Geachte Shirley, week 39 2015

Geachte Shirley, wat was het lekker, op m’n eigen bank hangen. Ja in de hotels waren ook banken die lekker zaten, maar toch, niks hangt zo lekker als die van jezelf. En dan ook nog eens Formule 1 kijken, helaas wel op een Duitse zender, om een beetje in de vakantiesfeer te blijven. Wel irritant, want de uitgevallen coureurs werden geïnterviewd in het Duits, of met een Duitse voice over. Die gasten willen echt zeker weten dat niemand buiten Duitsland er iets van snapt. Gelukkig was er niet veel later de herhaling op een Nederlandse zender, en zo konden we nog eens zien hoe Max Verstappen zich een weg baande naar de 8e plaats. En zonder de Duitse voice over was ook duidelijk te horen dat ie een plekje toe moest geven aan z’n teamgenoot, die op plaats 9 reed. Wat werd beantwoord met een duidelijk “NEE!” Groot gelijk, moet die woesie zelf maar een beetje meer z’n best doen om die andere snuiters in te halen *smiley die z’n vuist in de lucht steekt* minderjarige hardrijders hoezee *smileys met ratels en spandoeken* Na al dat gerace was het tijd voor wat ontspanning, en dat vonden wingman en ik op de kermis. Nouja, ontspanning, het was nogal een worsteling om de partiehtent in te komen en een plek te kunnen vinden die ruim genoeg was om een arm op te kunnen tillen, zodat je het biertje op kon drinken, voordat iemand het per ongeluk uit je klauwtjes stootte. Uiteindelijk hebben we het nog wel een paar uurtjes uitgehouden, buiten naast de zweefmolen. Frisjes, maar toch een stuk makkelijker praten en drinken.
Maandag was het tijd om lekker uit te slapen. Nee snoes, nog steeds niet met jou op pad, ik genoot nog even van de vakantie. En dus werd er weer een gat in de dag geslapen, om daarna in de taxi te stappen naar de kermis. Met een paar borrels, een sigaartje en een vleugje ExFactor werd het een mooie middag, heerlijk gegeten ook.
Dinsdag was de reserve-kermisdag, maar in goed overleg met wingman werd besloten om die vooral op de bank door te brengen, met een fijn stukje tv en een creatief gerecht, gemaakt met kijk-eens-wat-ik-nog-in-de-kast-vond. Heerlijk, dat is pas vakantie vieren *smiley die zich nog eens uitrekt*
Woensdag had ik toch maar eens de wekker gezet, maar gelukkig was de planner zo vriendelijk om mij voor die tijd wakker te maken, met de vraag of ik morgen asjeblieft weer op het werk wilde verschijnen. Nouja dan maar het bed uit, en meteen wat boodschapjes doen. Daarna ging ik door naar de sauna, om het laatste beetje luie zweet weg te werken. Na al die kilometers met de brommer, had ik nu maar weer eens de Kadett tevoorschijn gehaald. Wat heb ik die heerlijke brul gemist. Op de fiets was het nog wel even wennen geweest, onderweg naar de supermarkt gebeurde het 2 keer dat ik probeerde op te schakelen en per ongeluk de rem inkneep, maar in de Kadett voelde alles weer als vanouds. Onderweg nog een klein stoplichtstoeipartijtje gedaan met een Mazda MX5 van 2 types geleden. Had ik eigenlijk al verteld dat ik in Duitsland (of Oostenrijk, het lijkt zo op elkaar) al een nieuwe MX5 heb zien rijden? Maar goed, nu naar de sauna dus. Heerlijk opwarmen, afkoelen, opwarmen en relaxen. Hmm eigenlijk moet ik dat vaker doen *smiley die aan z’n kin krabt* of toch een hottub bestellen voor in m’n eigen tuintje. Ja een heerlijke afsluiter van de vakantie.
Donderdag was het dan toch eindelijk zo ver. Het leek wel maanden geleden dat ik wakker werd gemaakt door de wekker, in plaats van door het licht dat door de gordijnen prikte. Het leek meer op bedtijd dan op ontbijttijd, toen ik aan tafel zat, een beetje onwennig nog, maar het ging nu dan toch eindelijk gebeuren, we zouden weer samen op pad gaan. Na al die tijd was het een verrassing om jou weer te zien, zonder krassen op je neus, maar met een bullbar. Het voelde bijna weer als vanouds, tot ik schuinhangend in de stoel rechtdoor het pad af reed. Net voor de lantaarnpaal schoot het me weer te binnen: sturen met het stuur *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* En wat ging dat sturen licht. Na het tegenhangen van de motor en het sportieve sturen van de Kadett gister, leek jij wel wat wiebeliger. Maar dat weerhield ons er niet van om als eerste op het werk te verschijnen. Zand rijden naar een rotonde bij de McDonalds. De weg is in de afgelopen tijd wel wat veranderd. Zo hier en daar is er een nieuw laagje asfalt op de A9 en A22 gesmeerd. Jammer genoeg dat ze die enorme afstap in de A22, vlak voor afrit Loswal hebben laten zitten. Maar goed, we hoefden maar een paar vrachten te doen, tot de eerste schaft, en daarna mochten we op de lange afstand, helemaal naar Amstelveen. Konden we mooi weer een beetje aan elkaar wennen. De invalchauffeurs hadden je netjes achtergelaten. Weinig aan de radiozenders geknoeid, geen lege koffiebekers laten staan, en ook de bijrijdersstoel was weinig gebruikt, aan het spinnenweb te zien. Gelukkig bleef de spin zelf wel weg. Om de dag vol te maken, mochten we nog een laatste vrachtje naar Alkmaar brengen, en toen was het alweer tijd om richting de zaak te gaan. Kon ik eindelijk weer eens bij de planning over de balie hangen en ze van het werk houden. Tja, sommige dingen had ik stiekem wel gemist *smiley die bloost*
Na een dagje over de verharde paden, mochten we vrijdag echt het zand in, in Hoorn. Of eigenlijk vlakbij Hoorn. Eerst theeleuten bij de trechter, daarna het circuit op, en vervolgens vloog iedereen een kant heen. Dat de trailers naar een ander stortje gingen, dat snapte ik wel, maar sommige 10x8en hadden blijkbaar ook weer een ander stort dan wij. De uitvoerder had ons wel de weg naar het stort gewezen, maar op het stort zelf was het nog rustig, de machinisten zaten nog aan de koffie, dus zijn we als een soort Old Shatterhand achter de verse bandensporen aangegaan om een stortplekje te vinden. Het volgende rondje was het gelukkig al helemaal licht, en ook de shovelmachinist kwam tevoorschijn. Helaas verslikte ik me even in de zandbaan. In een poging het rulle zand te ontwijken, kwamen we stil te staan op een evenmin stevig stukje. Gelukkig vond de machinist het niet erg om onze vracht opzij te scheppen, en de rest van de dag ging het bijna foutloos. Ja sorry snoes, ik heb jou een tijd niet gezien, en jouw off road-stand al helemaal een tijd niet gebruikt. Er zat nog net geen spinnenweb over de draaiknop van de sperren (waarschijnlijk had een andere chauffeur dat er al afgeveegd). Maar goed, we hebben de dag vol gemaakt, zonder gesleept te hoeven worden, dat is al heel wat. En weet je wat ik stiekem ook wel heb gemist? Het luisteren naar de radio. Natuurlijk hebben ze in het buitenland ook radio’s, maar die kan ik niet verstaan. Al die tijd kreeg ik weinig mee van het nieuws, maar nu kwam het dan in alle hevigheid binnen: het dieselschandaal van Volkswagen!
Naar het schijnt heeft Volkswagen gesjoemeld met de gegevens over hoeveel ieuwie er eigenlijk uit de uitlaat komt, bij de modellen die over een klein dieselmotorretje beschikken. En elk uur lijkt het wel erger te worden. Was het eerst nog sjoemelen, daarna liet een topman weten zijn functie in het bestuur op te zeggen, en vervolgens bleek dat er zoveel was gesjoemeld dat er 16.000 Amerikanen meer zijn gestorven door de hoeveelheid ongezonde gassen die zijn uitgestoten. Wat me erg sterk lijkt, want Amerika is juist niet zo dieselig aangelegd, zoals ze in Europa zijn. Nouja, eigenlijk verbaasde het me nog niet eens zo heel erg. Een automerk dat is opgestart in opdracht van een Jodenhater, waarvan het eerste en meest bekende model is getekend door een Jood, die zich wel heel erg veel had laten inspireren door een Mercedes met de motor achterin, komt op mij niet echt als ‘authentiek’ en ‘betrouwbaar’ over. Nu moeten we natuurlijk niet allemaal gaan wijzen naar Volkswagen, iedereen weet dat elk merk probeert z’n automobielen zo schoon mogelijk in de markt te zetten, soms met een paar kunstgrepen. Er schijnt zelfs een merk te zijn dat in de boordcomputer een programmaatje heeft ingebouwd, dat herkent wanneer de auto op een rollenbank staat voor een verbruikstest, en dan in een superzuinige houding gaat staan. Er werd hard gefluisterd dat dat BMW zou zijn, en na de verdachtmaking van een Duitse krant deze week, die daarna verdacht snel weer werd ingetrokken, lijkt het mij alleen maar duidelijker dat het om BMW gaat. Nu wisten we natuurlijk al dat de NEDC-cyclus, de test op basis waarvan het verbruik en de uitstoot van een auto word bepaald, van geen kant klopte, maar dat een merk zo slecht scoort dat het zelfs dan nog met de uitslag moet sjoemelen, dat is toch wel heel erg sneu. Ondertussen zit ik handenwrijvend naast de radio. Nee voor jou niet fijn snoes, het bericht dat Volkswagen niet alleen met kleine dieselmotoretjes, maar ook met motoren van bedrijfsauto’s heeft geknoeid. Het was niet alleen sjoemelen met getallen, maar dus ook technisch sjoemelen met motoren (of de computer daarvan), en aangezien jij uiteindelijk ook een VW bedrijfsauto bent, zal er vast ook wel met jouw techniek zijn geprutst. Wat op zich wel weer een hoop verklaart: de melding dat je RedBull tank leeg is, terwijl er alleen maar wat kristallen in drijven die het slangetje verstoppen, de meldingen over je remmen, het rare schakelen dat je nog steeds doet. Terwijl Volkswagen aan de voorkant doet alsof ze het toonbeeld van Duitse Degelijkheid zijn, word er aan de achterkant gesleuteld en uitgeprobeerd alsof het een laag-budget-autocrossteam is. Alhoewel *smiley die achter z’n oor krabt* de auto’s van de teams waarbij de monteurs in gescheurde overalls lopen die net te klein zijn om het bierbuikje te kunnen verhullen (en waarbij de coureur vaak ook een te kleine maat race-overall draagt) zijn eerder van de kinderziektes af dan een Duitse VW die van een Degelijke lopende band af rolt. Ik ben benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Dat de VW groep zijn positie als meest-verkochte-auto-ter-wereld moet afstaan aan Toyota is vrijwel zeker. Zullen ze nog verkocht worden in Amerika? Als de media dit dieselschandaal in de markt zet als ‘een misdaad tegen de mensheid’, kunnen ze hun koffers wel pakken. Als er nu meerdere merken opduiken waarbij dezelfde truukjes zijn uitgehaald, dan zullen die de bliksem afleiden van het concern. Want zoals een econoom op de radio terecht opmerkte: mensen kopen toch wel auto’s, ze willen toch mobiel blijven. En als alle auto’s ‘vies’ blijken te zijn, dan maakt het ook niet meer uit welke ze nemen.
En ja, wat kun je na zo’n zware werkweek anders doen dan nog even van het laatste beetje zon genieten, in de tuin, bij de vuurkorf.
Het was iets later geworden dan eigenlijk de bedoeling was, en daarom stapte ik zaterdagochtend met kleine oogjes weer bij jou in. Het was tijd voor de vlootschouw, een jaarlijks terugkerend feestje. Vorig jaar was jouw eerste keer, maar ook voor mij was het toen nogal wennen, met een nieuwe strooier, een tablet en voor het eerst zonder bijrijder. Dit jaar was er weinig veranderd, maar evengoed was het toch wel fijn om alles weer even uit te proberen. Het opbouwen, hoe je de strooier aan- en uitzet, en hoe je alles weer afbouwt. Gelukkig liepen er genoeg mannetjes in de rondte die even konden helpen, want ik ben nog steeds niet handig genoeg om het in m’n eentje te doen. Na een hoop gepuzzel, gemanouvreer op het terrein, gesleutel en wat gevloek hier en daar, kan ik wel zeggen dat we klaar zijn voor een nieuwe winter. Aftellen tot 1 november, en dan kan het feest losbarsten *smiley die sneeuwvlokjes vangt* Na die belangrijke daad stapte wingman en ik weer op de brommer, om af te dalen naar Zeeland. Die avond zouden we de Fjoertoer in Renesse lopen. Een wandeltocht van zo’n 16 kilometer, die begon in Burgh Haamstede, waar we met de bus heen werden gebracht. Als vluchtelingen in first class werden we in een harmonicabus gepropt. Het eerste stuk vonden we het allemaal nog erg gezellig, met alle stoelen bezet en mensen staand in het gangpad, maar na een noodstop voor een rotonde waren we er toch iets minder over te spreken. Na een spannend ritje werden we naar een parkeerplaats geleid, waar een DJ opzwepende muziek draaide en 2 vrouwen in te strakke sportbroeken ons door een warming up heen schreeuwden. En ja, toen mochten we eindelijk starten! In file ging het onder het ‘start’bord door, over een weggetje dat steeds smaller werd, en al snel overging in een zandpaadje van 2 mensen breed. Het was een beetje dringen ja, en het begon meteen zwaar, sjokkend door het rulle zand, oppassend dat je niet op de enkels van je voorligger stapte. Na een paar bochten en heuveltjes kwam er al meer ruimte, het pad werd breder, mensen stopten om foto’s te maken van wilde pony’s die langs het pad stonden te grazen, en het tempo kwam er aardig in bij ons. Ja het was een mooie tocht, door het duingebied, door een dorpje, tussen de huisjes van een vakantiepark door, met onderweg verlichte kunstwerken, bandjes en tuinen. Bij de stempelposten werd eten (broodje kaas of ham en een viskroket) en drinken uitgedeeld, mensen zaten in hun tuin om ons aan te moedigen en op het strand werd de route verlicht door vele kampvuren en lichtgevende paarden. Of waren het hologrammen? Uiteindelijk waren we toch wel blij toen we de finishlijn in Renesse bereikten, waarna we snel de auto weer opzochten en naar het logeeradres reden.
Het was een kort nachtje op een niet al te hard luchtbed, maar toch moesten wingman en ik er alweer vroeg uit. Ja wat uitslapen betreft is dit een slecht weekend. Maar om 10 uur zou het dorp (waar we wonen, niet waar we logeerden) worden dichtgegooid, vanwege een groot dorpsfeest wat door de straten gaat trekken, en dus moesten we op tijd terug zijn. Wat is gelukt, gelukkig. Nu nog maar een kopje thee drinken en uit het raam kijken naar al die mensen die langs lopen, wachten tot de parade gaat beginnen.
Fijne zonnigdag snoes, geniet van je rustdag, dan gaan we morgen weer op pad.