Geachte Shirley, het was vreemd wakker worden maandag. Of vreemd, eigenlijk was het heerlijk. Voor mij was de vakantie begonnen. Jij mocht met een andere chauffeur op pad, terwijl ik lekker kon uitslapen. Om daarna fijn m’n gal te spuwen bij de gordijnenwinkel. Met moeite kon er dan wat van de prijs af, omdat ze het toch wel een beetje zielig vonden dat ik al 2 maanden slecht slaap (en omdat ik dreigde dat ik de troep anders helemaal niet meer hoefde te hebben). En gelukkig kon de witte rails nog in zwarte veranderd worden *smiley die zichzelf tegen het voorhoofd slaat* serieus mensen? Jullie proberen mij witte gordijnrails aan te smeren? In een kamer die antraciet en blauw is gekleurd? *smiley die staat te schuimbekken* Mooi dat jullie dat veranderen, anders hoef ik het zeker weten niet meer! Al met al dus een goede bodem voor de broodnodige inpakstress. Ja snoes, terwijl jij lekker je kilometers aan het vreten was, ging ik naar de caravanboer om het huis voor de komende week op te halen. En in te richten. Dat rijden met aanhanger is nog wel te overzien, maar bedenken wat voor kleren ik allemaal mee moet nemen *schuimbekkende smiley in een witte bloes met lange mouwen* word het warm, koud, droog of regenachtig? Bikini mee? Ja. Maar welke? En welke handdoek past daar dan goed bij om op te zonnen? En hoeveel snaaiwerk neem je mee? En hoeveel drank? Oja en dan nog de zonnebrandcreme tevoorschijn toveren van zolder *smiley met de handen in het haar*
Maar het is gelukt. Dinsdag ochtend werd ik wakker in de caravan. Meerdere malen zelfs. Eerst was het m’n slapie die nog een dagje moest werken, en daarom al vroeg de caravan uitsloop. En daarna kwam het onderhoudsteam met iets wat leek op een V8-motorzaag *smiley met de kussens over het hoofd getrokken* Kramperen zei je? Bij het horen van het vrolijke Koos Konijn liedje van het animatie team besloot ik dan toch maar om uit bed te komen. Ja dat is echt vakantie, lekker languit in de zithoek, kopje thee erbij, leuke chicklit lezen, heerlijk. En vanachter de gordijnen gluren hoe de buren hun vouwwagen aan het uitvouwen zijn. De dag vloog voorbij, en opeens was het al tijd om boodschapjes te doen voor het avondeten. Eigenlijk hebben we op vakantie als regel dat er niet word gekookt, maar de buurman had nog een krop sla in de moestuin, die was te mooi om te laten schieten, en dus werd er een tros tomaten bijgehaald, met aardappels en een brokkie koe. M’n slapie had onderweg naar de camping nog even een pannetje opgehaald, de buurvrouw had een paar eitjes gekookt, en zo zaten we heerlijk aan een gezond campingmenuutje. Het tafeltje was bijna te klein om alle pannetjes en bordjes op kwijt te kunnen, maar het was in de voortent altijd nog gezelliger en lekkerder dan in het restaurant van de camping zelf. De sla was, in tegenstelling tot het voorgesneden konijnenvoer, vol van smaak. Net als de dressing, die wel uit een pakje kwam, maar die tenminste niet in het plastic-bakje-met-dop-er-nog-op naast je bord word gezet.
