Geachte Shirley, wat was het weer een drukte in huis, vorige week zondag. Tijd om te toeren was er niet, want de oma’s en een tante kwamen op visite. Uiteindelijk. Nouja, had ik mooi wat extra tijd om het huis op te ruimen. Alleen was ik vergeten om het onkruid in de tuin te wieden. Maar gelukkig werd ik daar vrij snel na hun aankomst al op geattendeerd. Na een middagje koffie leuten en lange gesprekken over klaverjassen en pandoeren, was er dan eindelijk weer rust, rust om voor de tv te kunnen snacken *smiley met het schaamrood op de kaken* Nouja het is maar 1 keer in de week zondag.
Maandag begon alweer op tijd, met een vrachtje speciaal zand, dat vanuit Amsterdam naar Santpoort moest worden gebracht. Weet je nog dat we vorige week zaten te denken wat ik ook alweer zo leuk vind aan dit beroep? Terwijl we bij een opkomend zonnetje de bossen van Santpoort indoken, en de geur van leer, mest en paarden de cabine in kringelde, bedacht ik me: ja, dit zijn mooie dagen, hier doen we het voor. In het zonnetje, de weg zoekend door bossen en over fietspaden, om je ’s middags weer smerig bij de baas in te kunnen leveren. En smerig werd je, ouwe Dalmatiër van me. De rest van de dag zijn we bezig geweest in Amsterdam, tussen de vossen, met een bootje grind leegrijden. Maar als het grind nog wat vochtig is, dan lekt het een beetje van de lopende band en uit de trechter vandaan. En dat weet jij nu ook *smiley met vlekken* je zag er weer uit als een beest, harde werker van me!
Dinsdag begon met zand rijden vanaf de Vlothaven in Amsterdam, naar ergens in de buurt van de NDSM havens in Amsterdam. Toen we het uiteindelijk hadden gevonden, bleek het best een mooi ritje te zijn. Helaas had de planner toen besloten dat we naar een andere klus mochten, van Diemen naar Almere. Nouja, gelukkig schijnt het zonnetje. En dat zonnetje zorgde ervoor dat er weer wat leuke dingen tevoorschijn kwamen op de weg. Een Jaguar XKR zien we wel wat vaker, maar de Aston Martin Vantage Cabrio was, ondanks het onopvallend zwarte plaatwerk, een wat zeldzamere verschijning. Alhoewel ie niet lang daarna in de schaduw werd gezet, toen we eenzelfde Vantage Cabrio tegenkwamen in het fris blauw, en ook nog eens met de kap omlaag. Een andere sjieke verschijning, voor Amerikaanse begrippen dan, was de bruingrijze Ford Mustang Cabrio, ook met de kap omlaag. Ja het was echt een zonnige dag vandaag, want zelfs de nieuwe Maserati Ghibli had het dakraam open. Maar dat kan ook zijn omdat het in zwarte auto’s sneller warm word. Daar had de bestuurder van de topless Chrysler Sebring denk ik geen last van. Maar de meest opvallende verschijning onderweg was toch wel de Suzuki Cappucino. Hebben we dan alleen maar naar auto’s gekeken? Nee ook nog wat radio geluisterd. Zo hoorden we op het nieuws dat de Brandwondenstichting niet blij is met de reclame van Aviko, waarin een paar mannen wat in de tuin aan het stoeien zijn, waarbij de broek van 1 van de mannen vlam vat, waarna ze vrolijk lachend verder gaan met barbecueën. Ik vind het een beetje overdreven. Moet een reclame nu verboden worden omdat een groep mensen het ‘niet leuk vind’, omdat het ‘nogal confronterend’ is? Dan mogen ze ook wel stoppen met al die shampoo reclames. Erg confronterend voor alle vrouwen die zijn gezegend met een dun bosje stro, en grof geld uitgeven aan dure shampoos, conditioners en haarmaskers, om vervolgens met een lege portemonnee en een nog even dun bosje stro te blijven zitten. Wat dacht je van de reclamespotjes van Van A Naar Beter? Net alsof alle wegwerkers simpele, zwaarlijvige kerels zijn, met een slecht gevoel voor humor. Zou ik niet leuk vinden, als ik zo neer word gezet. En dan de reclame van een reisbureau, waarin reisleider Harry ongewild zit te stoken in het huwelijk van een reislustige vrouw en haar minder reislustige man. Nogal ‘niet erg leuk’ voor alle blonde dames die plat praten en steeds een zuchtende kerel overal mee naartoe moeten sjouwen.
Woensdag begon rustig. De politie had aangekondigd om rustig-aan-acties te houden, waarbij ze met zo’n 60 km/h over de snelweg rijden en daarmee file veroorzaken door het hele land. Blijkbaar waren er nogal wat mensen van geschrokken rondom Amsterdam, en voor de zekerheid maar thuis gebleven, want we konden heerlijk rustig over de A7, A8 en door de Coentunnel cruisen. De rest van de dag was het wat minder rustig. We zaten in de klus, en daar word ik altijd erg onrustig van. Het eerste klussie begon al met het opgeven van een verkeerd adres, vervolgens werden de 3 vrachten veranderd in 4 vrachten. Daarna haasten naar het volgende klussie, want ze wilden de eerste vracht al om 10 uur hebben, maar half 11 bleek ook geen probleem. En of ik er 3 wilde brengen, in plaats van 2. En dat je dan de 3e heb geladen, en de uitvoerder belt op, dat ie eigenlijk genoeg heeft *smiley die z’n nagels in het stuur zet* wacht ff, dus ik loop te haasten, terwijl je eigenlijk die vracht niet perse op tijd hoeft te hebben, en vervolgens vergis je je ook nog een hele vracht? Nouja het was gelukkig niet zo frusterend als die automobilist die me sneed en vervolgens op de rem trapte, midden op de snelweg. Blijkbaar nogal boos, omdat ie dacht dat ik hem sneed, terwijl ik eigenlijk probeerde uit te wijken voor een andere idioot in een auto, die niet snapte dat als je naar boven gaat, je het gas moet intrappen *smiley die zit te schuimbekken* Amsterdam, 80 km/h zones, het is er levensgevaarlijk voor vrachtwagens.
Donderdag was lekker rustig. Bootje leegrijden, weinig last van verkeer, mooi met het boekie op het stuur, wachten op het tutertje van de machinist. Wel grappig dat ik een boek aan het lezen ben van Roos Vonk, “Je bent wat je doet”, en op de radio een interviewtje met haar hoorde, over haar nieuwe boek “Collega’s en andere ongemakken”. Die zet ik even op het verlanglijstje. Niet dat ik veel ongemak ervaar van collega’s, het carpoolen met z’n viertjes naar huis toe was die middag erg gezellig.
Vrijdag begon met uitslapen, maar niet te lang, want de gordijnen zouden worden gebracht en opgehangen. Om 9:00, mooie tijd. Maar 9:45 was er nog niemand. Aan de telefoon bleek dat hun een vergissing hadden gemaakt bij het inplannen van de afspraak. Daar stond ie namelijk na 15:00 in de agenda, terwijl ik juist deze dag, in de ochtend, die gordijnen wilde laten ophangen. Eerst vergeten ze me al te bellen als die dingen binnenkomen op de zaak, en nu hebben ze een verkeerde tijd in de agenda staan. Mooi klote *smiley die staat te schuimbekken* dit is echt een grote tegenvaller. Nu de dagen steeds langer worden, slaap ik steeds slechter, met al dat licht in m’n slaapkamer. Waarom ze die gordijnen niet ’s middags konden komen ophangen? Dat is het nou juist snoes, daarom was jij vandaag met een andere chauffeur op pad, en ik de hele dag vrij: die middag zou ik samen met m’n wingman in zijn auto stappen, voor een weekendje Eifel en Ardennen. Je weet al dat ik de @autovisie lees, die ligt regelmatig op het stuur als we even moeten wachten, en daar stond laatst een advertentie in voor de #lezersreis. Dat leek me leuk om met de wingman te doen, zodat ik ook eens met hem in zijn auto kon meerijden. Helaas had zijn auto nogal wat last van haar Italiaanse temperament, waardoor we uiteindelijk toch met mijn Kadett op pad zijn gegaan.
