Geachte Shirley, na een Salty Sunday was het tijd voor Blue Monday. We hadden niet hoeven strooien, maar ik moest wel eerst jouw ramen schoonkrabben. Door de bevriezing leek het net alsof je een metallic rood pakje aanhad, maar tegen de tijd dat we bij de loswal in Schagen arriveerden had jij dat tweede huidje alweer afgeschud. Ach ja, Blue Monday, volgens psychologen de meest deprimerende dag van het jaar. Het ongure weer is gewoon bleh, zo zonder de charmes van de feestdagen, de goede voornemens van 1 januari zijn weer veranderd in oude gewoontes, en de zomer met z’n warme zonnetje lijkt nog lichtjaren ver weg in de toekomst. Maar eerlijk gezegd zat ik eigenlijk best chillaxed achter het stuur, en heb ik zelfs nog even gegrinnikt toen we onder de trechter stonden, en de knoppenkast bleek bevroren. Dat de vrachtwagens die bij de betonboer op het losadres in de weg stonden, eerst nog gestart moesten worden, vond ik ook niet erg. Sterker nog, Kerst is deze hele winter nog niet dichtbij geweest als nu, met al die wittige auto’s die hoestend en proestend tot leven komen. Daarna konden we door naar Beverwijk, waar we ook al een hele tijd niet meer zijn geweest, en waar we bijna even in de war raakten van de veranderde verkeerssituatie. Dan 2 vrachten zand naar Heemskerk, door de drukke dorpskern, die door een fanatieke architect is aangekleed als een Amsterdamse gracht. Maar dan zonder water. En ja hoor, daar was ie: de eerste demoon van die dag *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* vanachter een bevroren bushokje rende het jochie over het fietspad tevoorschijn, om vervolgens stil te blijven, 2 meter voor een zebrapad. Ga je wel ga je niet…. Bijna wou ik boos worden, maar toen schoot het filmpje van zaterdag weer door m’n hoofd. Laten we maar remmen, zijn kleine hersentjes zijn nog niet zo goed ontwikkeld. Terwijl er op zowat elke radiozender wel iets werd gezegd over Blue Monday, zat ik lekker achter jouw stuur, zonnebril op de neus, genieten van het zonnetje dat over de witte landerijen langs de A7 scheen. Gaan we weer naar Harlingen? Nee naar Volendam dit keer. Praten ze ook anders, alleen is dit dan weer geen officiële taal. Na 2 vrachten grond werd ik afgelost door een collega. Terwijl jij met hem de dag vol zou maken, zou ik snel naar het gemeentehuis gaan voor de Eigen Verklaring. De baas wil namelijk dat ik een nieuw rijbewijs aanvraag, zodat ik een beetje gelijk loop met het hele Code 95 systeem. Na een korte wachttijd en het dokken van 32,50 eipo reed ik weer richting de zaak, om bij de arbo-arts een krabbel en een stempel te halen. En daar kwamen we, nadat ik het had ingevuld, erachter dat ik een verkeerd formulier had meegekregen. Was ik eerst al niet erg te spreken over de prijsverhoging van 5 eipo, nu werd ik toch eigenlijk best wel een beetje poestig. Kon ik dus weer een uur in de auto zitten (hoezee voor de fusiegemeente!) voor een net ff ietsiepietsie anders formuliertje. Dat verdomde A4tje is 5 euro duurder geworden, maar de service kon blijkbaar niet beter. Bij Jupiter, zaterdag hadden we het nog over impliciete aannames, en wat doe ik? Ik trap er verdomme weer in. Dus knoop het in je oren, wil je iets gedaan krijgen bij de gemeente, zeg het dan EXPLICIET! en OVERDUIDELIJK! en kijk na wat er in de envelop zit, voordat je de dubbele schuifdeur weer uitloopt *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* met het Bose geluidssysteem in de RSFabia Quattro op iets meer dan 10 raasde ik weer terug naar de zaak. Gelukkig hoefde m’n bloeddruk niet meer gemeten te worden. Wat was ik woest op die schrale atsers. Natuurlijk had ik dat vrouwtje over de balie heen kunnen scheuren, maar ja dan krijg ik een paar armbandjes om, en komen er gewapend glas en beveilingsmannetjes in dat uit z’n voegen gegroeide dorpskantoortje. Waarna de gemeentelijke heffingen plotseling ook weer omhoog gaan *smiley die op tafel zit te roffelen* gelukkig waren er een paar collega’s die geduldig m’n verhaal wilden aanhoren *smiley die staat te stampvoeten* Zaterdag tijdens de communicatiecursus kwam ‘klanttevredenheid’ ook nog ter sprake, dat werd omschreven als ‘net iets meer doen dan een interne en externe klant als vanzelfsprekend van je mogen verwachten’, waarna ik zei (voor de grap! Voor de grap!) dat je beter iets minder kunt doen dan een klant verwacht, want dan blijft de lat gelijk, in plaats van dat ie steeds verder omhoog gaat. Blijkbaar hebben de teringjantjes van het gemeentehuis dat idee serieus genomen. Ja. Uiteindelijk raakte ik dus ook in de ban van Blue Monday, die kwam er plotseling dubbel zo hard in, met kickdown alles erop en eraan *smiley die rood aanloopt* Gelukkig werd er die avond voor me gekookt, want het was niet echt wijs geweest om mij een mes in m’n handen te duwen.