Woensdag begon met warme broodjes halen bij de bakker/buurtsuper. En om het gezonde gedrag van gister voort te zetten, ook wat fruit. En een paar boeken. Zeg nou eerlijk, voor 5 euro kan je dat toch niet laten liggen? De broodjes smaakten goed, het fruit op zich ook wel, en de thee uit plastic theebekers smaakte weer des campings. Volledig Zen *smiley die meditatiehouding doet* genoten we met z’n viertjes van de zon, en de buren. Die waren inmiddels ook aangekomen, en gingen aan de gang met hun vouwwagen. Een nieuwe buurvrouw sloot zich aan bij het clubje. Ja snoes, jij hebt veel buurvrouwen als je op de zaak staat, maar wij kunnen er ook wat van. Al jaren staan we met een vast clubje op dezelfde camping, en dan vaak ook nog op dezelfde plek. Vroeger was het woensdag na school meteen eten en de auto in, zo snel mogelijk naar de camping, zodat we zo snel mogelijk in het zwembad konden liggen. Tegenwoordig gaat niet iedereen meer naar school, en dus komen we wanneer we vrij hebben kunnen krijgen van de baas of de studie. Zwemmen gebeurt al een stuk minder. Ook omdat ze het verkeerde chloor in het zwembad hadden gegooid, en het daarom even een paar dagen gesloten was. Maar dat maakt het niet minder gezellig. Traditiegetrouw werd er die avond snack gehaald. Het levert altijd leuke anekdotes op, omdat we soms wel voor 20 mensen tegelijk eten komen halen *smiley die staat te flippen achter de kassa* en er dan nog wel eens iets verkeerd in de kassa word gezet, word vergeten, of verkeerd word geïnterpreteerd. Blijkbaar is niet iedereen bekend met het ‘turf-systeem’. Dit keer was er een nieuw euvel: niet alleen hadden ze geen swarmarol, zelfs de bereklauw-pinda stond niet meer op de kaart! In totale paniek werden de nuchterste mensen naar het dorp gestuurd om eten te halen. Gelukkig konden we voor het ijssie wel terecht bij de snacketaria.
Donderdag begon met uitslapen. Het was mijn verjaardag, en daarom was er gisteravond om klokslag middernacht al voor me gezongen. En hadden ze beloofd om Koos Konijn en een paar kinderen te regelen om me ’s ochtends ook weer wakker te zingen. Gelukkig hadden ze dat niet gedaan, en werd ik pas wakker toen ik nodig naar de wc moest. Bij terugkomst op het veldje bleek dat ik te snel was geweest. De voortent was versierd met slingers, en nu waren ze nog druk bezig met ballonnen opblazen en m’n stoel versieren *smiley met natte oogjes* zo lief! Wat een geweldig cadeau! Na het ontbijt met warme bolletjes, en de thee/koffie met visite, was het tijd voor de andere jaarlijkse traditie: de Hemelvaartmarkt in het dorp. Gaat dat nooit vervelen, word er wel eens gevraagd, al die kraampjes die er elk jaar weer staan, dat is toch steeds hetzelfde? Maar nee, het is elk jaar net even anders. Alhoewel er wel winkels zijn die al 3 jaar dezelfde kleding in het rek hebben hangen, en ook al 3 jaar labeltjes met “nieuwste collectie!” eraan. Uiteindelijk kwam ik bij het terras aansloffen met een hoedje en 2 tweedehands boeken (1 euro per stuk, dat kan je toch niet laten liggen?!), een nogal karige score voor mijn doen. Gelukkig konden we nog wat uitgeven aan drankjes, terwijl we op het terras van het zonnetje genoten, mekaars gekochte waren bekeken, en de camping bespraken. De laatste paar jaar is de kwaliteit er wel op achteruit gegaan. Het is wel erg stil in de kantine, en op een papiertje in het toiletgebouw word ons verteld over het ontlasting-smeren wat dit weekend word verwacht, en of wij daar ons begrijp voor hebben. Ok, dat ze originele dingen verzinnen om gasten te lokken, dat is best, maar dan kunnen ze toch in ieder geval de moeite nemen om dat in netjes Nederlands op te schrijven.
Uiteindelijk hebben we zo lang op het terras gezeten, dat we alleen nog maar naar binnen hoefden te lopen om op tijd te zijn voor het avondeten. Een feestelijke avond voor mij, it’s my birthday and I eat what I want to! Niet zo’n heel gemakkelijke keuze. Gelukkig was er iemand die het nog moeilijker had. Een van de dames moest voor 2 eten, en omdat er geen apart zwangerschapsmenuutje op de kaart stond, ging ze maar vragen wat er in het eten zat. De meloen met parmaham en de carpatsiejo waren sowieso uitgesloten, maar de soep met crème fresj, hoe zit dat? Is die cwem vrashj zelfgemaakt, of komt ie uit een potje? Je zou het voor de grap eens moeten vragen, zelfs als je niet zwanger bent, het niet-zo-blij-maar-ik-blijf-vriendelijk-lachen gezicht van de serveerster die ten overstaan van 10 gasten moet vertellen dat de sausjes uit een potje komen, is het helemaal waard. De sfeer werd al beter aan tafel toen ik mijn mewoen met parmaham (“pardon? Wat zegt U?” “Mewoen!” “Sorry?” “Ze zegt meloen.”) bestelde, en vervolgens pannenkoeken. Met appels. En stroop. Maar het feest was compleet toen de zwangere van tafel werd gehaald om in de keuken te komen kijken, waar de pakjes van de saus stonden, zodat ze de E nummers kon lezen *smiley met natte ogen* *smiley die zichzelf op de dijen kletst* nee daar kan geen borreltje tegenop! Nadat we de borden bijna allemaal hadden leeg gegeten, werd het tijd voor een toetje, bij IJsie Prima, veruit de beste ijstent van Callantsoog. Net voor sluitingstijd kwamen we met de hele groep binnenvallen, en na een heerlijk toetje, zonder fouten in de bediening of vergeten bestellingen, ging het weer richting de camping.
Lange dag? Nee hoor, nog niet lang genoeg. Net als gisteravond werd het spelletje ‘De Weerwolven van Wakkerdam’ tevoorschijn gehaald. Een uiterst interessant spel, wat de relaties binnen de groep wel op scherp heeft weten te zetten. Je hoeft niet met kaarten te schudden of met dobbelstenen te gooien, het is reuze handig om zittend in een kring, ondertussen genietend van je borreltje, te spelen. Iedereen krijgt een kaart met daarop een personage, bijvoorbeeld ‘weerwolf’, ‘burger’, ‘ziener’, ‘heks’, ‘onschuldig meisje’ of ‘jager’. Iedereen heeft daarmee een functie in het spel, en met uitzondering van de ‘burger’ heeft ook iedereen een bepaald extraatje. Zo mag de ‘weerwolf’ ’s nachts mensen dood maken, het ‘onschuldig meisje’ mag tussendoor spieken om te kijken wie die ‘weerwolf’ dan is, de ‘heks’ kan iemand tot leven wekken of alsnog dood maken, en de ‘jager’ kan vlak voor hij doodgaat nog een laatste schot lossen. Klinkt als een gruwelijk spel, maar zet een paar koppen thee, flessen wijn/whisky/bier, bakje met knabbels en een paar amateur-psychologen bij elkaar, en voor je het weet word de discussie in de eliminatieronde zo heftig, dat de campingbeveiliging komt vragen of het wat zachter kan *smiley die zit te hikken van het lachen* de buren zijn gewoon jaloers omdat de ‘slet’ niet bij hun langskomt!
Vrijdag is traditiegetrouw de chillaxdag. Na de drukte van de markt (en het Weerwolven) is het tijd voor een dagje zonnen en boekie lezen. Nouja, de zonnigste plek in de luwte zoeken en boekie lezen. Nouja, in de voortent genieten van de warmte van de zon die achter de wolken was verstopt en boekie lezen. Voor we er erg in hadden, was het alweer tijd om een restaurant op te bellen, om een grote tafel te reserveren. De groep is weer een stukje uitgedund naar 9 personen, maar in deze vakantie periode kunnen ze dat niet overal zomaar kwijt. Moeilijke kwestie: welk restaurant kiezen we? Er zijn er genoeg in het dorp, maar inmiddels komen we hier al zoveel jaar, dat we ze allemaal al een keer hebben gehad. Dan maar voor een restaurant kiezen waar we een paar jaar terug ook zijn geweest, en waar de service iets minder was. De kans is groot dat er een nieuwe eigenaar in zit, of in ieder geval nieuw personeel loopt, dus wie weet hoe het er nu aan toe gaat. Hoewel er allemaal nieuwe gezichten liepen, was de service nog steeds van hetzelfde niveau. Tussen het vrolijk geklingel van glazen die op de grond vielen, deden wij onze bestelling bij een meisje dat voor het eerst met een computerdingetje werkte. Okee het word misschien wel sneller doorgegeven aan de keuken (die 3 meter bij onze tafel vandaan was), maar het ouderwets pen-en-papier lijkt ons toch wel wat makkelijker. Vooral als we dingen bestellen die niet op de kaart staan, zoals de ‘champignonnen met knoflook-kaassaus en brie’. Er werd wel 2 keer in de keuken nagevraagd of dat ook kon zonder de kaas. Het meisje werd lang aan de praat gehouden, want we hadden nog meer moeilijke vragen, bijvoorbeeld waarom de spare ribs op het gewone menu een euro goedkoper waren dan op het buiten-de-kaart-om-weekmenu. Ondertussen raakten de eerste glazen leeg, en het duurde even voordat die werden weggehaald. Zelfs toen ze kwam vertellen dat de wienersnitzel en cordon bleu op waren, wat natuurlijk kwam door de grote hoeveelheid Duitsers in het dorp, bleven de glazen staan. En dat de champignons, die zonder kaas waren besteld, werden geserveerd met de brie er nog wel op, maakte het er ook niet echt beter op. Maar uiteindelijk hebben we wel allemaal heerlijk gegeten, de kwaliteit was vele malen beter dan die in het restaurant van de camping (waar ze vorig jaar nog vertelden dat ze daar meer in het restaurant zouden investeren), maar de service…. Nouja laten we het zo zeggen: als je er geen problemen mee hebt dat de kliko naar buiten word gereden langs je tafel, terwijl je nog aan je toetje zit, dan kun je hier heerlijk vertoefen.
Na zo’n etentje hadden we wel een afzakkertje verdient. Helaas kregen we in de kantine maar 2 afzakkertjes, en werden de ballen bijna van het biljart af gekeken. Het was inmiddels al 23:00 uur geweest, en ze wilden sluiten *smiley die achter z’n oor krabt* Nee, zo word het nooit een gezellige plek om aan de bar te hangen. Maar ok, het was ook wel te begrijpen, morgen een belangrijke dag, dan word het poep-smeren in het toiletgebouw verwacht.
Zaterdag ochtend bij het ontbijt raakten we er niet over uitgepraat. We hadden nog diverse malen bij de receptie gevraagd waar we ons konden inschrijven voor het kleien-met-ontlasting, en of ze anders misschien het briefje wilden aanpassen, zodat het wat duidelijker was. Het briefje was inderdaad veranderd, niet langer werd er om ons ‘begrijp’ gevraagd, maar of we ‘begrip’ konden hebben voor de situatie. En nu bleek opeens dat de wedstrijd al was geweest! 50 tinten bruin, op diverse plekken in het toiletgebouw, en wij hadden dus allemaal voor niets zitten sparen *smiley die niet blij kijkt* De binnenactiviteit hadden we gemist, en door de regen ging ook de buitenactiviteit niet door *smiley die begint te stampvoeten* wat een slechte dag! De volgende binnenactiviteit, de beautymiddag, zou pas vanavond om 20:00 beginnen, dus dat werd weer een dagje boekie lezen en spelletjes spelen. Wat een straf *smiley die grijnst* Die avond was het al aardig opgeklaard, en gingen we wandelend naar het laatste restaurant waar we deze vakantie zouden eten. Een tent net buiten het dorp, die vroeger bekent stond als meest geweldige discotheek van de wijde omgeving, maar nu is omgeturnd tot sjiek restaurant, waar je ook je bruiloften en partijen kunt vieren. Ja heel fijn allemaal, en de uitgebreide kaart zag er ook goed uit, maar ook hier hadden ze weer last van het lege-glazen-syndroom. We begonnen nu al een beetje aan onszelf te twijfelen. Leggen we de lat nu zo hoog, of is het gewoon echt niet netjes dat je een glas krijgt waar de lippenbalsem van de vorige drinker nog op zit? Of dat de broodzak en het plankje smeersels, wat we voor het voorgerecht kregen, pas word weggehaald wanneer het hoofdgerecht word opgediend? Aan het eten zelf lag het in ieder geval niet. De geitenkaassalade, met meer geitenkaas dan salade, was goed samengesteld. En de koot de boef van een Hollandse Holsteiner koe smaakte werkelijk voortreffelijk. Ok, de gepofte aardappel kreeg ik echt niet meer op, en de salade en frietjes (waarom toch altijd frietjes?) die erbij werden geserveerd heb ik ook over geslagen, om ruimte te houden voor het toetje, maar aan de smaak lag het niet. Het toetje was helemaal in mijn boerenthemaatje wat ik voor die avond had bedacht, nadat ik de kaart had uitgeplozen: konijnenvoer met geitenkaas, koe met een beetje groente, en daarna nog een bakje echte boerenyoghurt met vruchtjes. Heerlijk eten, alleen jammer dat ook hier sommige sausjes en smeersels gewoon weer uit een potje komen. Soms is een zwangere vrouw in het gezelschap niet eens zo verkeerd *smiley die knipoogt*
Helemaal volgevreten gingen we allemaal weer op pad naar de camping. Een avond vol verassingen en verrassingen. Onderweg was er een berging naast een van de vaste plaatsen op de camping in de fik gevlogen, en dus konden we nog even de ramptoerist uithangen. Wat op zich niet verkeerd uitkwam, want toen we bij de kantine van de camping aankwamen (er brandde zowaar nog licht! En het was al 22:00 uur geweest!) konden we de opgetrommelde brandweermannen de goede kant opsturen. Aangezien de man achter de bar geen idee had van wat er gaande was. Nou geef ik hem ook niet helemaal ongelijk, want in de kantine was een karaoke-avond gaande. Voor het eerst deze week waren er meer dan 10 mensen tegelijk aanwezig. En er werd zo nu en dan ook nog eens leuke muziek gedraaid en gezongen. Al aardig in de olie (en het bier) besloten de 4 dames dat het wel leuk zou zijn om samen iets van Guus Meeuwis te zingen. Het ingedutte publiek werd weer wakker gemaakt voor een polonaise, en we wisten de hele tent op z’n kop te zetten *smiley die “twinkle twinkle little staaahaaaar!” zingt* Na een nummer van Tina Turner en een discoknaller was het dan toch eindelijk tijd om weer terug te keren naar het veldje.
Zondag begon met warme bolletjes, zoals gewoonlijk, terwijl om ons heen de camping rustig aan begon leeg te lopen. Sommige plekken waren zelfs al leeg. Blijkbaar konden die het karaoke avondje niet echt waarderen *smiley die “lekker puh” zegt* Samen met m’n slapie begonnen we aan het opvouwen van de tent, wat wonderwel lukte. Daarna alles zo in de caravan gesodemieterd dat het tijdens het rijden niet van tafel zou kunnen rollen, en na een laatste bakkie koffie met, uiteindelijk, appelgebak, was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. De campingclub zullen we eerdaags wel weer zien op een feessie of partijtje, maar dit was onze laatste keer op deze camping. It’s the end of an era, zoals ze in Hollywoodfilms altijd zo mooi kunnen zeggen. Met veel drama en “rij voorzichtig” en “tot snel” namen we afscheid, om daarna door te rijden naar het volgende agendapunt. Ja snoes, je zal het niet geloven, maar na een hele week zonder vrachtwagens, ben ik nu al zo ver dat ik in Medemblik ben wezen kijken naar gepoetste werkauto’s. Van oud tot nieuw, maar vrijwel allemaal glimmend. Nog 1 dagje wachten, morgen mag ik nog uitslapen, om rustig aan het ritme te kunnen wennen, maar dinsdag gaan we hopelijk weer samen op pad.