Met de dikke Duitse sportwagen onderweg naar een sportief rondje door (onder andere) Duitsland, dat kan haast niet fout gaan, zou je zeggen. Helaas, op ongeveer een uur rijden van het hotel ging het mis. Blijkbaar was ze het niet eens met de rijderswissel, want ze begon te knoeien met schakelen. De pook zat los in de versnellingen, en ze wilde alleen nog maar de 3 en 4 gebruiken. Na een korte inspectie onder de motorkap (daar heb je zo’n wingman toch voor *smiley die knipoogt*) bleek dat we met een ‘doppie 13′ gered zouden zijn. Technisch ben ik niet, maar ik wist wel dat we die niet in de auto hadden liggen. In de 3e versnelling zijn we langs wat stoplichten geknoeid, en hebben we de parkeerplaats bij een Aldi weten te halen. Alsof het lot ons expres tegenwerkte, was er bij het tankstation en bij de Aldi geen sleutel of doppenset te vinden. Gelukkig wel een fles sproedelwasser mit prick, zodat we wat konden drinken terwijl we op de ADAC stonden te wachten. Uiteindelijk kwamen we slechts 2 uur later dan gepland bij het hotel aan. Snel langs de parkeergarage en de kamer lopen, want het was etenstijd. Een heerlijk diner met Schöfferhofer weissbier, aspergesoep, Zander mit risotto (das Duits voor “grote hompen vis met een flinke berg plakrijst”) en een lekkere strawberry cheesecake als toetje. Dan was er eindelijk tijd om wat rond te lopen. De Kadett werd netjes voor de ingang van het hotel geparkeerd, omdat ze, net als de Ferrari Testarossa, de parkeergarage niet in kon. Die garage stond trouwens vol met ander leuk speelgoed: 2 handen vol Porsches (waaronder een rode en een blauwe), een matgrijze BMW M5, een witte Nissan 350Z cabrio, een zwarte Audi A7 en een bruine A4 cabrio, een zwarte Mini Countryman en een blauwe Chevrolet Beretta. Allemaal vrij nieuwe auto’s, een Testarossa (dat is zo’n auto die zo bekend is, dat je het merk niet eens meer hoeft te noemen) en 2 ‘oudjes’ uit de jaren ’90 *smiley met opengesperde ogen* dat zal nog wat worden als we morgen de weg opgaan. Gelukkig verdwenen die bange gedachten al snel naar de achtergrond, toen we terugkwamen in de immense hotelkamer, met een echo oh oh in de badkamer amer amer, en de gummibeertjes op het bed vonden *smiley met een grote grijns*
De zaterdag begon met froestoek (das Duits voor “uitgebreid ontbijtje”) met uitzicht op de Kadett. Vanaf 7:00 kon er ge-froestoekt worden, en vanaf 9:00 zouden we dan kunnen vertrekken. We rijden niet in colonne, iedereen had een routeboek gekregen waarin de routes van de 2 dagen staan, met alle adressen van de koffiestops, lunches en hotels, en wil je een koffie of lunch overslaan, dan mag iedereen dat voor zichzelf beslissen, zo werd gister door @dolfdekking verteld. De routes gaan over zorgvuldig uitgezochte #stuurmanswegen, maar het is zeker geen wedstrijd, werd verteld. Door de file die om 8:45 voor de uitgang van de parkeergarage stond, kregen wij toch de indruk dat het iets anders zou gaan vandaag. Na een korte tankstop was ook de laatste auto in de rij uit ons gezichtsveld verdwenen, door een kort bezoek aan de garage raakten we nog verder op achter, en vervolgens kwamen we bij de pont aan, die zich als een onneembare vesting voor ons uitstrekte. Het knikje van het asfalt naar het ijzer, waar de pont