Geachte Shirley, na een zondagje uitslapen, studderen en nog even op een verjaardag langs gaan, was het maandag weer tijd om met jou op pad te gaan. We mochten weer naar Bergen toe, om zanderig spul naar Heiloo te rijden. Dat een goed geïnstrueerde inhuurchauffeur mijn koppositie overnam, dat was nog tot daar aan toe, maar dat de shovel begon met startproblemen, dat maakte het werk er wel wat moeilijker op. En dus moesten we in de vroege ochtendschemer op zoek naar de natgeregende zandbaan, waar de rupskraan de eerste paar vrachten weg zou werken. Terwijl het wat lichter begon te worden, werd het ook mistiger. Ja het is apart weer. Die ochtend was ik met m’n muts op en handschoenen aan naar je toe gelopen, maar eigenlijk was dat nog niet nodig, want jij gaf aan dat het 7 graden was ’s ochtends vroeg. Terwijl de shovel nog steeds roerloos naast de keet stond, doorkliefden wij de mist, en bespraken de mensen op de radio de weersomstandigheden. Het schijnt dat er al een paar weermensen huilend en schreeuwend op de grond hebben gelegen, omdat er weer werd gevraagd of we een witte Kerst krijgen, en een Elfstedentocht. Nee de weermensen weten het niet.
Op maandag kunnen ze geeneens met zekerheid zeggen wat voor weer het vrijdag word, laat staan dat ze begin december al iets kunnen zeggen over de feestdagen eind december, of erger nog: een schaatstocht ergens in de aankomende maanden. Wil je graag een witte Kerst, ga dan naar Volendam *smiley die in z’n knuistje gniffelt* wil je graag een Elfstedentocht, ga dan met je motor, auto, step, oude trekker, wielrenfiets, solex of oude auto naar Friesland, en doe mee aan een willekeurige variant van de Elfstedentocht. En laat vooral dat Anton Piek plaatje los, van die mensen die in een halve meter sneeuw de Kerst staan te vieren, want sinds de weermeting in 1901 is begonnen, hebben we pas 8 maal een echte ‘Witte Kerst’ gehad. Ondertussen liep het werk als een malle. De shovel bezweek onder druk van de machinist en kon toch worden gestart, en zo konden we aan het einde van de dag een rond getal van 10 vrachten laten aftekenen.
Dinsdag mochten we weer vroeg op pad richting het mooie Fryslan, om daar weer wat te gaan saneren. Het ging een stuk vlotter dan de vorige keren, en dus maakten we aardig wat kilometers richting Ljouwert. Kon ik weer een beetje m’n Friese taalgebruik oefenen, want thuis in Noord Holland hebben ze dat liever niet. Vreemd, als er grote groepen mensen uit het buitenland vandaan hierheen komen, dan zijn we boos omdat ze geen Nederlands willen leren, zeggen we dat ze lui zijn en alleen maar hierheen komen om hun hand op te kunnen houden. Maar wanneer ik naar Friesland vertrek om daar m’n hand op te houden voor een paar bonnen en geleidepapieren, dan word er opeens vreemd gereageerd wanneer ik Fries probeer te praten. Maar goed, niks menselijks is mij vreemd, dus ben ik ook bezweken voor de druk om dan maar gewoon in m’n moederstaal te blijven typen. Ondertussen toerden we lekker verder door het weidse, haast Amerikaans aandoende landschap. Hoewel het weidse een beetje werd beperkt door de mist, dat alles voorbij de windmolens uit het zicht hield. Of was dat omdat de molens achter die windmolens werden afgebroken? Ondertussen hoorden we op de radio dat Volkswagen ondanks het geknoei met de zuinigheidspapieren, toch wat moois heeft bereikt, dankzij hun is het woord ‘sjoemelsoftware’ het officiele Dikke van Dale Woord van het Jaar geworden *smileys die staan te juichen* hoezee voor Volkswagen! Ook hebben ze dankzij hun geintje de Europese overheden zover gekregen om dieselauto’s geen uitstel meer te geven om iets aan de uitstoot te doen. Zou dit een begin van het einde van de dieselauto kunnen zijn? Voor het zover is, genoot ik nog een keertje van het kleine dieselmotortje voor in de Skoda Continental, terwijl jij in Harlingen mocht blijven voor een nachtje.
