Geachte Shirley, wat was het lekker, een zondagje op de bank hangen en Dakar kijken. Wingman kon eindelijk van zijn welverdiende rust genieten, en ik kon zien hoe de stoere mannen (en enkele vrouwen) zich vroeger door het woeste Afrikaanse landschap heen worstelden, naar de finish aan het strand van Dakar. Onvoorstelbaar, met een soort van navigatie het tentenkamp uitrijden, hopen dat je voertuig niet in de fik vliegt, in de omgeving van tenten oppassen dat je geen plaatselijke bewoners aanrijd, en gewoon gaan. Dat het niet iedereen lukte, is wel te zien aan de verschillen tussen het starters- en het finishersaantal. En dan gaan we het niet over de doden hebben, want die vielen er toen ook regelmatig. Hoe anders gaat het er dan aan toe in de nieuwe editie. In plaats van tenten staan er complete motorhomes, en vrachtwagens vol monteurs en reserveonderdelen. Het bivak is afgeschermd van de buitenwereld met grote hekken, de navigatie is vele malen beter geworden, net als de communicatie. Moest je voorheen maar hopen dat er een helicopter voorbij kwam als je vermoeid en hyperventilerend van je motor was gevallen na een dag verdwalen in de woestijn, tegenwoordig hebben ze GPS en telefoons. En camera’s, zodat ze het thuis nog eens terug kunnen kijken. Leuk voor de sponsors. Nadat de Nederlandse reporters hun praatje hadden gehouden, werd er nog wel verteld dat er een deelneemster met haar Mini het publiek in was gereden tijdens de proloog. Je kan een hoop veranderen, maar de risico’s blijven.
Maandag kon ik niet al te lang uitslapen. Nee ik hoefde nog niet met jou op pad, maar ik moest me wel op de zaak melden voor een functioneringsgesprek. Of eigenlijk een evaluatie- en beoordelingsgesprek. Maar eerst zoenen met de collega’s en iedereen het beste voor het nieuwe jaar wensen *smiley met rode blosjes* Van tevoren hadden alle chauffeurs al een vragenlijst gekregen, met vragen als ‘wat zijn je sterke punten en je verbeterpunten’, ‘wat vind je van de planning’, ‘wat vind je van je werk/privé-balans’ en ‘wat zijn je doelstellingen’. En die doelstellingen moesten we dan ook nog in Human Resources-verantwoorde taal verwoordden. Ja dat is iets anders dan vrachten zand wegbrengen. Onbewust raakte ik er toch een beetje gespannen van. Als het zo direct word gevraagd, ga je toch een beetje twijfelen, of dit wel de carrière is die je nog zo’n 40 jaar wilt voortzetten. Denk ik. Of ben ik de enige daarin? Sommige collega’s waren er vrij stellig in: gewoon blijven rijden. En de 2 andere doelstellingen doorkruisen. Maar ik moest zonodig weer 3 dingen verzinnen. Ik heb al moeite met het inplannen van het volgende weekend, zonder dat het te vol word, en nu wou ik ook nog eens voor de komende jaren doelstellingen gaan bedenken? Nouja, 1 dag minder werken voor m’n 40e zal toch niet zo lastig zijn? Dan heb ik nog 15 jaar de tijd *smiley die grijnst* Het was even zweten, vooral toen jouw gegevens uit de boordcomputer ook nog eens tevoorschijn werden getoverd, maar al met al waren de leidinggevenden eigenlijk best wel tevreden over mij *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* en dus kan ik hier met trots vertellen dat mijn proeftijd wederom weer met een halfjaar is verlengt *smileys die proosten* en ik dus weer een tijdje met jou op pad mag, zolang ik jouw cabine maar wel netjes hou. Alhoewel ik niet de indruk kreeg dat jij dat ook graag wilde. Nu ik toch bezig was, kon ik net zo goed meteen even kijken hoe jij de vakantie door bent gekomen. Blijkbaar waren het 2 vermoeiende weken, want de accu’s waren leeg genoeg om de hulpstarter erbij te moeten halen. Geeft niet snoes, maakt allemaal niks uit. Ik maak er alleen even een notitie van, voor jouw volgende functioneringsgesprek.
