Geachte Shirley, week 44 2015

Geachte Shirley, wat was het heerlijk, de chillaxte zondag afsluiten op het puntje van de stoel, voor de Formule 1 race in Amerika. De meeste circuits daaro zijn ovaal, met 4 linkerbochten, maar deze had ook een paar rechterbochten. Erg spannend dus voor de Amerikanen, er zullen wel wat nekken gekraakt hebben in de huiskamers. Max Verstappen startte in de tweede helft van de top 10, en wist die plek netjes vast te houden in de stoeipartij die ‘de eerste bocht’ word genoemd. Terwijl de ene na de andere stumper terugzakte en uitviel, kroop Max rustig aan naar voren toe. Hij wist een derde plek te veroveren, maar de rode Fiat van de concurrent had net iets meer peekaas en wist Max terug te duwen naar een vierde plek. Terwijl vader Jos stond te trippelen in de pitbox, en er hier en daar nog een autootje uit de bocht en in de vangrail vloog, bracht Max zijn auto als 4e over de finishlijn. Wingman en ik zaten te juichen op de bank, en zo konden we met een fijn gevoel het bedje induiken.
Maar die adrenalinekick van de hoge snelheden bleef maandagochtend achterwege. Gezellig carpoolend met het genootschap van De Zonnebloem gingen we richting Amsterdam, om daar weer wat rond te knoeien in de Houthavens. Ach ja, Amsterdam. De stad waar niemand vreemd opkijkt als je als vrouw alleen de straten afschuimt naar alleenlopende, ongeschoren kerels, om ze in je opzichtige rode auto mee naar huis te slepen. Ja wel sexieh ongeschoren, niet zoals die baardharige snuiter die met een ieuwie krulsnorretje zijn babyface probeerde te verdoezelen, en die nogal dubieuze look afstylede met een skinny jeans *smiley die wit wegtrekt* waarom toch mannen? Nee eerlijk waar, dat soort dingen vind ik shockerender dan de vrouw die door rood fietste, en vervolgens haar middelvinger opstak naar de politie-auto die met stille sirenes en blauwe lampen het kruispunt overstak. Gelukkig was er ook nog een vriendelijke chauffeur, die bij het passeren zijn raampje opendeed en zei “Wat is jouw naam? Ik ben Herman, nu ben ik geen vreemde meer, hier heb je een snoepje.” *smiley die achter z’n oor krabt* ja. Dankjewel. Dat snoepje laat ik mooi in het dashboardkastje liggen, voor de monteurs.
Dinsdag gingen we weer naar de Houthavens. Je kent de weg al aardig, ik hoef je alleen nog maar te starten en de automaat in D te zetten, dan rij je de rest van de dag vanzelf. Net als de auto van de collega. Alleen was die even vergeten dat ie gister al had geladen, en dat ie dus niet naar de Houthavens moest, maar naar het stort aan de andere kant van de Coentunnel *smiley die achter z’n oor krabt* ik was vanochtend misschien iets te laat voor de 60plusbus, maar blijkbaar is het voor de mannen nog steeds te vroeg. Op de radio hoorde ik dat uit onderzoek is gebleken dat vlees ook kankerverwekkend is. Niet alleen vlees waar wat kunstmatige geur-, kleur- en smaakstoffen aan zijn toegevoegd, want alle producten die dat hebben geven je een groter risico op ernstige ziektes. Maar ook gerookt, gezouten en rood vlees blijken nu ‘gevaarlijk’ te zijn. Nu wilde ik een grap maken over het eten van een kilo ‘fout’ vlees per dag, een kratje bier per dag, een zak chips of pepernoten per dag, een pak peuken per dag, een pak verkeerdom gedraaide niet-biologische yoghurt per dag, en ’s nachts slapen onder een asbest dak, en dat je dan geen kanker krijgt, want voordat de artsen die diagnose kunnen stellen, ben je al aan andere kwaaltjes ten onder gegaan. Maar toen kwam ook het bericht dat verpakkingen kankerverwekkende stoffen bevatten, die dus ook in het eten komen wat er in die verpakking zit. Gerecyclede materialen bevatten nog wel eens wat van die minerale olieën en narigheid *smiley die diep zucht* *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* het word tijd dat ik zo’n kneuterboerderijtje zoek, en alleen nog maar groente, fruit en dode beesten uit eigen tuin eet. Water drinken uit een zelfzuiverende vijver. Kleding van hennep dragen. Misschien, heel misschien, is er dan een kansje dat ik geen kanker krijg.
Woensdag reden we weer naar de Houthavens. De uitvoerder kent ons inmiddels al een beetje bij naam, maar blijkbaar vond hij mijnes het makkelijkst om te onthouden. Net voor de eerste schaft belde hij me op, of ik een paar vrachten zand om wilde rijden op het werk, tussen het grondrijden door, vanaf die bult bij de keet vooraan, naar de kraan toe, die halverwege stond. Na de schaft stonden wij netjes naast de bult zand, klepjes open, ‘intern zand omrijden’ ingevuld op de bon. En op de boordcomputer. Alleen miste de shovel nog. Na een kwartiertje wachten toch maar eens de uitvoerder gebeld. “Nee hoor, die is onderweg naar jullie toe, dan zal ie zo wel verschijnen. Ja die bult zand bij de keet inderdaad. Shovel is onderweg.” Na nog een kwartier toch maar eens een roepie over de bak gedaan, of de kraanmachinist de shovel misschien had zien rijden. “Ja hoor, die staat hier bij die bult zand. Aan het end van het werk.” Dus slingerden wij over de bouwverkeerweggetjes naar de andere kant van het werk, waar de shovelmachinist al een tijdje in z’n stoel hing te wachten. Jou in positie zetten, shovel in positie, 1 bak zand in je rugzakje, telefoon. De uitvoerder. “Dat zand rijden gaat niet door. Ja die ene bak kan je kiepen, en dan kan je grond laden bij de kraan.” Dus huppelde ik snel naar de machinist toe, voordat hij de 2e bak erin kon gooien, gooiden wij het rugzakje leeg, en gingen we achterwaarts het hele stuk terug naar de kraan. Halverwege weer telefoon *smiley die rood aanloopt* weer de uitvoerder. “Uhm volgens mij is het even niet goed gegaan, maar jullie kunnen alle 4 een vracht zand gaan halen bij de trechter. Ja ik weet dat dat een concurrent is, maar daar moeten jullie dus wel een vracht zand gaan halen.” *smiley die begint te stampvoeten* het zou me niets verbazen als over 5 minuten de telefoon gaat, en hij vraagt of ik mee ga naar het zwembad. Maar gelukkig bleef het stil, en konden we de vrachten zand en grond om en om rijden, zoals de machinist het vertelde.
Donderdag viel de uitvoerder ons gelukkig wat minder vaak lastig, kon ik lekker weer naar de radio luisteren, terwijl jij op je gemakje je rondje reed. Op het nieuws werd verteld dat er een kok was bedreigd, omdat hij zwaan op het menu wilde zetten. Vanaf ergens in november is het jachtseizoen weer geopend, en hij vond het zonde als die zwanen werden weggegooid, dus waarom niet een gedeelte gebruiken om op te eten? Blijkbaar waren een hoop mensen het daar niet mee eens, want die dreigden de kok zelf op een bordje te willen leggen. Maar ik werd wel nieuwsgierig, hoe zal zwaan smaken? Een beetje als kalkoen, of meer als gans? Ik heb al eens rund gegeten, en kip, varken, konijn, eend, diverse soorten vis, krab, kangoeroe, hert, mosselen, kalkoen, inktvis, gans weet ik niet zeker, maar zwaan zeker weten nog niet. Lijkt wel eens leuk om uit te proberen. Schieten ze die eigenlijk met hagel af, zoals de ‘wilde duinkonijntjes’ die ik eens had gegeten, en waar ik bijna een kies brak op een hageltje wat er nog in zat, of worden ze vergast, net als de ganzen? Dat lijkt me toch wel iets minder smakelijk. Na een lekker dagje grond wegbrengen en een vrachtje zand heenbrengen, kon jij van je vrije avond genieten, terwijl ik nog even naar een strooicursus ging. Vorig jaar hadden we ook een strooicursus, die ging over veiligheid (en het wegbezuinigen van de bijrijders) en hoe het weer werkt. Vroeger dachten we dat we maagden en grote delen van de oogst moesten offeren aan de goden, maar het weer blijkt niet zo makkelijk beïnvloedbaar te zijn. Erg interessant. Dit keer was het een opfriscursus, hoe werkt het strooikastje ook alweer, welke hendels en knopjes moet je allemaal omzetten en indrukken als je gaat strooien, en welke als je gaat leegdraaien. Niet verkeerd om alles weer even op een rijtje te zetten. Meestal staan we de eerste strooibeurt helemaal strak van de adrenaline, en vergeten we het grootste gedeelte van hoe het ook alweer moet. Nouja dat weet jij ook nog wel van vorig jaar snoes. Gelukkig hadden we jou toen als proefmodel gebruikt voor het op- en afzetten van de strooier tijdens de cursus, anders waren we er pas bij de eerste echte strooibeurt achter gekomen dat je achterklep er helemaal niet uit kon. De man van de cursus noemde nog even een paar bedragen, zoals een bedieningskastje dat 4000 eipo kost, en het vervangen van kromgereden poten onder de strooier, wat een tienvoud daarvan kost, en zette ons weer even op scherp. Wees voorzichtig met de troep, want het is dure meuk *smiley die zit te duimendraaien* hopelijk klapt er geen dronken automobilist achter op de schotel, want dat kost ongeveer net zoveel als een knappe garage laten metselen.
Vrijdag kon ik alvast een beetje wennen aan de strooitijden. Wij reden samen nog een ochtendje grond, van de Houthavens naar de andere kant van de Coentunnel, en daarna kon jij lekker van je weekend gaan genieten. Ik ging nog even langs het werk in Hoorn, om een pasje op te halen, zodat ik daar ook aan het werk kan. Bij de hoofdkeet stuurden ze me door naar het kleine keetje aan de overkant van de weg, bij het kleine keetje kwam ik de shovelmachinist tegen, die net zo verbaasd was als ik, dat het kleine keetje al op slot was, daarna ben ik maar weer terug gereden naar de keet langs de afrit Avenhorn, om daar het mannetje van de pasjes te vinden. Die de laptop en pasjesprinter nog achter in z’n auto had staan *smiley die begint te knarsetanden* dat heen en weer rijden gaat allemaal van m’n effectieve rusttijd af. En bij de planning aangekomen, zonder pasje, hoorde ik dat ze er wel om zouden vragen vanavond, en dus moest ik maar wat eerder naar het werk toe, om dat pasje op te halen. Snel naar bed dus. Na een uurtje of 4 tukken (genoeg om de REMslaap mee te pakken) kon ik weer op pad. Tas vol snaaiwerk, bon mee, reflecterende overall mee, en met een 10×4 op pad. Ja snoes, sorry, het is niet persoonlijk bedoeld, maar planningtechnisch kwam dit gewoon beter uit. Ruim op tijd stond ik op het werk, mooi op het gemakje een pasje halen (blijkbaar vinden ze een VCA pas, een gezondheidsverklaringpas, een identificatiepas, een rijbewijspas, een chauffeurspas, een kartbaanpas, een Airmilespas en een Rockspas niet genoeg) en helaas ook weer een veiligheids filmpje kijken. Zonder popcorn *smiley die staat te stampvoeten* alles moeten ze weten, tot aan m’n sofinummer en kaartnummer aan toe, maar even wat te snaaien regelen voor bij de film, dat kan dan weer niet?! Na 2 uurtjes klaarstaan/wachten begon de frees. Het rondje liep lekker door, het stort was mooi voor elkaar. De machinisten daaro hadden wat werklichten en een keet met koffie geregeld, dus er waren BVO’tjes in overvloed. Maar toen was de kleine frees klaar. Er stond nog een grote frees op het werk, maar daar mochten alleen de grote mannen met de trailers onder staan. Terwijl er broodjes met nog-een-beetje-warm vlees werden uitgedeeld, reed de kleine frees naar een vergeten hoekje, wat wij er ook nog even uit konden halen. En toen begon het gedonder. Was de kleine frees nu echt klaar, moesten we aansluiten in de rij met wachtende trailers? Zelfs de uitvoerder wist het niet. Nu is dat ook niet zo’n hele grote kerel, dus die is het overzicht vrij snel kwijt, maar ook zijn handlanger, die de hele nacht al tussen het werkverkeer door reed, wist het niet meer precies. Dan maar afscheid nemen en iedereen een prettig weekend wensen. Wel met een klein schuldgevoel, want verderop waren de grote mannen blijkbaar nog druk bezig.
Zaterdag ochtend kroop ik m’n bedje in. Buiten begon het net een beetje licht te worden, maar bij mij werd het eerst een paar uurtjes donker. Net genoeg om de REMslaap mee te pakken, want ’s avonds zou ik weer opgefrist en uitgerust bij m’n ouders aanschuiven. Gezellig met het hele gezin, alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen aan tafel. Het was een gezellige avond, ondanks dat er iemand doorheen sliep en er regelmatig een telefoon of een vork met een hertjes-afbeelding over tafel vloog. Moeten we vaker doen. Misschien een keertje met een musical erbij ofzo?
En toen was het weer zondag. Of mistigdag. Lekker uitgeslapen, helemaal klaar voor een dagje bankhangen. Wat een heerlijkheid.