Geachte Shirley, week 36 2015

Geachte Shirley, de maandag begon weer op tijd, op het klusje waar we vrijdag waren gestopt. Lekker zo’n regelmatige baan, we gaan nu al de 3e week van zandracen in Hoorn in. Op het nieuws hoorde ik dat er tegenwoordig meer word gedronken. En dan vooral meer alcohol. Vooral ouderen beginnen alcoholistische trekjes te krijgen. Volgens deskundigen ben je een alcoholist wanneer je elke dag meer dan 2 glazen (voor de dames) of 3 glazen (voor de heren) drinkt. Waarom vooral ouderen dan meer gaan drinken? Deskundigen denken omdat ze meer vrije tijd hebben, het daarom makkelijker word om eerder op de dag al beginnen te borrelen, en het zo langzaamaan ook ‘gewoon’ word, waardoor anderen ook gaan meedrinken. Na het horen van het nieuws denk ik dat ouderen vooral drinken om in een roesje te komen, en niks meer te hoeven meemaken van wat er verder allemaal in de wereld gebeurt. De pensioen leeftijd gaat omhoog, ondertussen gaat de hoogte van het pensioen omlaag. Er word bezuinigd in de zorg, en in de kinderopvang. Dus je bent meer tijd kwijt aan het huishouden en schoonhouden van je partner, en dan worden je kleinkinderen ook nog bij je gedumpt, omdat je kinderen de crèche niet kunnen betalen. Lekker achter de geraniums zitten en de krant lezen/radio luisteren? Ik denk het niet. Mensen zijn druk met vluchten uit oorlogsgebied, andere mensen zijn druk met vluchtelingen opvangen, of juist wegjagen uit hun land. Met tientallen tegelijk gaan ze in vrachtwagens, of honderden tegelijk in boten, op weg naar een wereld waar het beter zou zijn. Tegelijkertijd is er een groep mensen die zegt dat de ‘beschaafde en ontwikkelde landen’ verkeerd bezig zijn, omdat de aarde te snel opwarmt door het gebruik van al die auto’s en industie. Ondertussen komt er nieuws uit Italië, Sergio Marchionne (topman van FiatChrysler) kondigde aan wel iets in General Motors te zien *smiley die verward kijkt* dus dan rijd ik straks in een Jeepio Kadettolina? En alsof dat nog niet genoeg is, werd er ook nog eens aangekondigd dat de AutoRAI in 2017 niet doorgaat. Maar dat is misschien ook wel fijn voor die ouderen, anders moeten ze daar ook nog rondsjouwen met hun kleinzoontjes.
Dinsdag begon met miezerregen. Op zich niet erg, alleen gaf jij de melding dat je AddBlue op was, toen we net een kilometer bij de zaak vandaan waren. Even omkeren en bijtanken dan maar. Ik dacht dat ik dat gister ook had gedaan, maar blijkbaar is daar wat verkeerd gegaan. Of niet, want er kan amper nog een litertje bij *smiley die aan z’n kin krabt* nouja dan maar lekker verder rijden, ondanks dat jij blijft zeuren dat je tank leeg is. Blijkbaar was de miezer een voorteken voor de rest van de dag. Niet alleen was er wat oponthoud bij de trechter, omdat er een hoopje zand onder lag, ook konden we niet lekker doorrijden vanwege de schilders. Nu dat ene kruispunt is opgeknapt, moeten opeens alle andere verkeerslichtpalen geschilderd worden. En dus is er her en der steeds een rijbaan afgesloten waar het hoogwerkertje van de schilders moest staan. Gelukkig hadden we op het werk wel vrij baan. De shovel ging netjes voor ons aan de kant, zodat wij achteruit het werkweggetje-wat-later-een-oprit-word konden oprijden. Aan de ene kant het langsrazende verkeer, aan de andere kant een weilandje met paardjes, oude kassen en een schapenlandje. Maar wacht eens even, wat zwaait dat schaap raar naar ons? Die lag op z’n rug *smiley met opengesperde ogen* de sloot was te breed om overheen te springen, en terwijl ik in de verte de machinisten hoorde overleggen wat ze moesten doen, besloot ik 144 te bellen. De vrouw aan de andere kant van de lijn wilde me graag zo snel mogelijk helpen, maar kreeg de meldkamer niet te pakken. Of ik dan zelf 112 wilde bellen. “Voor een schaap?!” “Ja want een schaap dat op z’n rug ligt, kan doodgaan en..” “Ja dat weet ik, maar 112 is toch voor totale paniekgevallen?” “Nee 112 is voor mensen en dieren in nood, en dus ook voor een schaap.” *smiley die achter z’n oor krabt* misschien ben ik wel iets teveel boer voor dit soort dingen. Maar goed, dan 112 bellen. Gelukkig begonnen ze niet te lachen, maar werd er meteen een auto naartoe gestuurd. Helemaal gerustgesteld zakte ik weer terug in het Poltrona Frau pluchen, tot ik even later werd opgebeld door een agent, die bij het landje stond, waar wel schapen stonden, maar niet 1 op z’n rug lag. Wat bleek: de ene machinist had de andere machinist over de sloot heen geholpen, en het schaap stond dus al snel weer op z’n pootjes. Konden we aan het einde van de dag allemaal weer met een goed gevoel op huis aan.
