Geachte Shirley, bij deze wil ik graag mijn excuses aanbieden aan Max. Afgelopen zondag was natuurlijk de Formule 1 race in Canada, maar door het tijdsverschil was de start in Nederland pas om 8 uur ’s avonds. Op zich geen probleem, ware het niet dat de koning en koningin in Harlingen op bezoek zouden komen. Niet bij ons monsterproject, maar bij een scheepswerf naast de Industrie, Zand en Grind locatie. Daardoor zou ’s middags de weg een tijdje afgesloten zijn. Waar een ander zou zeggen dat je dan een bootje minder besteld en op tijd klaar bent, of desnoods een dagje geen zand rijd, daar was hier iemand zo slim geweest om te zeggen dat we wel wat eerder zouden beginnen *smiley die rood aanloopt* op maandag *smiley die staat te stampvoeten* wat een idioten! Vandaar dat ik op een Duitse zender wel een deel van de voorbeschouwing zag, met een mooie 5e startplaats voor onze Max Verstappen, maar dat ik daarna mijn bedje indook. Om 4 uur zou de carpoolauto vertrekken, het tijdstip waarop normaal gesproken mijn wekker gaat. En dus ging ik voor de verandering maar eens zonder ontbijt en make up de deur uit. Broodje mee voor bij de thee in Harlingen, daar zou vast wel even tijd voor zijn *smiley die een grijns niet kan onderdrukken* en of daar tijd voor was! Door een communicatieve storing (we weten nog steeds niet of het nu door de taalbarrière kwam, of omdat iemand gewoonweg niet had verwacht dat er echt 8 auto’s zo vroeg zouden staan) moesten we even wachten tot het schip drainzand plaats had gemaakt voor het schip met gewoon zand. Nadat de schipper, die uit zijn bed moest worden gebeld omdat ie dacht pas om 7 uur aan de beurt te zijn, de zandschuit aan de steiger had gelegen, moesten we op zoek naar een machinist. De kraanmachinist die het drainzand aan het lossen was, had namelijk andere werkzaamheden gekregen. Uiteindelijk zat de 7 al in de klok toen wij met ons eerste vrachtje het pad afreden. Geluk bij een ongeluk was dat de uitvoerder maar op 1 van de 3 stortjes had doorgegeven dat we eerder zouden beginnen, dus stonden er geen 6 machinisten met een groepje grondwerkers en verkeersregelaars al een paar uur te wachten, maar slechts 2 machinisten. Gelukkig hadden we na al dat rondjes slenteren tijdens het wachten nu genoeg tijd om de benen te laten rusten. We mochten namelijk weer naar het werkvak met de steile oprit. Dat betekende doorrijden naar afrit Kimswerd, daar omkeren, eerste afrit Harlingen eraf, dat gedoe met op straat keren en het werk oprijden, en daarna *smiley die met z’n neus tegen het voorraam zit* konden we niet meteen de oprit op richting Kimswerd om daar weer te keren. Een grote kraan was namelijk bezig om de brugdelen van het tijdelijke viaduct te plaatsen, en door de oprit af te sluiten kreeg die alle ruimte om de draaien en te stempelen. Dus reden wij binnendoor via het tolhekje naar de op-/afrit Kimswerd op de N31, om daarna weer richting Harlingen te rijden voor een volgende vracht zand. Beetje omslachtig ja. De mannen die asfalt reden naar het werkvak pal naast de afgesloten oprit hadden het beter voor elkaar. In plaats van dat demotiverende doorrijden-en-weer-omkeren gebruikten zij de oprit als afrit, wat betekende dat sommige bumperklevende automobilisten nogal werden overvallen door vrachtwachtens die plotseling hun zwaailampen aandeden en hard remden op een doorgaande provinciale weg. Na de spits werd er wel weer netjes een rijbaan afgesloten hoor. Helaas ontstond er daardoor nogal wat file, waarop we besloten het routeadvies van een collega eens te volgen en dwars door pittoresk Harlingen weer terug te rijden naar de kraan, tussen de Oeraltoeristen en oude huisjes door *smiley met z’n zonnebril op* dan waan je je toch bijna op vakantie. Maar doordat we later waren begonnen, lukte het niet om de boten leeg te krijgen voordat de wegafsluiting, en daaropvolgend het koningspaar, zou verschijnen. Gelukkig bleek er na driftig rondbellen een plekje vrij te zijn gekomen aan de kade ergens verderop, zodat we daar op het gemakje verder konden gaan met het lossen van de boot. Een heftige kopstaartbotsing in de file voor het tijdelijke verkeerslicht bij de wegafsluiting maakte de dag compleet, en uiteindelijk liep het al tegen vijfen voordat we weer in de carpoolauto richting Noord Holland stapten. Het goede nieuws was dat Max, ondanks mijn afwezigheid, toch een vierde plek en daarmee ook aardig wat punten had weten te bemachtigen.
Dinsdag mochten we weer naar hetzelfde werk, alleen hoefden we nu niet meer zo vroeg te beginnen. Alhoewel ik half 6 nog steeds wat aan de vroege kant vind, is dat wel al een aantal weken de vaste tijd waarop de carpoolauto vertrekt. We reden wederom naar hetzelfde stortje met de steile oprit, en omdat het plaatsen van het tijdelijke viaduct klaar was, konden we nu vanaf het werk zo de oprit en de autoweg oprijden. Maar niet volgas! Wederom werd er weer pal naast de oprit geasfalteerd (asfalteren gaat in meerdere lagen, die tussendoor ook moeten afkoelen, dus dat duurt iets langer) en om het aanstormende verkeer wat af te remmen, zodat ze de balkman niet van de asfalteermachine zouden afrijden, was er een verkeersregelaar op de oprit gezet *smiley die met z’n hand tegen z’n voorhoofd slaat* een mannetje met een helmpje op en een fluorescerend pak aan, die het verkeer moest afremmen omdat de mannen hadden besloten dat niet de strook 3 meter verderop, maar de strook pal naast de witte streep eerst geasfalteerd moest worden *smiley die aan z’n kin krabt* soms vraag je je af of er jaren later over nieuwerwetse projecten net zo word gepraat als over de Chinese Muur, “Het is een enorm project geweest, waarbij X aantal kuubs zijn verzet, X aantal uitvoerders overspannen zijn geraakt en X aantal doden zijn gevallen. Geen slechte score, gezien het aantal kilometers weg dat dit project behelste.” *smiley die zijn paraplu opsteekt* *smiley die verdergaat met de rondleiding* Ondanks dat we anderhalf later waren begonnen, er weer file ontstond voor de rijbaanafzetten en we een vracht minder weg brachten dan gisteren, waren we toch anderhalf uur eerder klaar. Al met al een mooi dagje.
Woensdag liep het lekker. Het zal geen verrassing zijn dat we weer in Harlingen bezig waren. Maar je weet het: op sommige werken kan het nooit lang goed gaan. Van de planner hadden we gehoord dat we maar met 2 auto’s naar het werkvak met de steile oprit hoefden te rijden omdat het bijna vol was gestort, na een paar rondjes kwam de uitvoerder daar toch op terug. Hij had ongeveer het dubbele nodig van wat we gezamenlijk zouden kunnen brengen, en dus moest er een auto bij een ander werkvak vandaan gepeuterd worden, alhoewel ze daar eigenlijk ook geen auto’s konden missen omdat anders daar de planning niet meer zou kloppen *smiley die driftig door stapels papier heen bladert* jawel het is niet zomaar wat hoor, dat uitvoeren! Redenen verzinnen waarom je meer zand nodig hebt dat eigenlijk berekend. Niet omdat je een rekenfout had gemaakt, maar omdat het zand blijkbaar meer inklinkt dan verwacht *smiley die ‘wuh?’ kijkt* en waarom jouw werkvak dan belangrijker is dan de andere werkvakken, of een wegafzetting, waardoor je eigenlijk geeneens op dat werkvak kunt komen zonder onveilige situaties te creëeren. Ja we hadden overduidelijk genoeg tijd om over zulke dingen na te denken, want de niet-zo-vlotte kraan was weer ingehuurd om, na het verdwijnen van de eigen kraan en machinist, de rest van de boten leeg te scheppen en de auto’s te laden. Het boekie lezen ging wel lekker vlot. Jammer dat er bij de laatste boot werd besloten om met 2 kranen te gaan scheppen. Uiteindelijk stond jij na vijfen pas stil op je logeeradres, en was ik na zessen pas thuis, maar gelukkig had Wingman al een bordje eten voor me klaar staan.
Zodoende kon ik donderdag uitgerust beginnen. Waar een carpoolcollega dankbaar gebruik van maakte door onderweg naar Friesland al te beginnen met praten*smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* gelukkig zocht ie wel een leuk onderwerp uit: de zonnepanelen en windmolens die we onderweg tegenkwamen. Het werd een drukke discussie over het wel of niet rendabel zijn van de lelijke windmolens, wanneer er geen subsidie meer tegenaan zou worden gegooid. Op de radio had ik ergens gehoord dat als de Nederlandse overheid er 12 miljard tegenaan zou gooien, er in het hele land geen fossiele brandstof meer nodig zou zijn. Dus geen gasboringen bij de Waddeneilanden en in Groningen, geen kolenstokerij, maar alles electrisch. Of dat alleen voor woningen en bedrijven zou gelden, of dat in die 12 miljard ook de omschakeling naar het afschaffen van benzine-, diesel- en LPGauto’s was meegenomen, had ik niet meer gehoord. Wel dat er zo’n 5000 windmolens nodig zouden zijn en vrijwel alle daken zouden moeten worden voorzien van zonnepanelen *smiley die aan z’n kin krabt* dat lijkt me een werk waar de slogan ‘Denk niet in beperkingen, maar in kansen!’ ideaal bij past. Terwijl ik het idee nog eens door mijn hoofd liet gaan, stuurde ik jou naar een ander werkvak. Net voorbij de Mickey Mouserotonde achteruit de hekken in. Waar er eerst nog verkeersregelaars bij stonden, mochten we het nu zelf uitzoeken. Helemaal toen we een paar rondjes verder stonden te wachten op de machinist. Hij zat wel in de shovel, maar had geen bakkie, en gaf ook niet echt een seintje waar we konden kiepen. En dus liep ik maar even naar hem toe, gelukkig, want pas na 10 minuten wachten kwam ik erachter dat hij in zijn shovel al aan de schaft was begonnen. Kun je nagaan hoe goed de communicatie op het werk is, dat je er pas na een paar weken achterkomt dat de schaft om 9:00 is. Ik zou toch zweren dat er in het veilige introfilmpje werd verteld dat overal op het werk zou worden geschaft om 9:30 en 12:30 *smiley die z’n schouders ophaalt* zal wel aan mijn haarkleur liggen, zeiden de collega’s hard lachend toen ik uiteindelijk met een woeste kop de kantine binnenstampte. Het was zo’n zelfde lachje met gemene ondertoon, dat ik stiekem liet horen toen we de bonnen op tafel zagen liggen. De boten waren al op tijd klaar, maar in plaats van vroeg naar huis te carpoolen, mochten we allemaal nog even laden voor een vrachtje naar Noord Holland. En zo reden wij het laagstaande zonnetje tegemoet, met een vrachtje bollenzand in de rugzak voor Zwaagdijk. Van Friesland naar Westfriesland. Van Fries naar Engels met een Pools accent. Hoe multi-culti wou je het hebben.
Vrijdag gingen we met z’n tweetjes weer terug de dijk over richting Harlingen. In alle vroegte weer eens ouderwets met de radio meezingen, heerlijk. Maar er was ook nieuws op de radio. Er is weer iets van een EK voetbal ofzo gaande, maar Nederland mag niet meedoen omdat andere landen beter zijn. Ja, zo werkt het spelletje nu eenmaal. Tenzij je een verlieslijdende club met twijfelachtig kasboek en twijfelachtige prestaties bent, maar dat is weer een ander verhaal. Maar goed, er was dus eerst huilie huilie omdat de Oranje Tijgertjes niet mee mochten doen, en nu was er plotseling grote aandacht voor de scheidsrechters. Eentje in het bijzonder, want dat was de enige Nederlander die mee mocht doen tijdens dit EK. Normaal gesproken zijn scheidsrechters en grensrechters de ondergescheten ratten van het voetbal, en moeten ze vrezen voor hun leven wanneer ze iets doen wat de ‘fans’ en ‘supporters’ niet aanstaat, maar dit keer sprak de nieuwslezer met lichte euforie in zijn stem over het optreden van de Nederlandse scheidsrechter, die de hele wedstrijd vrijwel foutloos vloot en ook nog eens 6 gele kaarten wist uit te delen *smiley die zit te tandeknarsen* nou driemaal hoezee zou ik zeggen. Dus straks zie je op schoolfoto’s geen jochies meer in voetbalshirts, maar in zwartwit gestreepte shirts met gekleurde kaarten in het borstzakje en een fluitje om de nek? Nu vind ik sommige sporten (of de aandacht die ze krijgen) sowieso niet veel toevoegen aan de maatschappij. De 2 hardlopende vrouwen die het duidelijk aangegeven fietspad tussen de bouwhekken verlieten om dwars over het werk heen te rennen zijn daar ook een goed voorbeeld van. Nu is wetenschappelijk bewezen dat van hardlopen je gezicht rimpeliger word, zeker wanneer je de 30 gepasseerd bent en de spieren in je gezicht langzaamaan iets slapper worden, maar toch zou ik de hijgende en puffende vriendinnen willen aanraden om vooral door te blijven rennen. Of in ieder geval nog wat extra kilometers te maken tot ze in hun strakgespannen, felgekleurde hardloopbroeken zouden passen. Wat ook strakgespannen was, was de sfeer op het werk toen de derde boot verscheen. Het zand wat daaruit kwam was te grof, dus moesten we het maar in het depot bij Industrie, Zand en Grind storten. Maar halverwege de boot werd het zand wat beter, dus dat mocht wel naar het werk toe gebracht worden. Terwijl de collega’s nog wat zaten te foeteren, werd ik gebeld door de politie *smiley met opengesperde ogen* er was namelijk iets gebeurd met een auto met jouw kenteken, waar een klacht over was gekomen. Blijkbaar was de bestuurder zo kwaad, dat ie pas halverwege juni aangifte deed van iets wat op 13 april had plaatsgevonden. Tijdens het zandrijden in Hoorn hadden wij iemand op zeer asociale wijze afgesneden. Komend vanaf HN80 was de bestuurder bezig met het inhalen van een drietal vrachtwagens, toen er plotseling 1 van die vrachtwagens over de witte streep heen kwam. Na een geschrokken tuter nam die vrachtwagen de hele linkerbaan in beslag, waardoor hij (ik dacht dat het een hij was, zoals de agent het vertelde) moest remmen en er niet langs kon. Het gebeurde vlak voor het spoorviaduct, op stukje waar de 2 rijbanen vlak na het verkeerslicht overgaan in 1 rijbaan. Dat stukje waar we vaak in de ankers moeten, omdat er eigenlijk helemaal niet zo vlot word gereden als de mensen achter ons denken. Dat stukje waar er vaak nog auto’s voorbij gaan, desnoods via het verdrijvingsvlak, en je dus nog een keer zo hard moet remmen om die 50 tons vrachtwagen uit de achterbumper van de snijdende auto te houden. De agent kende de situatie, en ook de andere plekken waar dat met enige regelmaat gebeurde. Maar als iemand zijn beklag doet, dan moet de politie daar iets mee doen, zelfs al is het 3 maanden geleden gebeurd. Na een verhelderend gesprek en het leegrijden van de boot, konden we nog even laden voor Schagen, en toen begon dan eindelijk het weekend *smileys die op tafel staan te dansen* op een balkon met uitzicht op zee werd genoten van de heerlijke versnaperingen die werden rondgedeeld op een verjaardagsfeestje. Alle lof voor de gastvrouw, die werkelijk waar alles onder controle had, zelfs de temperatuur was ondanks het late tijdstip nog comfortabel warm *smiley die een kushandje doet* maar sommige mensen verdienen ook zoveel geluk.
Zaterdag kon ik op het logeeradres uitslapen tot het ontbijt werd opgediend, even na 9 uur, een mooie tijd. Gevolgd door koffie en thee en daarna lekker wat buiten studderen. Ideaal om de laatste restjes alcohol het lichaam uit te werken. ’s Middags nog even booschapjes doen samen met moeders, en daarna snel naar huis voor de 24 uur van Le Mans *smiley die op het puntje van z’n stoel zit*
Na een paar uur racen zijn we toch maar naar bed gegaan, want zondag stond er een barbecue op het programma, gezellig met de hele familie. Daardoor heb ik weinig meer van Le Mans kunnen zien, en van de Formule 1 race. Jammer want het circuit van Bakoe in Azerbeidjan stond voor de eerste keer op de Formule 1 kalender. Maar sommige dingen zijn nou eenmaal belangrijker dan racerij. Samenzijn met de familie en alle aanhang, verdeeld over 4 generaties, en alles kriskras door elkaar heen, wat kan dat toch mooi zijn. Het topkwaliteit vlees werd bereid door de vuurvaste ooms, en het duurde niet lang voordat de koelkasten met bier en fris, en de schalen met salades leeg begonnen te raken. Terwijl ik Vader hielp met koeien melken, samen met de neefjes en nichtjes, werd buiten genoten van een bakje ijs. Na nog een laatste kopje koffie en thee keerde uiteindelijk iedereen met een goedgevulde buik weer huiswaarts. Het was een mooie zomerdag geweest, met een nog mooier gezelschap, en dus kan ik nu met een grote glimlach mijn bedje induiken. Alle familieleden heel erg bedankt dat jullie er weer waren *smiley die een kushandje doet*
