Geachte Shirley, het had een rustige avond moeten worden, om alle indrukken van de pracht en praal van de Brabanthallen wat te kunnen laten bezinken. Maar het liep iets anders, op tv was namelijk de documentaire van Tom Coronel. Van de glinsterende vrachtwagens naar een buggy vol zand, stof en bagger. Fascinerend om nu eens beelden van de Dakar rally zelf te zien, en niet de mooie landschapsbeelden vanuit de helicopter of de interviews in het bivak. Een man die met een kapotte buggy in het midden van nergens staat, die met tranen in z’n ogen vertelt dat ie er klaar mee is, en dan is het pas de vierde etappe. Geholpen worden door andere teams (ook al zijn er eerst een paar volgas voorbij gereden, of trekken ze de omgeslagen buggy niet overeind, maar meteen ook weer over de kop) en de locals, samen strandden met een andere deelnemer die gelukkig wel wat extra te eten en drinken bij zich heeft, alles zien we. En word hij niet gered door zijn broer Tim, dan staat Timtrans wel klaar om hem naar het bivak te slepen. Eigenlijk is een uurtje dan te kort. Maar precies lang genoeg voor de programmering, want daarna kwam de terugblik van Boer Zoekt Vrouw. Yvon ging op bezoek bij de boeren van het afgelopen seizoen en een paar van de boeren van het seizoen daarvoor, waarin 5 Nederlandse boeren in het buitenland werden gevolgd. Mooi om te zien dat een hoop van de deelnemers iemand hebben gevonden, ook al is het dan iemand die ze na de uitzendingen in de kroeg hebben ontmoet. Liefde laat zich niet altijd door een camera leiden, dat zagen we wel aan de briefschrijfster die tijdens de logeerweek mocht vertrekken, en daarna op het grote Boer Zoekt Vrouw-feest de klik voelde met een vrijgezelle boer van een paar seizoenen geleden. En als we dan toch in de terugblikken zitten, dan meteen maar even Zondag Met Lubach meenemen. Wat jammer dat ik dat programma niet vaker heb gezien, die gozer is echt grappig! Hij deed een overzicht van het afgelopen jaar. Een aanradertje om even terug te kijken. Van ‘politiek’ tot ‘bang’ en de verkiezing van Het Dier Van Het Jaar, allemaal even humorvol gebracht.
Maandag kon ik gelukkig uitslapen, na zo’n lange avond van tv kijken. Op het gemakje een beetje brunchen, nog wat lezen, boodschapje doen, en weer verder met lezen en bankhangen. Heerlijk. Wingman moest wel aan het werk, en omdat hij wel wat lekkers had verdiend, maakte ik die avond een lekker bord vol shoarma en gebakken aardappeltjes voor hem. Poeh wat een dag *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*
Dinsdag begon hetzelfde, alleen duurde het nu iets langer in de supermarkt. Bij het vleesschap hing namelijk een bordje dat je 10% korting zou krijgen op hert, kangoeroe, konijn en andere typische Kerstdieren. En dus gooide ik een stuk kangoeroebiefstuk in het mandje. Helaas werd die korting er bij de kassa niet afgehaald, waarna ik naar de servicebalie doorliep. Terwijl ik stond te wachten tot de vrouw voor me haar bloemstukje had laten inpakken, las ik wat voorpagina’s van kranten: 3 grote supermarkten stoppen in 2016 met het verkopen van plofkippen. De Lidl, Jumbo en Albert Heijn gaan minder-ongezonde kippen verkopen, die langzamer groeien en minder antibiotica krijgen. Fijn om te lezen, als de vrekkige consument niets wil doen het probleem, dan nemen de supermarkten zelf hun verantwoordelijkheid. Ondertussen kwam de vrouw achter de balie erachter dat het inpakpapier voor het bloemstukje te klein was, en begon ze opnieuw met een groter stuk doorzichtig plastic. Ok ik heb vakantie en alle tijd, maar de 10% korting waar ik eigenlijk op hoopte was slechts 43 cent, is het dat wel waard? Jawel, want ik heb de tijd, en dit is gewoon een principekwestie *smiley die bijna staat te stampvoeten* nadat de vrouw klaar was met inpakken, keek ze mijn bonnetje na, waarna ze op onderzoek uitging bij de vleesafdeling. Ze kwam terug met de mededeling dat het kaartje waarop de korting stond aangegeven daar eigenlijk niet meer had mogen hangen, en dus kreeg ik niet alleen de korting, maar het complete bedrag terug *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* alhoewel, juichen, Hollands als ik ben vond ik het toch jammer dat ik het hert en het konijn had laten liggen. Eenmaal thuisgekomen zag ik dat er wat folders door de bus waren geduwd, waaronder een folder van de Jumbo. Niet alleen hebben ze een zooitje producten die het hele jaar door vast in de aanbieding zijn (is het dan niet gewoon een prijsverlaging?), ook gaan de slavinken en het mager rundergehakt in de kiloknallende aanbieding. Hallo Wakker Dier! Het tij lijkt te zijn gekeerd voor de kip, maar hoe moet dat nu met de vinken en magere koeien? Zijn die het volgende slachtoffer?
Woensdag genoot ik weer van een dagje chillaxen. Het gaat zo goed, ik heb alweer een boek uitgelezen, Sex en de Citadel. Een dikke pil, maar wel een aanrader voor mensen die nieuwsgierig zijn naar het sexleven van mensen in het Midden Oosten die kant uit, en dan vooral Egypte en buurlanden. Maar ook voor mensen die nieuwsgierig zijn naar wat de Koran en wat de Profeet Mohammed hebben te vertellen over sex en sexualiteit, is dit een interessant boek. Als je leest hoeveel moeite de mensen daar hebben om met hun partner te bespreken wat ze lekker vinden, en hoe hypocriet er met sexualiteit word omgegaan, dan snap je wel dat het nog even kan duren voordat mensen daar in vrede en wat democratischer kunnen leven. Na dat geopolitieke lesje was het tijd om wat lekkers voor wingman te koken, hij had namelijk wel de hele dag gewerkt, en dus kwam er een bordje met wokgroenten, noedels en kangoeroebiefstukpuntjes op schoot te leggen, terwijl we lekker een filmpje keken. De Nederlandse film Michiel de Ruijter (of is het toch de Ruyter?) blijkt een geweldige geschiedenisles te zijn, zeker voor Nederlandse-filmbegrippen zitten er veel goede dialogen, actie en mooi camerawerk in. De oorlogen op zee met talloze schepen zijn indrukwekkend om te zien, terwijl er op het vasteland ondertussen druk word gekonkelfoest door de raadsheren van de 7 provincies, een voorzittertje hier en daar, en een ietwat homosexueel aandoende Prins van Oranje. Wat een gave film, echt een aanrader. Net als de film Intouchables trouwens, die we daarna keken. Dat relativeert het leven weer een beetje, wat kunnen we ons dan soms druk maken om niks.
Donderdag probeerden we nog wat langer uit te slapen dan dat ik de hele week al had gedaan. Wingman lag lekker op tuk op de bank, en ik zat met m’n neus in een tijdschrift, tot het buiten al een tijdje schemerig was, toen werd het tijd voor ons om actief te worden. Nette kleren aan, dikke laag schmink erop, jaja het was tijd voor een feestje *dansende banaan* wingman was gevraagd om staande bij te staan bij een groot feest in de wielerbaan. Of op de wielerbaan? Nouja we stonden in een grote hal, langs de ring Alkmaar, naast de McDonalds. Na een romantisch diner bij diezelfde McDonalds gingen we de zaal in. Hoe het er normaal gesproken uitziet, weet ik niet, maar nu leek het verdacht veel op een discotheek. De bar aan de ene kant, wc’s aan de andere kant, en recht tegenover de ingang een groot podium met draaitafels en grote tv schermen. Al voor 10 uur stonden de eerste mensen voor de tent te wachten, terwijl wingman nog even snel de apparatuur nakeek. De eerste DJ van de avond, The Flexican, begon alvast op te warmen, terwijl zijn MC Sef wat door de microfoon brabbelde. Een uur lang luisterden we naar muziek waarvan we niet helemaal wisten hoe je daar nou op moest dansen. Ondertussen vulde de zaal zich met jongeren. Jonge jongeren. Op de site stond wel iets over 18+, maar ik denk dat een groot gedeelte van het publiek die leeftijd niet haalde. Maakt ook niet uit, want volgende op de lijst was FeestDJ Ruud. Een beetje ‘apres-ski meets Foute Uur’ achtige naam, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. Maar helaas, hij kon ze niet waarmaken. Na de tweede keer dat ie een introotje van een ’90s gabbernummer had ingestart, en wij klaar stonden voor een ouderwets potje hakken, gooide hij er weer een ander nummer in. Iets met een veels te harde beat, wat wij niet kenden maar de jongere jongeren blijkbaar wel. En na een mix van Mundian to Bach Ke (spel ik het zo goed?) en Sean Paul van welgeteld 7 seconden, die vervolgens weer overging in een of ander hardstyle nummer dat werd overschreeuwd door een overfanatieke MC, waren we het eigenlijk wel zat. Tijd voor een rookpauze, naast de tent, tussen de terrasverwarmers en jongeren die hun filtersigaretten door een oudere broer of zus hebben laten kopen. Ouderen (mensen van boven de 25, zoals wij) zouden lekker aan een tafeltje willen zitten, zodat ze lekker wat kunnen babbelen zonder hun longen eruit te schreeuwen om over de muziek heen te kunnen komen. Jongeren daarentegen praten op luide toon (zodat je goed kan horen dat ze nog geen baard in de keel hebben) en maken zo nu en dan een achterwaartse salto. Helaas, in tegenstelling tot de vele jouwbuis-filmpjes waarin het fout afloopt, ging het nu wel goed, waarna de mannen-zonder-baardgroei elkaar stevig knuffelen met een serieus gezicht. Een bijster fascinerend fenomeen. Ondertussen ging de muziek binnen onverstoord verder *smiley die achter z’n oor krabt* mischien zijn we hier ook wel te oud voor *smiley die diep zucht* en dat dachten die andere 25+ers ook, die enthousiast naar ons toe kwamen, opgelucht dat ze niet de enigste 40-ers waren *smiley met opengesperde ogen* wingman begon in pure paniek aan zijn baard te plukken, terwijl ik me voornam om volgende keer minder schmink en een nog korter jurkje te dragen. Nee, dit voelde niet als een fijne Oud op Nieuw-viering, maar meer als een ordinaire stapavond in een tent waar ze te hippe muziek draaiden. Om een uurtje of 4 was het feest afgelopen, en konden we huiswaarts keren, om daarna met een kleine ruis in de oren in bed te kruipen.
