Geachte Shirley, na een rustige zondag met een goed gevuld bord snert, en roggebrood met spek, was het maandag tijd om weer aan de gang te gaan. Helaas waren er heel veel meer mensen die er zo over dachten. Waardoor ik me afvroeg hoe lang het nog zal gaan duren voordat de spitsstrook langs de A7 en A8, van Purmerend tot aan vlak voor de Coentunnel, open gaat. Ongetwijfeld zullen er nog wat veiligheidssystemen en camera’s getest moeten worden, waardoor het voor de weggebruikers lijkt alsof er helemaal niks gebeurt, en ze de strook gewoon dicht laten om ons te sarren. Ja dan ben ik toch wel nieuwsgierig naar het hoe en wat bij Rijkswaterstaat op kantoor. Maar daar kon ik niet te lang bij stil blijven staan, want jij begon de dag met een storing in de motorkoeling. Niet dat ik me meteen grote zorgen maakte, we waren pas net begonnen, en aan het metertje te zien was jij nog geeneens op temperatuur. Maar het geluid dat je maakte toen we met ons eerste vrachtje grond naar het stort gingen, deed mij toch wel lichtjes fronzen. Alsof je wilde opstijgen, zo begon je vliegtuigmotortje te razen. Gelukkig konden we voor de tweede vracht weer even in de wacht, zodat jouw systeem kon resetten. Want ja, het begint al een aardige gewoonte te worden: we rijden weer in Amsterdam, weer pendelend tussen de Houthavens, Westpoort en langs-de-A8. In cafe Vlot, daar aan de haven, waar we vaak zitten te schaften, kwamen nu 2 vriendelijke dames langs. Niet alleen brachten ze koek mee *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* ook werd de hele keet eens goed geboend. De boel friste er lekker van op, wat je meteen merkte aan het humeur van de chauffeurs. Eentje werd er zelfs zo jolig van, dat ie zei “Let je goed op hoe ze dat doen, ken je het zelf ook eens doen.” *smiley die vals kijkt* wacht maar tot ik dat emmertje vies dweilwater over je stoel heen leeggooi.
De uitvoerder van het werk aan de Spaarndammertunnelweglaankade vond het zo vlot gaan, dat ie wat extra auto’s had besteld. Omdat Spaansen wel veel auto’s heeft, maar net niet genoeg, betekende dat dat er 6 inhuurauto’s bij kwamen vandaag. En ik was uitverkoren om die 6 nieuwe chauffeurs de bonnen en de uitleg te geven. In het schemerduister, met een beetje woei, terwijl op de achtergrond de machinist al stond te wachten, en dan kwam er weer een chauffeur aanrijden, kon ik het verhaal nog een keer vertellen, en dan kwam er nog eentje aan en kon ik het verhaal…. Wat een piekspanning *smiley met een trillend oog en een hangende mondhoek* hopelijk had ik iedereen alles verteld, maar meestal merk je dat pas aan het end van de dag, als ze moeilijke vragen gaan stellen en als de bonnen weer ingeleverd worden. Nouja ik weet wel dat ik ‘uitvoerder’ van m’n carrière lijstje af kan strepen, niets voor mij. Die middag fungeerde ik nog wel even als ‘aangever’. Omdat we morgen vervuilde grond mee krijgen, moeten de auto’s voorzien worden van filters in het overdruk systeem. Ja je hebt er al eens eerder mee te maken gehad, en dus moesten die oude filters eruit, en nieuwe erin. Terwijl de monteur op het dak stond om de kast open te schroeven, klommen de andere 2 collega’s op de trap om de nieuwe filters alvast naar boven te brengen, en vulde ik de bijbehorende papieren in. Natuurlijk begon het net een beetje te regenen, maar met dat stukje teamwork waren we klaar voordat we doorweekt waren, en hoefde er niemand met zware filters over de schouder uit te glijden op de trap. Konden we toch weer allemaal heelhuids en op tijd richting huis.
Woensdag doken we dan de sanering in. Rustig aan natuurlijk, en voorzichtig, veiligheid voor alles. Na een praatje van de uitvoerder wisten we dat er PAK’s en zware metalen in de grond zitten, verspreid over een stukje van ongeveer zo breed *smiley die z’n handen uit elkaar houd* en zo diep *smiley die z’n handen uit elkaar houd*, maar zoals wel vaker gebeurt bij saneringen, kan dat stukje nog wat groter worden. Voor die zware metalen ben ik niet zo bang. Vrijwel alle machines op het werk zijn gemaakt van zware metalen (sommige met een laagje tupperware er omheen) en als het goed is zakken ze naar beneden, dus zolang je je vieze schoenen onder tafel houd tijdens het eten, kan het niet veel kwaad. Maar die PAK’s zijn een ander verhaal, dat spul is namelijk kankerverwekkend. En niet zoals sigaretten, bewerkt vlees en frituren, dat het de kans op kanker vergroot, nee PAK’s zijn echt kankerverwekkend. En dus bleef ik lekker veilig binnen zitten. Tot het op een gegeven moment wel erg lang duurde, en er allerlei verontrustende berichten via de bak werden verspreid. Even voor de beeldvorming: we zijn een tunnelbak aan het uitgraven, en om te zorgen dat het gat niet steeds weer volloopt met grond, is er damwand aan weerszijden geplaatst. Tussen het damwand staan 2 kraantjes de boel bij mekaar te harken, en buiten het damwand staat een wat grotere kraan ons rugzakje vol te scheppen. Maar het damwand is zo hoog (en de werkvloer zo laag) dat we niet kunnen zien wat er in de tunnelbak gebeurt. Door een combinatie van zware metalen en drainage waarvan de pomp nog steeds niet was gestart, was een van de kraantjes weggezakt. Gelukkig niet zo diep dat we de machinist moesten afschrijven, maar wel op een lastige plek. Tussen dwarsbuizen (die zorgen dat het damwand niet naar binnen komt), met het ballastblok dicht bij het damwand, tegen het schuine kantje op, waar ie niet meer tegenop kon rupsen. Een reddingspoging van de grote kraan bood weinig soelaas, en dus werd de grote kudde chauffeurs naar huis gestuurd, op 2 na die bij de andere kraan mochten laden, en werd er een telekraan opgetrommeld.
Die avond was het tijd voor Sintremaarten mik mak. Diverse buurkinderen kwamen langs met lampionnen waar vele uren zwoegen vanaf straalden, om een liedje te zingen en daar dan een snoepje voor te krijgen. Geheel in de geest van Sint Maarten, een heilige die zijn spullen graag met anderen (vooral armen en hulpbehoevenden) deelde. Niet op de verjaardag van Sint Maarten, zoals veel mensen denken, maar op zijn sterfdag. Wees niet getreurd, het schijnt dat hij in de 80 was, zeker in die tijd was dat erg oud. Nog niet zo heel lang geleden, was 11 november de datum waarop het vee en de oogst binnen moest zijn, waarna er fikkie werd gestoken, ter ere van de Germaanse Wodan, om zo te zorgen voor een vruchtbaar land. Volgens de kerk had het snoepen tijdens Sint Maarten ook iets te maken met de vastenperiode, maar eerlijk gezegd ben ik vergeten of het nu het begin of het einde van die periode was. Want er was ook nog iets met carnaval… *smiley die aan z’n kin krabt* nouja net zoiets als het Suikerfeest na de Ramaddan, laten we het daar maar op houden. Vroeger een vastenperiode om het lichaam te reinigen (wat mooi uit kwam, want het was in een periode dat er ook weinig eten voorhanden was), tegenwoordig een vastenperiode waarin evengoed wel gegeten word, en die word afgesloten met een groot feest, waar eten, drinken en kadootjes in overvloed zijn. Wat dan op zich weer niet heel veel verschilt met de 11 november in China. Daar is het namelijk vrijgezellendag, en welke datum is daar beter geschikt voor, dan de datum die word aangegeven met 4 enen. Wat begon als een studentgrapje, is uitgegroeid tot een nationale feestdag. Mede dankzij de hulp van Ali Baba, de Chinese bol.com, die er voor zorgde dat alle vrijgezellen zichzelf op die dag een kadootje gaven *smiley met dollartekens in z’n ogen* tja, als je een ander je niet verwend, moet je het toch zelf doen.
