Geachte Shirley, de zondag speelde zich voor een groot gedeelte af op de boerderij. Eerst binnenshuis, gebakje eten, thee drinken, hapjes wegwerken, want Vader was jarig. En daarna als cadeautje helpen met koeien melken. Wat door Moeder werd beantwoord met Chinees eten, als cadeautje. Na zo’n overvloed aan suikers en lekkers heb ik een nacht liggen zweten en woelen in bed, om vervolgens maandag niet zo fris en fruitig weer met jou op pad te gaan. Mijn ochtendhumeur sloeg over op jou, of beter gezegd op jouw radio. Je had er al eerder eens last van, dat er niet meer werd gereageerd op het drukken of draaien van de knoppen. Erg irritant, want behalve een ochtendhumeur heb ik in het autistische deel van mijn leven ook nogal last van OCD’s, en dan kan ik het gewoon niet hebben dat ik naar slechte muziek zit te luisteren. Als ik op een knopje van een van de 14 voorkeuzezenders druk, en er is niets leuks te horen, dan moet er een cd’tje aangezet worden. En nu, nu zat ik naar geouwehoer van een paar veels te vrolijke DJ’s te luisteren op een veels te vroeg tijdstip. Maar blijkbaar was het een teken van boven, want tijdens het ouwehoeren hoorde ik in de verte het introotje van The Knack met My Sharona *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* ja dat is nog voor jouw tijd, maar mijn eerste auto, een geweldige Opel Kadett GSi, is naar dat nummer vernoemd, en dus zat ik al vroeg met de radio mee te zingen. Blijkbaar had het universum nog meer tekens voor mij in petto, want onderweg naar de loswal in Hoorn kruiste een fleurig uitgedoste Opel Corsa onze weg, die op de achterklep de tekst “Sweet dreams are wonderfull” droeg *smiley die z’n handen opheft naar de hemel* en wonderwel, ondanks de slechte start, verliep de rest van de dag best goed. We mogen zand rijden naar het stort bij Wogmeer. Eerst liet de machinist ons nog in de zandbaan studderen, maar halverwege de dag werd de stortplek verplaatst naar een depotje, waar vandaan de trekkers het verder het werk in reden. Terwijl er op het nieuws opgetogen werd gepraat over de 17 miljoenste inwoner van Nederland, en er driftig werd gespeculeerd of dat 1 van de 450 babies of 550 immigranten zou zijn die dagelijks worden aangemeld in Nederland, stapte er bij ons een bijrijder in. Een nieuwe chauffeur die ’s ochtends op pad was geweest met een kieptrailer, mocht die middag bij ons de fijne kneepjes van het off road werk komen leren. Gelukkig mochten we in deze uitzonderlijke situatie nog een keer de zandbaan induiken van de machinist, en na 10 vrachten op de bon en het zien van een DeLorean, was de dag om. De kop was eraf.
En zo konden we dinsdag iets frisser en fruitiger dan gisteren weer op pad naar Hoorn, waarna we zand konden rijden naar Spierdijk. Een stortje minder ver weg dan Wogmeer. Op het nieuws hoorden we dat vandaag de nieuwe Schijf van 5 word gepresenteerd, wat tot veel verwarring leidde. Mocht je voorheen nog 1 glas alcohol drinken (mannen 2, wat nou discriminatie?), nu word alcohol helemaal afgeraden. Terwijl in Frankrijk de Schijve le Cinq voorschrijft dat je wel 3 verre le borrele mag drinken *smiley die z’n schouders ophaalt* maar niet het duurde niet lang voordat dat nieuws naar de achtergrond verdween. In Brussel waren ontploffingen geweest op het vliegveld van Zaventem. Even zat ik te twijfelen of ik nu een grap zou maken, dat het iets van de Schijf van 5-organisatie was, om de aandacht van hun grote sponsoren af te leiden, maar slechts een klein uurtje daarna volgde een volgende ontploffing, in een ondergronds treinstation, ergens anders in Brussel. Hoewel er nog vrijwel niks bekend was, werd er al vrij snel gepraat over terroristische aanslagen, als gevolg van het oppakken van Salah Abdeslam. Zo’n beetje elk kwartier was er een update. Het aantal doden en gewonden dat nogal schommelde, hoeveel aanslagen er precies geweest waren, of het zelfmoordaanslagen waren of toch niet, of dit een wraakactie was of iets wat al in de agenda stond. Het ging maar door en door. Ondertussen werden in Nederland veel politici gevraagd naar hun eerste reactie, werd er verder gespeculeerd en nieuwe feiten bekend gemaakt, verschenen de eerste Belgische vlaggen op veesboek, waarna het nieuws langzaam overging in meldingen over stations en kantoren in Nederland die ook werden ontruimd. Gelukkig bleek dat elke keer loos alarm te zijn, maar het was duidelijk dat de Benelux en directe buren in opperste staat van paniek verkeerden. Gelukkig werd de sfeer op het werk een beetje opgefleurd door de verkeersregelaars. Die hadden er een handje van om achteruit te lopen in de richting waar ik heen draaide. Beter dan vorige week, toen ze in onze draaicirkel gingen staan, met de rug naar ons toe, maar nu zagen we het al een paar keer gebeuren dat de meneer op het laatste moment niet tegen een wachtende auto aanliep en bijna over een omhoog stekende rijplaat struikelde *smiley die in z’n vuistje grinnikt* op de meest stressvolle momenten kan simpele humor zo heerlijk opbeurend zijn.