tegenaan manouvreerde, zou geheid schade maken aan de voorbumper van de Kadett. Tja voor een vrachtwagen die door de achtwiel aandrijving nog eens extra hoog op de wielen staat, was dit hupje een lachertje, maar toch besloten we om de pont en de koffiestop over te slaan, en direct naar de lunch te rijden. Die was in hotel restaurant Dorint, langs het rechte stuk van de Nürburgring, waar op dat moment een race plaatsvond. Ja bij @dolfdekkingdrivingevents weten ze de plekjes wel te vinden. Heerlijk lunchen terwijl op de achtergrond de Opel Astra’s voorbij raasden (het zit blijkbaar in de familie, want ze maken echt een teringherrie), je de Porsches kon horen schakelen met een PDKloenk, en je kriebels in je buik kreeg van het waanzinnige geluid van de Mercedes SLS AMG, en het zo mogelijk nog waanzinnigerdere geluid van de Bentley Continental met W12.
Daarna ging het in groepsverband richting Spa Francorchamps. Natuurlijk, iedereen rijd voor zichzelf, en iedereen houd z’n eigen tempo aan, maar wanneer je dan de koplampen van de 350Z, de M5 en een handvol Porsches in je spiegels ziet branden, tja dan kan je niet anders dan de Kadett de sporen geven. Er zit zo’n 20 jaar tussen, maar de Kadett heeft goed van zich laten horen. Letterlijk. In de auto moesten de bolletje-pijltje aanwijzingen worden geschreeuwd, later hoorden we dat we zelfs ver uit het zicht nog waren te horen *smiley die bloost* Wat een geweldenaar, dat Kadettje van mij. Ja we waren toch wel een beetje geintimideerd door de grote Italiaan en de VAG overmacht, maar mijn Kadett zou zich niet zomaar aan de kant laten schuiven. De bochten regen zich aaneen, en verrassend genoeg werden de lichten in de spiegels zo zoetjes aan wat kleiner. De sfeer zat er bij ons helemaal goed in, toen een paar auto’s een afrit misten, en wij zo nog 2 Porsches konden inhalen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* Waarschijnlijk staan we breed lachend op de foto, want een bocht verder stond @anitadekking klaar met de camera. En nog een paar bochten verder werden we opgewacht door Sytse Dijkstra van @autovisie. Maar dat lachen werd al minder, toen we dichter bij België kwamen. Het lijkt daar wel alsof Napoleon het nog heeft laten asfalteren, waarna er een lappendeken van reparaties overheen is gesmeerd. We stuurden de Kadett over een patchwork van asfalt, slingerend om de gevaarlijk diepe kuilen heen. Het tempo ging op sommige stukken omlaag naar stapvoets. Zelfs op het bospaadje dat we kregen voorgeschoteld, konden we nog harder rijden. Word het dan beter wanneer je in bewoond gebied komt? Nee hoor, de gezellige stadjes zijn bestraat met kasseien en kinderkopjes, waardoor we met trillende handen en lijven bij het hotel aankwamen.
Gelukkig kon de Kadett hier rustig in de parkeergarage staan, vlak voor de ingang van het circuit van Spa Francorchamps, terwijl wij binnen genoten van een heerlijk wijntje bij het zorgvuldig uitgezochte diner: scampi’s, biefstuk en een glas met aardbeien en ijssie toe. Na een laatste rondje door de garage, waar de Kadett op plek nummer 1 stond, vlak naast de Testarossa, en verderop nog wat race-Porsches stonden te slapen onder een kleedje, hebben we mekaar naar de lift gerold, om met een bolle buik in slaap te vallen.