Woensdag mochten we namelijk weer in het mistige Friesland rondrijden. Na al die vrachten met vervuilde grond gisteren, had ik jouw bak al netjes schoongespoten. Wat dat betreft verschilt Friesland niet veel van Noord Holland, want ook hier sta je zonder extra beschermingsmiddelen met een krachtige brandweerspuit vanaf de grond de bak schoon te spuiten. Om er vervolgens alsnog in te moeten klimmen om een bonk hardnekkige klei los te steken. Maar goed, dat was gisteren, vandaag is je bak mooi schoon, zijn mijn kleren weer droog en zijn we helemaal klaar voor een dagje zandrace. Op een wiebelende steiger schepte de kraan jouw rugzak vol, waarna we de mist indoken richting het knusse centrum van Harlingen. Had ik het gister nog over het weidse Amerikaanse uitzicht, nu moesten we elk rondje een Mickey Mouse rotonde trotseren *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* aan de sporen te zien zijn we niet enigste die via de stoeprandjes de rotonde oversteken, en uiteindelijk lukte het ons na 7 pogingen om zowel in de binnen- als de buitenbocht de stoeprandjes eens niet te raken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* frusterend genoeg was dat ook meteen het enigste rondje dat het lukte. Als goedmakertje hadden we op het stort een stukje zandbaan, compleet met een bochtje, wat paaltjes en een wals die regelmatig in de draaicirkel parkeerde. Het was een bewerkelijk dagje, maar uiteindelijk lukte het ons weer om met het gehele team van 5assers en kieptrailers 3 verschillende loswallen leeg te rijden. Maar daarna hield het niet op, we mochten nog wat grind laden om mee terug te nemen naar Noord Holland. Op de radio hoorden we dat de Britse afdeling van de PETA, die vereniging die zo anti-dierenleed is, bontjassen gaat uitdelen. De jassen, gemaakt van zachte beesten, zijn bij hun gebracht door mensen die last kregen van een ‘knagend’ geweten *smiley die om z’n eigen grap lacht* en worden nu uitgedeeld aan vluchtelingen die last krijgen van de kou. Zo zijn die arme dieren niet helemaal voor niks overleden. Ook werd er iets verteld over een typcursus blind typen. Niet voor blinde mensen, maar ook voor mensen die gewoon kunnen zien en graag wat sneller willen typen. Daarvoor is het zogenaamde tienvingertypen ontwikkeld, waarbij je, zonder op je toetsenbord te hoeven kijken, snel kunt typen. Vandaar ook die puntjes die je voelt bij de F en de J, dat zijn de vaste punten voor je wijsvingers. Waarom dat zonodig snel zou moeten? Volgens de onderzoekers kan het per uur zo’n 10 minuten schelen. Maar wat ook opviel, was dat de kinderen in de basisschoolklassen waar het een en ander werd uitgeprobeerd, minder spelfouten maakten dan kinderen van dezelfde leeftijd die geen typcursus hadden gedaan. Gek genoeg ging het taalgebruik en gebruik van punten en komma’s er ook op vooruit. De werkstukken werden langer en de leerlingen ginger dieper op de stof in dan de leerlingen uit de groep zonder cursus. Nu herken ik dat wel een klein beetje in mezelf. Ook ik heb moeite om de stukjes kort te houden. Vroeger werd ik door m’n ouders gedwongen om een typcursus te doen (“Kan je altijd nog iets in de administratie doen.”) maar ik ben ze daar nu nog steeds dankbaar voor. Eenmaal aan het typen is het soms lastig om te stoppen, als de woorden beginnen te komen, blijf je gewoon doorgaan. Volgens de onderzoekers komt dat ook omdat je niet word afgeleid voor het zoeken naar de juiste letter. Misschien hangt het ook een beetje samen met wat ik hoorde over het fenomeen ‘snellezen’. Wil je iets snel maar wel grondig lezen, lees dan juist iets vlotter dan je eigenlijk gewend bent. Je hersenen hebben namelijk meer capaciteit dan je gebruikt tijdens het rustige lezen, en daardoor ben je snel geneigd af te dwalen, waardoor je na een paar bladzijdes geen idee meer hebt waar het over ging. Lees je echter sneller, dan moeten je hersenen meer werken om bij te blijven, en is er dus minder capaciteit over om te beginnen met dagdromen. Misschien is dat ook waarom uhm mensen die uhm nouja vlot praten, meer uhm hoe zeg je dat, tja dat mensen daar beter naar uhm luisteren, omdat uhm zeg maar de hersenen minder tijd hebben om ondertussen uhm wat vlinders uhm te tellen. Lang verhaal kort: ben je op zoek naar een plek op de arbeidsmarkt, of heb je kinderen op de basis- of middelbare school, denk dan eens aan een intensieve typcursus (kinderen die een saaie typcursus kregen zonder al te veel ondersteuning, presteerden niet veel beter dan de kinderen zonder typcursus), al was het alleen al omdat het huiswerk of de sollicitatiebrieven dan sneller klaar zijn.
Nadat we gister in de uithoek Den Helder waren geweest, mochten we donderdag weer naar de uithoek Amsterdam. Of uithoek, eigenlijk het centrum van Nederland. Ondanks de nieuwe spitsstrook op de A7 moesten we toch nog even van het gas af, voordat we bij de loswal waren. Om vervolgens de hele dag naar midden in de stad te kunnen rijden. Nouja niet het echte midden, het oude centrum met de grachtenpanden, maar een ietwat ghetto aandoende wijk aan de buitenkant van de ring. Een echt productieve dag leek het niet te worden. De eerste vracht konden we wachten tot de uitvoerder een kopje thee voor me had gezet. De tweede vracht waren we zo snel terug dat de kraanmachinist nog geen tijd had gehad om onze eerste vracht op te ruimen, en de derde vracht dook ik met een volle blaas de file in *smiley die rood begint aan te lopen* gelukkig kon ik tijdens de schaft even stoom afblazen, om vervolgens samen met jou rondetijden van een halfuurtje neer te zetten. Ongeloveloos, ondanks dat ze nog steeds maar 70 km/h rijden op de ring, en dat we ook ook nog door die ghettobuurt heen moesten manouvreren, leek het wel steeds sneller te gaan. Mischien ook wel een beetje opgehitst door wat we tegenkwamen. Ja, juist in de grauwe buurt zagen we eerst een Nissan GT-R en een paar rondjes later ook nog eens een Alfa Romeo 4C. Ondanks dat ze probeerden onopvallend langs te rijden in hun zwarte en grijze pakken, lieten de opvallende lijnen zich niet maskeren. Tussendoor hoorden we op de radio dat er volgend jaar zo’n 5 miljard aan motorrijtuigenbelasting gaat worden binnengehaald. Doordat er kortingsregels voor hybrides en zuinige types komen te vervallen, en er wat dingen zijn veranderd bij de oldtimers, worden de inkomsten aardig opgepompt voor de overheid. Fijn, kunnen ze met die extra’s mooi de A7 opknappen. De spitsstrook voelt namelijk aan als een biljartlaken. Een biljartlaken wat van de 6e verdieping naar beneden is gesodemieterd. Met de rest van de biljarttafel er nog bovenop *smiley die achter z’n oor krabt* tja niks mis met de asfalteerploeg, maar de ondergrondmakers hadden wel iets beter hun best kunnen doen. Na alle drukte van de Amsterdamse stad mochten we nog even naar Hoorn, om 2 vrachten speciaal zand naar Andijk te brengen. Van krap en beroerd naar het ruime Westfriesland. Waar het erf zelf dan weer niet zo heel ruim is, maar precies groot genoeg om onze kont te kunnen keren. Zo konden we het zand precies tussen de hekken door in de paardenbak kiepen, waarna ik nog even naar binnen liep om de bon af te tekenen. Vanuit de boxen werd ik aangestaard met grote, donkere ogen, de oortjes nieuwsgierig naar voren, een zacht briesje wanneer ik de fluwelen neus aaide. Ja 400+ pk’s is indrukwekkend, maar 1 pk heeft zoveel meer charme *smiley met hartvormige ogen*
