Geachte Shirley, week 11 2015


MAN Lady
Geachte Shirley, na een hele zaterdag samen met collega’s cursus volgen, was ik helemaal gemotiveerd om zondag ook weer aan de gang te gaan. Ja we mochten uitslapen, pas om half 11 hoefden we te laden, wat een genot! En hoe fijn is het dan om op zondag op de weg te zijn. Het is lekker rustig, geen files, en met het mooie weer kwamen ook alle leuke speeltjes uit de garage tevoorschijn. Het begon al mooi met een stoplichtsprintje met een uitgebouwde Mini, onderweg naar de trechter. En daarna nog even bij de Mercedes dealer naar binnen gluren, die daar op het hoekje staat. Niet alleen de roodgele SLS AMG stond daar vanachter het raam van het zonnetje te genieten, ook de nieuwe GT AMG. Wat een plaatje. En wat dacht je van die grote Amerikaanse sleeën die we onderweg tegenkwamen? Ja jij bent groot, maar dat zijn ook puur zulke bakken hoor. Die maken zowat nog meer indruk dan die paar Ferrari’s. Tussen de grote diversiteit aan cabrio’s kwamen we ook nog een Chevrolet Corvette tegen, een glimmende Opel Senator, en een toerclubje, waarin de Ford Focus RS enigszins detoneerde tussen de Caterhams en andere rijdende sigaren. En dan heb ik al die motoren nog geeneens genoemd. Maar ik kon me niet teveel laten afleiden door al die pracht en praal op de Nederlandse wegen, we waren er om te werken, zand kiepen in een hoppertje, wat ze voor op een shovel hadden gebonden, om de berm aan te vullen. Ja dat is ook mooi voor ons, want daarna kunnen ze de weg wat breder maken. Niet dat we dan harder kunnen rijden, tussen de rotondes door, maar dan hebben we in ieder geval minder last van het getik tegen de spiegels.

Na al dat zwoegen kon jij rustig tussen de rode familie staan, terwijl ik nog even wat chillaxte voor de tv. Het was een belangrijke dag in de Boer Zoekt Vrouw wereld: de keuzes zijn gemaakt, de vrouwen hebben een week op de boerderij kunnen rondscharrelen, nu was het tijd voor de boeren om hun potentiële schoonouders te ontmoeten. Boer Tom scoorde direct een puntje met zijn originele kado: een poesje. Zijn Rimke had verteld over de muizenplaag in Fryslân, en hij was zo attent om dat te onthouden. Wat is die Tom toch leuk! Met een hoop geblaas en rondvliegende plukken vacht op de achtergrond *smiley die z’n nagels slijpt* volgde Tom zijn eerste cursus Fryske praatsjen. Bij boer Jan was het allemaal wat duidelijker te verstaan, maar mischien had hij liever gehad, dat ie het niet had gehoord. Na de rondleiding door het huis keek hij niet erg blij *Crazy Cat Lady Alert* maar toen 1 van Rianne’s huistijgers het romantische knuffelmomentje op de bank kwam verstoren, moest hij zich inhouden om die niet aan de staart te trekken. Het kennismaken met de schoonouders ging goed, tot Rianne vertelde over de knuffels van de hond, die ook allemaal een eigen naam hebben *rode zwaailamp met grote toeter* *run Forrest run!* Dan ging het bij boerin Bertie toch wat beter. Sterker nog, het leek wel alsof het met haar schoonvader beter klikte dan met alle 3 de vrouwen uit de logeerweek bij elkaar. Eindelijk iemand waarmee ze over shovels en hobbyauto’s kan praten, ook al liep ie dan wel op dames Uggs. Het geflonker en geflikker van boer Geert begon daarentegen al aardig te doven, toen Hetty hem van de galerij af plukte. De meeste boeren denken bij het woord ‘appartement’ aan een plofkip-achtige constructie waarbij zoveel mogelijk mensen in een betonnen hok worden gepropt. Hetty blijkt echter een geweldige smaak te hebben. Niet alleen zag ze er zelf uit alsof ze net bij de paardenraces vandaan kwam, met haar sjieke outfit met speelse ruches, ook haar ophokplichte woning blijkt een stijlvolle penthouse te zijn *smiley die zit te kwijlen* ik wil Hetty ook in huis! Wat een klasse, wat een warmte, wat een heerlijke ruimte om in te vertoeven! Vanaf het moment dat de deur open ging, veranderde De Man Geert in een simpel Grunns boertje. Hij voelde zich net zo ongemakkelijk als boer Theo, die in het samengestelde gezin van Nancy terecht kwam. Niet alleen heeft ze een dochter die er zowat nog volwassener uitziet dan Nancy zelf, ook had ze de moeder van Ria gevraagd om te stand-innen als haar moeder. Gelukkig voor Theo woont ze vlakbij Egmond aan Zee, waar ze na een gezellige wandeling over het strand romantisch konden borrelen naast de vuurtoren. Het begon twijfelachtig, maar na zo’n uitstapje moet er wel een vonkje zijn overgeslagen!

