Geachte Shirley, wat was het een drukke zondag vorige week. Gelukkig kon ik de dag rustig afsluiten voor de tv, met Boer Zoekt Vrouw. De eerste boeren mochten de afvallers aanwijzen. Altijd een spannend moment. Boer Jan leek er niet heel veel moeite mee te hebben. Degene waarmee hij de minst goede klik heeft ging naar huis, en daarna ging hij weer verder met de vrolijke snuiter uithangen. Wat een leuke gozer, mischien had ik toch naar hem moeten schrijven. Of naar Bertie, die zich ook steeds meer als een kerel gaat gedragen. Is ze al zo lang single dat ze, na 2 dagen, nog steeds strak staat van de zenuwen? Of is ze gewoon echt zo? Nee, dat was 1 hele lange, steeds ongemakkelijker wordende, stilte geweest tussen ons. Net zoals het straks mischien wel bij boer Theo zal gaan. Hij stuurde de vrouw die het minst met de boerderij heeft naar huis, zei tegen de andere dames dat hij toch wel wat meer zal moeten gaan vragen, om zich vervolgens volledig afzijdig te houden in het gesprek wat de dames hadden over hun verleden met een burnout. Lieve schattige man, maar wel een echt boertje. Praten is leuk, maar gevoelens *smiley met grote ogen* het blijft een lastig onderwerp. Net zoals de lastige onderwerpen die bij boer Tom ter sprake kwamen. 3 Vrolijke blondines, ik zag mezelf er al helemaal tussen zitten. Niet in me nieuw gekochte ‘oude kleren om in de prut te lopen’, maar daadwerkelijk in een overall. Die Tom zou me echt nooit naar huis toe sturen! Zolang ik maar niet teveel zou praten. Het is namelijk duidelijk geworden waarom Tom op blond valt: hij houd niet van moeilijke woorden. De meest intelligent lijkende blondine werd naar huis gestuurd. Dus vanaf nu geen verhalen meer over feromonen of een filosofisch monoloog over de paralellen tussen een bloeiende tulp en een bloeiende geestelijke ontwikkeling. Bij boer Geert ging het er wat rustiger aan toe. De man en vrouwen werkten wat op het land en in de winkel, babbelden over hun toekomst onder het genot van een kopje koffie en een koekje, en vervolgens bleven alle 3 de vrouwen weer slapen. Begrijpelijk, op die leeftijd wil je het hart ook niet teveel belasten. Anders word de keuze straks niet door Geert, maar door het AED apparaat gemaakt.
De maandag begon lekker. Eerst een ritje naar Oostzaan. Het is maandag, meestal de onrustigste dag op de weg, omdat veel mensen nog met hun gedachten in het weekend zitten. Of in de 15 jaar jongere buurvrouw. Maar dit keer konden we gewoon doorrijden. Wat een heerlijkheid. Dat stukje doorrijden hadden we ook wel verdiend, want daarna doken we volgas de Westpoort Rally in. Sportieve bochten en stoplichtsprintjes werden aan elkaar geregen met weerbarstig asfalt en weerbarstiger medeweggebruikers. Tijd voor een rustgevende pitstop in Cafe Vlot, daar aan de haven. Nouja, rustgevend, het was zo druk daaro, dat ik staand moest eten. Net als jij alle dagen doet, ik weet het, sorry, ik zal er niet meer over zeuren. Waar ik nog wel over wil zeuren, is dat remgedrag van jou. In dit rondje, met veel verkeerslichten en onverwachte bewegingen, valt het me steeds meer op dat je na het kiepen niet lekker remt. Al een paar keer heb ik nu met me neus het stuur aangetikt. De uitlegmeneer heeft alles uitgelegd, maar toch vind ik niet fijn dat je zo te werk gaat. Na dat dagje in de stadse drukte hadden we wel wat ontspanning verdiend, even niet remmen, maar de benen strekken. De planner stuurde ons naar een adres onder de rook van Midden van Nergens, waarna we toerend over de boerenweggetjes weer terug reden naar jouw betonblokje.