Dinsdag mochten we dan wel op pad samen. Dat uurtje met een draaiende motor stilstaan heeft je goed gedaan, want je startte zonder problemen. Eerst gingen we naar Schagen, om 2 vrachten zand te halen voor een nieuw bouwproject in Warmenhuizen, en daarna door naar Amsterdam. Terwijl we op het nieuws hoorden dat er in Groningen een miljoen ton strooizout nodig was om de schaatsende scholieren van de straat af te houden, doken wij de file in. De A8 stond shocking klem, vanaf de N8 tot zover we konden zien. Dat hadden ze dan weer niet op de radio verteld. Snel de tachograaf op rust zetten, wie weet konden we de pauze er alvast op smokkelen. Oja, en m’n collega bellen! Maar die nam op met “Ik sta vlak achter je.” Volgende keer moet ik dat iets eerder bedenken. Via de mobilofoon hoorde ik een andere collega zeggen dat er iets aan de hand was bij het tankstation, en ondertussen begon het verkeer weer te rijden. Helaas, 26 minuten, net niet genoeg voor een pauze. Dan maar doorrijden naar de loswal in Amsterdam, waar we moesten laden voor een klus in Purmerend. Omdat het werk pal naast een provinciale weg ligt, waar het erg druk is tijdens de spits, mogen we er alleen tussen 10:00 en 15:00 kiepen. Daar konden we mooi het grootste gedeelte van de dag heen rijden, terwijl we ondertussen luisterden naar de totale-paniek-verhalen uit het noordoosten. Groningen en Friesland waren veranderd in een koud slagveld. Hoewel het bij ons nog redelijk warm was, vroor het daar al. Ook de grond. En daar kwam nog wat regen bij, wat bij contact met de koude grond meteen in ijs verandert. Scholen waren gesloten, treinen reden niet meer, auto’s ook niet echt. Iedereen werd aangeraden om thuis te blijven. Tenzij je in het ziekenhuis werkt, want daar kwamen veel mensen binnen met botbreuken en hersenschuddingen, van het vallen. Terwijl ik de kachel nog een graadje omlaag draaide, gingen we richting Alkmaar, om nog een vrachtje korrel te laden voor Heerhugowaard. Dat moest gestort worden langs een doorgaande weg die overgaat in een provinciale weg, waar het in de spits erg druk kan zijn, en dus moesten we daar tijdens de spits nog een vrachtje brengen, zodat het werk tenminste een beetje opschiet. Tja zo hebben ze allemaal een eigen filosofie over hoe het werk het beste gedaan kan worden.
In tegenstelling tot wat we hadden verwacht, werd ik woensdag wakker van de wekker. Het werd voelbaar kouder, en de strooiuitvoerder had ook al gewaarschuwd dat we waarschijnlijk ’s avonds of ’s ochtends wel aan de beurt zouden zijn, maar ik was niet gebeld. Onderweg naar de loswal in Schagen zagen we dat zelfs de gemeente de fietspaden had gestrooid *smiley met opengesperde ogen* dan moet het echt blinde paniek zijn geweest! Op de radio werd verteld dat iedereen boven de lijn Alkmaar-Nijmegen voorzichtig moest zijn, want het kon verraderlijk glad zijn. Blijkbaar ging die lijn dwars door Alkmaar heen, want de collega’s van het andere strooipunt (Spaansen heeft auto’s bij 2 steunpunten gestationeerd) mochten ’s ochtends vroeg wel uitrukken. En dus ook de andere helft van de ring Alkmaar strooien. Maar goed, ik mocht een paar uurtjes langer op bed liggen, en dat is ook wat waard. Met een vrachtje speciaal zand gingen we richting Bergen, naar dat voetbalveld waar we eind vorig jaar nog zijn geweest. De vrachten zand van toen waren gladgestreken, en nu moest er nog een laagje van dat andere zand overheen, voordat het kunstgras geplant kon worden. En daarna konden we weer naar Amsterdam, om zand te verslepen naar de provinciale weg die verbreed gaat worden. En aangezien