De maandag begon rustig, met wat korrel naar Schagen, ook daar zijn ze de weg aan het opknappen. En daarna konden we weer naar het interregionale werk van gister. In Westfriesland, samen met Friezen en een Drent, de berm nog wat verder volstorten met zand. En tussendoor lekker wat naar de radio luisteren. Niet alleen werd er weer druk nagepraat over Boer Zoekt Vrouw (boer Jan heeft spijt als een kat op de bank), ook was er een interessant stukje over een vrouwelijke arts die al 10.000 besnijdenissen heeft gedaan, en daar een boek over heeft geschreven. De meeste mensen denken bij besnijdenissen aan culturen waarin mensen in grote jurken en gesluierd door het leven gaan. Wat het alleen maar fascinerender maakt dat het juist een vrouw is die dit boek heeft geschreven. Maar besnijdenissen gebeuren niet alleen vanwege religieuze overtuiging, ook vanwege medische of hygiënische overtuiging. Het leek me daarom wel een interessant gesprek te gaan worden. Maar helaas bleek de vrouw een doorgedraaide feministe, die zo gehaaid op de radiomannetjes reageerde, dat ik bijna wenste dat ik weer terug kon naar de jaren 50, voordat de BH’s in de fik werden gestoken op de barricades. Net zoals ik bij het laatste vrachtje hoopte dat ik eigenlijk even ergens anders kon zijn *smiley met het schaamrood op de kaken* in alle consternatie vergat ik de rem even. Hopelijk hebben ze die bult zand voor de hopper wel opgeruimd, anders word de weg niet alleen breder, maar komt er ook een drempel in.

Dinsdag hadden we genoeg tijd om op de rem te trappen. Laden ergens op het fameuze Tata terrein. Na het vinden van de juiste weegbrug, rolden we van file (voor de weegbrug) naar wachten (op de shovel) naar de volgende file (voor de weegbrug). Mooi tijd om een boekie te lezen, met op de achtergrond het nieuws van de dag. Een wolf is opgedoken in Nederland. In Duitsland komen die beesten wel in het wild voor, in Nederland al tientallen jaren niet meer. Maar nu is er dus weer eentje die toch nieuwsgierig is geworden. Erg spannend allemaal. Wat ik spannender vond, was het bericht dat de proef van het CBR, waarbij 17-jarigen hun rijbewijs kunnen halen, is geslaagd. Al 100.000 17-jarigen hebben het afgelopen jaar hun roze pasje weten te halen, en mogen nu tot hun 18e rondrijden met een zelfgekozen volwassene naast zich in de auto. Ik vraag me af wat het CBR onder ‘slagen’ verstaat. Dat er meer rijbewijzen zijn gehaald, en dus meer geld is verdiend, dan het jaar ervoor? Ja, dat is gelukt. Of het effect heeft op de verkeersveiligheid, wat mij juist het belangrijkste punt lijkt, dat moet nog blijken. Hopelijk kunnen we hier over 5 jaar op terug kijken, en zeggen dat de proef echt is geslaagd. Alhoewel die hoop al snel de kop in word gedrukt, wanneer ik onderweg naar het stort een auto stil zie staan op de spitsstrook, zo’n 100 meter voor een vluchthaven *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* En niet veel later zien we een auto achterstevoren op een afrit staan. Hopelijk zijn deze mensen geen ‘zelfgekozen volwassene’ die als rijcoach mag fungeren voor een 17-jarige.

De woensdag begon met het rinkelen van de wekker. Is dat vreemd dan? Wel als er is gewaarschuwd voor nachtvorst, en je onderweg naar het werk allemaal auto’s met witgevroren ramen ziet staan. Nouja, dan was de weg mischien toch niet koud genoeg om te strooien. Wel was het erg mistig. Onderweg naar het werk zagen we wat remlichten schuin voor ons. Een Volvo was de berm in gereden. Je zou zeggen dat zoiets niet zou gebeuren, met een auto die zo op veiligheid is gericht. Maar mischien was de bestuurder wel geschrokken van het zelfremmend vermogen van die auto, en is ie van schrik de berm in gestuurd. Na het laden van een vracht vervuilde grond, mochten we in de mist, met amper 50 meter zicht, het stort gaan zoeken. Gelukkig waren we er al eens eerder geweest, en konden we het snel vinden. In tegenstelling tot een schoonmaakplaats. Erg slordig, zeker als het een bedrijf is dat deels word gerund door de overheid, dan zou je toch zeggen dat ze het goede voorbeeld willen geven. Ja ik weet het wel, in de crèmetjes die ik opsmeer zitten ook mineralen en olieën, maar wanneer zoiets in jouw bak zit, heb ik liever niet dat het in m’n gezicht terecht komt. Het is een lastige patstelling. We kunnen wel zeggen dat we dan niet meer naar dat stort gaan, maar ja, je wilt je troep toch kwijt. Net zoals de BBC nu in een lastige patstelling zit met Jeremy Clarkson. Hij zou een productiemedewerker geslagen of gestompt hebben, omdat diegene geen eten had geregeld na een drukke opnamedag voor het programma Top Gear. Jeremy Clarkson is al vaker op de vingers getikt, en dit was voor de BBC de laatste keer. Hij mag niet meer meedoen. Clarkson ontslaan dan maar? Het programma Top Gear (wat een groot deel van de populariteit te danken heeft aan de ietwat botte hork) word door zo’n 350 miljoen mensen van over de hele wereld bekeken, en haalt ongeveer 22 miljoen Pond binnen. Ze kunnen niet met, maar zeker ook niet zonder Jeremy.

