Geachte Shirley, na een welverdiende zondagsrust was het maandag weer tijd om samen op pad te gaan. Ik weet niet of je nou jaloers was, of dat de chauffeur van vrijdag misschien vriendelijker was dan ik, maar je begon meteen al met een storing. De hele weg naar Hoorn toe bleef er een lampje van de derde as-systeem knipperen, en na een kwartiertje resetten was het nog niet over. Het leek wel alsof we een jaar terug in de tijd gingen, je hebt hier al eens eerder last van gehad. Dat je derde as er scheef onder stond bij het achteruit rijden, verbaasde me dan ook niet. Wat me wel blij verraste, was dat de storing over was na de eerste schaft. Kon ik me eindelijk weer op de weg concentreren, want er kwam genoeg leuks voorbij, zoals een nieuwe Honda Civic Type R, een mooie blauwe Opel Astra OPC van het vorige type, en een sjieke donkerbruine Opel Monza. Op de radio was er wat minder mooi nieuws. De zanger van het welbekende nummer Me and Mrs Jones was overleden. En dat haalde de pijn van vorige week, die was weggestopt onder een dikke laag Limburg, weer naar boven. Prince is niet meer. De man met de stem die doordringt tot in je ziel, heeft het leven gelaten. Een van de geweldigste artiesten aller tijden is van ons heen gegaan. Maar helaas, zo is het leven. Ik had gehoopt dat er daarna iets positiefs zou gebeuren, maar terwijl ik me zat te ergeren aan jouw windgeruis, waar ik met die andere auto geen last van had *smiley die z’n tong uitsteekt* gebeurde er iets op het stukje Hoornse Circuit, daar bij dat discutabele hotel voor de deur, waar de tweebaansweg zich scheid in 1 baan voor rechtdoor en 1 baan voor linksaf. Waarschijnlijk dook iemand er op het laatste moment nog ff snel tussen, wat door de gesneden auto werd beantwoord door een luid getuter. Waarna de snijder vol in de remmen ging. Ondertussen was het licht nog groen, en kwam er een heel rijtje auto’s en 2 kiepers aangestormd. Toen we na het kiepen weer terugreden, zagen we dat er 4 auto’s in de berm stonden, terwijl een aantal mensen onder toeziend oog van de politie een schadeformulier in stond te vullen *smiley die staat te stampvoeten* wat een mafkezen zijn het toch, lekker ff vol in de ankers gaan, en wanneer er dan een aantal auto’s op elkaar klappen snel weer doorrijden. Wees dan een echte kerel!
Dinsdag was het blinde paniek. Niet alleen hadden we andere klusjes gekregen, ook moesten we bij de tweede klus nog eens ‘precies op tijd’ gaan verschijnen. En je weet, dat is niet mijn sterkste punt. Ik had al een onrustig nachtje achter de rug, misschien kwam het door de woorden van de planner, misschien omdat het nogal ontstuimig herfstweer was geweest die nacht. En dan mocht ik ook nog eens aan de gang met LZP. Logistiek Zonder Papier. Werkt ideaal, als je tenminste de juiste inlogcode hebt. Gelukkig vond de man van kantoor het niet erg dat ik hem daarover wakker belde, en met zijn uitleg werkte het systeem daarna best goed. Het scheelde ook weer een loopje naar het weegbrugkantoortje, dus ik kon lekker droog binnen blijven zitten. Tot we dan toch met het tweede klusje gingen beginnen. Iets later dan eigenlijk de bedoeling was, ach je weet wel hoe dat gaat. En toen we dan eindelijk op het werk verschenen, schoot het me pas te binnen dat we voor een hopper moesten lossen, en dus moesten jouw spatlappen er nog even snel afgehaald worden. Heel handig hoor, met van die karabijnhaken (die ze in het magazijn trouwens anders noemen) die je zo los kunt klikken. Als ze tenminste niet zijn vastgeroest na al dat zand, zout en regen wat er langs is gespoeld. Maar goed, we konden de korrel lossen in de hopper, en daarna op het gemakje even naar de radio luisteren. Zo werd er verteld dat moslimjongeren op Koningsdag her en der Korans