Woensdag begon met dezelfde CordonBleu melding, maar dit keer trapte ik er niet in. Als ze op het werk schapen kunnen redden, dan kunnen ze ons ook wel helpen als jouw computer in de storing zou schieten. Op het nieuws hoorde ik dat verzekeringsmaatschappij ASR een app heeft ontwikkeld, die berichten tegenhoud op je telefoon. Zodra je in een rijdend voertuig zit, dat harder gaat dan 15 km/h, houd ie alle meldingen van de watsep, meel, veesboek en binnenstormende telefoontjes tegen. Tenzij je handsfree kan bellen, dan komen ze wel binnen. Erg handig! Iedereen was er erg over te spreken. Tot ik zat te bedenken dat een hoop mensen het ook weer zouden uitzetten, wanneer ze een keer in de trein zouden stappen. Alle tijd om berichten te beantwoorden, maar ja, je rijd harder dan 15 km/h. En wat als je een keertje gaat carpoolen? Ze dachten dat verstandige mensen het wel zouden installeren, zodat ze nog beter op de weg kunnen concentreren. Maar volgens mij pakken verstandige mensen hun telefoon evengoed niet, wanneer er een bericht binnenkomt, en bellen die sowieso al handsfree. Over verstandige mensen gesproken: de ANWB had een onlijn theorie verkeersexamen gedaan onder een groot aantal leden. Meer dan de helft zakte *smiley die achter z’n oor krabt* misschien dat de verstandige mensen nu hun telefoon pakken om bij de plaatselijke rijschool een opfriscursusje te boeken? Of wachten we tot de overheid met een wetje gaat komen? Laverend tussen de minder verstandige automobilisten door, lagen we lekker op schema. Weinig last van schilders dit keer. Maar dan staat er opeens een dieplader op de platenbaan, om een kraan op te laden. Hmm, even wachten dan maar? Of een vroege schaft doen? Uiteindelijk waren we precies op tijd genoeg klaar, om daarna nog even naar een ander klusje te mogen. Bij de Stolpen mochten we nog 2 vrachten zand wegrijden, voor het opknappen van die andere provinciale weg, bij Schagen daaro. Het was helemaal even schrikken, een ritje buiten Hoorn, maar niet verkeer voor de uurtjes.
Donderdag begon met lekker luisteren naar de ’90s top zoveel, op Veronica. Heel fijn, die liedjes uit m’n jeugd, tot er een nummer van TLC word gedraaid, en de DJ begon over die ene zangeres, die overleed bij een auto ongeluk. En daarna kwam een nummer van Queen, je weet wel, die band met die overleden zanger. En zo zaten we in de vroege ochtend te luisteren naar een relaas over overleden popsterren *smiley met natte oogjes* ja dat werkt lekker bij het ochtendhumeur. Gelukkig waren er wat opbeurende gesprekken met collega chauffeurs. Lekker wat ouwenelen over het weer, en de psychologische effecten daarvan op het verkeer. Een gesprek op niveau, maar dan weer even overschakelen naar het andere kanaal, om met de machinist te kunnen babbelen. En daarna weer terug naar de radio. Waar de radiomeneer praat met een fotograafmeneer, over de foto van het aangespoelde jongetje op het strand. Een jochie van een jaar of 3, 4. Door z’n ouders meegesleept in een bootje, op de vlucht voor het oorlogsgeweld in Syrië, op weg naar een veiliger heenkomen. Helaas sloeg tijdens de reis het bootje om, en verdronken moeder en kinderen. Waarna het jochie dus aanspoelde op een strand, het beloofde land gehaald, maar wel overleden. Eerder was er al het nieuws van een groep vluchtelingen, iets meer dan 70 (maar zeker weten ze het nog steeds niet volgens mij) die werden gevonden in een vrachtwagen. Die stond al een dag met pech langs de kant van de weg, en bij nadere inspectie bleken er dus mensen in de laadbak te zitten. Gestikt. Dat leek toen nog te raar, te bizar, te ver-van-me-bed-show, dat soort dingen gebeuren toch niet echt? Maar nu is er de foto van het aangespoelde jochie. De vluchtelingen krijgen plotseling een gezicht. Het zijn geen gelukszoekers, die hierheen komen om hun hand op te houden en crimineel bij te klussen, het zijn gezinnen, die vluchten voor het oorlogsgeweld. Vrouwen en kinderen die geen andere keuze hebben dan weggaan, weggaan van de dood en verderf, via een gevaarlijke reis, zonder zeker te weten of ze eigenlijk wel aan zullen komen, hopend dat ze ergens een plekje kunnen vinden waar ze een leven zonder narigheid kunnen opbouwen. Kinderen die niet weten wat er gaande is, behalve dan dat hun ouders doodsbang zijn, en ze midden in de nacht meeslepen, zonder eten en zonder extra kleren. Vluchten, gewoon gaan, rennen, tot je ver genoeg bent om de geluiden van de oorlog niet meer te horen, en er mensen zijn die je helpen, die je eten en drinken geven, onderdak, de dingen die je ‘thuis’ niet meer had.
Vrijdag was. Vrijdag. Het is een machteloos gevoel, mensen hebben huis en haard achtergelaten, net als ik vanochtend. Met het verschil dat zij waarschijnlijk nooit meer terug zullen keren, omdat het te gevaarlijk is of omdat hun huis is stuk geschoten. Terwijl ik ’s middags weer terug naar huis zou fietsen, na een dagje zand rijden. Nee deze laatste dag van de week even geen zandrace in Hoorn, maar eerst een paar klusjes. Een vracht zand voor Alkmaar, voor het Clusius College, de boerenschool. Een kleine 10 jaar geleden (ongeveer) zat ik daar ook op school. Een ouzig gebouw, met daarvoor een grasveldje en een parkeerplaats, is veranderd in een modern gebouw, met daarvoor een fietsenstalling. De stal van de dierverzorgingklas, wat ik me herinner als een muf hok waar een koe en een geit stonden, is veranderd in een moderne houten stal, compleet met volières en zonnepalen en mos op het dak. Wat kan er veel veranderen in 10 jaar tijd. Toen was ik nog in opleiding om boerin te worden, nu ben ik vrachtwagenchauffeur. Alhoewel sommigen ook wel eens zeggen dat ik van binnen nog steeds een boertje ben *smiley met een grote grijns* Daarna een vracht zand naar Beverwijk, waar ze bezig zijn met windmolens. En daarna door naar de volgende zandrace. Een slootje dichtstorten langs de provinciale weg tussen Uitgeest en Castricum, en dus mochten we alleen tussen 9:00 en 15:00 daar bezig zijn, om het verkeed in de spits niet teveel te hinderen. Wat dit keer wel goed uitkwam, want daarna gingen we met een beetje haast weer huiswaarts. Terwijl jij met gesmeerde klepjes en een bijna lege AddYellow tank tegen je betonblokje stond te leunen, ging ik snel in de keuken aan de gang. Een pasta voorbereiden voor een babyshower. Inmiddels al mijn tweede babyshower (gelukkig niet van mezelf) en dus had ik al een vaag vermoeden van wat ik kon verwachten. Alle dames zouden wat te eten en te drinken meenemen, alle kadootjes werden op een tafel uitgestald, en dan allemaal blij kijken wanneer de zwangere vrouw met lichte verbazing zou binnenstappen. Gelukkig vond ze het erg leuk, en had ze trek, dus na de toast met Jip en Janneke champagne werd het buffet geopend, en veranderde de serre in een gezellig kippenhok.
Ja en toen was het alweer zaterdag. Het was een onrustige nacht, met dromen over 62 kinderen die zowat 10 kilo wogen bij de geboorte *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* wist je trouwens dat slechts 4% van de babies word geboren op de berekende datum? Ik zei toch dat kleine kinderen slecht luisteren! En dat terwijl het gehoor het eerste zintuig is dat word ontwikkeld na de geboorte. Nouja, dan maar lekker een dagje rommelen in het huishouden, even in de tuin? Toch niet, want na een kwartiertje zonneschijn begon het steeds weer te miezeren. Lekker chillaxen op de bank dan maar, en zo is de zondag ook begonnen. Eens kijken of het vandaag wel geschikt weer gaat worden om een rondje te toeren, of het gras te maaien, voordat het olifantengras word *smiley die met een kapmes door de rimboe loopt* Fijne zonnigdag allemaal!