De dinsdag begon iets minder lekker. Ja jij vind het wel leuk, met al dat roods om je heen, voor mij is het toch nog erg wennen hoor, al dat gepraat op de vroege ochtend. Zeker als je wat mompelt tegen de ene collega, en opeens staat er een andere in de deuropening *smiley met kloppende aders in z’n nek* Ja dan ben je wel wakker. Om vervolgens weer bijna in te doezelen in de file op de A9 bij Badhoevedorp. Die begint ook al steeds vroeger. En lijkt ook al steeds drukker en onrustiger te worden. Gelukkig hadden we daarna een stapel bonnen die ons de andere kant weer op stuurden. Pendelend tussen Amsterdam en Wormerveer kon ik mooi wat radio luisteren. En ik begon me steeds schuldiger te voelen. V&D staat op het randje van failliet gaan, bij Blokker moeten er een hoop mensen uit omdat het daar ook niet lekker loopt. De Schoenenreus is failliet gegaan, en een paar maanden terug zag het er voor de Hema ook al niet zo rooskleurig uit. Mischien moet ik dan toch maar meer sjoppen, niet omdat ik wat nodig heb, maar om de economie wat te steunen. ’s Avonds ben ik met de Kadett langs de garage gereden, om eindelijk eens naar de schade te laten kijken. Sorry retailers, maar nu ik haar zo op de brug zag staan, denk ik dat er toch eerst wat centjes naar de Kadett toe geschoven gaan worden. Zodat ze er weer net zo netjes bij staat als die groene en blauwe C Kadetten die we onderweg tegen kwamen.
Ja en toen was het alweer tijd om de week door te zagen. En wat deden we dat op een heerlijke manier. Eerst een vrachtje naar Alkmaar, om vervolgens door te rijden naar Zandvoort. Wat een mooi ritje. Via de Groene Golf van Haarlem, die stukken beter werkt dan de Groene Golf van Hoorn, richting een provinciale weg die zich door de duinen slingert richting de boulevard van Zandvoort. Daar doken we het duin in, om wat grond af te voeren naar Beverwijk. Dit rondje had alles in zich: een stuk circuitrijden, een stuk offroaden, huissies kijken, en alles even laten bezinken in de file voor de tunnel. Het ging zo lekker, ik heb zelfs het ‘schommelen’ kunnen uitproberen, zoals de uitlegmeneer dat noemde. We stonden op de ingeklinkte bult grond te laden, naast de kraan, dus soms was het een beetje moeilijk om weg te komen. Jij vond het zo moeilijk, dat je zelfs de koppeling nog even liet ruiken! Gelukkig konden we de geur snel van ons afschudden op het bochtige wegparcours. Snijd je de bocht goed aan, dan is er nog aardig wat snelheid te maken, en hebben we genoeg aan de 2 banen die er liggen. In tegenstelling tot sommige anderen, die een stukje extra nodig hebben, getuige de sporen en omver gereden struiken en bordjes in de berm. Jammer dat er daarna zo’n krap weggetje door de bebouwing volgt, want daar is het een stuk moeilijker om jou netjes tussen de stoepranden te houden. Na zo’n dag hard werken, had je wel een extraatje verdiend. En zo eindigde de woensdag voor jou met verse smerigheid en een paar mooie spatlappen.
Donderdag konden we uitslapen. We mochten weer de duinen in bij Zandvoort, maar daar beginnen ze op een beter tijdstip: laden vanaf 7:30 *smiley die tevreden achterover leunt* Heerlijk, zouden ze op wel meer klussies mogen doen. Het begint dan al een beetje licht te worden, en dat is toch wel fijn als je wat wilt zien. En wat is er veel te zien onderweg. Eerst een bijna-aanrijding op de A9. De vrachtwagen op de oprit gaf netjes richting aan om in te gaan voegen, maar voordat ik de tijd kreeg om naar links te gaan, achter de auto die nog naast me reed, stuurde hij de snelweg al op. Net als het bouwvakkerbusje achter hem, en het had niet veel gescheeld, of dat busje daarachter was tegen jouw koplamp aan gestuurd *smiley die zit te schuimbekken* waarom wachten ze niet ff tot het einde van de oprit? Dan heb ik wat meer tijd om ruimte te maken, en dan kan je met een iets hogere snelheid dan 50 km/h invoegen. Nouja goed, de rest van de dag was er gelukkig genoeg te zien om ons een beetje af te leiden van de onrustige start. We rijden door een paar dorpjes heen, waar aan de huizen te zien bovenmodaal geld word