zouden gaan uitdelen. Leuk! Vroeger heb ik op school al wat van de Bijbel gehoord en gelezen, eigenlijk zou ik die nog eens helemaal moeten lezen, maar de Koran lijkt me ook wel interessant. Een ander interessant bericht vond ik dat er plotseling werd besloten dat kinderen in de leeftijd 2 tot 4 jaar vanaf nu 2 dagdelen naar de kinderopvang moeten kunnen gaan. Er word zoveel miljoen voor uitgetrokken om dat mogelijk maken, en het moet ervoor zorgen dat er geen kinderen met een taalachterstand meer op de basisschool verschijnen. Waarom word er niet meer geld geïnvesteerd in het onderwijs dat er al is, en waarom word het basisonderwijs niet wat langer uitgerekt, en waarom komen er geen extra docenten beschikbaar wanneer er een paar asielzoekerskinderen in de klas komen die nog helemaal geen Nederlands praten? Kinderen moeten steeds jonger en steeds sneller, laat ze lekker nog een tijdje thuis spelen als ze kind zijn.
Woensdag was Koningsdag. Omdat er al weken vantevoren werd gespeculeerd over het slechte weer, had ik me stiekem verheugd op een dagje thuis zitten. Eerst een paar uurtjes in het huishouden knoeien, en daarna als beloning lekker met een boekie wegkruipen op de bank. Het plan veranderde echter toen Wingman mij wees op een verjaardag, en dus werd er vluchtig gebrunched, waarna ik me in een oranje jurkje hees en we op pad gingen. Na een middag gezellig theeleuten, het jarige kindje leren piepen bij het achteruitrijden en chips eten, was het tijd om naar huis te gaan, en dan toch nog even van de bank te genieten. Met de tablet op schoot, zodat ik nog snel wat foto’s onlijn kon gooien.
Donderdag mochten we dan weer aan het werk. Waren we gisteren vrij, als kadootje van de koning, vandaag mochten we uitslapen, als kadootje van de planner. Pas om 7 uur hoefden we in Kolhorn te staan met een vracht zand. Het was dit jaar nog niet vaak voorgekomen dat ik in het licht naar jou toe liep. Met op de achtergrond het luidkeels getjirp en getwiet van de vroege vogels, slechts nu en dan verstoord door de rauwe brom van een koude diesel. Met al die boerderijgeluiden raakte ik aardig in de voorjaarsstemming, maar onderweg zag ik nog genoeg auto’s waarvan de ruiten bevroren waren. April doet wat ie wil, en dat is het strooiseizoen over de kop gooien. Maar goed, in tegenstelling tot de korrel dinsdag, stonden we nu met het zand wel op tijd bij de hopper. Wederom zonder spatlappen. Om een plaatje te kunnen vormen: de hopper lijkt een beetje op de bak van een asfaltmachine. Je rijd er met de achterwielen (voorzichtig!) tegenaan, kiept de bak een stukje omhoog, en blijft dan precies hard genoeg op de rem trappen om wel naar voren geduwd te kunnen worden, maar niet naar voren te rollen en de vracht voor de bak te kiepen. Maar in tegenstelling tot de enorme asfaltmachine, was dit slechts een uitgebreid aangepaste shovelbak. En ging het ook een stuk vlotter dan bij asfalteren. Al snel konden we dus naar het volgende klusje: een vrachtje zand brengen naar een krappe nieuwbouwwijk in Akersloot. Net toen we de hekken in wilden draaien, kwam de machinist naar ons toe, dat we andersom moest insteken, anders konden we de draai nooit maken *smiley die diep zucht* en dat ik dan ook nog eens niet lekker met m’n kop uit het raam kan hangen, omdat het anders naar binnen sneeuwde, maakte het er ook niet beter op. Sneeuw ja. Gelukkig zette het niet door, want jouw bullbar ligt inmiddels ergens in het magazijn in de garage, dus sneeuwschuiven gaat niet meer lukken. Maar het weer veranderde langzaam in ‘voorjaarszonnetje’, en we kregen van de planner een mooi ritje van Alkmaar naar Warmenhuizen, waar we ons de rest van de dag mee konden vermaken, dus konden we dag toch nog met een bijna-zomers gevoel afsluiten.
