Geachte Shirley, week 42 2015

Geachte Shirley, maandag mochten we dan eindelijk weer samen op pad, en meteen ook vroeg, en ver. Helemaal naar het verre Diemen, om daar wat korrel te laden. Na wat hulp van collega’s vonden we in 1 keer het werk, en gingen we richting de stortplaats. Een werkafrit halverwege een afrit langs de A6 bij Almere. Ja, zie dat maar eens te vinden, in het schemerduister, terwijl de mannetjes op de vluchtstrook ons probeerden af te leiden met schildjes en pylonnen. Gelukkig waren de machinisten en waterwagenchauffeur zo vriendelijk om ons door deze netelige situatie heen te praten *smiley die een kushandje doet* uhm de platenbaan op, linksom of rechtsom? En dan? Ze waren er zo druk mee dat ik, afgeleid door zoveel vriendelijke mannenstemmen, alsnog de verkeerde kant van de paaltjes pakte, maar gelukkig kwamen we uiteindelijk toch bij de juiste shovel terecht. Om bij te komen konden we daarna achter aansluiten in de file. Op de heenweg zagen we de stilstaande auto’s al, dwars over de 2 linkse banen, en nu mochten we aansluiten in de rij met mensen die er probeerde voorbij te komen. Voordeel van z’n vroege en lange file is wel dat het dan alweer licht is, wanneer je het volgende rondje komt brengen. Konden we eindelijk zien waar we nou eigenlijk reden, en met welke machinisten we zaten te kletsen. Met een roodgloeiend bakkie ging het uiteindelijk richting de andere kant van Noord Holland. En met de herhaling van de sensationele Formule 1 race in Rusland op tv, en een bordje eten op schoot, was dat een mooi begin van de week.
Dinsdag begon ook weer met spoorzoeken, maar nu in Amsterdam, bij de Houthavens. Wederom dankzij een behulpzame collega was het niet moeilijk om de kraan te vinden, alleen reden we toen in al ons enthousiasme wel de keet voorbij *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* na een kwartiertje van bonnen uitwisselen en de weg uitleggen, gingen we dan toch richting de kraan, om daarna een bakje grond weg te brengen naar een depot langs de A8, alleen bereikbaar via de busbaan. Konden we mooi de files ontwijken, want vanaf het stort konden we zien waar het langzaamaan ging, en dan de andere kant op rijden om de andere tunnelbuis te pakken. De situatie is nog niet perfect bij de Coentunnel, maar het is wel degelijk een heel stuk verbeterd. Daarna mochten we een paar vrachten naar een depot in de Westpoort brengen, en terwijl we van stoplicht naar hobbelige kruising naar het volgende stoplicht reden, hoorde ik op het nieuws dat er een onderzoek is geweest in Noord Holland, en veel verkeerslichten blijken niet goed te zijn afgesteld *smiley die staat te stampvoeten* no kidding Sherlock! Had een paar chauffeurs gebeld, en je had een hele lijst gekregen. Kruispunten waar je, vaak ’s ochtends vroeg, voor rood staat te wachten, terwijl er niks aankomt. Ok, het zijn hooguit 2 minuten, maar in alle vroegte op een uitgestorven kruispunt voelt dat als een kwartier wat je voor niks staat te wachten *smiley die zucht* of die verkeerslichten die elke verkeersstroom apart laten rijden, terwijl er makkelijk meerdere banen tegelijk linksaf kunnen slaan *smiley die aan z’n stuur begint te knagen* of die verkeerslichten die je steeds tegen hebt, als je je netjes aan de snelheid houd *smiley die begint te schuimbekken* dan is het niet vreemd dat mensen door rood gaan rijden, of te hard gaan rijden zodat ze het volgende licht ook groen kunnen meepakken. Nee natuurlijk is het niet goed voor het milieu, of de veiligheid, maar je moet wel heel veel wilskracht hebben wil je al die verleidingen van ‘toch even doorrijden’ kunnen weerstaan. Na de vele uren van wachten tot we eindelijk konden laden, was het tijd voor actie. Voor mij dan. Jij bleef op het werk staan, met een bakje grond alvast in je rugzak, voor de volgende dag, en ik ging met een collega mee. Of eigenlijk ging hij met mij mee, op de bijrijdersstoel van zijn Iveco. Van buiten zijn het allemaal grote rechthoekige hokken, maar van binnen was het een totaal andere wereld. In plaats van het afstandelijke Duitse dashboard van jou, werd ik nu welkom geheten door het Italiaanse interieur, dat vriendelijk naar me toe was gebogen. En dan dat stuur *smiley die begint te kwijlen* dat het sportief is vormgegeven is leuk, maar nog leuker is dat ik het bijna op schoot kon leggen. Bij jou is het kiezen: ver van het stuur of met zere knieën op de pedalen staan, maar de Iveco heeft het allebei niet. Gelukkig kwamen we niet veel rotondes tegen op de route, want de dode hoek achter de spiegels is wel een beetje aan de grote kant. Maar ik was allang blij dat ik de semi met A-bok (vakjargon voor oplegger waar ze betonnen wanden en vloeren op vervoeren) tussen de stoepbanden door wist te manouvreren. Met een grote grijns viel ik die avond in slaap.
Om woensdag, na een carpool ritje met een collega, weer achter jouw stuur te kruipen. Even wennen ja, maar gelukkig hoefde ik een tijdje niet te sturen. Nadat we de vracht van gisteren hadden gekiept, konden we aansluiten in de rij, want die ochtend was besloten dat de kraan verplaatst moest worden. En dus stonden we met 6 auto’s netjes te wachten. Toen we net voor de schaft dan eindelijk de rugzak vol hadden, gingen we richting het Groene Schip. Jij kent het alleen van de keren dat we er langs zijn gereden, maar voor mij ligt hier wel een heel stuk geschiedenis. Het is namelijk de plek waar ik niet alleen weken heb gereden met Poekie, maar ook waar het ‘Lieve Poekie’ verhaal is begonnen. Toen reden we nog zwarte meuk, boven op de berg, nu mogen we met grond naar het talud rijden, voor het begin van een nieuwe berg. Ja het was een mooi ritje, de hele dag door de Westpoort heen te stuiteren. Wat een rake klappen kreeg je te verwerken. De doorgaande weg in de Westpoort is voorzien van een Groene Golf, compleet met bordjes die een adviessnelheid aangeven, zodat je van tevoren weet of je het volgende licht groen hebt of niet *smiley die staat te springen en te zwaaien* zien jullie dat, heren wegbeheerders *smiley die staat te wijzen* het kan dus wel! Maar goed, dankzij die handige lichten doorkruisten wij de het enorme industrieterrein met een gemiddelde snelheid van zo’n 70 km/h. Rijd heerlijk, maar helaas zijn ze vergeten om fundering onder de kruispunten te plaatsen, waardoor het asfalt daar nogal op een golfslagbad leek. Jouw chassis en mijn rug kregen aardig wat klappen te verwerken, maar jij verloor geen wiel en ik kon nog steeds op m’n eigen benen lopen, dus ik hoop erop dat alles goed is gegaan. Die middag mocht jij uitrusten op het werk, terwijl een vrachtje alvast op jouw bont en blauw geslagen onderstel leunde, en stuurde ik de carpool auto terug naar huis, met een collega naast me die bij elk tankstation over balletjes gehakt begon. Van narigheid ben ik maar een bakje druiven gaan leeg eten *smiley die zit te emo-eten*
Donderdag reden we weer op hetzelfde klusje. Ik had maar een nieuw boekie meegenomen, want het begon al lekker op te schieten. Tussen het lezen door, hoorde ik op de radio dat het Nederlands elftal een wedstrijdje had verloren, en die was nou net beslissend voor het wel of niet mee mogen naar het WK. Of EK. Ik weet het niet meer precies. Maar het ergste van alles was nog wel, dat de retailers nu al weten (schijnt dat de finale pas volgend jaar word gespeeld) dat er volgend jaar 250 miljoen euro minder word verdiend in de horeca, supermarkten en tv-winkels. Volgend jaar zullen mensen niet massaal aan de oranje tompoesen/chips/nootjes/donuts gaan, om daarna in hun oranje sukkelpak (krijg je gratis bij 7 kratten niet-te-zuipen-bier) een stuk in hun kraag te zuipen, of om datzelfde te doen, maar dan bij vrienden thuis, die een asociaal grote nieuwe tv hebben gekocht, met dolby surround sound ongein erop. Ik zou zeggen: dat komt mooi uit! Dan kunnen mensen die 250 miljoen gebruiken om de