De woensdag begon regenachtig, alsof het universum ook treurde om het hele gebeuren in Brussel. Voor mensen die minder zweverig zijn, betekende het vooral dat ze stil kwamen te staan omdat er weer een ongeval en dus een file was op de A7. Tussen het nieuws en de updates over de situatie in Brussel door, hoorde ik iets over een nieuw seizoen Idols, wat die avond weer op tv zou komen *smiley die z’n nagels in het stuur zet* serieus mensen? Ja in moeilijke en makkelijke tijden is het kunst in de breedste zin van het woord dat de mens verbind. Vroeger waren dat grottekeningen en gezang rond het kampvuur, tegenwoordig hebben ze schilderijen en muziek op USB sticks. Elke ochtend dat ik met jou het pad afrij, word weer duidelijk hoe belangrijk muziek is voor het verloop van de rest van mijn humeur die dag. Maar weer een talentenjacht? Echt waar? De CD’s zijn afgeschaft omdat we tegenwoordig zoveel verschillende muziek hebben dat het er niet meer op past, maar toch moet er weer nieuw talent gevonden worden? Kunst in de breedste zin van het woord is mooi, voor de vrije tijd, niet voor de tijd dat we nog druk bezig zijn met het zoeken van manieren om de tekorten aan bouwvakkers, chauffeurs, zorgmedewerkers en docenten aan te vullen. Gelukkig zorgde het nieuws over Brussel voor genoeg afleiding. Wederom kwamen er weer nieuwtjes boven tafel, over het waarom, het hoe, het wie. Maar de ergernis was nog niet ten einde. Terwijl de ene helft van de radionieuwtjes in rouw was over de tragedie in Brussel, volgde de andere helft van het nieuws de gang van zaken rondom V&D. Die waren failliet gegaan en hadden de deuren gesloten, maar om van de grote voorraden af te komen, werden de deuren nu tijdelijk weer geopend. De klanten werden gelokt met korting, en dat bleek iets te goed te werken. Mensen moesten soms uren in de rij staan voor de kassa *smiley die begint te schuimbekken* voor een korting van slechts 20%! Aasetende mafkezen. Ondertussen luisterde ik naar de toespraak van premier Rutte, die zei erg geschrokken, verdrietig en boos te zijn. Hij was zijn emoties zo te horen goed de baas, en vertelde zakelijk hoe België 3 dagen van rouw afkondigde, en dat de vlaggen in Nederland als teken van steun ook halfstok zouden hangen.
Donderdag, tja, eigenlijk hoef ik het geeneens meer te vertellen, sterker nog, als ik jouw stuur loslaat dan rijd je er zelf al heen: de loswal op HN80 in Hoorn. Net als gisteren mochten we weer naar Spierdijk rijden. Na een aantal weken begint de relatie steeds hechter te worden. Via mobilofoon en 27MC word er de hele dag door gepraat over ‘goedenmorgen’, ‘smakelijk bakkie’, ‘hoe is het ermee’, en de juiste route in het werkvak of om een pechgevalletje heen. Ook buiten het eigen werkvak werd er veel geknipperd en gezwaaid naar machinisten in andere werkvakken en chauffeurs van niet-kieperbedrijven. Maar ook begint het op te vallen dat er steeds meer word gezwaaid door automobilisten. Nu kreeg ik al met enige regelmaat te horen dat ik iemand over het hoofd zag, maar dat begint al bijna BN’er-achtige taferelen aan te nemen. Bij deze een excuses voor iedereen die ik niet of te laat zag, en waar ik niet naar had gezwaaid. Ik snap ook wel dat niet iedereen zijn of haar auto vol wil hangen met de lampenafdeling van de Halfords Tuning afdeling, of het zich kan veroorloven een opvallende Holden ute, Chevrolet Corvette of klassieke Opel Manta aan te schaffen. En onthouden wie welke auto rijd en daar continu op letten is voor mij al helemaal geen optie. Dus schaam U vooral niet om een knippertje te geven, maar vat het ook niet persoonlijk op wanneer ik druk ben met een gesprek via het bakkie, en je iets te laat zie. Ondertussen ontvouwde zich op de radio een heel ander probleem. Johan Cruijff is dood. Nu wil ik niet beginnen over ‘de strijd tegen kanker’, want dan zou de uitvinder van de zogenaamde Cruijffiaanse uitspraken als een verliezer de kist in gaan, maar feit is wel dat hij is overleden. Premier Rutte hield een toespraak, maar overmand door emoties moest hij die afbreken, waarna er in een persbericht werd verteld dat er 3 dagen van nationale rouw was afgekondigd, en dat de vlaggen overal halfstok zouden hangen *smiley die aan z’n kin krabt* sarcasme, iemand?
Vrijdag was het Goede Vrijdag, niet alleen voor de baas, want het was razend druk op het werk, maar ook voor ons, want in de eerste schaft lag de bestellijst voor de vis alweer op tafel. Maar tot etenstijd moesten we ons eerst nog even door een druilerige dag heen werken. Gelukkig waren veel andere mensen wel vrij, want de drukte in de spits viel mee. Ondertussen werd er nog veel gepraat over Johan Cruijff. De schok van zijn te vroege overlijden, de vele BN’ers die iets wilden vertellen over een ontmoeting met hem, zelfs de kijkcijfers van de Matthäus Passion waren lager, omdat er meer mensen afstemden op voetbalprogramma’s. Jawel, de wereld stond in de fik. Maar zoals ik eerder deze week al meldde, was er gelukkig humor om de stress weg te kunnen lachen. Er was namelijk een V&D filiaal gesloten, mede dankzij assistentie van de politie, omdat er rellen waren ontstaan toen de winkel openging. Jarenlang waren er te weinig mensen in de winkel te vinden om het bedrijf overeind te houden, nu stonden de aasgieren en hyena’s voor de deur te vechten om naar binnen te kunnen. Echt leuk nieuws was er gelukkig ook. Behalve de broodjes met krab- en zalmsalade in de schaft, hoorde ik ook dat een bakker weer is begonnen met brood bakken van bierbostel. Dat is een afvalproduct wat vrijkomt bij het maken van bier, wat de naam al een beetje doet vermoeden. Nu word het voornamelijk gebruikt als veevoeder, maar die broodbakker was erachter gekomen dat het vroeger juist gebruikt werd bij het bakken van brood. Volgens hem werd het brood er een stuk lekkerder van, en zou het ook nog eens goed zijn tegen het verspillen van afval, omdat de bierbostel die koeien niet meer opkunnen, nu niet meer weggegooid hoeven te worden. Een fijne gedachte om mee het weekend in te gaan.
En dat weekend begon zaterdag al op tijd. Neefje zou een dagje op visite komen, en wat is er nou leuker voor een jochie van 5 dan een dagje boerderij? Koeien kijken, kalfje aaien, puin zoeken in het land zodat het niet in het kuilgras zou komen, boerenei eten met boerenspek, en natuurlijk meerijden met de trekker! Het was een enerverende dag, en gelukkig kon hij daarna bij Opa en Oma zijn verhaal kwijt, zoals Wingman en ik dat konden bij Vader, Moeder en de rest van het gezin, tijdens een Paasdiner. En wat is er nu meer Pasen dan boerenkool met worst? *smiley die over z’n buikie wrijft* met vla en slagroom als toetje! Een groter feest dan dat word het niet.
Gelukkig konden we zondag een beetje uitslapen. Of in ieder geval tot de weg droog was, want toen werd het tijd om ook de brommers van het Paasweekend te laten genieten. Een bescheiden rondje Noord Holland, gevolgd door een drankje en paaseitje bij Oma, om daarna nog even op visite te gaan bij Nichtje. Ja het was een mooi rondje met mooi weer, maar zoals dat gaat in maart, eindigde het toertje met wat wind en regen. Weer drooggewaaid kwamen Wingman en ik thuis aan, precies op tijd om nog een stukje te kunnen typen.
