Geachte Shirley, na de nare berichten van de zondag ochtend, was het stiekem eigenlijk best lekker om even te kunnen ontsnappen naar het surrealistische wereldje van de Formule 1. Al staat de hele wereld in de fik, dat feest gaat gewoon door. Ok, om net te doen alsof ze het contact met de ‘gewone wereld’ niet zijn verloren, word er voor het idee nog wel een beetje naar het brandstofgebruik gekeken, maar verder is alles daar pracht en praal. Nouja bijna alles. Dit keer reden ze in Brazilië, maar ik heb geen pitspoesen met dansende billen en veren op het hoofd gezien, geen champagne meisjes in minuscule bikini, zelfs geen uitzinnige decolleté’s langs de trap naar het podium. Wat ik wel heb gezien was een mooie race, weinig uitvallers (alleen de teammaat van Verstappen kreeg een Did Not Finish), weinig spektakel in de vorm van crashes, maar wel veel knap stuurwerk op de baan. In de achterste driekwart van het veld dan. De voorste 4 gingen na de start bijna ongewijzigd verder in dezelfde volgorde als waarin ze waren gestart. Slechts bij pitstops werd er even van plek gewisseld. De 2 Mercedessen en de 2 Ferrari’s, die het Fiat-imago hadden weten af te schudden, reden in hun eigen kopploeg, en zetten de rest van het veld op een rondje. Max kwam door de pitstops uit de voorhoede weer naar een derde plek toe, maar zakte na zijn eigen pitstop terug naar ergens aan het einde van de top 10, en daar bleef ie een beetje hangen. Eigenlijk moest ie voor Grosjean finishen, die stakker die hem toen in Monaco met een flauw geintje de baan af remde, om in het eindklassement ook op de 10e plek te blijven staan. Maar helaas, Hulkenberg eindigde een paar plekken hoger, en duwde Max daarmee naar de 11e plaats. Max zette zichzelf wel mooi in beeld met een knappe inhaalactie, en wist uiteindelijk als 9e te finishen. Je zou denken dat de mannen die vooraan rijden wel blij zouden zijn met hun prestatie, maar ook dit keer was Hamilton, de wereldkampioen, weer chagrijnig omdat ie ‘slechts’ tweede werd. Achter z’n teammaatje en voor die andere blije gozer uit die Ferrari. Eigenlijk had Hamilton hier als eerste willen finishen, in het thuisland van zijn grote voorbeeld Ayrton Senna, maar helaas, de hele wereld kon ook nu weer zien hoe hij met een natte kont uit z’n bolide klom. Hij probeerde zijn humeur nog enigszins te verbergen door z’n helm op te houden tot ie achter de coulissen stond, en een moeilijke vraag van de interviewer te ontwijken met een luidkeels “Ola Brazil!”, maar het was vrij duidelijk dat ie het zelf niet eens was met deze uitslag. Coureurs, het zijn net volwassen puberjochies.
Maandag begon de gewone week in de gewone wereld weer. Samen met m’n ochtendhumeur stuurde ik jou die ochtend weer naar Amsterdam. In het schemerduister, in de forenzendrukte. En daar kwam m’n cynische kant weer naar boven. Gister begon ik me al een klein beetje te irriteren aan al die aangepaste profielfoto’s op veesboek. Mensen die vrolijk lachend en met een biertje in de hand van iets leuks staan te genieten, met daaroverheen een waasje van de Franse vlag. Ja. Want mensen in Parijs gaan zich stukken beter voelen als ze zien dat ook gezellige en dronken mensen met hun mee leven *smiley die aan z’n kin krabt* Terwijl wij weer aan het studderen gingen in de Amsterdamse Houthavens, was het zoeken naar nieuws dat niet over ‘Parijs’ ging. Uit Frankrijk kwam ook nog het ietwat ondergesneeuwde bericht dat een proefrit met een hogesnelheidstrein verkeerd was afgelopen. De trein was ontspoord en van de inzittenden, voornamelijk technici, waren 10 mensen overleden. Ondertussen was er in Libanon