Geachte Shirley, week 6 2016


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, na een zondag vol drukke familievisites, was het fijn om maandag weer rustig aan te beginnen. We moesten naar de Amsterdamse Houthavens, en meestal staan we dan in de file, zeker wanneer we tussen 6 en 7 die kant oprijden, maar dit keer konden we er een 1 streep heen, zonder van de cruise control af te hoeven stappen. Zo kwamen we op tijd voor de cursus ‘LZP’ die een collega gaf. LZP staat voor Logistiek Zonder Papier, en dat moet op den duur de vervanger worden van al die stapels bonnen die we nu nog in de auto hebben liggen. Op den duur ja, want tijdens dit proefproject komt het er eigenlijk op neer dat je, naast de Spaansenbon, de boordcomputer en het begeleidingsformulier, al je laad- en losgegevens ook nog eens in de telefoon moet invoeren. Geen vervanger, maar een extra apparaat erbij. Wat ook niet direct vloeiend ging, want het bonnummer op het begeleidingsformulier was weer net iets anders dan die van de partij in de telefoon, en dus moest de uitvoerder eerst naar kantoor bellen om daar weer iets aan te laten passen *smiley met 2 telefoons en een computer voor z’n neus* gelukkig was het voor de machinist ook maandag, dus konden we rustig aan beginnen. Niet lang daarna kregen we een mailtje via de boordcomputer, dat het bedrijf Spaansen vandaag precies 70 jaar oud was *smileys die confetti strooien* en dat zou gevierd worden met gebak bij alle loswallen en vestigingen. Je snapt, die ochtend dronk ik geen thee bij de mannen op het werk, maar bij de eigen trechter. Met die oppepper in de buik, konden we er de rest van de dag weer tegenaan, in het geworstel rondom de Coentunnel.

Dinsdag mochten we weer naar de Houthavens, weer lekker met de telefoon spelen. Helaas zonder gebak, maar wel met een andere uitdaging. Er gingen namelijk ook wat vrachten naar een ander stort. Dus in plaats van de Coentunnel door de duiken, om dat water langs de A8 vol te storten, mochten we nu een paar keer de Westpoort door crossen, om bij het Groene Schip te kiepen. Niet bovenop die grote bult, maar bovenop die kleine bult, die daar verderop ligt. Ondertussen hoorde ik op de radio iets over de aardbeving, die afgelopen weekend in Taiwan was geweest. Er was nu een aannemer of eigenaar van een flat aangehouden, want in de ingestorte flat bleken nogal wat fouten te zitten. Terwijl reddingswerkers bezig waren om lichamen uit het puin vandaan te peuteren, werd een man in de cel gegooid, omdat er in de muren lege verfblikken bleken te zitten, en verstevigingsbalken waren volgepropt met piepschuim. Terwijl ik nog een beeld daarvan zat te vormen, las de nieuwslezer verder, over de trouwjurk van de Zeeman, die voor 30 euro in de winkels hing en een enorm succes bleek. Een trouwjurk, voor 30 euro *smiley die achter z’n oor krabt* ok het zal geen onwijze baljurk zijn voor dat geld, maar vast wel iets met een sleepje en wat glimmers hier en daar. Voor 30 euro. Door welke kleine handjes zal dat in elkaar gezet zijn? Zullen diezelfde handjes nu bidden voor de mensen die nog onder het puin liggen, onder de resten van een goedkope flat? Natuurlijk snap ik dat er vrouwen zijn die voor weinig een witte jurk willen hebben, zodat ze meer geld overhouden voor de rest van het feest, maar zolang iedereen maar het goedkoopste van het goedkoopste wil, zullen de mensen die zulk soort spul maken, ook nooit een stapje hoger komen in hun welzijn. Die middag was er nog wel wat tijd voor jouw welzijn, want we mochten naar de garage, waar een nieuw stukje slijtplek in je bak werd gelast, zodat je Tefalbodem in je rugzakje langer mee kan.