verdiend. En wat staat er dan zoal voor de deur? Veel Range Rovers en Jaguars, wat op zich niet vreemd is, als je zo dicht bij Tata Steel woont, maar ook BMW en Mercedes doen het goed daaro, evenals de Fiat 500 en de Mini. Zo hier en daar zie je nog een stereotype tweed-jasjes-Rover of huisartsen-Saab staan. Maar het meest opvallend zijn toch wel de saaie B- en C-segmenters. Blijkbaar hebben die mensen van zichzelf genoeg status, om zich een statusloze auto te kunnen veroorloven. Of ze kopen een Toyota LandCruiser, knalgroen, van het eerste type, die zo zonder status is, dat het eigenlijk best wel een grote statement-bak is geworden. Maar vlak ook Beverwijk niet uit, wat auto’s betreft. Niet alleen zagen we daar een nieuwe Porsche 911 Targa, maar ook kwam er een al bijna net zo zeldzame, bordeauxrode Cadillac SRX voorbij. En wat dacht je van die champagne kleurige Mercedes CLS *smiley die zit te kwijlen in z’n tuigje*
Vrijdag hadden we weer een ander rondje. Van Hoorn naar Medemblik. Gaan we dan via de Groene Golf, A7 en grasdrogerij die kant op? Of kiezen we voor de 10 minuten kortere, met rotondes bezaaide semi-binnendoor route? Het werd de binnendoor route, zonder al te veel stoplichten, maar des te meer bochten, drempels, tegenliggers en niet te vergeten: rotondes. Alsof er op die weg nog niet genoeg van die dingen zijn, mochten we er nu nog eentje bij gaan maken. De officiele maximumsnelheid is 80, de officeuze word 60, omdat vrachtwagens tussen de rotondes geeneens meer de tijd krijgen om zoveel snelheid te maken. Nee dan is het in Hoorn toch gezelliger, waar we ons tussen de grote mannen begaven. Op de een of andere manier heeft het wel wat, ik word er altijd wel blij van. Al die drukte en grapjes over het bakkie, de collega die ons attendeert op de softporn liedjes op de radio, de gezelligheid in de bijna overvolle schaftkeet *smiley die dromerig uit het raam kijkt* ja wat een feest. Tot ze beginnen over de waarde van m’n Kadett *smiley met geslepen nagels* Erg jammer weer, dit maakt de werkdag er niet leuker op. En als jij na gedane arbeid staat uit te hijgen tussen de betonblokken, en ik gezellig nog even een bakkie thee doe in de kantine, moeten ze ook dat gezellige moment nog voor me verpesten *smiley die zit te tandenknarsen* Fijn hoor, zulke collega’s. Onderweg naar huis ben ik maar langs de pizzetaria gefietst, voor wat troost eten, om voor de tv op te eten.
Zaterdag was weer een drukke dag. Toen ik m’n bed uitkwam, lag er nog geen stapel post bij de voordeur. Blijkbaar was de postbode nog niet geweest. Na een ontspannende sessie bij de schoonheids specialiste waren we het er wel over eens dat ‘verliefdheid’ nogal word overgewaardeerd, in feite is het een biologisch scheikundig proces dat met zweetluchtjes te maken heeft. Dat maakte het bossie rode rozen echter niet minder mooi, dat bij thuiskomst op me stond te wachten. Lang kon ik er niet van genieten, want Valentijn nam me mee uit eten. Nu heb ik al eens lekker zitten eten in Bergen (Berige wijn, niet verkeerd), Schagerbrug (doe mij Ramona maar) en Egmond aan Zee (gebakken banaan!), maar dit overtrof echt alles: Red Chilli in Nieuwe Niedorp, wat een heerlijkheid. Een 7 gangenmenu, denk ik, want we raakten de tel nogal kwijt, speciaal voor Valentijnsdag samengesteld, met een heerlijk thee arrangement erbij. Het was waanzinnig, een achtbaan van smaken, soms wat aan de kruidige kant voor zo’n simpel boerinnetje als ik, maar zo lekker. Doje beesten en konijnvoer met een Aziatisch tintje, op een mooie manier over het bord gedrapeerd, ja het was een top avond. Echt een aanrader voor iedereen die van eten kan genieten. Mischien over een paar weken maar weer eens terug gaan, voor het uigebreide menu met een wijn arrangement erbij.
En nu is het alweer zondag. Niet heel zonnig, maar met een stevige bries wel ideaal weer om je koppie leeg te laten waaien. Of om een geschikte vaas te kopen voor die mooie bos rozen *smiley met hartvormige ogen* Fijne zondag snoes, we zien mekaar morgen weer, verras je me dan ook met Valentijnsrood?