die verbreding ook over een brugviaductconstructie gaat, moet er nog aardig wat zand heen. Voor 15:00. Gelukkig was er een hoop leuks te zien onderweg. Niet alleen zit er een Land Rover dealer tegenover het werk, op de uitgestrekt A7 kwamen we ook nog een Ferrari Straciatella tegen, geen rode dit keer maar een zwarte, die kort daarna werd gevolgd door een Mercedes SLS AMG cabrio *smiley die zit te kwijlen* hhhmmmmm wat een plaatje is dat toch. Met dat beeld in gedachten keerden we op tijd weer huiswaarts. Konden we ons mooi voorbereiden op het strooien *smiley die in z’n handen wrijft*
Donderdag werd ik wederom wakker van de wekker, en niet van de strooitelefoon. Nog steeds werd er gewaarschuwd voor gladheid in het noorden, en dat klopte wel, want jij gaf aan dat het precies 0 graden was, maar hoe verder we naar beneden reden, hoe warmer het werd. In Amsterdam mochten we eerst een paar uurtjes graniet rijden voor de betonfabriek, bij een aangename 6 graden boven 0. En daarna weer naar de loswal, om te laden voor de klus in Purmerend. Eigenlijk is het best lekker, die bloktijden, we hoeven pas te beginnen als het al licht is, en dat is een stuk veiliger dan in het donker staan knoeien op een werk waar je de weg niet precies weet, en op de gok via de platenbaan ergens het zand in moet duiken. Zo bezien zouden ze dat eigenlijk op meer werken moeten invoeren. In het centrum van Amsterdam gaan ze daar al mee beginnen, er waren namelijk wat mensen die voorstelden dat de verplichte openings- en sluitingstijden afgeschaft moeten worden, en winkels zelf moeten bepalen wanneer er wat te verdienen valt en wanneer niet. Theoretisch gezien betekent dat, dat die winkels dus 24 uur per dag open kunnen zijn, wat meteen op een hoop verzet stuitte. Maar wat is er eigenlijk mis mee, om tot middernacht open te zijn? Op die manier kunnen mensen die zelf ook tot een uurtje of 5, 6 werken gewoon na het werk nog even wat boodschappen doen/shoppen/naar de kapper gaan. Dat betekent dat of de openingstijd ook later word (omdat er ’s ochtends toch niet zoveel klanten zijn) of dat er meer werkgelegenheid komt. En ook meer veiligheid, want in een verlichte straat waar mensen lopen, word minder rottigheid uitgehaald dan in een donkere en verlaten winkelstraat. Eerlijk gezegd is het ook mijn grootste ergernis, tijdens die paar keer dat ik dan een dagje ga shoppen. Eerst uitslapen, dan stevig brunchen, want met zo’n dag in het vooruitzicht heb je wel een goede bodem nodig, en dan is het meestal al middag voordat ik in de stad kom. Waar ik dan snel snel langs een paar winkels moet rennen voordat de luiken dichtgaan. En dan is het 5 uur. Op een terrasje gaan zitten borrelen gaat meestal niet, omdat ik nog moet rijden, en om alvast in een restaurant te gaan zitten, daar is het dan weer een beetje te vroeg voor. Goed voor de portemonnee, dat wel, maar het ‘dagje shoppen’ word op die manier wel erg kort. Ondertussen liep het op het werk wel allemaal vlot door, dus ging ik vandaag voor de 6 vrachten. Beetje doorrijden, niet te lang schaften, dan moet het precies lukken in die 5 uurtjes. Theoretisch gezien had het ook gelukt, als de tunnel het laatste rondje niet op slot was gegaan *smiley die diep zucht* even wachten dan maar *smiley die op het stuur zit te trommelen* en dan weer gas geven en het laatste vrachtje, heel stout, om 5 over storten. Foei foei. Na zo’n dag zwoegen mochten we gelukkig weer op tijd huiswaarts keren van de planner, kon ik mooi genieten van de geluiden uit de keuken, waar wingman druk bezig was met het bereiden van het avondmaal.