Dinsdag mochten we naar Egmond aan Zee, om daar een stukje asfaltweg weg te frezen, wat vervangen zou worden door rustiek straatwerk, om zo de boulevard wat meer eenheid te geven. Wij zouden er om 7 uur staan, waarna de volgende 4 auto’s elk een kwartier laten zouden komen. Netjes ingepland allemaal, alleen dat de man van de frees bijna 2 uur nodig zou hebben om zijn machine ontdooid en aan de praat te krijgen, was even niet ingecalculeerd. Maar daarna ging vlot, we konden mooi doorrijden naar Amsterdam, en toen de vijfde auto het dorp net uitreed, kwamen wij er alweer aan. Helaas kregen we een oproep om te gaan strooien, juist toen we weer onder de frees stonden. Totale paniek! Eerst naar Amsterdam rijden zou te lang duren, en dus namen we dat beetje frees wat al in de rugzak zat, mee naar het steunpunt. De uitvoerder was er minder blij mee, want zijn hele planning liep nu in de soep. Slordig van Spaansen dat auto’s er zomaar tussenuit worden gehaald *smiley die achter z’n oor krabt* ja, want 2 handen vol auto’s op het pad laten staan, wachten tot er gestrooid moet worden, dat is een betere keuze? Zoveel word er nu ook weer niet mee verdiend. Gelukkig ging het rondje strooien goed, ondanks alle verkeer op de weg. Even leek het er nog op dat we moesten wachten, want om 13:00 werd er een sneeuwbui verwacht, maar dat veranderde naar ‘neerslag’ om 16:00, en dus mochten we weer terug naar het werk. Voor ons betekende dat, dat we na het opladen van de vracht een andere bon gingen halen in Egmond aan Zee, en naar het stort in Alkmaar gingen, want Amsterdam was inmiddels dicht. Veel asfaltwerk is er normaal gesproken niet in de winter, dus werken die mannen volgens een aangepast rooster. Het was nogal rommelig snoes, maar uiteindelijk hebben we toch nog een hele dag gewerkt.
Woensdag begon weer met de wekker. Ik had eigenlijk wel verwacht dat we weer moesten strooien, aangezien het gister nog wat had geregend, en meestal betekent dat strooien, om het zoutlaagje weer aan te vullen. Maar nee, we konden nu zo doorrijden naar Schagen, waar we samen met 2 andere kiepers wat zand gingen rijden naar de N241, de weg die, op de kaart gezien, rechts langs Schagen loopt, en word voorzien van een parallelweg voor het agrarisch verkeer. Een mooi rondje van precies 20 minuten, het leek Harlingen wel. Behalve dan dat er in dit rondje 2 kruispunten zaten met verkeerslichten. Maar dat mag de pret niet drukken. We waren lekker aan het stoeien in het iets te natte zand, en toen de andere chauffeurs om een bakkie gingen, parkeerde ik jou even bij de dokter om de hoek. Vorige week was ik natuurlijk al medisch gekeurd, maar toen lukte het niet om bloed te prikken, en dus mocht ik dat nu bij de getrainde vampieren laten doen. Watje als ik ben, kijk ik dan de andere kant op, bang om flauw te vallen. Helaas zag ik nu in de reflectie van het raam hoe het vrouwtje de reageerbuisjes wisselde die langzaam voldruppelden. Nouja, voor ik er erg in had, was het alweer gebeurd, en konden wij onze weg vervolgen. Een paar rondjes verder werden we opgeschrikt door loeiende sirenes. Via de tamtam hoorden we vlak daarna dat er een auto te water was gereden bij Schagerbrug. Toch niet iemand die nog niet wist dat daar de brug eruit lag? Even na de lunch was de tweede boot ook leeg, en niet lang daarna kwam er niets meer uit de trechters. Meestal moeten we dan nog iets laden voor weettikutwaaro, maar dit keer kregen we een middagje vrij van de baas *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* kon jij mooi van het voorjaarszonnetje genieten, terwijl ik thuis nog een wassie draaide en wat huishoudelijke dingen deed. Sudoku’s zijn ook huishoudelijk toch, als je dat in huis doet?