Zondag begon weer met een uitgebreid ontbijt. Dit keer iets minder uitgebreid, want ik zat nog vol van gister. Na het maken van een mooie line up van de auto’s, voor de ingang van het circuit, gingen we weer op pad. Eerst nog een stuk door België, wat de Kadett wat minder fijn vond, maar zodra we meer richting Duitsland gingen, werden de wegen weer beter. Het navigeren met de bolletjes en pijltjes werd ook wat uitdagender. Was in de route van gisteren elke kruising nog aangegeven, vandaag werden we gedwongen om wat meer ons eigen inzicht te gebruiken. En ik moet zeggen dat het ons niet heel erg slecht afging. We kwamen de Mini Spacecab tegen, en ook de Beretta, de M5 en een paar Porsches maakten ons aan het twijfelen, maar toch lukte het ons om de route compleet uit te rijden. Via de lunchstop in een gezellig boshuisje, naar het hotel in Nederlands Limburg. Na die lunchstop liet de Kadett nog wel even weten dat ze het toch niet heel erg fijn vond, al dat gerammel onderweg, maar na wat gerommel onder de motorkap startte ze weer, en gaf ze geen klap verkeerd *smiley met hartvormige ogen* Wat is het toch een geweldige machine, mijn Groene Held. Ze was het asfalt de baas, ze hoefde zich niet te schamen tussen de sterkere en nieuwere auto’s. Nee, zo’n reis ga ik nooit meer met haar maken. De stugge vering en geringe bodemspeling maken haar ongeschikt voor ritjes als deze, maar mijn respect en liefde voor haar is alleen nog maar meer gegroeid. Ze heeft me laten schrikken, maar daarna wist ze weer een grote lach op mijn gezicht te toveren. Met ruisende oren en slechts 2 nageltjes ruimte onder de bumper, kwamen we bij het hotel in Slenaken aan, voor het laatste diner van deze trip. Een paar stellen waren eerder al afgehaakt, en na een heerlijk 4 gangen diner ging ieder zijn eigen weg. De meesten richting huis, 1 auto vertrok richting Valkenburg, en de Kadett bleef slapen naast de andere herrieschopper, de Testarossa.
Ondanks dat het al bijna tijd was voor de lunch, toen we vanochtend eindelijk waren uitgeslapen, werd er toch nog een lekker ontbijtje voor ons klaar gemaakt. We hadden de Testarossa eerder al horen vertrekken, en nu was het dan toch tijd voor de Kadett om richting huis te gaan. Zij weer in haar eigen garage, ik weer in m’n eigen bedje, dat ik zelf moet opmaken en waar geen gummibeertjes op het kussen liggen. Om nog maar te zwijgen van de dikke gordijnen die de prikkende zonnestralen buiten houden. Het was een heerlijk weekend, vermoeiend, maar tegelijkertijd geeft het zoveel energie. Niet alleen zijn m’n wingman en ik blij dat we zonder ruzie over navigatiefouten uit de auto konden stappen, we hebben ook fijn gepraat met de andere mensen die mee reden. Mensen die, net als wij, genieten van hun auto en het autorijden. Ondanks de verschillen in jaartallen, PK’s en DB’s (over geld gaan we het geeneens hebben), zitten we daar allemaal met dezelfde passie: datgene wat er buiten met glimmende koplampjes in het grind op ons staat te wachten.
Ja snoes, voor een vrachtwagen rij je gerust wel lekker, maar je zal het nooit halen bij de Kadett. Ook al kan ze geen pontje op, en niet volgas over boerenweggetjes, ze is de meest geweldige auto die ik ooit zal rijden. En met die gedachte kruip ik zo m’n bedje in, over een paar uurtjes gaat de wekker weer, en gaan we weer met vrachten zand aan de sjouw. Slaap lekker Scoutje van me.
