Geachte Shirley, week 52 2015


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, na een zeer competitieve zondag, kon ik maandag lekker uitrusten, en jij ook. Zo in de Kerstvakantie was er weinig werk, en dus hoefden wij niet op pad vandaag. Kon ik lekker wat in huis studderen, beetje huishouden, beetje bankhangen met een kopje thee en een boekie, heerlijk. En ook nog wat productiefs gedaan, want ik heb zelf een kalender in elkaar gefrabiceerd, en daarna ook nog eens gekookt voor wingman *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* poeh wat een dag!

Gelukkig kon ik dinsdag weer met jou op pad. Lekker uitrusten, want zo in de vakantie was het een stuk rustiger op de weg, en de collega die we op sleeptouw hadden hield zich ook netjes stil. Tot we in Amsterdam aankwamen, want hij had nog nooit eerder een bootje daar leeggereden. Gelukkig kon hij een beetje aan de 10×4 wennen, die hij voor een dagje mocht gebruiken, zodat het vlot ging met het bootje. Terwijl wij met 2 vijfassers het zandhok aan het volkiepen en de boot aan het leegrijden waren, reden er 2 kieptrailers graniet vanaf de andere kant van de Westpoort naar ons toe. Ze beleefden een stuk meer onderweg, en zo was het een gezellige bedoening op het verder rustige werk. Tussendoor nog een paar vrachtjes zand naar de asfaltfabriek van de buren, nadat de boot leeg was nog even wat vrachten graniet met de kieptrailers mee, en toen als laatste ritje nog een halve vracht grindjes naar een meneer in Oostzaan. Een knus maar langgerekt dorpje, en helemaal achterin daaro ergens een doodlopend weggetje in, voorbij de borden die waarschuwen voor smalle bruggetjes, en dan net voor zo’n smal bruggetje ergens een erfje opdraaien. Haren in de wind, tussen de boerenspulletjes en moderne huizen op knusse kavels, de lucht van net-buiten-Amsterdam die zich vermengde met de paardenlucht uit de tuin van de buurman, ja het heeft wel wat *smiley die dromerig voor zich uit staart* en dan weer op huis aan.

Woensdag mochten we weer vroeg op, weer naar Amsterdam Westpoort. Dit keer niet voor een bootje zand, maar een bult zand die nog achter op het terrein lag, en in het vak bij het andere zand gestort moest worden. Een korter rondje nog dan gisteren, met 0,7 kilometer per vrachtje, 34 vrachten lang. Ach ja, tijd genoeg om de teller te kijken, zo in deze rustige stadssavanne, een uitgestrekte schrale vlakte met hier en daar een bult puin, wat verdorde bosjes olifantengras die zachtjes wuiven in de wind en een enorme Cat die naast ons stond te purren. Op het nieuws hoorden we ondertussen dat, na de uitstel van betaling-aanvraag van Macintosh gisteren (bekend van winkels als Dolcis, Scapino, Manfield en Invito), vandaag ook V&D uitstel van betaling heeft aangevraagd. Het ging al een tijdje niet goed, maar nu lukte het blijkbaar niet langer meer om buiten het voorportaal van faillisement te blijven. Naar voor de medewerkers, die nu gevoelsmatig werkloos de Kerst ingaan. Naar ook voor de leveranciers die met geannuleerde voorraden, en erger nog, onbetaalde rekeningen blijven zitten. Terwijl de horeca in deze zonnige december een hele beste zomer heeft, vertellen medewerkers van het grote winkelconcern dat juist door het mooie weer de mensen niet naar binnen kwamen voor een nieuwe wintergarderobe. Ondertussen hebben ze bij de politie ook nog steeds een tekort aan mensen, en vooral aan geld. Misschien dat ze de handen ineen kunnen slaan? De politie wat extra geld toeschuiven kost vast minder dan alle V&D medewerkers een uitkering betalen. En het imago zal er ook wel wat van opknappen wanneer er vriendelijke en service gerichte dames achter de balie staan bij het pliesieburo. Ervaring met lastige klanten en het dragen van een uniform hebben ze al *smiley die aan z’n kin krabt* al dagdromend gingen wij ondertussen weer richting huis, het zandhok was vol, tijd om vakantie te gaan vieren. Waarschijnlijk net zoals de bestuurder van die bloedmooie Mercedes SLS AMG cabrio die we op de A7 troffen.

Donderdag begon de dag wederom met uitslapen, om daarna geruisloos over te gaan in bankhangen. Goed uitrusten inderdaad, want die avond moest ik flink aan de bak. Terwijl jij nog lekker van het zonnetje stond te genieten, alle uurtjes tellend die je niet hoeft te strooien, ging ik samen met wingman op pad voor het Kerstavond-diner. Aan de mooi gedekte tafel te zien, zou het nog zwoegen worden vanavond, om die hele stapel Kerstbroodjes weg te werken. Na de soep volgde een keur aan plakjes dode beesten, konijnenvoer en kaas, en gingen de broodjes letterlijk als warme broodjes over tafel. Want dit is dan toch waar Kerst om draait? Samen zijn met je dierbaren, je waardering uitspreken naar hen, mooie herinneringen ophalen en nieuwe herinneringen maken, eten, borrelen, een competitief potje Keezen, het kleine kind voor de tv zetten en dan met de grote mensen over grote-mensen-dingen praten *smiley die het mes op tafel zet* het ging er serieus aan toe, maar geheel volgens de Kerstgedachte had ik dan wel een broek aan, gekocht bij de V&D, ouderwets in de bakstenen oflijn winkel, zodat ik in ieder geval met een schoon geweten op m’n hoge hakken naar de keuken kon tippelen voor een sigaartje onder de afzuigkap *smiley met een aureooltje om z’n hoofd* Voordat we huiswaarts keerden was het inmiddels al Eerste Kerstdag geworden.