Vrijdag was maar een kort dagje, in de middag werden we pas wakker, beetje bankhangen, pizzaatje eten, en weer op tuk.
Want zaterdag moest wingman namelijk weer te werk. Terwijl ik me lekker lui nog eens omdraaide, stond hij alweer te zwoegen naast de wielerbaan om alle technische spullen weer op te ruimen. Die grote feesten zijn wat dat aangaat net als houthakken: voordat de kachel brand heb je er al 3 keer warmte van gehad. Maar goed, rond lunchtijd kwam hij weer thuis. Ik had al ruimte gemaakt op de bank, en net toen ik over de lunch wilde beginnen, ging de telefoon weer. Leefden we vorige winter volgens mijn telefoon en strooidienst, deze winter lijken de rollen wel omgekeerd. En dus stapte ik nu bij wingman in voor een spoedklus. In Lochem. Voor de supertruckers onder jullie: dat is net voorbij tadadadada Bathmen! Even snel de apparatuur bij elkaar zoeken, spanbandje er overheen en lekker toeren. Ondertussen even naar wingmans baas bellen, want die vierde juist die middag het nieuwe jaar met al z’n personeel. Nouja dan moest ie er maar eentje missen dit keer. Op de klus aangekomen was al snel duidelijk waarom er geen stroom was, het tankstation en het mechanisatiebedrijf zaten in het donker, omdat het pand ertussen was weggefikt. Niet de juiste manier om het nieuwe jaar in te gaan, maar gelukkig waren er hier geen doden gevallen. Op de radio hoorde ik dat er tijdens de rustig verlopen jaarwisseling slechts een stuk of 60 auto’s in vlammen zijn opgegaan, en maar 3 doden waren gevallen, tijdens een steekpartij, een vuurgevecht en bij het springen van een dak af. Niet alleen besefte ik me toen dat ik al een hele tijd geen nieuws meer had gehoord, maar ook dat onze grenzen van wat we als ‘normaal’ en ‘rustig’ beschouwen al aardig zijn opgerekt. Veel tijd om daar bij stil te staan had ik niet, want wingman verzon meteen al een paar klussies voor me, spanbandjes loshalen en opruimen, kastje aanpikken, gereedschap opzoeken, net de dingen waar ik zo goed in ben in het schemerduister. Gelukkig had hij al vlot alles aan de praat, konden de mannen van het mechanisatiebedrijf en het klusbedrijf verder om het pand klaar te maken om maandag weer aan het werk te gaan, en konden wij weer op pad. Om van de nood een deugd te maken, nam wingman me die avond lekker mee uit eten, bij de Burger King *smiley met hartvormige ogen* wat een schatje is het toch ook. En om de dag af te sluiten, nog even langs de zaak voor, even horen of er nog spannende dingen verteld zijn in de speech, beetje slap ouwehoeren met collega’s, de baas nog even aan het schrikken maken over de factuur die eerdaags in de bus gaat vallen, en daarna lekker op huis aan, om moe maar voldaan in bed te kruipen.
Tja, en dan is het zomaar zondagmiddag. Voor de brunch is het eigenlijk al te laat, maar ach, die ene vrije dag in de week, gun ik wingman zijn extra uurtje slaap wel. Kan ik ondertussen in het volgende boekie beginnen te lezen *smiley die zich nog eens uitrekt*