Vrijdag mochten we weer naar Amsterdam, maar nu gelukkig naar het rustige Westpoort. Verscholen achter hekken en grote gebouwen, was het blonde duo uitverkoren om een bootje leeg te rijden. Het had er alle schijn van dat het uit zou lopen om onduidelijke redenen, zo op de vrijdag van de Kerstborrel, maar wonderbaarlijk genoeg waren we maar anderhalf uur later klaar dan de planner had ingecalculeerd. Tja het laatste stukje ging niet zo snel, omdat de shovelmachinist het opruimen van de bulten zand niet goed kon bijhouden, en dus kon ik mooi een beetje radio luisteren en wegdromen. Zo hoorde ik niet alleen dat de landelijke overheid niet wil dat gemeentes zelf bepalen dat er geen oude (zogenaamd vervuilende) auto’s in het centrum mogen komen, ook hoorde ik dat in Peking voor de tweede maal een smogalarm met code rood was afgegeven. Word het niet eens tijd om te gaan leren van dit soort situaties? In plaats van alleen oude auto’s uit de stad te weren, gewoon alle auto’s uit de stad weren. En die stinkende snorbrommers ook. Dat we voortaan vanaf grote, bewaakte parkeerplaatsen net buiten de stad, voor slechts een paar euro naar de binnenstad kunnen reizen met een electrische bus. Geen stank en constant gebrom meer in de stad. En geen ingeslagen ruiten en afgetrapte spiegels wanneer je dan eindelijk je auto weer hebt terug gevonden, ergens in een achterafstraatje, waar je voor 25 eipo hebt mogen parkeren. Na het dagdromen was het tijd voor een paar vrachten graniet vanaf de andere kant van de Westpoort, daarna nog even een vrachtje zand naar Zaandam, en toen volgas naar de zaak. Ondanks dat het aanvoelde als een frisse lentedag, was het toch tijd voor de Kerstborrel. Na een hartverwarmende speech van de directeur, die een rijtje duizelingwekkende cijfers over het aantal kilometers, kuubs en tonnen van het afgelopen jaar opnoemde, was het buffet geopend. Lekker eten, lekker borrelen, en vooral lekker kletsen met de collega’s. Samen werken is leuk, maar samen wat ouwehoeren over hoe het nou met je gaat en wat je deze vakantie gaat doen, is nog veel leuker.
Tja en toen was het opeens al zaterdag, voordat ik de garage verliet en de fiets tussen het hek door probeerde te sturen. Lekker uitslapen, wakker worden, en nog eens omdraaien, en de rest van de dag op de bank hangen. Het bleek Disneydag te zijn op tv, met de hele dag door van die tekenfilms met beesten en dik ondersteepte Amerikaanse moraallessen *smiley met natte oogjes* een emotionele dag, dat snap je wel. Eerst een kudde Dalmatiërpuppies die bijna word afgeslacht voor een nieuwe jas, en vervolgens een leeuwengezin waarvan de vader word vertrapt door gnoes *smiley die ligt te hikken op de bank* het is gewoon zieluhg! Gelukkig was er ook nog iets met Hans Teeuwen op tv, hoefde ik in ieder geval niet op het journaal te zien hoe Normaal stond te høken tijdens het afscheidsconcert, want dat zou geheid weer janken zijn.
Na die emotionele dag was het zondag tijd voor keihard presteren. Er was in de familie een keeztoernooi georganiseerd, en na een middag kaarten opgooien, pionnen verzetten en soep met broodjes, was het tijd voor de prijsuitreiking, compleet met grote beker en kleinere prijzen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* met een nieuw paar sokken voor de 5e plaats, uitnodigingen voor volgende feestjes en een volle buik keerden we weer huiswaarts. Wat is het toch mooi als we zo met z’n allen samen kunnen zijn. Een fijne gedachte om mee in bed te kruipen. Weltrusten.