Donderdag gingen we weer verder met saneren. Het kraantje stond weer op vlakke, iets stevigere ondergrond, dus kon het hele circus weer door draaien. Schoon zand voor het depot, vervuilde grond en schone grond naar het stort, er werd druk heen en weer gereden. Wat niet iedereen even fijn vond. De weg naar het laadadres is namelijk een bouwweg, van 4 stelconplaten breed (2 rijbanen), die om een school, een nieuwbouw project en studentenwoningenunits heen slingert. En alsof dat nog niet erg genoeg is, mag je er ook maar 30 km/h *smiley die staat te stampvoeten* vreselijk natuurlijk als je daar ergens een bouwtje moet begeleiden en je moet je steeds tussen die vrachtwagens door wringen om weer weg te komen *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* Onze uitvoerder, ja na een paar weken mag ik hem ‘onze’ noemen, gaat vaak op de fiets van de ene naar de andere keet, dat gaat net zo snel. Maar verderop langs de bouwweg word ook nog wat gebouwd en gedaan, en die uitvoerders/begeleidend personeel/op-je-vinger-kijkers verplaatsen zich graag met de auto van de zaak. Zo ook die knurft in die zwarte Mercedes B klasse. Een stukje van de betonplatenbaan was open gegraven omdat mannen in blauwe overalls naar de rioolputten moesten kijken, en dus was er nog maar 1 rijbaan vrij, precies voor een bocht. Dat betekende dat jij alle ruimte nodig had, om dat draaitje te kunnen maken. En nu stond er ook nog een kraantje in de weg, die moest even iets uit het gat hijsen. Nouja, zoiets moet je met beleid doen, zeker als er zoveel kabels in de weg zitten. Maar die haastige hufter achter ons had dat geduld blijkbaar niet. Boos tuterend kroop ie langs ons heen (ook toen we iets vooruit rolden om het bochtje wat kleiner te maken *smiley die grinnikt in z’n vuistje*) om vervolgens halvers door de berm achter de kraan langs de crossen, waarna de beste man stil werd gezet tussen de schildjes, omdat er een andere rode auto nogal breed over het resterende stukje weg reed *smileys die een high 5 doen* Weet je wat eigenlijk nog het ergste is, snoes? Ik zit vervolgens met m’n nagels in het stuur te tandenknarsen, terwijl je eigenlijk rustig moet ademhalen, en zo’n klootviool gewoon moet laten gaan. Laat hem maar lekker racen over die platenbaan. Wie weet rijd ie wat lek op een brok ijzer, rijd ie een kindje aan dat van het schoolplein is ontsnapt, of breekt ie z’n neus op de airbag als ie een brok beton in de bocht over het hoofd ziet *smiley in kleermakerszit* adem in, adem uit, het zonnetje schijnt, laat je niet gek maken.
Vrijdag was het de 13e, een ongeluksdag, zeggen ze. En dat klopte wel, want nog voordat we aan het werk gingen, klapte er bij jou al een lampje uit. Nouja, over een halfuurtje zou het licht worden, dan maar een dagje met stadslicht rijden. Met die wind en nog een beetje regen erbij, had ik geen zin om je bumper uit elkaar te gaan schroeven. Op het werk ging het eigenlijk best vlekkeloos, net als op de weg en op het stort. In tegenstelling tot de eerdere doordeweekse dagen, zagen we vandaag geen aangereden fietsers in de Westpoort. En je klep bleef niet stiekem dicht zitten. Wat een topdag eigenlijk! Tot er een berichtje op het nieuws voorbij kwam: de energie, electriciteit en gas, word volgend jaar goedkoper *smileys die staan te juichen* maar de regering gaat wel de belasting op energie wat opschroeven *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* ja, alleen maar meer reden om een paar zonnepanelen op het dak te leggen. Zeker als het zonnetje zo blijft schijnen *smiley met een zonnebril op* helaas helaas, bij het laatste vrachtje brak de voorspelde pleuris uit. De metereologen hadden al iets met code geel (dat is vlak voor code oranje) voorspeld, maar dat wilde niemand geloven, zo lekker scheen het zonnetje. Tot er plotseling een stevige bries opstak, en het hard begon te regenen. Met pijn en moeite wist ik nog een bonnetje uit de keet te pakken, voordat het in papier maché veranderde, en met een pittige woei op de achtergrond reden we na het kiepen naar de zaak. Kon jij lekker met gesmeerde klepjes en een nieuwe koplamp het weekend in, en misschien zou je nog wel even door de wasstraat gaan ook.
Ja en dan zaterdag. De dag dat heel Nederland in de ban is van een kinderfeest. Eigenlijk had ik hier iets willen vertellen over de Romein (geboren in een gebied dat we nu kennen als Turkije) die naar Spanje werd verbannen, de man die 3 dode kinderen tot leven wekte, of 3 meisjes hun bruidsschat gaf, of 3 jongetjes uit een gloeiend hete wastobbe redde. De man die wij kennen als Sinterklaahaaaas!!! Vroeger de grote schrik van kleine kinderen, maar na het boek van leraar Jan Schenkman, wat rond 1850 uitkwam, veranderde hij in een vriendelijke, soms wat vergeetachtige, oude man, die lieve kindjes juist beloonde. Waar ouders dan weer graag gebruik van maakten om hun koters een beetje in het gareel te krijgen, en dus kreeg de Sint al snel een vaste plek in de opvoeding. Zijn helper is een donkergetint persoon in vrolijk gekleurde kleding, met rode lippenstift en grote gouden oorbellen. Waarschijnlijk is die in de overlevering zo geworden omdat we dachten dat de donkere mensen uit voormalige koloniën er zo uitzagen. Er zijn ook verhalen dat ‘Zwarte Piet’, die vroeger namen kende als Sjaak Sjoor, Trappadoeli, Sabbas, Pikkie of Robbert, een knecht was, die donker kleurde omdat hij door de schoorsteen kroop om pakjes te bezorgen. Het verhaal dat Zwarte Pieten eigenlijk demonen zijn, die hun donkere kleur hebben gekregen door het schroeien van het Hellevuur, en nu verplicht een Heilige moeten helpen, vind ik mooier. Dat komt ook meer overeen met de ouderwetse plaatjes, waarop Zwarte Piet word afgebeeld als een echte boeman, die door Sinterklaas in het gareel moet worden gehouden. Met zoveel enge verhalen hebben we in ieder geval geen Halloween meer nodig, met al z’n spoken, heksen, spinnen en uitgeholde pompoenen.
Maar waar het eigenlijk over ging, wanneer de kinderen niet luisterden, was het verhaal uit Frankrijk vandaan. Vrijdag avond laat waren daar explosies en werden er mensen gegijzeld in een grote ‘Paradiso’-achtige club. Zaterdag kwam er beetje bij beetje meer nieuws naar buiten. Het dodental werd vastgesteld op 128, met nog honderden gewonden, waarvan vele in kritieke toestand. Niet alleen waren er explosies geweest, ook waren gewapende mannen restaurants en cafés binnengelopen, om lukraak om zich heen te schieten. Vrijwel alle ‘daders’ zijn uiteindelijk doodgeschoten of om het leven gekomen bij een geslaagde zelfmoordaanslag. Het schijnt dat er 1 man is overmeesterd voordat hij z’n bom kon laten afgaan, maar zo kort na zo’n heftige gebeurtenis zijn er vele verhalen die over elkaar heen buitelen. Er zaten ook een paar Nederlanders tussen. Iemand droeg z’n telefoon in z’n borstzak, waarop de kogel is afgeketst. Ongetwijfeld zullen er nog heel veel verhalen naar buiten komen. Ook kwam het nieuws naar buiten dat de aanslagen zijn opgeëist door IS. Als ik het goed begrijp, beweren zij Moslim te zijn. Maar ik kan me niet voorstellen dat de profeet Mohammed ooit iets heeft gezegd of geschreven over het in het wilde weg vermoorden van mensen. Ja in de Koran staat wel dat wanneer jouw vijand je met geweld tegemoet treed, je dat ook mag beantwoorden met geweld. Net zoals wanneer je vijand je in vrede tegemoet treed, je dat beantwoord met vrede. Wat ik lees als ‘wanneer iemand je tegemoet komt met een uitgestoken hand, dan schud je die, wanneer iemand je tegemoet komt met een uitgestoken mes, dan sla je dat uit z’n klauwen en werk je em tegen de grond’. Iets heel anders dan domweg mensen neerknallen, voordat je hun mening hebt gehoord, omdat je denkt dat ze ongelovig zijn. Maar helaas, zoals bij vrijwel alle oude boeken en overleveringen gebeurt, word het geschreven woord steeds anders vertaald en geïnterpreteerd. En nu zijn er dus mensen die het nodig vonden om honderden onschuldigen te beschieten, als vergelding voor de honderden onschuldigen die zijn gestorven na bombardementen in het Midden Oosten.
Ik weet niet meer of ik nu bang moet zijn, bang omdat het zo dichtbij komt, of me ervoor af moet sluiten, omdat het nog zo ver weg is. Leven in angst, of genieten van elk moment dat je nog hebt, omdat je nooit weet wanneer (iemand anders beslist dat) het einde is gekomen. Klinkt als een ideale gedachte om mee naar buiten te gaan, tot de storm het uit je hoofd heeft geblazen, en je alleen nog maar kunt genieten van de deinende bomen in de wind.
