja dan wil ik nog wel eens iets roepen wat niet zo netjes is, om daarna opgelucht te proberen de hartslag weer wat omlaag te brengen. Met een rustige ademhaling ging het naar de volgende rotonde, waar ik als een halve tamme boven het stuur zat te schommelen om om de spiegel heen te kijken. En dan nog weten ze het te flikken om in de dode hoek te blijven zitten. Verdomde spiegels *smiley met het schuim op de bek* ja dan wil ik nog wel eens iets roepen waarvan oma zou zeggen “nou als opa dat zou horen, dan zou je een tik met de stok krijgen.” Gelukkig hadden we daarna alle tijd om weer even tot onszelf te komen. We reden om de vrachtwagen heen die op de hoek rioolbuizen en dingen stond te lossen, achteruit het depotje in bij de keet, zoals de uitvoerder had verteld, en ergens tussen het lossen en het naar de keet lopen om de bon af te tekenen, waren er 2 automobilisten die hun auto vakkundig op de stoep wisten te parkeren, zodat wij er niet meer uitkonden. Gelukkig was de chauffeur klaar met lossen, zeiltje dicht, klikdingen weer vast, instappen en… Nee, hij gaat eerst nog even z’n wiel natrekken *smiley die ongeduldig op het stuur tikt* rustig maar, jij heb ook wel eens een wiel dat moet worden nagetrokken, laat die man even z’n werk doen. Zo, eindelijk, hij stapt in. Oja, nog even lucht draaien. Maakt niet uit, ik ken het probleem. Zo en hij is weg, whoehoe we kunnen weer op pad! Linksom het depot uit, rechtsom bij de roton…. Weer een noodstop maken voor een auto die achter de spiegel zat verstopt *smiley die in pure razernij aan z’n stuur begint te knagen*
Vrijdag mochten we weer Amsterdam in, in de buurt van het kankerziekenhuis (blijft raar, eigenlijk doen ze daar goede dingen, maar toch lijkt het negatief te klinken), wat puin wegrijden uit een straatje waar ik vroeger nog wel eens zand heb gebracht, voor dat sportveld daar verderop. Ja dan merk je dat je oud word, als je zo begint te praten. Over oud worden gesproken: de plek waar het puin heen word gebracht, daar zit de weegbrugmeneer op de 1e verdieping, zodat ie vanachter z’n computer in de bak kan kijken, wat voor puin je komt brengen. Heel handig voor hem, maar minder voor de chauffeurs, die moeten bij elke weging de trap oplopen. Op zich niet verkeerd, goed voor de conditie en de strakke kont, maar ja, na die wandeltocht van zaterdag, loop ik nog steeds als een dartel hertje. Een hertje met een schot hagel in de billen, welteverstaan. En dus hinkte ik elke keer als een oude kerel de trap op. Dat ze speciaal voor mij thee hadden geregeld in de keet, maakte wel weer een hoop goed *smiley die een kushandje doet* En toen was het weekend. Terwijl jij nog nahikkend van het lachen om mijn gekke loopje tegen de dakgoot staat geleund, mocht ik koken voor m’n ouders. Lekker hoor, pizza, met knoflooksaus erbij, en een bakkie vla als toetje, gewoon, omdat het kan. En daarna lekker op de bank zitten, Top Gear kijken. Het was het was het was alles! Het was porno, zoals de Lamborghini Sesto Elemento in beeld werd gebracht, het was ongegeneerd hard lachen om de caravan race met een Mazda CX-5 en een Volkswagen Tiguan, het was een oorgasme bij het horen en zien van de Jaguar F-Type. Wat een heerlijkheid!
Met een grote grijns was ik in slaap gevallen, en met slechts een klein ochtendhumeurtje werd ik weer wakker. Eindelijk weer eens langs de schoonheids specialiste. Sterker nog, ik was in zo’n goede bui, dat ik er op de fiets heen ben gegaan. Dat stukje lichaamsbeweging, de vertroeteling *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* van het gezicht en het kleurtje op de nagels kon ik goed gebruiken, want ’s avonds stond er een etentje en een filmpie op de agenda. En tijdens het eten een goed gesprek met een goede vriend. Voor sommige mensen moet je gewoon even tijd maken. En filmkaartjes halen. Maar ja, wat gaan we kijken? Er draaiden alleen maar sequels, Gooische Vrouwen 2, Horrible Bosses 2 (jammer dat we daar net te laat voor waren), Mensen Die Stoeien Met Aparte Wezens In Een Groot Eng Bos En Honger Hebben part 3 chapter 1. Uiteindelijk kozen we voor John Wick, wat eigenlijk The Punisher 2 is, maar dat maakt niet uit, als je zo’n dikke Mustang rijd als hij. Het leek haast wel een pornofilm, geen bonkersessies, maar wel diverse dikke bakken die door het beeld schoven. Na al dat geweld was het tijd om af te koelen, met een toetje van de Maccetaria, om dan toch maar richting huis te gaan. Wat een goede zet was. Ja snoes, het is haast niet te geloven, maar we hebben gestrooid! Om half 1 zondag ochtend werden we gebeld, voor ons eerste strooirondje van dit seizoen *smiley die staat te springen in z’n tuigje* Het ging bijna vlekkeloos, maar tijdens het op- en afbouwen, of het oversteken van kruisingen, merk je dan toch wel dat je eigenlijk niet zonder een goede wingman kunt. Alhoewel, we konden nu wel luidkeels meezingen met de Spice Girls, ik denk dat er weinig wingmannen zijn die dat zouden pikken.
Uiteindelijk was het al half 6 geweest voordat ik jou weer tegen de dakgoot kon zetten. De eerste keer is dan toch wel weer ff vreemd, hoe werkt het ook alweer, waar zat dat hendeltje nou, maar we hebben weer een paar mooie leermomentjes gecreëerd voor het volgende rondje. En nu mag je van je welverdiende rust genieten, dan ga ik dat ook doen. Tot morgen snoes.