hypotheek af te lossen, knappe kleren te kopen voor een sollicitatie gesprek, of om de nieuwste telefoon of gadget te kopen voor hun kinderen. Het schijnt namelijk dat de groepsdruk bij kinderen en pubers zo groot is, dat ze absoluut de nieuwste mode moeten volgen en de nieuwste gadgets moeten hebben, zelfs als dat betekent dat hun ouders in financiële problemen komen *smiley die achter z’n oor krabt* misschien zijn we ietsiepietsie doorgeslagen in onze ‘welvaart’? Maar goed, na een paar rondjes was het alweer tijd om de radio uit te zetten en te gaan schaften. Helaas hoorde ik in de schaft nog iets veel ergers. Iets waardoor de rillingen over m’n rug liepen. De dikste en meest unieke Audi RS6 Avant DTM was gestolen *smiley die wit wegtrekt* en de dader vond het vervolgens nodig om dat prachtige stuk techniek in de fik te steken *smiley met natte oogjes* je weet dat ik nogal paranoia ben, wat m’n Kadett betreft. Elke dag rijd ik duimendraaiend naar huis, hopend dat ze nog in de garage staat. Als ik met haar op pad ben, probeer ik een parkeerplek te zoeken die ver van de ingang verwijderd is, zodat er niet teveel mensen naast gaan staan, maar nog wel genoeg in het zicht, omdat ik hoop dat dieven dan niks proberen uit te vreten. Na het tanken sta ik zelfs bij het afrekenen nog uit het raam te kijken, of er niemand mee vandoor gaat. En dan hoor je dat die magistrale RS6 is gestolen, terwijl de bestuurder met de sleutel in z’n zak en de motor nog draaiend (geen keyless entry op de Kadett), even uitstapte en een moment wegliep om iets af te rekenen ofzo *smiley die staat te stampvoeten* waar halen mensen toch het gore lef vandaan om zomaar in andermans auto te stappen? Terwijl het nog wel zo duidelijk was dat dit een liefhebbers auto is! De waanzinnige bodykit, de aerodynamische skikoffer op het dak, het absurde geluid wat nooit uit een driecilinder 0.9liter blokje zal komen. Aan alles was te zien en te horen dat dit iets speciaals was. Niet zo lang geleden stond er nog een stukje over in de ‪#‎Autovisie‬. Vlak daarna kwam ik em toevallig tegen in de omgeving van Hoorn. Wat zag ie er waanzinnig dik uit, en het geluid toen ie voor ons uit reed bij het verkeerslicht vandaan *smiley die zit te glijden in z’n tuigje* nee Audi Avants met skikoffers zijn een absolute afknapper, maar dit was de uitzondering die de regel bevestigde. Niet alleen bij mij, maar ook bij de nieuwsgierige mensen en vele liefhebbers in het filmpje van ‪#‎RTLAutovisie‬, wat laatst op internet voorbij kwam. Een schande, een gemis voor de automobiele wereld. Dit was een auto die zo hard “gewoon, omdat het kan!” schreeuwde, dat ie op hetzelfde niveau als hypercars en Formule 1 auto’s zat. De techniek die tot het uiterste word doorontwikkeld, die zo vooruitstrevend/apart/duur is, dat het de komende jaren nog niet in normale straatauto’s zal verschijnen. De tranen stonden in m’n ogen, toen een collega die middag een foto liet zien van het uitgebrandde wrak. Een nachtmerrie voor autoliefhebbers en voor mensen die iets aparts in de garage hebben staan.
Vrijdag begon, na een onrustige nacht, eigenlijk best goed. M’n carpool collega’s hadden zoveel vertrouwen in me, dat ze mij die ochtend weer naar het werk lieten rijden. En daarna gingen wij samen weer op pad. Hetzelfde rondje naar dezelfde stortjes, maar was het nu klei of veen wat we in de bak hadden? Er word een tunnel uitgegraven, op een plek waar een sloot heeft gezeten, en het is Amsterdam, dus je kan vanalles tegenkomen daaro. Het valt mij nog mee dat er geen lijken, kluizen of funderingen van Romeinse boerderijen naar boven zijn gekomen. En terwijl bij andere collega’s de achterklep vrij makkelijk open ging, had jij er opeens weer moeite mee. Was de knevel weer stiekem dicht gegaan? Had je zin om mij nog even op scherp te zetten zo vlak voor het weekend? Tijdens het kiepen vulde ik even de bon in, en toen ik in je spiegels keek, zag ik dat er nog niks uit je bak kwam rollen. Alsof hij mijn gedachten kon lezen, zei de machinist over de bak “volgens mij gaat het niet helemaal goed, je klep gaat niet open” gevolgd door een grote klap, waarna de hele vracht er in 1 keer uitkwam *smiley die tegen de banden schopt* trut, met die plakkerige bagger op een gladde platenbaan is het niet echt een geschikt moment om zulke geintjes uit te halen. Gelukkig kon ik later m’n frustatie kwijt in een verhit gesprek met de collega’s tijdens de schaft. Om daarna lekker af te koelen in de rij voor de kraan. En terwijl we rustig stonden te wachten tot we mochten laden, kwam er nog even een grotere kraan voor het hek staan, omdat ze precies daaro een hijssie moesten doen *smiley die diep zucht* gelukkig kregen we jouw rugzak nog op tijd leeg, en konden we het laatste stukje naar het weekend toe rijden.
Terwijl jij van je rust stond te genieten, ging ik die avond met wingman op pad. Tijd voor filmpje, in de bioscoop! Whoehoe! Een echt avondje uit *smiley die staat te plamuren voor de spiegel* lekker onderuitgezakt in het ietwat versleten rode pluche, geflankeerd door een stelletje dat hun portie popcorn over de rijen voor ons gooide en een paar vriendinnen die veesboek interessanter vonden, keken we naar de film Popoz. Ken je New Kids nog? Bro’s before Ho’s? Nou dat soort humor, en actie, maar dan in een politiefilm. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn, 2 redenen waarom je moet gaan kijken, waar geen enkel tegenargument tegenop kan: Ancilia Tila speelt er ook in.
Zaterdag mocht ik heel even proeven van het uitslapen, om daarna met wingman mee te gaan naar zijn werkie, in hartje Amsterdam *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* normaal gesproken rijd ik daar met de deuren op slot, maar hij zat er heel ontspannen bij, deuren los, raampje open, beetje vloeken op afsnijdende taxies en versufte toeristen. Laverend tussen blinde fietsers en historische grachtenpanden kwamen we op het juiste adres aan, en zonder een krasje te maken of zo’n klotepaaltje omver te rijden, kwamen we de stad weer uit. Om bij te komen zijn we nog even gaan sjoppen, bij Loods5, bekend van tv en veel mensen die zeggen “ze hebben zoveel leuks daar! Je moet er echt eens heen!” Ja *smiley die z’n nagels in het dashboard heeft staan* eerst in de file, omdat er een weg was afgesloten vanwege werk-aan-de-weg, vervolgens in de stroom meeslenteren met de meute, door een winkel van zo’n 8 hectare groot, volgestouwd met zo’n beetje alles wat onder ‘meubels’, ‘design’, ‘accesoires’, ‘handig in de keuken’ en ‘oew dat is zo schattig!’ valt. Totaal overprikkeld en met het voornemen om alleen dingen te kopen die ik echt nodig had, kwam ik bij de kassa aan met een knuffelschaap, een ouderwetse grote gloeilamp, een kalverpoot en een bordje met een grappige tekst over mannen *smiley die in foetushouding onder de dekens kruipt* tijd om naar huis te gaan en te ontprikkelen, lekker op de bank voor de tv.
En niet te laat op bed, want zondag begon de dag wederom op tijd. Eerst de motor naar de winterstalling gebracht, en daarna oma opgehaald, voor een dagje shoppen met de kleindochters in Amersfoort. Leuke stad, leuke winkels, we hebben lekker geslenterd en heerlijk gegeten, maar verrasend weinig gekocht. Ja een paar leuke glimmende blauwe zondagse schoenen gezien, maar helaas, behalve dat afgetrapte pas-paar, hadden ze die niet meer *smiley die staat te stampvoeten* en omdat alle winkels al begonnen te sluiten, keerden we maar weer huiswaarts. Alles weer bijgepraat, en een portemonnee die opgelucht adem kon halen, dus kan ik zodrekt met een gerust hart in slaap vallen. Tot over een paar uurtjes snoes, dan kan ik weer met jou bijpraten.