Maar nee! Niet te snel gejuicht! De werkdag was nog niet voorbij! Tot grote hilariteit van de strooicoördinator nam ik de telefoon op met “Ik spoel de shampoo uit en dan kom ik eraan!” Nog even een rondje strooien voor het slapen gaan. Wingman moest een andere chauffeur bijstaan, en dus zat ik samen met jou in het drukke namiddagse verkeer. In plaats van het biefstukje voor billenavond, werd het koffie in een plastic bekertje met een zoute nasmaak. Maar ach, we hebben toch weer even de wereld kunnen redden.
En dat lukte donderdag niet helemaal. De zandschuit was, net als gisteren, ongeveer op tijd (bij mij ben je op tijd als je binnen een kwartier na de afgesproken tijd aankomt), maar helaas erg aan de natte kant. In plaats van het zand van de ene kant van Schagen naar de andere kant te rijden, werd het zand uit de boot vandaan naar de andere kant van de trechter in de opslag geschept. Ondertussen gingen we met 3 auto’s een vracht korrel halen in Alkmaar, voor hetzelfde werk aan de N241. De dichte mist begon een beetje op te trekken, maar de dag werd er niet direct beter op. Bij de weegbrug stond een file, en toen we eindelijk aan de beurt waren, ging het even fout, waardoor we weer opnieuw achter aan moesten sluiten om in te wegen. Vervolgens richting Schagen, daar nog even in de wacht, en na het kiepen naar de loswal, om de volgende boot naar de kant te kijken. Terwijl ondertussen de kraanmachinist een broodje ging eten *smiley die op tafel zit te trommelen* nee natuurlijk maakt dat niks uit, die man moet ook gewoon een bakkie koffie kunnen doen, maar inmiddels was het al 10 uur, en hadden we pas 1 vracht weggebracht. Helaas was de volgende boot ook nogal aan de natte kant, en moesten we ergens anders storten dan eigenlijk de bedoeling was. Wel leuk hoor, beetje door een golvende zandbaan heen stoeien enzo, maar de shovelmachinist had ons liever ergens anders laten kiepen. En dat we dan ook nog eens moeten manouvreren op het werk om de zandbaan in te kunnen rijden, omdat we de weg niet over mogen steken vanwege ‘veiligheidsredenen’, maar nu evengoed dwars op de weg staan, maakte mijn humeur er niet beter op. Gelukkig waren we weer op tijd klaar, en kon ik van pure razernij nog even de supermarkt induiken. Zo *smiley die z’n armen over elkaar slaat* toch nog iets nuttigs gedaan vandaag.