Vrijdag begon voor ons beiden anders. Terwijl jij al een tijdje met een andere chauffeur op pad was, kwam ik na het uitslapen m’n bed uit voor een uitgebreide brunch. Na wat huishoudelijk gestudder en het inpakken van de tas, kon ik op de brommer stappen om samen met Vader de Afsluitdijk over te vliegen. Dit weekend stond er namelijk een familieweekend op de agenda. Na een toeristisch route door het zonnige Fryslân, inclusief een koffiestop bij oude bekenden, kwamen we bij het 3 landen punt aan: Friesland Groningen Drenthe, waar er door Tante en Oom een mooi vakantiehuisje was geregeld. Een aantal van de familieleden waren al aanwezig, en voor het eten druppelde de rest ook binnen. Na een korte speech van Oma was het tijd om wat vlees op het gourmetstel te gooien, gevolgd door een potje weerwolven (leuk groepsspelletje, zoek maar eens op) als toetje. Het was nogal een organisatie, om alle 28 leden van de familie bij elkaar te krijgen, van nog geen 1 tot 70+, maar het was zo goed als gelukt *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een mooie prestatie.
Zaterdag ochtend werd al vroeg het ontbijt gebracht. Alhoewel sommigen al een tijdje zaten te wachten tot het eindelijk 8:30 was, maar daarna werden ze wel getrakteerd op een grote selectie aan (rogge)broodjes, crackers, zacht gekookte eitjes, kaassie, vleessie en zoetigheid *smiley die over z’n buik wrijft* wat we weg konden spoelen met thee en vruchtensapjes. Daarna werd de hele kliek gemobiliseerd en gingen we naar het Gevangenismuseum. In colonne kwamen we in Veenhuizen aan, om ons te verdiepen in straffen. Van het ouderwetse radbraken en mensen aan de schandpaal nagelen, of in een ton rond laten lopen, of op een stoel vast te binden en de voetzolen te verschroeien tot ze hun misdaad opbiechtten, tot het verplichte wonen en werken in koloniën, naar het moderne opsluiten in cellen zoals we dat nu kennen. In de diverse periodes veranderde het idee dat mensen hadden over ‘straffen’ en ‘opsluiten’, maar wat wel bleef waren de constante voor- en tegenstanders. Lijf- en doodstraffen waren gruweldaden, maar na het opsluiten in cellen bleken mensen ook nogal ‘geestesziek’ te worden *smiley die rondrent in een witte bloes met lange mouwen* zelfs goede ideeën, zoals bedelaars en mensen die lichte vergrijpen gepleegd hadden laten werken in koloniën, waar ze door arbeid zichzelf nuttig konden maken voor de voedselvoorziening van zichzelf en de omgeving, strandden toen bleek dat er veel werkschuwe klaplopers tussen zaten. En dus werd de straf omgezet naar gedwongen werk. Veel van die boerderijtjes en gebouwen stonden er nog, in de omgeving van de gevangenis. In enkele van die gebouwen word er nog steeds gewerkt, en dat was dan meteen het volgende punt op de agenda: de bierbrouwerij Maallust bezoeken. Helaas was er geen ruimte meer voor een rondleiding van zo’n grote kliek, en zijn we na een shoprondje door de kaaswinkel, eveneens gevestigd in het gebouw wat er destijds voor was gebouwd, weer teruggekeerd naar het vakantiehuis. Terwijl de een nog even een rondje met de motor toerde en de ander een tukkie ging doen op de kamer, kwam al snel een hardnekkig familietrekje naar boven, namelijk boekie lezen *smiley die lekker zit te bladeren* de diverse tijdschriften, kranten, magazines, boeken en en tablets verschenen op tafel en op schoot, in afwachting van het avondeten. Die avond werd er namelijk een buffet gebracht, vlees vis en salades, en toen daarna het toetje werd gebracht, namen de heren meteen de vuile vaat mee *smileys die een staande ovatie doen* wat een luxe! Dit is echt vakantie vieren.
En geheel in stijl werd de volgende ochtend ook weer het ontbijt gebracht. De keuken stond vol met mandjes met verschillende soorten brood, kaas, vlees, jam gesneden en ongesneden fruit, en diverse melk en sapjes. Daarna was het helaas alweer tijd om de tas in te pakken en de koffer van de brommer vol te laden. Na de koffie vertrokken we in colonne van Bakkeveen naar Franeker. Vader voorop, met 3 motoren in zijn kielzog, en daarachter een rijtje auto’s. Het was een bonte stoet, slingerend tussen de landerijen door, tussen elkaar door krioelend in het centrum van Drachten, dat deels was open gebroken *smiley die rood aanloopt* het leek wel alsof we door Amsterdam reden, zoveel wegwerkzaamheden kwamen we onderweg tegen. Maar na een dubbele lus door Franeker, waar 2 bruggen waren verdwenen, kwamen we dan toch bij het Planetarium uit. De Bekende Fries Eise Eisinga had in de jaren 1774 tot 1781 zijn woonhuis omgebouwd tot een soort sterrenstelsel. Met een ingenieus raderwerk op zolder werden de zon, de aarde, de maan en een aantal planeten oneindig lang rondgedraaid door het plafond van de woonkamer annex keuken annex slaapkamer. Zoveel jaar geleden, zonder alle computers, sterrenkijkers en kennis die er nu is, lukte het hem om iets te bouwen waarin de aarde niet meer is dan een grote knikker, en wat vandaag de dag nog steeds werkt en nagenoeg gelijk loopt met de tijd van vandaag. De wolkammerij waarin hij werkte en het naastgelegen huis zijn in de afgelopen decennia ook bij het museum betrokken, en volgehangen met uitleg en informatieborden *smiley die met open mond staat te kijken* zijn mensen tegenwoordig slim? Ik denk dat we vaak onderschatten hoeveel kennis er toen al voorhanden was, op basis van ‘simpel’ denk- en rekenwerk. Computers? Eise Eisinga maakte zijn meeste berekeningen op een leitje, om de simpele reden dat papier gewoonweg te duur was om vol te kladderen. Na het zien van het stelsel aan het plafond en de vele tekeningen en foto’s die er in het museum hingen, voelde ik me alleen maar kleiner en nietiger worden in een groot geheel. Het grootste gedeelte van het gehele gezelschap zat ondertussen al beneden op het terras, van het zonnetje en een appelpunt te genieten. Na nog wat napraten en de vraag hoe lang het duurde voordat ik doorhad dat de Engelse tekst op de bordjes hetzelfde betekende als de Nederlandse (voor de Friezen: er zijn ook diverse teksten in het Fries en Oudfries te vinden), stapten we weer op en in voor het laatste ritje in colonne, terug de dijk over, om nog 1 keer van een gezamenlijke maaltijd te genieten. En zo zaten met bijna de hele groep bij het restaurant met de toekan, langs de A7.
Het was een druk en gezellig weekend geweest, en zeker voor herhaling vatbaar. Maar nu ga ik eerst nog even snel een koud biertje drinken op m’n eigen bank, en dan een paar uurtjes slapen. Jawel snoes, dan kom ik jou morgen weer opzoeken. Weltrusten.