Helemaal opgeknapt konden we woensdag op pad gaan. Niet in de grondmeuk dit keer, maar eerst met een vrachtje zand naar de sierbestrating in Uitgeest. Hoewel het de laatste tijd lekker weer is, gelden daar nog steeds de winterse openingstijden. Even voor half 8 stonden we samen met een collega voor het hek, achter 2 klanten die ook graag naar binnen wilden. Maar helaas, deze maand gaat de zaak pas om 8:00 open, vanaf 1 maart word het 7:30. Dus ging het hek weer dicht, en reed ik samen met de collega naar Nauerna. Daar lag een grote bult schoongemaakt zand, uit de wasinstallatie vandaan, en die moest naar Schagen toe, om als ondergrond te dienen voor de nieuwe (parallel)weg. Het zou een mooi ritje voor de trailers zijn, maar op het werk aangekomen, bleek dat we een stukje door de zandbaan heen moesten *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en daarna weer dat hele stuk terugtoeren naar Nauerna. Konden we ondertussen naar de radio luisteren, waar werd verteld dat de A10 de gevaarlijkste snelweg is in Nederland. Meer dan 900 ongelukken zijn er geweest vorig jaar, wat vooral word veroorzaakt door de vele op- en afritten, die mekaar in een sneller tempo opvolgen dan dat je daar mag rijden. Op sommige stukken is de maximumsnelheid terug gebracht naar 80, wat in de praktijk betekent dat mensen op de rechterbaan ongeveer 70 rijden, en nog weten ze afslagen te missen. Waar voorlopig maar weinig mensen in de auto stappen, is in het gebied onder de rivieren. Na het carnaval werden de bedden geteld, en bleek dat er tientallen mensen zichzelf het ziekenhuis in hadden gedronken. Past mooi bij de gedachte van carnaval, zoals het ooit bedoeld is: een feest waarbij je eens flink uit de band kon springen, om vervolgens vanaf Aswoensdag een maandje te matigen. Om het in hippe termen te zeggen: klemzuipen en daarna een detoxkuurtje nemen.

Donderdag begon wederom met een vracht zand, dit keer naar Haarlem. Daarna zouden we 1 vracht van Nauerna naar Schagen brengen, om vervolgens een boot leeg te rijden. Maar de boot had iets vertraging, dus gingen we nog een keer naar Schagen, voordat we precies op tijd voor de lunch in de Amsterdamse Westpoort arriveerden. Kon ik mooi m’n bakje konijnenvoer leegeten. Wat eigenlijk niet zo goed was, want op de radio hoorde ik dat er word gepleit om brood weer terug te krijgen in ons eetschema. Brood heeft de laatste jaren een beetje slecht imago gekregen, omdat vrijwel alle dieetgoeroe’s zeggen dat het ongezond is. Maar nu waarschuwt een andere partij weer, dat het wel degelijk belangrijk is om brood te eten, want in brood zit jodium (niet van nature hoor, dat word er ook maar aan toegevoegd) en jodium is goed voor zwangere vrouwen, omdat zonder jodium de hersenontwikkeling van de foetus langzamer gaat. Alternatieven zijn er niet echt, omdat dagelijks 400 gram zalm of 14 sudderlapjes op den duur ook gaat vervelen. Van brood krijg ik een nogal opgeblazen gevoel, zeker als ik er 6 tot 8 per dag moet eten, zoals word aanbevolen. Van de andere kant kan ik me ook wel voorstellen dat je je continu opgeblazen voelt, wanneer er iets in je buik groeit. Na de lunch konden we nog een tijdje in de wacht. De kraan die het schip moest lossen, was die ochtend stuk geweest, en vervolgens moest er eerst nog een ander schip gelost worden, voordat onze boot zand aan de kant kon komen. Nouja we hadden in ieder geval nog niet zoveel vertraging als de eerste JT bioscoop-nieuwe stijl. Aanstaand weekend zou in de nieuwe bioscoop in Alkmaar de eerste film vertoond worden, maar toen we daar een jaartje terug aan het saneren waren, werd verteld dat tijdens de Kerst de grote opening zou zijn *smiley die door z’n agenda bladert* Dat scheelt toch een paar maanden. Na een paar uurtjes hobbelen over het terrein, als 2 Duplo auto’s tussen de Lego blokjes, was de boot dan toch leeg, en konden we huiswaarts keren.