En ook die dag was het weer tijd voor familie aangelegenheden. Alle nieuwtjes over carrière veranderingen en aanstaande verhuizingen werden besproken, de koffie, thee en later ook borrel vloeide rijkelijk, er was ruim voorzien van gebak en knabbels, en ook nu weer was er een heerlijke dinch (iets wat het midden houd tussen een lunch en een diner) met soep en een lopend buffet met broodjes en salades. Van oma tot achterkleinkind, iedereen was blij en tevreden, zodat ik mijn aanval van Kerststress van die ochtend weer kon vergeten. Na de dinch reed ik samen met wingman naar weer een ander gedeelte van de familie, voor weer een andere Kersttraditie: lekker op de bank uitbuiken en foute Kerstfilms kijken. Met de nadruk op ‘fout’ *smiley met een witte baard en rode hoorntjes* beetje slap ouwehoeren, lachen om de slechte grappen, en daarna lekker aangeschoten weer de auto inrollen. Ja snoes, ik weet het, de strooidienst gaat gewoon door, maar als het metertje in de auto ’s nachts nog 14 graden aangeeft, dan kan ik het er wel een keertje op gokken met een biertje, toch?

Na het vele eten en films kijken van de dagen ervoor, vond ik het wel fijn om zaterdag weer te kunnen uitslapen. Maar niet te lang, want ook die dag waren er weer wat visites geplanned. Eerst weer een opa en oma verblijden met een visite, thee drinken en koekjes eten, en daarna naar m’n ouders voor een avondje gourmetten met het hele gezin. Met alle drukke levens en carrières die we hebben, zien we mekaar soms minder dan we eigenlijk zouden willen, maar zo met z’n allen bij elkaar was het weer vanouds gezellig. Ondanks het geknoei met bier en de nogal grove ui *smiley die zit te vloeken* ja dit is waar Kerst om draait, en eerlijk gezegd wil ik niet tot volgend jaar Kerst wachten tot ik weer met m’n ouders en zusjes om tafel kan zitten. Ik weet niet of Jezus het ook had, maar ik kom ook graag terug naar die koestal waar ik jaren geleden ben geboren. Niet in de sneeuw, zonder visite van koningen, maar wel met de Wijzen (opa’s en oma’s) die vanuit het Oosten kwamen, zonder kamelen maar met kadootjes. En waarschijnlijk als je uit het raam had gekeken, had je ergens in de verte ook wel wat schapen op een landje zien staan. Ja, de Kerstgedachte, bijna was ik murw geslagen door alle commerciële rompslomp, dat er geen Kerst is zonder sneeuw en veelste dure cadeau’s onder een absurd grote boom die meer versiering heeft dan een doordeweekse homobar in Amsterdam, maar gelukkig kwam het toch nog tevoorschijn, het gevoel van saamhorigheid en delen (zelfs al is het maar het laatste stukje biefstuk van de gourmetschotel), er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Een beetje woesie rolde ik die avond m’n bedje in.

Tja en zondag was het wederom tijd voor een jaarlijks terugkerende traditie: vrachtwagens kijken in de Brabanthallen. Na een lange rit tussen het andere zondagsverkeer door, liepen we gevieren de grote hallen binnen, die waren volgepropt met grote, glimmende vrachtwagens. Diverse merken, diverse types, diverse bladiebla technische… *smiley met glimmende ogen* al snel was ik afgeleid door alle lampjes en glimmers en de Opel Blitzen die er stonden opgesteld. De plaatjes van lekkere wijven, schedels en draken die meerdere vrachtwagens sierden, waren geweldig om naar te kijken, ik kreeg er zelfs een nat kruis van *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* ownee, dat was van de gemorste thee. Behalve de standaard vogels, André Hazes en schaars geklede vrouwen, zag ik nu ook een auto met een paar hoge hakken boven de voorruit, hoge hakken op het dashboard en overal metallic glimmertjes *smiley die begint te kwijlen* op het zijraam stond iets over een Fryske bestjûrster, en naast me hoorde ik iemand mompelen “Nu wil jij zeker ook een paar Prada’s op je treeplankje schroeven?”. Nou, eigenlijk wel ja! Maar voordat ik kon gaan shoppen bij een van de vele accesoiresstands, gingen we eerst bij de Hoogvliegerstruck langs. Ook daar was er weer groots uitgepakt. Een mooi versierde Kerstboom en een tafel voor met leuke knuffels en gebbetjes met het Hoogvliegerslogo erop, allemaal voor het goede doel, om ernstig zieke kinderen een mooie dag te kunnen bezorgen. Na nog wat handjes schudden met bekenden en een broodje kroket was het tijd om weer huiswaarts te keren. Nog even op de bank hangen en alle indrukken van vandaag laten bezinken. Als ik m’n ogen dichtdoe, zie ik het nog steeds glimmen en glitteren. Ja snoes, mooi voor een dagje, maar niks voor jou, dat weet ik, binnen de kortste keren zouden jouw glimmers verborgen gaan onder het stof en de prut. Maar toch heb ik wel een leuk kadootje voor je meegenomen *smiley die knipoogt*

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *