Geachte Shirley, week 29 2015

Geachte Shirley, na een nogal… tja… laten we het op (in)druk(wekkend) weekend houden, mochten we maandag weer op pad. Kwam het doordat iemand ze stiekem had verplaatst, of door het korte nachtje? Bij onze eerste manouvre naar het werk toe, en dan nog niet eens het echte werk, maar de keet waar de bonnen liggen en het water staat te koken, pakten we al een schildje mee. Het voetje is stevig, maar dat plastic wat erop staat vouwt zo dubbel onder jouw zware wielen door. Helaas helaas, maar gelukkig had jij er geen nare krassen van opgelopen. In tegenstelling tot de auto die ergens in de afgelopen dagen ook over de schildjes was gereden. Bij het inrijden van het werkvak zagen we dat het einde van de platenbaan lag bezaaid met plastic stukjes, waarin nog de resten van een schildje, een schrikhek en een voorbumper te herkennen waren. Hmm iemand zitten slapen misschien? Ja de weg buigt hier af, maar er staan nog genoeg schildjes en bordjes om een blinde hond in het donker het nieuwe asfalt op te laten lopen. En terwijl het na de schaft lekker begint te miezeren, hoor ik dat het over een paar jaar wel eens over kan zijn met het asfalt. Er is namelijk al een bedrijf bezig om een wegdek te ontwikkelen van gerecycled plastic. Dat zou mooi zijn als dat mogelijk is. Desnoods maken ze er alleen de fietspaden van, maar dan hebben we in ieder geval een bestemming voor dat eiland van afvalplastic, wat zo groot als Frankrijk schijnt te zijn, en ergens in de oceaan ronddobbert. Gelukkig begint het net voor de tweede schaft weer op te klaren, en kan ik droog naar de keet lopen. Heerlijk weer, het stuift niet, maar toch blijft m’n haar droog *smiley die voor de spiegel staat te prutsen*
Dinsdag reden we hetzelfde rondje, maar ditmaal met een bijrijder erbij. Van het ene stort naar het andere stort, 2 nummers verderop. Een rondje van niks, maar omdat we moeten omrijden om na het kiepen weer bij de laadkraan te kunnen komen, zien we evengoed nog een stukje van dit grote werk langs Hoorn. En zien we ook een hoop van de grote mannen met grote trailers voorbij komen *smiley die uit het raam hangt te zwaaien* Hoe langer je hier zit, hoe meer bekenden je gaat zien. En hoe meer bekend je zelf ook raakt. Omdat we met z’n viertjes gezellig intern reden op dat werk, waren we ook uitgenodigd voor de grote bouwvak barbecue van dit project. Terwijl jij lekker stond uit te rusten in de berm naast de keet, voegde ik me met de bijrijder tussen de machinisten, grondwerkers en uitvoerders. Het was lekker weer, een aardig briesje, maar wel zonnig droog, dus we zaten mooi onder de grote partiehtent, te genieten van een frissie en een borreltje. Zoals het bij officiële gelegenheden gaat, kwam ook de directeur nog speechen. Hij sprak wat motiverende woorden, vertelde dat we 4 minuten voor liepen op schema, en opende daarbij meteen het buffet. Het duurde niet lang voordat er een lange rij stond voor de tafels met broodjes, konijnenvoer en sauzen, die je vervolgens naar de 2 enorme barbecues leidde. Hoewel het erg gezellig was, zo met al dat werkvolk bij elkaar, en het eten goed smaakte, zat het me toch niet helemaal lekker. We zijn weliswaar al een tijd geleden begonnen op dit werk, met de 10x8en, maar de meeste kuubs worden toch verzet door het trailervolk. En hoewel die geen werk op kunnen rijden zonder dat de 10x8en een verhard paadje voor ze hebben aangelegd, maken ze wel een groot deel uit van het werk. Dat maakte het extra wrang dat ik ze achter de keet voorbij hoorde rijden, terwijl ik zelf nog een lekker bordje vol konijnenvoer opschepte *smiley die stukjes vlees over het hek gooit* *toe maar, eet maar*
De woensdag was wederom een regenachtige dag. Blijkbaar hadden we het gister erg getroffen met de barbecue. De gezichten op het werk waren grotendeels hetzelfde, alleen was er een machinist veranderd. Zelfs de bijrijder was er weer bij. En ook vandaag speelden we weer een gezellig potje lostijden-bingo. Terwijl de ene machinist nummertjes riep over de bak, krabbelde de bijrijder het begeleidingsformulier vol, en stuurde ik jou onder begeleiding van de andere machinist naar het randje toe. Wat heerlijk als je zo kunt samen werken. En die goede teamwork namen we ook mee naar de keet. Er werd voor koffie gezorgd, en heet water, zelfs het theezakje werd al voor me klaar gezet bij mijn plek aan tafel. Terwijl we lekker wat zaten te keuvelen, draaiden opeens alle gezichten naar het raam. De 4e chauffeur in het rijtje was bij de keet aangekomen, en zette zijn auto dwars over op de weg, om achteruit het hek in te kunnen rijden. Terwijl wij ons in de keet vergaapten aan de waanzinnige lijnen van de Fisker Karma “das toch een Fijper?” *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat en zucht* vergaapte de man achter het stuur van die Karma zich aan de achteruitrijlichten van de vrachtwagen waar ie pal achter stond. Misschien iets teveel verstand gebruikt bij het uitkiezen van de grijze kleur, en nu weinig meer over? *smiley die aan z’n kin krabt*
Donderdag werden we weer hetzelfde rondje ingestuurd, maar ditmaal zonder bijrijder, en ook de machinist op de laadlocatie was gewisseld. Op de radio hoorde ik dat er binnenkort weer een nieuwe tv zender word gelanceerd: Farmers and Food. Op die zender kun je programma’s zien, die worden gemaakt voor en door (Engelse?) boeren. Ik vraag me af hoe dat er dan precies uit gaat zien. Komt er een nieuws bulletin dat 5 minuten duurt, gevolgd door 25 minuten van weersvoorspellingen? Een kookprogramma waarin geen extravagante apartigheden worden klaargemaakt, maar aardappels met groenten en een lekker lappie vlees? Het programma ‘Stop! Politie!’, waarin illegale mestuitrijders en hardrijdende akkerbouwers met een oud type Mercedes ML aan de kant worden gezet? Gevolgd door een documentaire over het leven van een kippetje, van eitje-in-de-broedkast, tot de kippenpootjes en kipsaté bij de consument op het bord aan toe? Ja, ik weet wel dat ik meer tv zal gaan kijken *smiley met een afstandsbediening in z’n klauwtjes* helaas zal de zender eerst alleen te zien zijn via internet *smiley die aan z’n kin krabt* ja wel makkelijk voor die boeren, met die uiteenlopende werktijden, maar volgens mij zijn boeren meer van het ouderwetse tv kijken. Het is niet voor niks dat Boer Zoekt Vrouw een van de best bekeken tv programma’s is, dat ook daadwerkelijk het meest word bekeken op het moment dat het word uitgezonden, en een stuk minder achteraf via internet.
Na een gezellige dag in de grondrace, en een vrachtje zand om het af te leren, was het tijd om richting huis te gaan, om te kleden, en nog even naar een verjaardag te gaan. In alle haastigheid vergaten we eerst al het kado mee te nemen, en vervolgens bleek het zo gezellig (ondanks de ietwat onvriendelijke buren) dat het toch weer iets later werd dan verwacht.
Nouja, dan vrijdag maar met iets kleindere oogjes aan het werk. Lekker heen en weer rijden tussen de forenzen. Na een weekje op dit werk ga je toch wel veel bekenden zien. Niet alleen zijn we de gloedjenieuwe Renault Scenic al een paar keer tegengekomen, maar ook de zwarte Opel GT (die van dit millenium), de Porsche 911 in waanzinnig fuchsia, en de blauwe Opel Kadett C zien we met enige regelmaat voorbij schuiven. En voor iedereen die nu beledigd is dat ie niet word genoemd: koop dan een wat interessantere auto *smiley die z’n tong uitsteekt* Zoiets als die Opel Corsa A cabrio, of die TVR Chimaera (denk ik, TVR’s kom je te weinig tegen in het wild om ze goed te leren kennen) die topless voorbij kwam schuiven. Een mooie dag om te werken was het, maar zeker ook een mooie dag om af te sluiten in de garage, met een borreltje en de collega’s. Ook hier weer een speech van de directeur, en een tafel vol lekkernijen. Ondanks de zere voetjes en het werkluchtje wat om me heen hing, werd het toch een latertje. Ja snoes, jij bent een gezellige collega, maar die andere snuiters kunnen er ook wat van. Na een hoop babbels was het wel weer tijd om huiswaarts te keren. De harde kern ging nog even naar een afterpartieh, maar ik kroop lekker m’n bedje in.
De volgende dag was het namelijk tijd voor de relaxmassage van de therapeut. Niet helemaal bij stil gestaan, maar achteraf wel een goede planning. Lekker bijgepraat over hoe het leven er nu voor staat, en daarna helemaal Zen weer in de auto gestapt naar het volgende adres, waar een lekkere lunch in de tuin werd geserveerd. Een erg zonnige dag, maar dat zag ik pas toen ik thuiskwam, met een rood gezicht *smiley met een witte bril op* en een rood decollète.
Zondag ochtend was het dan ook even een ongemakkelijk momentje tijdens het aankleden. Hoewel ik heel graag de hele zondag in een fijne zachte badjas zou willen wonen, was het deze zondag tijd om een rondje te gaan toeren, in een strak motorpakje. Al een paar weken geleden was er afgesproken om een toertochtje door Zuid Holland te gaan maken. Omdat het nog een stukje toeren is naar het eerste koffie adres, was er besloten dat we op tijd zouden vertrekken. En zo stapten de wingman en ik al vroeg op de wingmachine, om naar het afspreekpunt van de groep te rijden. Vanaf het grote tankstation langs de A9 reden we met elkaar verder. Een paar racertjes, een paar grote toermachines, en mijn grote all road brommer. Het bonte gezelschap werd bij de eerste koffiestop nog verder uitgebreid met een chopper, nog een toermachine, een naakte bike en een sportieveling. Variërend van ‘plat op de tank in de strakke leren pakje’ tot ‘chillaxen met een potje op’. Het laatste stukje naar de koffiestop was het al wat gaan spatten, de ergste bui kwam toen we aan een bakkie zaten, en met een beetje namiezeren gingen we de weg op. Een stevig windje en een opklarende lucht voerde ons richting Zeeland, waar we langs de golven en door het zand reden, zonder uitzicht op zee, want alles stond volgeparkeerd met campers van surfmensen, die zaten te wachten op de juiste wind en golven. Na een kleine file in het altijd gezellige Renesse, en een snelle tankstop, begon de weg alweer op te drogen, en kwamen we steeds verder weg van de bewoonde wereld, op boerenweggetjes en in welhaast uitgestorven dorpjes. Nu de zon zich wat meer liet zien, het wegdek niet echt meer nat was, en ik me steeds vertrouwder begon te voelen met een bijrijder achterop, begon ik ook wat ontspannender en vloeiender te rijden. Mischien iets te vloeiend. Mischien iets teveel vertrouwen in de onverzettelijke Honda en het Zeeuwse wegdek. Zonder vooraankondiging gleed de wingmachine onder me vandaan, en kwam de wingman naast me terecht op het asfalt. Gelukkig wist de rest van de groep ons te onwijken, en voor ik er erg in had, stond de motor weer overend en begonnen de eerste automobilisten te tuteren, omdat we de rotonde blokkeerden. Is alles nog heel? En met alles bedoelen we: bloed er niks? Klopje op de schouder, de wingman die vraagt of ie bij een ander op zal stappen, even de spiegel weer recht zetten, wingman die achterop stapt, en we gaan weer door. Een paar dorpen verder was het lunchtijd, en konden we aan de grote houten tafel het voorval nog eens analyseren. Waarschijnlijk was het de combinatie van een dichtgesmeerde scheur met een nog ietwat vochtig wegdek. Zo hard reed ik niet, en volgens mij ging ik ook niet zo schuin dat ik het steppie zou raken. Helaas gebeurde dat wel. Voordat je goed en wel door hebt wat er gebeurt, lig je al. Er waren er meerdere aan tafel met zulke ervaringen, dat maakt het makkelijker om er goede grappen over te maken. Na een geslaagde late lunch stapten we weer op voor het laatste stuk van de rit, om vervolgens weer op het startpunt te eindigen. Met een verse pot koffie en een lekker koekie erbij. Ja het was een mooie dag. Lekker getoerd, lekker gegeten, lekker gekletst. En ach, die schade aan de brommer *smiley die achter z’n oor krabt* dat de inruilwaarde nu iets lager is, daar heb je toch geen last van, zo lang je de motor nog niet inruilt. En laten we wel wezen: het is gelukkig niet met de Kadett gebeurd!
Ja snoes, een enerverende dag. En nu is het laat. Alweer. Gelukkig heeft de wingman lekker voor me gekookt (om me gerust te stellen, of is ie bang na deze aanslag op zijn leven?) en kan ik nu met m’n buikje vol op bed, zodat wij morgen weer fris en fruitig op pad kunnen.