Terwijl de aardappels nog een paar minuten moesten koken voordat het wekkertje zou gaan, ging die avond de strooitelefoon. Snel afgieten, gas dichtdraaien, bakje studentenhaver meer voor onderweg, en daar gingen we, nog even een rondje strooien. Gelukkig, konden we ons die dag toch nog nuttig maken. Alhoewel veel medeweggebruikers daar anders over dachten. Ja het lijkt een beetje vreemd, strooien terwijl de thermometer in de auto een temperatuur van 8 graden aangeeft, maar de grond is nu wat kouder dan aan het begin van de winter, en wanneer er wat vocht op komt, kan het zomaar bevriezen.

En dat er vocht op zou komen, bleek de volgende ochtend wel, want het was nogal mistig. We zouden eerst een vracht zand naar Beverwijk brengen, en dan weer naar Nauerna om dat andere soort zand naar Schagen te brengen. Rijdend op de achterlichten van onze collega, vonden we het paadje weer naar de weegbrug. En ook Schagen konden we weer vinden, maar daarna veranderde de planning. We mochten naar Waarland, en daar gemengde compost laden voor Amsterdam. Een licht vrachtje, maar net iets te zwaar om over het nieuwe straatwerk heen te rijden, en zo stonden we dan ergens in het semi-oude gedeelte van Osdorp in de berm te kiepen. Om vervolgens weer richting Nauerna te spurten. Maar juist toen we de Coentunnel indoken, kwam er een mailtje van de planner: of er ook nog even 2 vrachten zand naar datzelfde adres konden *smiley die diep zucht* afrit af en oprit op, wachten voor de slagboom bij de tunnel, en terug naar de loswal. Wat eigenlijk mooi uit kwam, want na de 1e vracht zand was het tijd voor thee. Maar niet op de planning, want daar werd nog druk getyped en gebeld. Een collega, die de afgelopen nacht om 2 uur ’s ochtends was gebeld voor een rondje strooien, moest afgelost worden. En dus zette ik jou na een broodje bal en dat tweede vrachtje zand bij de loswal neer, om met een 10×4 van de Houthavens naar het Groene Schip te gaan rijden. Klinkt heel druk, maar die middag deden we nog maar 2 vrachtjes, toen was het alweer 4 uur, en konden we huiswaarts keren.

Zaterdag was het weekend, maar toch ook wel druk. In een sportschool in Castricum werd de Kennemerland in balans-dag gehouden, en ik was gevraagd om model te liggen bij een gezichtspeelingdemonstratie. De hele dag door werden er demonstraties gegeven, over hoe je je gezicht zo sprekend mogelijk kunt opmaken, wat een doula doet en hoe je tijdens de zwangerschap fit blijft, iets over vertrouwen en zelfvertrouwen, wat de gewichtsconsulente doet en hoe je spelenderwijs je cognitieve vaardigheden kunt trainen. Inspirerende praat van gedreven mensen, die geloven in wat zij doen, of het nu een bootcamp is of een Ayurvedische massage. De ruimte stond bol van de positieve energie, en met diezelfde energie en een stralend gezicht zat ik die avond tegenover Wingman aan tafel bij Natuurlijk in Egmond aan Zee. Misschien dat zaterdagavond niet het juiste tijdstip was voor een romantisch pre-Valentijnsdiner, maar tussen de roepende en rennende kinderen door, heb ik wel erg genoten van de bospaddenstoelen, Hollands hert met winterse groenten, speculaas tiramisu en natuurlijk het gezelschap van Wingman *smiley met hartvormige ogen*

En nu is het dan zondag, de commerciële dag van de liefde. Ontbijt op bed hoef ik niet te maken, want dat kruimelt teveel tussen de lakens. Hand in hand over het strand slenteren hoeft niet echt met dit weer. Romantisch bankhangen en samen een leuke film kijken, ja, dat klinkt wel goed *smiley die aan z’n kin krabt* fijne zondag allemaal, en mocht je helemaal klaar zijn met dat Valentijnsgebeuren, troost je dan met de gedachte dat er morgen weer genoeg nieuwe gezichten op Tinder staan *smiley die in z’n knuistje grinnikt*

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *