Geachte Shirley, week 41 2015

Geachte Shirley, na een weekend tot rust komen, was het maandag tijd om even met het werk bezig te zijn. Nee, geen rondje toeren met jou, maar naar de bedrijfsarts. Die zou een medische keuring bij me uitvoeren, die bepalend is of ik de komende 5 jaar nog wel met jou de weg op mag of niet. Het is een beetje het standaard riedeltje: in een potje piesen, wat nog niet zo makkelijk is als je niet gewend bent om dat zo lang op te houden; vervolgens de bloeddruk meten, die ietwat aan de lage kant was na de chillaxte zondag; even wat rondjes oplezen met het linker- danwel het rechteroog bedekt, wat mij, ondanks de vervuiling met dikke lagen mascara en goedkope zonnebrillen, nog steeds verbazingwekkend goed af gaat; om te eindigen met een kort vragenlijstje. Heb je wel eens last gehad van hartfalen, en/of komt dat in de familie voor? Ben je de afgelopen paar jaar onder het mes geweest, en zo ja: waarvoor? Zulk soort dingen. Ik schatte de vrouw niet in als Sex and the City-fan, en dus heb ik maar niet verteld dat ik een labiele, kettingrokende alcoholist ben, en dat ik geen andere manier zie om het leven in zo’n keiharde mannenwereld wat draaglijker te maken. Waarschijnlijk zou de sarcastische ondertoon zijn afgeketst op haar serieuze bril, en had ze een grote kras door mijn dure papieren (gekocht bij de gemeente voor bijna 28 eipo, weet je nog?) gezet. Met een beleefde glimlach en een slap handje werd ik met de goedkeuring in de envelop weer de deur gewezen. Nog even een postzegel erop, want ja, die krepsers van het CBR bezuinigen op werkelijk alles, en die envelop kon, netjes ongevouwen, in de brievenbus. Waarna ik boodschapjes ging doen voor het damesclubje, wat bij mij kwam lunchen. Nee snoes, nog niet op pad met jou, na een ruime week dat wij samen hard hebben gewerkt, was het voor mij alweer tijd voor vakantie. Ditmaal niet met de brommer, maar met de moeder, oma en zus. In een gezellig bungalowtje, ergens in Drenthe. Zonder te zoeken vonden we het vakantiepark, en met een beetje zoeken ook een restaurant voor het avond eten. Na nog wat thee drinken en boekie lezen, was de eerste dag van de vakantie voorbij.
Dinsdag werd ik gewekt door het gerommel in de keuken en het geklop op de deur. Na een gezellig ontbijt aan de netjes gedekte tafel, stapten we in de auto voor een rondje toeren. Rondom het park had de ANWB de Hondsrug route voor ons uitgezet, met onderweg genoeg plekken waar we van de lunch konden genieten. Lekker rijden en kijken naar de maïs, de huisies, de maïs, de koetjes, de maïs en de paardjes. Tot we op een gegeven moment bij een rotonde aan kwamen, waar we eigenlijk rechtsaf moesten, maar helaas, door wegwerkzaamheden was dat afgesloten. Dan maar een stukje rechtdoor. Via een boerenweggetje een dorpje verderop dan maar? Nee, die weg bleek over te gaan in een fietspad. Dan maar een stukje terug rijden, en dat bosweggetje nemen. Is dat een echte weg? Het staat wel een beetje aangegeven in het stratenboek, en in de landkaart in de telefoon, dan zal de weg wel bestaan toch? Het bestraatte bosweggetje ging over in een zandpad met hier en daar wat kuilen, wat langzaamaan veranderde in een karrenspoor met gras in het midden. Nog een klein stukje verder, na de bocht zou het vast wel beter worden *smiley die met z’n nagels in het dashboard zit* maar na de bocht werd het karrenspoor een dichtgegroeid tractorspoor, langs de rand van een weiland, met plassen water die zo diep waren, dat het boertje zijn trekker er ook maar langs had gestuurd. En zo reden wij, in een voorwielaangedreven Mercedes, met een knipperend lampje dat waarschuwde voor doorslippende wielen, door een weiland heen, tot we uiteindelijk bij een boertje achter op het erf terecht kwamen. Ja eindelijk, bewoonde wereld, met een provinciale weg. Nu snel de banden schoonrijden onderweg terug naar de bungalow *smileys met blosjes op de wangen*
Woensdag reden we een stukje terug richting Noord Holland, om de laatste 2 dames op te halen, die het gezelschap compleet zouden maken. In Fryslan spraken we af, waar we na een bakkie en gebakkie gezamenlijk weer richting de bungalow vertrokken. Na een middagje boekie lezen was het tijd om uit eten te gaan, nog wat boekie te lezen, en dan lekker op bed. Rustig dagje? De jongste van het stel is nog geen 1 jaar oud, maar heeft wel het meeste tijd nodig voordat ze de deur uit kan. En ze heeft dan ook nog eens de grootste handtas mee. En het duurt het langst voordat ze in de auto alle gordels om heeft *smiley met hartvormige ogen* maar ze is zo lief!
Donderdag gingen we het Boomkroonpad lopen. Een jaar of wat terug hebben we dat ook gedaan op vakantie, en toen vonden we het bijster interessant, over een loopbrug lopen tussen de boomtoppen door. Op internet zagen we al dat het pad nog geen 200 meter lang is, en daarom ging de ene helft van het groepje lopend die kant uit, om toch een beetje kilometers te kunnen maken. Lopend was het slechts een paar kilometer vanaf de bungalow, omdat we dwars door het bos konden oversteken. Met de kinderwagen in asfalt-stand doken we het bos in. Ik dacht dat ik een fietspad had gevonden op m’n telefonische navigatie, maar het bleek wederom een off road weg te zijn, dus werden de instellingen van de kinderwagen gewijzigd, en zwoegden we door het bedauwde gras, tussen de wilde schapen door, via een weggetje dat ‘verhard’ was met keitjes, naar de start van het Boomkroonpad. Tja en dan blijkt dat onze perceptie van ‘spannend’ in de jaren toch wel is veranderd. Het enige spannende was nu nog dat de loopbrug iets wiebelde, als je hard heen en weer stampte, maar de sensatie van het lopen tussen de boomtoppen is een beetje verdwenen. Ook omdat de bomen inmiddels verder waren gegroeid, en we dus door het groen heen wandelden. In het bos, op de begane grond, waren nog een aantal wandelroutes uitgezet, maar toch keerden we vakantiehuiswaarts, om na de lunch met tosti’s naar het Kabouterbos te gaan. Zo hier en daar werd reclame gemaakt voor het Land van Kabouters, een wandelroute door een bos waar allemaal kabouters van Rien Poortvliet staan. Nouja, de wandelroute was erg kort, het was een beetje aan de frisse kant, misschien ook dat we daarom de enigste bezoekers waren, maar eigenlijk waren we het er wel over eens: dit is een ideaal uitje voor kinderen van 2 tot 8 jaar, en hun ouders. Maar niet voor mensen van boven de 20 die geen kinderen in die leeftijd hebben. Met een souvenirtje uit de niet al te grote souvenirwinkel gingen we weer verder. Even langs de supermarkt en daarna weer snel terug naar het huisje om verder te lezen.
Vrijdag was het een drukte van belang. De laatste dag, en dus moest alles weer ingepakt worden. Met de auto’s volgeladen reden we naar Emmen, naar het Noorder Dierenpark, om voor de laatste keer daar tussen de exotische dieren door te banjeren. Eind dit jaar gaat het park dicht, en komt er aan de andere kant van de stad een nieuw en groter dierenpark. Het was geweldig mooi om allemaal te zien. De geschiedenis van de aarde, met alle aardlagen en de verschillende fossielen die we daarin terug vinden, de haaien, de vlinders, de olifantenverzorger die een praatje hield over het hoe en wat van de olifanten in het park, de kinderboerderij, de wilde katten, de beesten op de namaak-savanne, de stoeiende apen op de apenrots, alles is even interessant. Nouja, de beesten die ook een beetje bewogen en zich lieten zien, waren wel iets leuker dan de verstopte poema en de flamingo’s in ruststand, maar neem je overal uitgebreid de tijd om de bordjes te lezen en de beesten te bekijken, dan ben je er wel een hele dag zoet. Helaas hadden wij die tijd niet, want we moesten nog een heel eind rijden, van het oosten van het land helemaal terug naar het westen. Met een klein beetje file onderweg kwamen we weer in het zonnige Noord Holland aan, en na een gezamenlijk bezoekje aan de Italiaan, keerde iedereen weer huiswaarts, om weer lekker in het eigen bedje te kunnen slapen.
Graag had ik wat willen uitslapen na zo’n inspannende vakantie, maar helaas, zaterdag mocht ik er evengoed alweer bijtijds uit, om lekker een uurtje bij de therapeut op tafel te kunnen liggen, voor een ontspannende massage. Helemaal Zen stuurde ik daarna de Kadett richting het zuidoosten. Geen vakantie dit keer, maar even het nieuwe speeltje van wingman ophalen. Na 2 keer tanken, flink wat kilometers en een spontaan etentje bij vrienden, vlogen we gezamenlijk de dijk over van Lelystad naar Enkhuizen *smiley met z’n kop uit het dakraam* terwijl ik genoot van het wisselende uitzicht, weer iets anders dan ik van de week had gezien, probeerde Tina Turner boven het gebulder van de Kadett uit te komen. Helemaal tot rust gekomen kroop ik die avond in bed.
Omdat wingman bang was dat ik niet meer wist hoe een vrachtwagen eruit zag na zo’n lange vakantie periode, nam hij me zondag mee naar een truckersdagje. Een grote parkeerplaats ergens bij Amsterdam stond helemaal vol met grote, zware en flink gepoetste kraanauto’s, ouwe Amerikanen, ouwe Europezen en nog meer vrachtwagens. Tussen het slenteren door troffen we zomaar nog wat bekenden, praatje hier, praatje daar, kijken kijken niet kopen, wat vette vingers maken op glimmende trucks, portie poffertjes bestellen en weer op huis aan. Een doenerig dagje, maar morgen snoes, dan gaan we eindelijk weer samen op pad. Nog 1 nachtje slapen.