Donderdag was een wat rustigere dag. Lekker in het zonnetje, mooi een beetje te crossen van Amsterdam Westpoort naar de Bermuda Driehoek tussen Beverwijk, de A9 en de A22. In dat kleine hoekje zijn ze nog heel wat van plan, als je de hoogteverschillen en markeringspaaltjes ziet staan. Hopelijk kunnen we er nog een tijdje rijden, want het is lekker ritje, mooi langs het water en het bos, een enkele keer dat we even staan te wachten voor de tunnel, omdat er een collega trucker de hoogte van z’n combinatie verkeerd heeft ingeschat. Op het nieuws hoorden we dat de vogelgriep is uitgebroken, in Barneveld. Het Mekka van de pluimveesector notabene. Gelukkig gaat het hier om een milde variant, en hoeven niet alle bedrijven in de directe omgeving te worden gesloten, dan zouden er echt heel veel *smiley die z’n handen uit elkaar houd* kippen verloren gaan. Waarschijnlijk zijn de kippen besmet geraakt doordat ze in het buitenverblijf in contact zijn gekomen met uitwerpselen van wilde vogels, die besmet zijn. Tja, dan verzanden we weer in dezelfde kip-of-ei vraagstelling als vorig jaar: willen we met een goed gevoel in de supermarkt scharreleitjes kopen, of willen de kippen behoeden voor een vroegtijdige dood onder de gasdouche, en ze daarom maar binnen laten? Een oneindige discussie. Tot die tijd blijf ik lekker smullen van de scharreleitjes die zijn gelegd bij een boertje achter op het erf.

Vrijdag hoefden we niet vroeg op. Dat is een lekker begin van de laatste werkdag. Het is week geleden dat we op ditzelfde werk reden. Grond saneren voor een nieuwe bioscoop in Alkmaar. Toen ging dat nog naar het stort in Alkmaar, dit keer blijkt er wat meer vuiligheid in de grond te zitten, en moeten we naar een stort wat verderop. Toevallig zijn we daar van de week ook al geweest. De uitvoerder probeerde ons niet onder druk te zetten (de Kerst is al een week dichterbij gekomen hoor) en gelukkig duurde de verplichte toolbox meeting op het stort ook niet erg lang. Hoe om te gaan met vervuilde meuk. Moeilijk is het niet. We weten waar we moeten storten, hoe we daarna via de wielenwas en de wasstraat weer terug moeten rijden naar de weegbrug. Het enigste punt blijft het schoonmaken van de bak, na de laatste vracht. Die minerale olieën, ok, afgezien van de geur was dat nog te doen. Maar asbest is toch weer iets anders. Gelukkig hadden ze een mannetje in een witte overall bereid gevonden om jouw bakkie netjes schoon te spuiten, en die van de collega’s. Konden we daarna met een gerust hart nog een vrachtje schoon zand laden voor een hoveniertje, een mooi ritje terug richting de zaak. Met een volle tank kon jij daarna van je vrije weekend gaan genieten.

Een weekend dat voor mij iets minder vrij is. De zaterdag begon op tijd, bij de schoonheidsspecialiste op tafel. Kon ze mooi de laatste restjes minerale asbest van m’n gezicht af scrubben, waarna ik dat glimmende gezichtje kon showen op een verjaardag. Een aardige wereldreis was het, maar gelukkig werd dat beloond met gebak in de smaak ‘proeverijtje van de chef’ *smiley die zit te kwijlen* en als avondeten een hamburger sate en kip sate *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en ijs! Wat een feest!

En nu is het alweer zondag. Echt zonnig is het niet, dus dan maar snel aan de brunch en op naar de volgende verjaardag. Fijne dag en tot morgen snoes.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *