Geachte Shirley, wat was het lekker vorige week, beetje in de stoel hangen, tv kijken, een echte zondag waarop je lekker uit kan rusten. Bij RTL Autowereld hadden ze een stukje over tweedehands auto’s. Hoewel de verkoop van nieuwe auto’s niet echt wil vlotten, loopt de markt van occasions een stuk sneller. En waar zoeken de meeste mensen dan op? Toch vooral op zwarte, witte en grijze auto’s. De mevrouw voor de camera noemde het zilver, maar nee hoor, het is toch echt grijs. Het is zelfs zo erg dat auto’s met een kleurtje, zeker als het een aparte en opvallende kleur is, langer te koop staan en minder opbrengen dan eenzelfde model in het zwart, wit of grijs. Met uitzondering dan van bruin, die begint nu toch wel hip te worden. De mevrouw gaf de kijkers thuis nog een tip mee: wil je over een paar jaar je auto snel en voor een goede prijs verkopen, kies dan voor een witte, zwarte, grijze of bruine kleur. Ik zou juist zeggen: zoek een auto met een aparte kleur. Waarschijnlijk is die gekocht door iemand die niet met z’n portemonnee denkt, maar graag een knappe bak wil. Grote kans dat diegene ook minder heeft beknibbeld op het onderhoud, en niet voor de goedkoopste bandjes heeft gekozen. Mijn tip voor mensen die op zoek zijn naar een andere auto: zoek er eentje uit met een mooi kleurtje, want dat whoehoe-gevoel in je onderbuik wanneer je de garage opendoet, is vele malen belangrijker dan wat je er over tig jaar voor terugkrijgt, als je de auto al wil verkopen.
Maandag was het weer wennen. Na 2 kleine weekjes handgeschakeld in een oudere auto, moest ik nu weer serieus klimmen om in een automaat-auto te kunnen rijden. In Amerika zeggen ze dat groter altijd beter is, maar ik heb inmiddels wel geleerd dat kleiner soms veel fijner is. Onze eerste dag weer samen gingen we net buiten Hoorn aan de gang, met uitgraven van de middenberm voor dat grote project daaro. Een efficiënt rondje: grond laden, lossen bij het andere stort, dan terug naar het depotje bij de keet, daar korrel laden, dat storten in de middenberm, en meteen weer grond opladen. De machinist was er maar druk mee, waardoor ik mooi tijd had om een beetje boekie te lezen en om me heen te kijken. We stonden voor de BMW dealer, waar we mooi naar binnen konden gluren. Veel zwart, wit en grijs inderdaad. De Skoda dealer ernaast probeerde er nog iets fleurigs van te maken met een blauwe Fabia station, wat door de BMW dealer werd beantwoord door het buiten zetten van de i8. In het grijs… Tussen het stoeien met de automaat en het in bedwang houden van een stuiptrekkende linkervoet door, kon ik nog wel even iets van het nieuws luisteren. Er is een wetenschappelijk onderzoek geweest, waarin is aangetoond dat overgewicht de kans op zo’n 10 verschillende soorten kanker vergroot. Een grote doorbraak in de strijd tegen kanker. Veel mensen zijn bezig met onderzoek om kankerpatiënten langer in leven te kunnen houden, en om kanker te genezen, maar nu is er dus ook iets gevonden waardoor je de kans om ziek te worden kleiner maakt: zorgen dat je niet dik word. Hoe moeilijk kan het zijn?! *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd*
Dinsdag mochten we weer naar Hoorn. Bij een kruising die deels is afgesloten konden we het asfalt eruit frezen. Dat ging, net als de grond gister, naar het stort helemaal daaro verderop, met al die gezellige machinisten, trekker- en dumperchauffeurs *smiley die ‘goejemogguh’ over het bakkie roept* Het beloofde weer een rustig dagje te worden. Eerst een bakkie thee in de keet, bonnen ophalen, daarna afwachten tot de frees aan de gang ging. Zo rond een uurtje of 8 hadden we de eerste vracht erop liggen. Heerlijk. In de regen en woei lekker binnen zitten, kijken naar al die auto’s die volgas het werk oprijden, en dan toch weer moeten omkeren. M’n collega zette haar auto naast ons, zodat ze in de luwte de wielen kon natrekken. Terwijl zij druk bezig was, kwam er een hip autootje het werk oprijden, met een hippe man in een hippe gescheurde spijkerbroek, die nogal geërgerd keek, omdat wij de weg blokkeerden. Toen hij met z’n serieuze gezicht uitstapte om de chauffeur te vragen de vrachtwagen te verplaatsen, zag ie dat er achter onze auto’s een groot gat in de weg zat. Verbaasd kwam ie naar me toe, “is de weg afgesloten?” *smiley die diep zucht* *no kidding Sherlock!* “Ja de weg is afgesloten.” “Ow dan heb ik zeker een bord gemist.” “Uhm ja, wel 4 geloof ik. En 2 schrikhekken.” “Hekken?” “Ja daar ben je net tussendoor gereden, toen je hier het werk opreed.” De hippe man krabte zich nog eens achter de oren, stapte weer in de auto, en reed tussen de hekken door het werk weer af. Blijkbaar kostte het kopen van de grijze Mini diesel zoveel verstand, dat ie niks meer overhield om tijdens het rijden te gebruiken *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* De stevige woei was inmiddels nog wat meer aangetrokken. Sterker nog, we waren om 17:15 op de zaak, en ik was om 17:00 thuis!