Vrijdag zouden we beginnen in Alkmaar, om daar een vrachtje asfaltkorrel te laden voor ergens aan de andere kant van Noord Holland. Maar daar kwam een spoedje tussendoor, en dus zetten we koers richting Amsterdam, om daar wat vrachten zand naar de betonfabriek te brengen. En vervolgens lekker op het gemakje naar de loswal, voor een bakkie thee en een vracht zand voor Purmerend. Die bloktijden beginnen steeds beter te bevallen, de ochtend lijkt wel wat rustiger zo. Waar het er ook rustiger aan toe gaat, is bij het bedrijf Binder, hoorden we op de radio. Het loopt goed bij dat bedrijf, maar geld voor bonussen is er dan weer niet, en om het personeel evengoed te kunnen bedanken voor hun inzet, mogen ze onbeperkt vakanties opnemen. Gisteren hoorde ik ook al iets over een bedrijf waar vaders een maand verlof krijgen, wanneer hun vrouw is bevallen, in plaats van de standaard 5 dagen (wat nog niet zo lang geleden nog maar een dag of 2 was). Beide woordvoerders zeiden eigenlijk hetzelfde: investeren in ‘geluk’ is op de lange termijn een goede investering. Zeker wanneer je een maand vrij kunt krijgen om voor je pasgeborene te zorgen, aangezien mensen steeds minder kinderen krijgen tegenwoordig. Alhoewel mannen vaak meer kinderen krijgen dan vrouwen. Eerst 2 bij hun eerste vrouw, en wanneer ze tegen de midlifecrisis aanschurken en een jonger ding aan de haak slaan, vaak nog 2 *smiley die aan z’n kin krabt* ach wat is nou die 4 maanden op 40 jaar werken. Terwijl we rustig ons rondje Amsterdam-Purmerend reden, en zo nu en dan even stilstonden voor de tunnel, omdat er een te hoge vrachtwagen voor stond, hoorden we ook dat het theorie examen van het CBR voor nogal een piekspanning zorgt. Voor de automobilisten in spe is het nogal een uitdaging, want vorig jaar slaagde slechts 38%. Bij het brommerexamen lag dat op 39%, en bij het motorexamen schoot dat omhoog naar 59%. Verrassend? Volgens het CBR is het examen niet moeilijker geworden, maar waar je eerst de borden en regels uit je hoofd moest weten, daar worden nu meer vragen gesteld over het inzicht, en hoe je die regels dan moet toepassen. Kunnen automobilisten dat dan minder goed dan motorrijders? Het is jammer dat er geen leeftijdsstatistieken bij werden genoemd. Ik denk namelijk dat wanneer 18jarigen door hun ouders worden aangespoord om het rijbewijs te halen, ze daar op een normale en puberale manier op reageren: ow pff theorietje, doe ik wel ff. Dus niet teveel leren, want dat is suf, zo moeilijk zal het toch niet zijn. Terwijl mensen die willen motorrijden dat echt zelf willen. Vaker worden aangespoord door hun ouders om het juist niet te doen, in plaats van wel. En er daarom meer moeite voor willen doen, en dus beter leren. Alhoewel ik het een fijne gedachte vind dat de lat toch iets hoger is gelegd, voor mensen die graag de weg op willen. Ondertussen zat ik lekker met de zonnebril op te genieten van het uitzicht. Waar de boerderijtjes langs de A7 begin deze week nog verstopt waren in een deken van mist, daar werden ze nu overgoten met zonnestralen. Wat een heerlijke dag om lekker rond te rijden. Nadat de bloktijd weer voorbij was, konden we nog even een vrachtje zand naar Spierdijk brengen, om daarna richting de zaak te gaan. Terwijl jij met ingesmeerde kleppen je weekend ingleed, zat ik lekker nog even met de collega’s aan een borreltje/bakkie thee.
Om zaterdag weer fris en fruitig het bed uit te kruipen, want ik mocht weer naar de therapeut voor een relaxmassage. Heerlijk om het jaar zo te beginnen. Daarna gezellig met de visite zitten babbelen, om vervolgens weer in de auto te stappen voor een nieuwjaarsborrel bij een, tja, wat is het? Een team topsporters? Eigenlijk wel ja, want er word gestreden op hoog niveau, in de Top Fuel Dragster klasse. Zeg ik het zo goed? Nouja van die enorm lange motoren waar dan een mannetje op ligt en die zo snel mogelijk een stukje van een paar honderd meter proberen te rijden. Zo simpel als dat je het kan omschrijven, zo ingewikkeld zit het technisch allemaal in elkaar. Bijster fascinerend om eens een inkijkje achter de schermen te krijgen, terwijl op het tv scherm boven de bar een inkijkje werd gegeven voor de schermen. De hele avond waren er foto’s en filmpjes van wedstrijden waaraan was deelgenomen. Maar omdat topsporters uiteindelijk ook maar gewoon mensen zijn, werd er lekker geborreld en geouwehoerd. Want dat is waar de sport ook om draait: samen zijn met de mensen waar je gek op bent, die je steunen en je helpen om het hoogste niveau te bereiken. Gaaasss!!! *smileys die proosten*
Tja en dan is het alweer zondag. Niet echt zonnig, maar aan de honden in de straat te zien, wel ideaal weer om even een rondje te kuieren *smiley die aan z’n kin krabt* mischien moet ik dat ook maar eens gaan doen.