Vrijdag mochten we weer naar hetzelfde werk. De boot was wederom ‘op tijd’, en dit keer gelukkig een stuk droger. We kregen nu een ander stortje, in plaats van bij de tweede rotonde rechts, volgende rotonde keren en dan rechtsom het werkvak in, mochten we nu bij de tweede rotonde rechtdoor en na een meter of 50 achteruit over de rijplaten en het fietspad heen naar de kraan toe. Een verkeersregelaar hield het achteropkomende verkeer tegen, en het tegemoetkomende verkeer werd gewaarschuwd door het schijnsel van de zwaailampen, dat in het schemerduister extra goed te zien was. Dat zouden helemaal mooie rondetijden worden, na het kiepen meteen linksom de rotonde weer op. Maar helaas, na 4 rondjes kreeg de verkeersregelaar te horen dat we rechtsom weg moesten rijden, dan na een kilometer rechtsaf slaan, daar straatje keren in de berm, en weer terug *smiley die diep zucht* de logica snap ik er nog steeds niet van, want om achteruit naar de kraan toe te kunnen, moeten we ook dwars over de twee rijbanen heen, waarom mag dat dan niet als we wegrijden? Nouja dit is weer zoiets in de categorie ‘meewerken doet het minste pijn’. Nadat het hoekje bij de kraan vol was, mochten we weer bij de shovel kiepen, over de vrachten van gisteren heen. Je zag het zand golven onder de wielen door, heerlijk dat terreinrijden, beetje kloten en knoeien. Het viel me nog mee hoe vaak jij op de juiste plek wist te komen, zonder dat er gesleept moest worden *smiley die een schouderklopje geeft* wel jammer dat je zelfs in de offroadstand van de automaat in een te hoge versnelling weg wilt rijden, maar wonder boven wonder ging er niets stuk. Ondanks dat het zo mooi ging, stopten we er wel eerder mee. Een vracht meer gedaan dan woensdag, en evengoed op tijd thuis zijn. Dit keer met een belangrijke reden: door m’n zusje waren Wingman en ik uitgenodigd voor een bierproeverij. En niet zomaar een bierproeverij, maar eentje waarvan de opbrengst naar Alpe d’Huzes gaat. Je weet wel, die mensen die proberen zo vaak mogelijk tegen een berg op te fietsen, om daarmee geld op te halen om nog meer onderzoek te kunnen doen naar kanker. En dan vooral het genezen daarvan. Beetje ironisch dat er daarvoor een bierproeverij word georganiseerd, aangezien alcohol vergif is voor het lichaam. Het klinkt niet echt geloofwaardig uit de mond van een roker, maar als je weet dat alcohol de hersenen en de organen in het verteringsstelsel aantast, dan zal het niet heel verwonderlijk zijn dat ook alcohol de kans op kanker wat vergroot. Maar dat mocht de pret niet drukken. Een enthousiaste man in een Guinness-shirt vertelde over de verschillende soorten bier, verschillende manieren van gisten, hoe bepaalde soorten zijn ontstaan, dat trappistenbier altijd abdijbier is, maar abdijbier niet altijd trappistenbier, dat volgens de scheikunde alcohol eigenlijk een oplossing is, dat bier vroeger mensenlevens heeft gered (omdat het water was vervuild door ontlasting, en wijn te duur was, werd bier gemaakt. Pas later kwamen ze erachter dat het niet zozeer het bier was, maar meer het koken van het water, waardoor bacterieën dood gingen) en dat je eens naar The Porterhouse in Dublin moet gaan. En dat allemaal onder het genot van 9 biertjes. De een wat smakelijker dan de ander, sommige bekend, andere wat minder, maar allemaal gewoon te verkrijgen bij de supermarkt en/of slijterij. Hoewel er nog steeds veel pils word gedronken (pils komt van oorsprong uit Tsjechie, uit het plaatsje Pjlez, als ik het goed zeg), zijn de speciaalbieren wel in opkomst. Niet alleen word het schap in de winkel groter, ook zijn er steeds meer kleine brouwerijtjes die een sluitende businesscase maken, voordat ze iets gaan brouwen, waardoor de diversiteit ook groter word. En zeg nou eens eerlijk, als je op een terrassie al 3 euro’s moet neertellen voor een simpel pilsje, waarom dan niet een euro of 2 erbij leggen, en lekker op het gemakje genieten van een lekker speciaalbiertje?
Zaterdag ochtend begon een beetje hectisch. Terwijl er 4 kleine katertjes door de kamer heen drentelden, moest er ondertussen opgeruimd en schoongemaakt worden, want die middag werd er ook nog een verjaardag gevierd. Terwijl Zus en Zwager snel de nieuwe vaatwasser installeerden en de grote stapel afwas begonnen weg te werken, gingen Wingman en ik op pad met een boodschappenlijstje. Kaas, worst, mosterd, even kijken bij het bierschap of er nog bekende namen tussen stonden, en daarna snel weer terug, want er moesten nog 3 taarten worden gebakken, stofzuigen, kamer verbouwen, je kent het allemaal wel. Precies op tijd werd de laatste afwas gedaan terwijl de eerste visite binnenkwam *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* poeh wat een werk zo’n feestje. En dat werk bleef tot we na de snert en hamburgers weer huiswaarts keerden. Moe maar voldaan gleed ik die avond m’n bedje in. Gelukkig was het verjaardagskado geslaagd.
Tja en dan is het alweer zondag. Dat is wel lekker als je op vrijdag al begint met weekend vieren, dan lijkt het wel alsof je een dag extra hebt. Dus dat word lekker chillaxen vandaag, en een boodschappenlijstje maken om de plaatselijke slijterij eens mee te verrassen.