ook grote paniek geweest afgelopen weekend, want ook daar was een grote bomaanslag midden in een grote stad. Hoeveel doden daar precies waren, was nog niet duidelijk, maar dat nieuws kreeg beduidend minder aandacht. Net als het nieuwtje dat er een testauto van Googel was aangehouden. Googel is bezig met het ontwikkelen van zelfrijdende auto’s, en nu werd er eentje aan de kant gezet omdat ie slechts 40 km/h reed, beetje langzaam buiten de bebouwde kom. De onderzoekers wisten trouwens ook nog te vertellen dat de Googel auto eigenlijk het lulletje van de weg is. Mensen die expres bij een zebrapad blijven treuzelen, omdat ie toch wel blijft wachten, automobilisten die het autootje expres afsnijden, niet (alleen) omdat ie zo lelijk is, maar ook omdat ie toch wel remt. Googel zit er nu over te denken om de auto wat menselijker, en dus asocialer te maken. Wat ik asociaal vond, was het bericht dat geitenwollensokken slecht zouden zijn voor het milieu. Dat komt omdat voor de productie van de wol, die eigenlijk van de schapen komt, best veel land nodig is, om de schapen te laten grazen. Ook stoten schapen met dat geherkauw van ze, best veel methaan uit. Ik zou zeggen dat het eigenlijk ideaal is: schapen kunnen op landjes lopen waar je weinig anders kunt verbouwen (schuine dijkjes, landjes omgeven door water), schapen leveren jaar na jaar wol en lamsvlees, en wanneer ze aan het einde van hun productieve leven zitten, geven ze als toegift ook nog eens een flink bord vol met schapenvlees. Ik zou zeggen: wil je optimaal gebruik maken van de natuur, draag dan geitenwollensokken!
Ken je die proefmonsters, die kleine plasticjes die wel eens in vrouwenboekies zitten, gevuld met cremes voor je gezicht of handen? Dinsdag ochtend dacht ik dat ik wel weer eens zoiets kon gebruiken, lekker goedkoop, en wie weet is het nog goed spul ook. En dus stond ik ’s ochtends vroeg voor de spiegel zo’n plasticjes open te scheuren. Meteen had ik spijt. Zodra je het openscheurt, zitten je vingers en het pakje zelf onder de meuk, vervolgens komt er niks uit, tot je ietsje meer knijpt en er een klodder uitkomt waar je 3 dagen mee kunt doen. Helaas kun je dat dan niet meer terugproppen in het plasticje, en zo kwam het dat ik een dikke klodder Clinique foundation op m’n gezicht stond te smeren. En op m’n handen. En onder m’n nagels. Uiteindelijk hadden de handdoek en het nagelborsteltje ook een natural glow met powdery finish *smiley die diep zucht* oja en op het werk moeten we een helm op als we naar de keet lopen, dus die kreeg aan de binnenkant ook een egale teint. Wist je trouwens dat het deze week de ‘week van de werkstress’ is? Een soort feestweek waarin extra aandacht word gevraagd voor werknemers die bijna of helemaal overwerkt zijn, en hoe de baas daar goed op kan inspelen. Nu hadden wij gelukkig weinig last van werkstress. Zo tegen het einde van de ochtend kwamen we op het stort aan, waar 3 collega’s al in de keet zaten. Is dat niet een beetje vroeg voor de schaft? Nouja ze zaten er niet vrijwillig, de man van het stort dacht dat we vervuilde grond reden, in plaats van de schone grond die op de bon stond, en dus moest eerst alles even nageplozen worden. Nouja, dan maar vast wat eten. Net na 1 uur kregen we het verlossende telefoontje, we mochten het spul gaan kiepen. De eerste collega zette enthousiast haar auto op de weegbrug, en kreeg toen het bericht van de weegbrugmeneer dat ze de motor wel even uit kon zetten, het was 1 uur geweest, de machinist zat ook te schaften, dus er werd niet gestort *smiley die gniffelt in z’n knuistje* ach we kunnen zo lekker bezig zijn met z’n allen.
Woensdag mochten we weer naar hetzelfde laadadres, in de Houthavens, maar dit keer naar een ander stort, net aan de andere kant van de Coentunnel. Het eerste rondje begon al meteen goed. Omdat jij met een vracht in je rugzakje nogal hard naar beneden rolt, schoven we een baantje op naar links, om vervolgens al vrachtwagen inhalend toch weer naar rechts te gaan om de afrit te kunnen pakken. Strakke manouvre op de vroege ochtend *smiley die met z’n hoofd schud* Gelukkig kregen we nog de hele dag de tijd om het opnieuw te proberen. Op de radio was ondertussen een leuke discussie ontstaan. Er werd namelijk verteld dat de minimum leeftijd waarop je een bus mag besturen, omlaag gaat van 21 naar 18 jaar. “Was dat 21 dan? Dat wist ik niet.” “Nouja op zich wel logisch, zo’n groot voertuig, en je neemt zoveel mensen mee, das toch wel een verantwoordelijkheid.” “Ja, maar weet je wat ik pas gevaarlijk vind? Die grote landbouwtrekkers, met van die jochies van 16, 17 jaar. Dat kan toch niet?” “Ach joh, die dingen zijn toch niet vooruit te branden.” “Nou ze gaan best hard hoor, toch zeker 20 of 25 kilometer per uur!” *smiley die achter z’n oor krabt* moeten we nu lachen om die wereldvreemde radioDJ’s, of gewoon onze mond houden en ze in die waan laten? Verder was er natuurlijk ook allerlei nieuws over ‘Frankrijk’ en ‘IS’. Zo wil Rusland meewerken met de rest van de wereld om IS te bestrijden. Als wraak op hun neergehaalde vliegtuig hadden ze alvast een bommenregen gestuurd. Evenals Frankrijk trouwens, waar ook werd gerouwd om de politiehond die bij arrestatie acties was neergeschoten. Dan blijkt wel hoe goed wij het hebben in Europa, dat we meer meeleven met een hond dat met de tientallen doden die zijn gevallen in Nigeria. Oja en Charlie Sheen, de beroemde acteur, bleek besmet te zijn met HIV. Of ze vonden ‘Frankrijk’ belangrijker bij het nieuws, of het kwam niet echt als een verrassing dat hij dat zou hebben, maar er werd zelfs door de roddelaars weinig aandacht aan besteed.
Donderdag begon met lichte paniek: er was geen carpoolauto meer om naar Amsterdam te kunnen rijden! Gelukkig was er een collega die toevallig ook die kant op moest, en die 2 bijrijdersstoelen in de cabine heeft, zodat m’n carpoolcollega en ik mooi mee konden liften. Wat een luxe, met een Mercedes naar het werk gebracht worden *smiley die ontspannen in z’n stoel hangt* wel jammer dat we vervolgens de file in reden. Nouja dan maar iets later op het werk. Gelukkig was de reservemachinist nog steeds bezig met het uitvogelen van de kraan, en dus waren wij precies op tijd met ons vrachtje zand. Daarna konden we weer verder gaan met het uitgraven van de tunnel. Hoe lang zijn we hier eigenlijk al bezig? Een paar weken al, dat gaat eigenlijk best lekker, vaste begintijden (alhoewel die steeds vroeger worden, omdat de carpoolcollega’s graag voor de files uit op het werk willen zijn), vaste ritjes, een vaste crew waardoor de communicatie vaak wat beter loopt. En de vooruitzichten zijn dat we hier nog wel een tijdje blijven rijden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* tot we die middag van de uitvoerder hoorden dat we morgen niet meer terug hoeven te komen. Dan zijn de machinisten naar cursus, en ligt het hele werk gewoon een dag stil. En dus moest ik die middag bij jou in de bak klimmen, om de laatste resten grond eruit te halen, zodat we morgen met een schone rugzak naar een ander werk kunnen. Eigenlijk ging dat met best veel tegenzin, aangezien we een paar dagen terug nog vervuilde grond hadden gereden, en de kans groot zou zijn dat er nog wat resten in zouden zitten. Dankzij die anti-aanplaklaag in jouw bak blijft er bijna niks in zitten, alleen die 30 cm tegen het kopschot aan is van ander, meer plakkerig materiaal gemaakt. En zodra ik de schep in dat bultje zette, kwam het minerale metalen-aroma me al tegemoet *smiley met een maanpak aan* volgende keer toch maar even aan de uitvoerder vragen, of die een mannetje mee wil sturen om de boel schoon te maken.