Woensdag zaten we weer op hetzelfde werk rond Hoorn. Gezellig hoor, de uitvoerder kent me al bijna bij naam, en het is een gezellig groepje machinisten en grondwerkers bij elkaar. Vandaag mochten we weer grond dumperen, terwijl de grote mannen met de trailers ons om de oren vlogen om grote schepen met zand leeg te rijden. Het is nogal een omslachtig ritje. We rijden het werk op ter hoogte van de oprit naar de A7 richting Amsterdam. Om weer terug te komen bij het depotje waar we laden, moeten we dus de A7 op, volgende afrit eraf, keren, weer terug de A7 op, en dan nog 1 stoplicht en je staat alweer op het werk. Op het stukje A7 werden we ingehaald door een Mercedes C klasse AMG. Tenminste zo zag ie er wel uit. Helaas viel het nogal tegen toen ie ons volgas voorbij ging, er kwam maar weinig geluid uit de dubbele dubbele uitlaat. Dan klonk de nog oudere Chevrolet stepside pick up met vlammen toch wel veel lekkerder. En die gaf nog amper gas ook. Op het stort kiepten we over het randje, en het valt me nu toch wel op, dat jij smaller op je wielen staat dan m’n vorige auto. Of zijn je spatborden breder? Het is nu verdomde lastig in te schatten wanneer je precies op het randje staat. Eigenlijk wil je niet te ver naar voren staan te kiepen, want dan heeft de machinist moeite om alles het gat in te sjouwen. Maar met een volle vracht grond in je rugzak, durf ik je ook niet met je wielen over het randje te zetten. Ondanks je anti-aanplaklaag kwam de grond er pas na 3 tikkies van de cilinder uit, en dan word het toch wel een beetje tricky. En ik moest je die middag nog wel in 1 stuk naar de dealer brengen, want ze zouden je een nieuwe printplaat geven, zodat je centrale smeersysteem eindelijk gaat werken. Ja ach, kinderziektes, dat heb je wel vaker bij nieuwe auto’s, alleen wel jammer dat er door zulke kinderziektes al dik een half jaar geen vettigheid door je liftas systeem is gekropen.
Donderdag mochten we weer grond omrijden. Het ene depotje was leeg, maar verderop in het weiland lag nog een bultje met grond. Sterker nog, als de kraan waar we laden, en de kraan waar we lossen, hun giek maximaal strekken, tikken ze met de bakken tegen elkaar. Alleen moeten ze daarbij wel een fietspad oversteken, en omdat die net nieuw is, mocht dat absoluut niet. En zo mochten wij daar lekker aan het studderen met omrijden. Tussen het ouwehoeren op het bakkie door, kon ik nog wat nieuws luisteren op de radio. De mannetjes van de radio raakten in een discussie over biologisch vlees. Uit onderzoek bleek dat veel mensen tegen plofkippen zijn. De overheid zou er eigenlijk iets aan moeten doen. Waarop een van de mannen zei dat ze het biologische vlees dan wel wat goedkoper mogen maken *smiley die staat te stampvoeten* Dat is het punt nou juist! Mensen wilden al die jaren goedkoper eten, waardoor de voedselproducenten (ook de kippenboeren) niets anders konden dan goedkoper produceren. Goedkoper voer, meer kippen op minder land, helemaal niet meer naar buiten, een nieuw kippenras ontwikkelen dat nog sneller groeit, waardoor je nog meer kunt produceren in dezelfde tijd. En nu klagen jullie over de prijs?! Sommige mensen snappen het ook echt niet. Als je dat geld zo belangrijk vind, eet dan lekker helemaal geen vlees. En heb je geen zin om te koken, dan weet Annemarie Jorritsma nog wel een leuk eettentje. Het is zo’n restaurant waar mensen met verstandelijke beperkingen werken. Dat vond mevrouw Jorritsma zo leuk, dat ze er iets over twitterde. Dat je er zo lekker kunt eten, en je krijgt er ook nog een mongooltje bij. Okee, niet helemaal de juiste woordkeuze mischien, maar ik dacht dat je mongooltjes tegenwoordig ‘mensen met het syndroom van Down’ moet noemen. Dan komt de term ‘mongool’ toch weer vrij? Zo gaat dat toch met woorden? De betekenis kan in de loop van de tijd wel eens veranderen. En in die context, snapte ik wel dat mevrouw Jorritsma het positief bedoelde. In tegenstelling tot mij, nu ik die wielrenster in d’r strakke roze pakje uitscheld voor ‘mongool’, want alleen mensen met een verstandelijke beperking gaan een vrachtwagen links inhalen, wanneer die z’n knipperlicht naar links aan heeft staan.
Vrijdag reden we over het circuit van Hoorn, tussen de grote mannen met de grote trailers. Terwijl hunnie nog een stuk verder reden, gingen wij voor die tijd het werk al op, via een stuk platenbaan langs de weg. Vanaf het werk weer invoegen tussen het doorgaande verkeer was een grotere uitdaging. Het zicht werd nogal beperkt door een barrier, een container, een paar auto’s en hele rijen met schildjes. Veilig werken? *smiley die achter z’n oor krabt* Maar met al dat getuur in de verte zie je wel een hoop leuks voorbij komen. Een Opel Blitz die is omgebouwd tot ijsco truck, een sjieke donkergroene Burton met rode velgen, een Ford Escort Mk1 in rallytrim. Ja dat is echt een zeldzaam exemplaar. Dat ie op een oprijwagen met Litouws kenteken stond, onder een Mercedes S klasse van het vorige type, maakt mij er niet echt gerust op. Hopelijk is er niemand die nu in z’n lege garage zit te huilen. De storm van eerder deze week was inmiddels gaan liggen, en het werd nu blafheet. Sterker nog, ik heb zelfs jouw airco ingeschakeld. Dan is het toch wel heel erg warm hoor. Wel jammer dat je het stilstaand voor een stoplicht niet echt koel kan houden, dan moeten alsnog de ramen open. Maar met dit weer komen vaak wel de mooie cabrio’s tevoorschijn. De blauwe Opel Kadett die we van de week zagen rijden, had het dak nog dicht, maar de Jaguar XJ convertible ging die vrijdag topless door het leven. Wat een waanzinnige sloep.
Na het werk was het tijd voor een borrel, of voor mij een bakkie thee, op het werk. Even nazitten met de collega’s, maar niet te lang, want vaders was vandaag aan het grassen, en deze avond moest de kuil weer dicht. Na warm weer komt vaak storm, regen en onweer, dan wil je het gras wel droog hebben liggen. Na een klein halfuurtje in de kantine, was het schrikken toen ik weer buiten kwam. Het waaide weer, en de temperatuur was zo’n 10 graden gezakt. Snel naar de boerderij, waar we precies op tijd waren. Terwijl de eerste dikke druppels omlaag kwamen, werd het zeil er overheen getrokken. De mannen gingen buiten aan het sjouwen met zandzakken en banden, en ik stond samen met m’n tante in de put om de koeien te melken. De meiden waren nogal onrustig, ze liepen al 1,5 uur met spanning op het uier, maar gelukkig hielden ze zich redelijk koest. 1 Koe vond het zelfs zo leuk, dat ze 2 keer gemolken wilde worden.
Zaterdag begon met uitslapen, en een beetje stress, want eigenlijk had ik iets te lang geslapen. Die middag mocht ik als +1 mee naar een bruiloft. Een bruiloft! Wat doe je dan in godsnaam aan? Het was zomers weer, wat koeler dan vrijdag, dus wel lekker luchtig, maar ook een beetje netjes, want het is hun Grote Dag. Met een fladderig zwart jurkje en pastelkleurig jasje stapte ik uiteindelijk op de fiets. Na 11 kilometer, met uitgelopen mascara en een ladder in me panty, kwamen we dan op de feestlocatie aan. De tuin was mooi aangekleed met partiehtenten waar de tap en de DJ stonden, er was een groot springkussen voor de mannen en kinderen, trampolines, ezeltjes en een camping. Wat een gezelligheid! Maar alles viel stil toen het bruidspaar aan kwam gelopen. Wat zagen ze er geweldig en stralend uit, en wat een waanzinnige jurk had ze uitgezocht. Ze namen plaats voor een altaar gemaakt van strobalen, en met een lach en traan werd het officiële gedeelte voltrokken. Waarna het tijd was voor een feestje! *smiley die in een grote witte jurk staat te dansen* Barbecue, borrel, zon, een wedstrijd van het bruidspaar over het springkussen heen, ezeltjes aaien en trampoline springen, het was een geweldige middag en avond. Gelukkig had ik precies genoeg gedronken om de hele terugreis niet meer precies te weten *smiley met het schaamrood op de kaken* behalve dan het geruis door het struikgewas.
En nu is het zondag, en heb ik een enorme kater op m’n schoot zitten. Vandaar dat ik pas zo laat zit te typen. Vrijdag hadden we het er nog met collega’s over, dat de Formule 1 pas om 8 uur ’s avonds zou beginnen. En toen zei ik nog dat ik het niet zo zag zitten, om voor een minderjarige jongen zo laat op te blijven. Maar helaas, het liep ff anders. De start heb ik gezien, de buikpijn begint weg te trekken, zodrekt nog iets proberen te eten, en dan ben ik hopelijk morgen weer een beetje aanspreekbaar. Doe je zachtjes met me morgen, als ik aan je deur sta te morrelen?