Tja, vrijdag dan. De dag begon wat vroeger, omdat we nu een halfuur eerder konden laden. Tenminste, dat stond op de bon. Na een paar bakkies thee bij het carpoolcafé, en een paar bakkies thee tijdens het wachten, gingen we met een rugzak vol graniet en een buik vol English Blend op pad. De hele dag zouden we van de ene kant van de Amsterdamse Westpoort naar de andere kant rijden, met grof grind dat niet zou misstaan in mijn voortuin, maar nu word gebruikt als ingrediënt in beton. Ach ja, Amsterdam, de stad waar knalroze vrachtwagens rondrijden, waar niemand nog op- of omkijkt als er politieauto’s en ambulances voorbij vliegen, waar het normaal is dat je in het winkeltje bij het tankstation het meisje van de broodafdeling “He! Wouje ook slah beije broodjuh?” roept, wat door de vaste klant word beantwoord met “Wat loop je nah te schreeuwen? Je lehk wel een viswehf!”. Heerlijk, die cultuur zo in de buitenstad. Na al die vrachten grind, was de bak schoon genoeg om nog een vrachtje bollenzand te kunnen laden, voor een adres in Hensbroek. De weg er naartoe was niet zo moeilijk, maar hoe dichterderbij we kwamen, hoe meer ik begon te herkennen. We moesten namelijk niet bij dat boertje zijn die een dam heeft die groot genoeg is om op te keren, maar bij die bollenboer ernaast, waar een dam ligt die 20 cm breder is dan een vrachtwagen. En gelukkig hadden de buren schuin tegenover, die ook weer een brede dam hebben, hun auto zo geparkeerd dat wij daar niet even van de ruimte gebruik konden maken. Met een hoop gemanouvreer, in het schemerduister, met een beetje regen, en auto’s die stonden te wachten terwijl de koplampen ongeduldig tegen jou aan schenen, lukte het ons uiteindelijk dan toch op om het erf te komen. Snel kiepen, snel richting huis. En dat je dan het erf weer af manouvreert, en bij het wegrijden ziet hoe de buurvrouw naar buiten komt om te kijken of je niet tegen haar auto aan bent gereden *smiley die rood aanloopt* anders kom je gewoon ff naar buiten terwijl wij nog staan te knoeien *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje*
Zaterdag kon jij lekker uitslapen, maar ik mocht toch nog even aan het werk. De baas had namelijk een vergadering georganiseerd, zodat we met de hele divisie konden horen hoe het afgelopen jaar is gegaan, wat de vooruitzichten zijn voor het komende jaar, en hoe we die prognoses het beste kunnen halen. Zonder bedrijfsgevoelige informatie te verstrekken, kan ik wel verklappen dat we mooie werken hebben gehad de afgelopen tijd (Amsterdam ging lekker, maar blijkbaar draaide het daarbuiten ook allemaal goed door), dat het bedrijf steeds ‘groener’ word (heeft met het milieu te maken, niet met de bedrijfskleur), en dat we de komende 5 jaar toch wel wat vastigheid hebben wat betreft het asfalteerwerk. Ook waren er nog wat op- en aanmerkingen over het weekendwerk, het gebruik van de boordcomputer, de bedrijfskleding, de invulling van de vrije dagen en dat soort dingen. Eigenlijk was het best gezellig. Lekker kopje thee erbij, gevulde koek. Er werd zelfs nog gelachen om een grap van mij, dus mijn dag kon niet meer stuk. Sterker nog, mijn dag werd nog beter, want die avond zouden we met een paar dames richting Rotterdam gaan, voor een grote paardenshow, Apassionata. Een mix van vrijheidsdressuur, circus acts, dansers in jarretels en danseressen met bananenrokjes en kokosnootBH’s, voltige voor westernrijders en een grote diversiteit aan rassen, van de 6 Shetlanders voor de wagen tot de kolossale Tinker XL die een combinatie van de piaffe en de passage liet zien. Altijd leuk om daar met paardenmensen samen te zitten, en stiekem dan toch een klein beetje commentaar te leveren. Tot de cowboys in beeld kwamen, en wat stunts op hoge snelheid deden. Als je je tante dan hoort zeggen “Ow dat heb ik vroeger bij voltige ook wel eens gedaan, maar toen moesten ze eerst dat paard stil laten staan voordat ik me weer om kon draaien” dan kan je niet anders dan heel hard klappen. Al met al een geweldige show.
Ja, en dan is het alweer zondag. Niet overdreven zonnig, maar ook niet zo stormachtig als vorige week. Alhoewel het wel al wat kouder begint te worden. Zou het eerdaags dan toch gaan gebeuren snoes, dat we te strooien moeten? Ik ben benieuwd.
